ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 76

จากนั้นเธอก็โยนผ้าที่ผูกมัดด้วยตัวเองลงไปที่หน้าต่าง

ลองหย่อนผ้าที่ใช้แทนเชือกลงไปดูว่ามันลงไปถึงพื้นหรือเปล่า

เมื่อเห็นว่ายาวพอแล้ว เธอก็รีบไปผูกไว้กับขาเตียง ออกแรงมัดไว้แน่นๆ

แล้วเธอก็ปีนขึ้นไปที่หน้าต่าง จากนั้นก็จับผ้าไว้แน่น แล้วหย่อนตัวลงไปอย่างชำนาญ

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท้าของเธอก็แตะพื้นแล้ว

เธอมองขึ้นไปข้างบนแล้วเอ่ย

" ลาก่อน หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก "

จากนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีออกจากบ้านของเตชินทันที

เตชินเข้ามาในห้องที่มีแต่ความว่างเปล่าไร้เงาของพิม

เห็นเพียงร่องรอยการหนีของเธอ เขารู้สึกหงุดหงิดมากและโมโหมาก

" โธ่เว้ย!!! พิมถ้าผมจับคุณกลับมาได้ ผมจะไม่ให้คุณเห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย คอยดู "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธจัด จากนั้นเขาก็วิ่งลงไปชั้นล่าง

หยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมาแล้วกดโทรไปหาผู้ช่วยคัง

เมื่อผู้ช่วยคังรับสายเขาก็เอ่ยออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

น่าเกรงขาม

" สั่งคนของเราให้ไปช่วยกันออกตามหาคุณพิม

ด่วน ตามเธอกลับมาให้ได้ "

" ครับ "

ด้วยน้ำเสียงของเตชิน ผู้ช่วยคังก็รู้ได้ทันที่ว่า ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแล้ว

เขาที่เป็นทั้งผู้ช่วยและเลขา คล้ายเป็นองครักษ์ของฮ่องเต้

เมื่อรับคำสั่งก็รีบส่งข้อความหาคนของเขาทันที

ส่วนตัวเขาก็รีบออกจากบริษัท แล้วขับรถไปหาเตชินที่บ้านอย่างรวดเร็ว

จากนั้นพวกเขาก็ขับรถออกไปตามหาพิมด้วยกัน

ระหว่างทางเขาก็เอ่ยรายงานเตชินว่า

" ผมส่งคนออกไปสามกลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปที่สนามบิน อีกกลุ่มไปที่ขนส่ง

ส่วนกลุ่มสุดท้าย ให้ตามหาคุณพิมในละแวกใกล้เคียงคาดว่า ไม่นานก็น่าจะพบตัวคุณพิมครับ "

" อย่าประมาทเธอโดยเด็ดขาด เธอฉลาดเป็น

กรดขนาดนั้น

สามารถทำในสิ่งที่เราคาดไม่ถึงได้อีกเยอะ ขนาดรถที่มารับเธอ

เธอยังไม่ให้กล้องจับได้เลย เธอคงไม่ยอมให้เราพบตัว แล้วพากลับมาได้ง่ายๆหรอก "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แววตาเคร่งขรึมเย็นชามองตรงไปยังทางข้างหน้า

ถ้าเขารู้ว่าพิมอ่านภาษาอังกฤษออกตั้งแต่แรก เขาคงไม่ให้เธอเอาโทรศัพท์เขาไปใช้แน่

เขารู้สึกได้ถึงความผิดพลาดของตัวเอง อย่างน่าเจ็บใจ จากนั้นเขาก็เอ่ยถามผู้ช่วยคังว่า

" ตกลงแล้วคุณพิมเธอเรียนจบอะไรกันแน่

เธอจบแค่มัธยมจริงเหรอ "

ผู้ช่วยคังได้ยินดังนั้นก็เอ่ยตอบไปว่า

" ตามที่สมัครงานคุณพิมระบุแบบนั้นครับ "

" งั้นก็แสดงว่าเธอเก่งภาษาอังกฤษ "

เตชินเอ่ยเสียงเรียบนึกย้อนกลับไปตอนที่พิมคุยกับน้ำหนึ่งในห้องน้ำ

หลังจากที่เขาเข้าไปหลบในห้องน้ำผู้ชายที่อยู่อีกฝั่ง ห่างออกไปพอสมควร

เขาก็ไม่ได้ยินสิ่งที่พิมคุยกับน้ำหนึ่งอีก

พิมนั่งในรถ เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน จะไปสนามบินหรือไปขนส่งมันก็เสี่ยงที่จะถูกจับกลับไป

เธอนั่งอย่างกระวนกระวายใจพร้อมกับพึมพำในใจอย่างโมโห

[ ปีศาจชั่วอย่างเตชินคงไม่ปล่อยเราไปง่ายๆแน่ ]