ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 94

เมื่อไปถึงร้านอาหาร เทเท่ก็เดินกอดแขนพิมเข้าไปในร้าน

พอถึงโต๊ะเขาก็นั่งติดกับพิม เพื่อให้สองหนุ่มนั่งด้วยกัน

จะได้ไม่แย่งกันนั่งข้างพิม แล้วพวกเขาก็เริ่มสั่งอาหาร

พออาหารมาเสิร์ฟ เตชินก็เริ่มตักอาหารให้พิม

ป๊อบเองก็ไม่ยอมเฉยแล้วตักอาหารไปให้พิมเช่นกัน

ทั้งสองทำราวกับจะแข่งกันตักอาหารใส่จานพิมจนจานของพิมเต็ม

พิมนั่งนิ่งพยายามกลั้นอารมณ์โมโหเอาไว้

เทเท่เห็นดังนั้นก็ตักเอาอาหารที่อยู่ในจานของพิมมาใส่จานตัวเองแล้วเอ่ย

" ฉันรู้ว่าเธอทานไม่หมดหรอก ฉันช่วยทานนะ "

อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายพิมทำได้แค่นั่งทานข้าวอย่างเงียบๆ รีบๆทานให้เสร็จ

เมื่อเห็นว่าเทเท่ดูอิ่มแล้วทานต่อไม่ไหวแล้ว

เธอจึงเอ่ยขึ้น

" พวกเราอิ่มแล้ว ขอตัวนะคะ "

จากนั้นเธอก็จูงมือเพื่อนสาวเดินออกมาจากร้านอาหารด้วยสีหน้านิ่งอย่างเย็นชา

เทเท่มองหน้าเพื่อนสาวแล้วเอ่ยถามขึ้น

" อีพิม เธอยังโอเคอยู่หรือเปล่าวะ เธอต้องใจเย็นๆนะเว้ย

รอให้กลับไปถึงโรงเรียนก่อน เดี๋ยวทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้มันก็จะผ่านไปเอง "

" อีเท่เธอรู้มั้ยว่าฉันแทบจะหมดความอดทนแล้ว ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ด้วยวะ

สมัยเรียนก็เจออีน้ำหนึ่ง พอจบมาก็เจอเตชิน

นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันกันนะ "

เตชินที่เดินออกมาได้ยินเข้าก็รู้สึกไม่พอใจ

ที่พิมพูดว่า การที่ได้พบเจอกับเขามันเป็นเวรกรรมของเธอ เขาก็เอ่ยถามขึ้น

" พิมการที่คุณได้พบเจอกับผมมันทำให้คุณรู้สึกมีเวรมีกรรมขนาดนั้นเลยเหรอ "

พิมที่กลั้นอารมณ์ไว้มานานก็กลั้นต่อไปไม่ไหว

เธอจึงเอ่ยเสียงกร้าวระบายความอัดอั้นตันใจออกมา

" ใช่ ทำไมคุณถึงตามตอแยฉันไม่เลิกสักที

ทำไมไม่กลับไปอยู่กับภรรยาของคุณ

ฉันรำคาญคุณจะตายอยู่แล้ว รีบๆหย่าให้มันจบๆแล้วต่างคนต่างอยู่สักทีจะได้มั้ย

ช่วยกลับไปอยู่ในสังคมของคุณกลับไปอยู่กับคนที่คู่ควรและเหมาะสมกับคุณซะ

แล้วอย่ามายุ่งวุ่นวายกับสังคมของฉันอีก

เข้าใจมั้ย "

เอ่ยจบเธอก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถด้วยสีหน้าถมึงทึงอย่างขุ่นเคืองใจ

เทเท่รีบตามเข้าไปนั่งข้างๆเธอ แล้วเอ่ยปลอบ

โยนเธอเบาๆอย่างใจเย็นเพื่อให้เธอหายโมโห

" ใจร่มๆนะพิม หายใจเข้าลึกๆหายใจออกช้าๆนะ ฉันเข้าใจเธอๆ "

เตชินยืนนิ่งอึ้งไป ในใจเต็มไปด้วยความ

เดือดดาล

แล้วมองพิมที่เข้าไปในรถด้วยสีหน้าสะกดกลั้นอารมณ์

แววตาแดงก่ำจับจ้องคนในรถอย่างไม่กะพริบตา

เขาอุตส่าห์คิดที่จะตามง้อเธอ คิดที่จะเลิกกับรตีเพื่อเธอ แต่เธอกลับไล่ให้เขากลับไปอยู่กับรตี

