ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1582

ตอนที่ 1582 ผู้เฒ่าร้านเหล้า

ชายหนุ่มผู้นี้ก็คือยวีจั่นที่ถูกหลี่ชิเย่อัดจนน่วมตอนอยู่เกาะกลางแม่น้ำหมิงจู เมื่อเทียบกับครั้งก่อน ยวีจั่นดูจะมีความกล้ามากขึ้น อย่างน้อยกล้ายืนอยู่ต่อหน้าหลี่ชิเย่ ไม่เหมือนคราวก่อนที่กลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ

เวลานี้ หลี่ชิเย่จึงได้วางถ้วยเหล้าลง มองดูยวีจั่นด้วยสายตาน่าเกรงขาม เมื่อหวีจั่นถูกกวาดมองด้วยสายตาที่น่าเกรงขามของหลี่ชิเย่แล้วถึงกับขนลุกซู่ในใจ ก้าวถอยหลังไปหลายก้าว และไปยืนแอบอยู่ด้านหลังของชายวัยกลางคนผู้นั้น

จะไปโทษว่ายวีจั่นปอดแหกก็ไม่ถูก คราวก่อนเขาถูกหลี่ชิเย่เหยียบจนกระดูกแหลกละเอียดไป จนเขาไม่สามารถลืมความเจ็บปวดเช่นนั้นได้ หากไม่เป็นเพราะตระกูลยวีของเขามียาวิเศษ เกรงว่าเขาคงต้องนอนติดเตียงอย่างน้อยครึ่งปีหรือปีหนึ่ง

ผู้ที่ติดตามยวีจั่นมาด้วยนอกจากยอดฝีมือตระกูลยวีสิบกว่าคนแล้ว ยังมีชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่ง ชายวัยกลางคนผู้นี้ก็คืออาสี่ของยวีจั่นนั่นเอง รูปร่างของเขาสูงใหญ่ ดวงตาคู่นั้นราวกับสายฟ้าแลบ

ชายวัยกลางคนผู้นี้อยู่ในลำดับที่สี่ของตระกูลยวี ทักษะของเขาเป็นรองแค่เจ้าบ้านตระกูลยวีเท่านั้น เป็นระดับปราชญ์ที่แข็งแกร่งมาก

การที่ยวีจั่นถูกซ้อมในครั้งนี้ ทางตระกูลยวีย่อมไม่สามารถกล้ำกลืนความอัปยศนี้ได้ ดังนั้น พลันที่หลี่ชิเย่มาถึงเมืองฟงเหวินก็ถูกศิษย์ของตระกูลยวีพบเข้า ยวีจั่นจึงเร่งรีบเชิญอาสี่ของเขามาแก้แค้นให้กับตน

“เจ้าก็คือคนที่ทำร้ายศิษย์ตระกูลยวีของเรา” นัยน์ตาของอาสี่ที่เสมือนดั่งสายฟ้าแลบจ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่พร้อมเอ่ยขึ้นมา

เวลานี้ หลี่ชิเย่จึงค่อยๆ หันหน้ากลับมา มองดูอาสี่ทีหนึ่ง เอ่ยด้วยความเหนื่อยหน่ายว่า “ใช่แล้วจะทำไม”

“ปัง” มือของอาสี่ตบลงบนโต๊ะ จนถ้วยชามบนโต๊ะลอยขึ้นมา ตวาดเสียงทุ้มต่ำว่า “ดีมาก เมื่อกล้ารับก็ดีแล้ว วันนี้เจ้าคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?”

“จัดการ? ทำไมต้องจัดการ?” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะขึ้นมา และกล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหย

“อย่าทำเป็นปากดีนัก” อาสี่ร้องเสียงดังว่า “ตระกูลยวีของพวกเราก็จะไม่อาศัยคนมากรังเกผู้อ่อนแอกว่า เวลานี้ให้เจ้าสองทางเลือก ไม่ก็คุกเข่าขอขมาต่อศิษย์ตระกูลยวี ไม่ก็ทำเหมือนกับที่เจ้าทำกับศิษย์ของตระกูลยวีอย่างนั้น ข้าจะป่นมือเท้าของเจ้าให้แหลกด้วยมือข้าเอง!”

“ถ้าข้าไม่เลือกทั้งสองทางล่ะ?” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะออกมา

“ปัง” อาสี่ได้เอามือตบใส่โต๊ะอีกครั้ง จนถ้วยเหล้าจานชามลอยขึ้นมา และร้องเสียงดังออกมาว่า “นั่นคือการรนหาที่ตายของเจ้า”

“นายท่าน ต้องการดื่มกินข้ายินดีต้อนรับ ต้องการต่อยตีขอเชิญไปข้างนอก” เมื่อผู้เฒ่าเห็นถ้วยเหล้าจานชามจะตกแตกรีบเข้ามาคว้าเก็บเอาไว้อย่างรวดเร็ว และกล่าวกับอาสี่ไป

