ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1473

ตอนที่ 1473 ร่วมชมอาทิตย์อัสดง

หลี่ชิเย่ และถานไถรว่อหนานนั่งอยู่ริมหน้าต่าง อิงแอบกันมองดูอาทิตย์อัสดงในยามเย็น ทั้งสองคนต่างไม่ได้พูดอะไรออกมา บรรยากาศเป็นไปอย่างเงียบสงบมาก

“คุณชาย แดนวิญญาณสวรรค์ไม่มีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้แล้วจริงๆ หรือ?” หลังจากที่ผ่านไปนานมาก ถานไถรว่อหนานได้ทำลายความเงียบสงบ พูดขึ้นมาแผ่วเบา

“มี” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “ก็เพราะอย่างนี้ ข้ากำลังคุยเงื่อนไขกับหอสัตตะยุทธอยู่ไม่ใช่รึ? บางทีเมื่อถึงวันนั้น จำเป็นต้องให้เจ้ามาเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์”

“ถ้าหากมันคือชะตาของข้า ข้ายินดีไปเผชิญหน้ากับมัน” ถานไถรว่อหนานกล่าวได้อ่อนโยนมาก แต่ทว่า คำพูดของนางกลับหนักแน่นจริงจัง ไม่แพ้บุรุษอกสามศอกแม้แต่น้อยนิด

“แต่ เจ้าควรจะรู้ว่า ครั้งนั้นบิดาของเจ้าให้ข้ามาตัดสายเลือดเจ้าให้ขาดนั้น เขาไม่หวังให้เจ้าก้าวเดินบนเส้นทางสายนี้ ในฐานะของบิดาเขาหวังให้เจ้าบินไปให้ไกล ยิ่งไกลยิ่งดี หรือบางทีอาจบินออกจากเก้าแดน ไปดูชมทิวทัศน์ที่มันแตกต่างออกไป!” หลี่ชิเย่ลูบไล้เส้นผมของนางเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ข้ารู้ บอกได้แต่เพียงข้านั้นได้เนรคุณต่อความหวังดีของท่านพ่อ อ้อมโลกไปรอบหนึ่ง สุดท้ายแล้ว ข้ายังคงรั้งอยู่ที่แดนวิญญาณสวรรค์เหมือนเดิม” ถานไถรว่อหนานเอ่ยขึ้นมแผ่วเบา

หลังจากที่นิ่งเงียบกันอยู่นาน ในที่สุดหลี่ชิเย่ได้เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ว่า “เจ้าต้องเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดีนะ เส้นทางสายนี้ไม่น่าเดินเลย แม้แต่ตัวข้าเองยังไม่กล้าบอกว่าจุดจบจะเป็นอย่างไร เมื่อไหร่ที่มันมาถึงแล้ว มีความเป็นไปได้ที่สูงมากว่าเจ้าอาจจะต้องตาย”

ในเมื่อมีคุณชายเป็นผู้วางแผน ข้าเชื่อในตัวคุณชาย” ถานไถรว่อหนานยิ้มกล่าวว่า “คุณชายเป็นใครกัน เป็นผู้ที่เคยล่าเหล่าราชันและบรรดาเทพมาแล้ว เหนือเก้าแดนนั่น คุณชายคือคนที่เคยสังหารเหล่าราชันและบรรดาเทพมาแล้ว สถานการณ์ของแดนวิญญาณสวรรค์ ย่อมอยู่ในกำมือของคุณชาย”

“เจ้าน่ะ เชื่อใจในตัวของข้าเช่นนี้อยู่เสมอ” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะออกมา และส่ายหน้าเบาๆ

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ หลี่ชิเย่ ถึงกับกล่าวด้วยท่าทีจริงจังว่า “ว่อหนานน่ะ เรื่องนี้ข้าไม่มีความมั่นใจเลย จะอย่างไรเสีย ที่นี่คือแดนวิญญาณสวรรค์ ไม่ใช่เหนือเก้าแดนตรงนั้น ท่ามกลางแดนวิญญาณสวรรค์แห่งนี้ข้อจำกัดมันมากเหลือเกิน ไม่ได้มีเงื่อนไขเช่นเหนือเก้าแดนตรงนั้น…”

“…ถ้าหากได้รับเงื่อนไขหรือสิ่งแวดล้อมที่ดีเหมือนดั่งอยู่เหนือเก้าแดนตรงนั้น ท่ามกลางกาลเวลาที่แสนจะยาวนานเช่นนี้ ขอเพียงเจ้าเอ่ยมาคำเดียว ข้าก็จะทำการกับแดนวิญญาณสวรรค์ จนราบเรียบ คืนความปลอดโปร่งให้กับท้องฟ้าแห่งนี้ เสียดาย ที่นี่หาใช่เป็นพื้นที่ที่อยู่เหนือเก้าแดนนั่น” ครั้นเอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว เขาอดทอดถอนใจเบาๆ ออกมาไม่ได้