ด่าที่เขาตามง้อเธอ รำคาญที่เขาตามตอแย

ไม่เลิก ไล่เขาไปเหมือนหมูเหมือนหมา

เขารู้สึกโกรธมาก โกรธจนหน้ามืดตามัว อยากจะระบายอารมณ์ออกมาเต็มแก่

ยิ่งนึกถึงวันเธอตกลงเป็นแฟนกับป๊อบ เขาก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่ไหวแล้ว เมื่อเห็นป๊อบเดินออกมาจากร้านอาหาร

เขาก็ปรี่เข้าไปหาอย่างไวซัดหมัดเข้าไปเต็มหน้าป๊อบจนปากแตกมีเลือดซึมออกมาทันที

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในปาก ป๊อบก็เดือดดาลขึ้นมาทันที

เขาอดทนอดกลั้นมาหลายชั่วโมงแล้วตอนนี้เขาก็อยากจะระบายมันออกมาเช่นกัน

จึงซัดหมัดเข้าเต็มเบ้าหน้าของเตชินอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองแลกหมัดกันไปมาจนเทเท่หันไปเห็นถึงกับกรีดร้องขึ้น

" ว้าย!!! ยัยพิมคุณเตชินกับอาจารย์ป๊อบประลองฝีมือกันแล้วเธอ "

พิมงงว่าอะไรคือการประลองฝีมือกัน เธอหันหน้ามองออกไปนอกรถ

เห็นทั้งสองต่อยกันไม่หยุด เธอก็เอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างร้อนใจ

" เฮ้ย...เชี่ย! ลงไปห้ามเร็วสิอีเท่ อายเขา "

แล้วทั้งสองก็รีบเปิดประตูลงไป จับทั้งสองคนแยกออกจากกัน

พิมจับเตชินไว้ ส่วนเทเท่ก็จับอาจารย์ป๊อบของเขาไว้

แล้วพิมก็ลากแขนของเตชินไปที่รถแล้วผลักกลับเข้าไปในรถให้เขานั่งเบาะหลัง

จากนั้นเธอก็เดินมาหาป๊อบแล้วเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเฉยอย่างขุ่นเคือง

" คุณนั่งข้างคนขับ ส่วนเทเท่นั่งเบาะหลัง

กับเตชิน ฉันจะขับรถกลับไปเอง "

เตชินได้ยินดังนั้นเขาลงมาจากรถด้วยสีหน้าท่าทางน่ากลัว

แล้วไม่พูดพล่ามทำเพลงเดินมาลากพิมกลับเข้ามาในรถโดยที่พิมไม่ทันตั้งตัว

ป๊อบเห็นดังนั้นก็ไม่พอใจ เดินเข้าไปจะเปิดประตูเอาพิมลงมา

แต่เทเท่ก็มาขวางไว้แล้วเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มเจื่อน

" เอ่อ เชิญอาจารย์ป๊อบไปนั่งข้างหน้าค่ะ

เทเท่ไหว้ล่ะ อย่ามีเรื่องกันอีกเลย แค่นี้ยัยพิมก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้วค่ะ "

ป๊อบจ้องหน้าเทเท่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมโดยไม่พูดไม่จา

จากนั้นเขาก็เดินไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างๆคนขับ

เทเท่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและเหนื่อยใจแบบสุดๆ

" เกิดเป็นพิมแล้วเจอแบบนี้นี่เหนื่อยเหมือนกันนะ

ตอนนี้ฉันเริ่มไม่อยากเกิดมาสวยและเสน่ห์แรง

เหมือนพิมแล้ว ไม่ไหวๆ

ไม่ใช่ไรหรอก เลือกไม่ถูกเฉยๆงานดีแพ็คคู่

ดุแพ็คคู่เช่นกัน ฮู่ว เหนื่อย "

จากนั้นเขาก็วิ่งอ้อมหลังรถแล้วไปเปิดประตูทางฝั่งคนขับ

จากนั้นก็เข้ามานั่งในรถแล้วขับรถออกจากลานจอดรถของร้านอาหารไป

เตชินกอดรัดพิมไว้แน่น โดยไม่ให้พิมกระดุกกระดิกได้เลย