อาสี่มองดูผู้เฒ่าแวบบหนึ่ง โยนทองคำไปก้อนหนึ่งตามอารมณ์ กล่าวว่า “ตาแก่ เอานี่ไป ของที่เสียหายคิดกับตระกูลยวีของข้า”

ผู้เฒ่ามองดูอาสี่แวบบหนึ่ง มือกองถ้วยชามเอาไว้ไม่พูดอะไร ขณะที่อาสี่เข้าใจว่าเขาคงคิดว่าน้อยไป จึงโยนทองคำออกไปอีกก้อนหนึ่ง สั่งว่า “เอาเงินก้อนนี้ไปเลี้ยงตัวยามแก่ชราก็แล้วกัน มันเพียงพอให้เจ้าสำหรับครึ่งชีวิตที่เหลือ ร้านเหล้านี้ไม่จำเป็นต้องเปิดกิจการอีก”

ผู้เฒ่าเก็บทองคำขึ้นและไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมา กลับไปที่ด้านหลังโต๊ะเถ้าแก่ นั่งอยู่ตรงนั้น คล้ายดั่งต้องการหลบภัยอย่างนั้น

“ผู้เยาว์ เวลานี้สมควรคิดบัญชีได้แล้ว” อาสี่ร้องเสียงดังต่อหลี่ชิเย่ หลังจากเห็นผู้เฒ่าได้หลบไปอยู่ด้านหลัง

“ก็ดี สมควรคิดกันได้แล้ว” หลี่ชิเย่เผยรอยยิ้มเต็มใบหน้าออกมา จัดการดื่มเหล้าแก้วสุดท้ายจนหมด

“อาสี่กล่าวน่าเกรงขามออกมาว่า “เจ้ายอมรับผิดเสียเวลานี้ยังทัน หาไม่แล้ว ข้านี่แหละจะจัดการหักแขนขาของเจ้าออกมา!”

“น่าสนใจ เอาเถอะ เจ้าลงมือเลย ข้าจะดูว่าเจ้าเรียนรู้ฝีมือตระกูลยวีได้มากี่ส่วน” หลี่ชิเย่ถึงกับยิ้มกล่าวออกมา

หลี่ชิเย่นั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด เมื่ออาสี่ถูกผู้เยาว์ดูแคลนถึงเพียงนี้ พลันรู้สึกโกรธยิ่งนัก สีหน้าแดงกล่ำ

ใครบ้างในมหาสมุทรอุดรที่ไม่หวั่นเกรงต่อตระกูลยวีของพวกเขาสามส่วน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในเมืองฟงเหวิน เวลานี้ ผู้เยาว์ที่อยู่ตรงหน้ากลับหาญกล้าดูแคลนเขาเช่นนี้ ย่อมทำให้อาสี่ไม่สามารถกล้ำกลืนฝืนทนต่อไปได้

“ผู้เยาว์ ข้าเจะสั่งสอนแทนผู้อาวุโสของเจ้าเอง!” อาสี่โกรธจัด ร้องเสียงดังออกมาและยื่นมือไปคว้าตัวหลี่ชิเย่

เสียงดัง “คร๊ากก” อาสี่พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็ปรากฏเสียงกระดูกแตกหักดังขึ้น

“อ๊ากก” เสียงน่าเวทนาดังขึ้น เลือดสดๆ แตกกระจาย ท่อนแขนทั้งแขนของอาสี่ถูกหลี่ชิเย่ดึงติดมือออกมา

“เจ้า” อาสี่หวาดผวายิ่งคิดฉากหนี แต่สายเกินไปแล้ว เท้าของหลี่ชิเย่รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ “ปัง” ถีบเข้ากลางอกของอาสี่ ได้ยินเสียงกระดูกแตกหักดัง “คร๊ากก” ร่างของอาสี่ปลิวออกนอกร้านเหล้าและกระอักเลือดออกมาอย่างแรง

อาสี่ที่อยู่ในฐานะระดับปราชญ์ถูกหลี่ชิเย่ฉีกเอาแขนหลุดติดมือออกไปข้างหนึ่ง แล้วยังถูกเท้าหลี่ชิเย่ถีบจนกระเดินออกไปในครั้งเดียว พลันทำให้ยวีจั่นและศิษย์อีกสิบกว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจจนใบหน้าซีดเผือด

วันนี้ เห็นแก่หน้าของยวีไท่จวินละเว้นชีวิตสุนัขของพวกเจ้า ไสหัวไป” หลี่ชิเย่จัดการโยนแขนที่เลือดหยดติ่งๆ ไปให้กับยวีจั่น

ยวีจั่นตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง ไม่นึกเลยว่าการลงมือของอาสี่ก็สุดที่จะรับมือได้ พอได้สติกลับมาตกใจจนหันหลังวิ่งออกจากร้านเหล้าทันที

ในเวลานี้ บรรดาศิษย์ของตระกูลยวีล้วนแล้วแต่ตื่นตระหนกไปหมด หลังจากวิ่งออกจากร้านเหล้าแล้วพยุงอาสี่ที่กำลังสลบไสลวิ่งหนีไปทันทีดั่งพายุ