“นั่นสิ จะอย่างไรเสียที่นี่มันก็ได้รับข้อจำกัดต่างๆ นานาอยู่” ถานไถรว่อหนานเองก็สามารถเข้าใจได้ พยักหน้าเบาๆ

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ราชขันเซียนของแดนวิญญาณสวรรค์ก็เคยพยายามกันมาแล้ว จะบอกว่าไม่ประสบความสำเร็จสักนิดก็คงไม่ได้” หลี่ชิเย่กล่าวว่า “บอกได้แต่เพียงหากจะอาศัยราชันเซียนเพียงลำพังไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้มีราชันเซียนที่สามารถทำได้จนสำเร็จ ทำลายความสมดุลไป ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ดังนั้น ราชันเซียนที่ได้พยายามมาแล้วนั้น ทำได้เพียงรักษาความสมดุลให้กับแดนวิญญาณสวรรค์แห่งนี้เท่านั้น!”

“การเปลี่ยนแปลงเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ความสมดุลของแดนวิญญาณสวรรค์คงรักษาเอาไว้ได้ไม่นานแล้ว” ถานไถรว่อหนานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา

“มันมาแน่” หลี่ชิเย่นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แต่ว่า ข้าคงรอไม่ถึงวันนั้น ข้าไม่สามารถรอให้ถึงวันนั้นเพื่อช่วยเหลือเจ้าอีกแรง”

“คุณชายมีความมุ่งมาดปรารถนาของคุณชาย ข้าเองก็มีภารกิจของข้า” ถานไถรว่อหนานหัวเราะกล่าวด้วยบุคลิกที่ง่ายๆ ว่า “พันล้านปีที่ผ่านมา คุณชายไม่เคยหยุดนิ่ง ไม่เคยหยุดอยู่กับที่เพื่อใครคนใดคนหนึ่ง ข้าเองก็ไม่คิดจะเป็นสิ่งพันธนาการสำหรับคุณชาย ข้าไม่ต้องการเพียงเพราะข้าทำให้คุณชายต้องหยุดการก้าวเดิน นี่ไม่ใช่คุณชายที่อยู่ในใจของข้า ไม่ใช่คุณชายที่หาญกล้าก้าวเดินไปยังข้างหน้าภายในใจของข้าคนนั้น!”

ถานไถรว่อหนานที่หัวเราะออกมาในเวลานี้ช่างงดงามอะไรปานนั้น ช่างดึงดูดใจคนได้ขนาดนั้น ทำให้ผู้พบเห็นล้วนแล้วแต่ต้องหลงรักในตัวนาง และเคลิบเคลิ้มหลงใหลในตัวของนาง

“หากไม่เป็นเพราะในใจของเจ้ามีพันธนาการเช่นนั้นเอาไว้ ข้าจะต้องพาเจ้าไปจากที่นี่แน่นอน” หลี่ชิเย่ทอดถอนใจออกมาทีหนึ่ง รู้สึกถึงความผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก

แม้ว่าหลี่ชิเย่จะกระหายต้องการให้ถานไถรว่อหนานมาอยู่ข้างกายของเขา แต่ว่า ในเมื่อในใจของนางมีเครื่องพันธนาการอยู่เขาก็จะไม่ฝืนบังคับนาง เช่นเดียวกับที่ถานไถรว่อหนานเองก็ไม่เคยร้องขอให้หลี่ชิเย่หยุดก้าวเดินเพื่อนางอย่างนั้น เนื่องจากถานไถรว่อหนานเองก็ไม่คาดหวังให้หลี่ชิเย่เพื่อนางแล้วละทิ้งสิ่งที่ได้ยืนหยัดมาแล้วเป็นพันล้านปี

“หากไม่เป็นเพราะข้ามีสิ่งที่พันธนาการอยู่ในใจเช่นนี้ ข้าเองก็ยินดีติดตามคุณชายไปยังสุดหล้าฟ้าเขียว!” ถานไถรว่อหนานพูดออกมาพร้อมกับกุมมือของหลี่ชิเย่เอาไว้

หลี่ชิเย่เองก็อดที่จะกุมมือของนางเอาไว้และเผยรอยยิ้มที่เฉยเมยออกมา

“เอาล่ะ คุณชาย พวกเราจะไม่พูดถึงเรื่องราวที่เศร้าอาดูรเหล่านี้” หลังจากเวลาผ่านไปนานมาก ถานไถรว่อหนานยิ้มกล่าวว่า “คุณชายมิสู้ไปนั่งเล่นที่เกาะเจินหวู่ของข้า นับแต่จากกันในครั้งนั้นแล้ว คุณชายก็ไม่ได้กลับไปเหยียบเกาะเจินหวู่อีกเลย”