ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 84

เตชินได้ยินดังนั้น ก็เอ่ยออกคำสั่งขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเจือร้อนใจ

" เดี๋ยว! คุณช่วยดูให้หน่อยว่าไฟลท์บินคืนนี้ออกกี่โมง แล้วคุณก็จองตั๋วให้ผมที ผมจะรีบตามพวกเขาไปเดี๋ยวนี้ "

" รับทราบค่ะท่านประธาน "

หลังจากนั้น เตชินก็กลับรถ มุ่งหน้าไปยังสนามบินทันที

ส่วนณัชชาก็เริ่มเช็คดูตารางเวลาไฟลท์บินของแต่ละสายการบิน

เธอมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

แล้วพึมพำออกมาอย่างตกใจ

พร้อมกับใช้สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว

" ตายละ นี่สองทุ่มแล้วเหรอ พี่เตชินจะตามไปทันมั้ยเนี่ย ช่างเหอะในเมื่อคุณพิมออกไปเวลานี้

ก็แสดงว่าไฟลท์บินที่คุณพิมจองต้องเป็นไฟลท์บินของ Lion air แน่เลย

งั้นก็จองไฟลท์บินเวลา 21:50 ของสายการบินนี้ให้พี่เตชินเลยแล้วกัน หวังว่าจะไปทันนะ "

ณัชชาทำการจองตั๋วอะไรเสร็จเรียบร้อยก็โทรไปแจ้งเตชินทันที

" วันนี้ เวลานี้ มีเพียงไฟลท์บินของสายการบิน Lion air เท่านั้น

ที่ออกจากดอนเมืองไปเชียงใหม่เวลา 21:50 - 23:15 ส่วนเรื่องที่พัก ณัชชาจะโทรแจ้งอีกทีค่ะ "

ได้ยินดังนั้น เตชินก็วางสายไป รีบขับรถไปยังสนามบินอย่างเร่งด่วน

แววตาแน่วแน่จับจ้องไปบนถนนข้างหน้าพร้อมกับเอ่ยออกมาในใจ

[ ผมพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง ผมจะไม่ยอมพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง

ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปแล้วพิม ต่อให้คุณหนีไปอยู่สุดขอบฟ้าหรืออยู่ท่ามกลางป่าเขา

ผมก็จะตามคุณกลับมาอยู่ข้างกายผมให้ได้

จะไม่ยอมให้คุณไปเป็นของคนอื่นเด็ดขาด ]

รถหรูคันงามเงาวับแล่นไปบนถนนในยามค่ำคืนอย่างรวดเร็ว

แทบจะกางปีกบินขึ้นเหนือท้องถนนได้แล้ว

เมื่อเตชินไปถึงสนามบินก็เป็นเวลา 21:00 พอดี

กว่าเขาจะเข้าเช็คอินทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก็ได้เวลาเครื่องออกพอดี

จากนั้นเขาก็เดินไปขึ้นเครื่องคนสุดท้าย เมื่อเขานั่งลงเรียบร้อยแอร์และนักบินก็เริ่มทำหน้าที่ทันที

พิมนั่งอยู่โซนข้างหลังในตอนที่เตชินเดินเข้ามาเธอไม่ได้มองและไม่ได้สนใจว่าใครมาคนสุดท้าย

เธอนั่งเอาหัวพิงไล่ของป๊อบแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

เพราะวันนี้ตอนเช้าเธอออกจากเชียงใหม่มากรุงเทพเพื่อเซอร์ไพรส์เตชิน

แต่ไม่คิดว่าตัวเองกลับถูกเซอร์ไพรส์เองที่เขากล้าไม่ยอมเซ็นใบหย่า

ทำให้เธอต้องรีบกลับมาและออกเดินทางกลับเชียงใหม่อย่างเร็วที่สุด

เตชินที่นั่นอยู่พยายามยืดคอมองหาพิมแต่คนเยอะจึงไม่สามารถเห็นผู้โดยสารหมดทุกคน

เลยไม่รู้ว่าเธออยู่บนเครื่องบินลำเดียวกันกับเขาหรือเปล่า

ป๊อบที่นั่งอยู่กับพิมก้มมองเธอที่ซบไหล่เขามองใบหน้างามที่ดูสงบดูเหนื่อยล้า

เขาจึงกางแขนออกไปโอบกอดเธอด้วยความรัก

แววตาอบอุ่นจ้องมองใบหน้าเรียวสวยงดงามอย่างเงียบๆพร้อมกับพึมพำในใจว่า

[ ผมเรียนจบแล้ว หลังจากนี้ผมจะดูแลคุณให้ดี จะอยู่เคียงข้างคุณในทุกที่ที่คุณอยู่

ผมเคยปล่อยคุณไปให้เขาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เขากลับไม่รักษาคุณไว้ให้ดี

ผมจะไม่ยอมให้เขามาแย่งคุณไปจากผมอีกแล้ว ผมจะปกป้องและดูแลคุณให้ดีที่สุด

เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งอย่างผมจะทำได้ จะไม่ยอมถอยให้เขาอีกแล้ว ]

ไม่นานก็ถึงท่าอากาศยานเชียงใหม่ เครื่องบินค่อยๆดิ่งลงจอด

พอเครื่องจอดสนิทบานประตูค่อยๆเปิดออก

ป๊อบจึงหันไปปลุกพิมที่หลับอยู่ โดยเอ่ยเรียกเสียงเบา

" พิม ถึงแล้วครับ "

พิมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองป๊อบ ป๊อบยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ถึงแล้วครับ "

พิมยิ้มขึ้นอย่างเก้อเขินและทำตัวไม่ถูก แล้วเอ่ย

" งั้นเราลงไปกันเถอะค่ะ "

" ครับ "

แล้วป๊อบก็ยื่นมือไปปลดเข็มขัดให้พิมจากนั้นกลับมาปลดของตัวเองต่อ

เสร็จแล้วเขาก็ยื่นมือไปจับมือพิมไว้ ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป

เตชินเดินออกไปรอด้านนอก มองหาพิมอยู่นาน

เมื่อเห็นพิมเดินออกมาพร้อมกันกับผู้ชายที่เขาไม่ถูกชะตา แถมยังจับมือกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

คิ้วคมเข้มของเขาชิดเข้าหากัน แววตาคมกริบค่อยๆหรี่ลง