ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1594

ตอนที่ 1594 ข้ามีสิบสามลัคนา

บรรดาผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างกลั้นลมหายใจเอาไว้ เมื่อหลินเฮ่าพูดออกมาเช่นนี้ ทุกคนถึงกับจ้องมองไปที่หลี่ชิเย่ ทุกคนย่อมเข้าใจได้ว่าคำพูดของหลินเฮ่านั้นหมายถึงใคร

หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะขึ้นมากับคำพูดเช่นนี้ของหลินเฮ่า กล่าวว่า “งั้นหรือ? ข้าอยากรู้ว่าใครต้องการเป็นศัตรูกับข้า”

“ศิษย์พี่ใหญ่ของข้า หลงอ้าวเทียน…” หลินเฮ่ากล่าวด้วยท่าทางทะนงตัวว่า “ชาตินี้ ศิษย์พี่ใหญ่ข้าจะต้องได้เป็นราชันเซียน เขาจึงเป็นผู้ปราศจากผู้ต่อกรในเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดิน!” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้แล้ว ถึงกับเผยให้เห็นถึงความลำพองบนใบหน้า

พลันที่หลินเฮ่าพูดออกมาเช่นนี้ ไม่ว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์จะมองหลงอ้าวเทียนอย่างไร แต่ทว่า ภายในใจของพวกเขาล้วนคล้อยตาม ผู้คนจำนวนมากมองว่า ชาตินี้ก็คงมีหลงอ้าวเทียนเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะต่อกรกับคนโหดอันดับหนึ่งได้ หากจะกล่าวว่า ทอดสายตามองไปทั่วหล้ายังจะมีผู้ใดมีคุณสมบัติแย่งชิงชะตาฟ้ากับคนโหดอันดับหนึ่งได้ล่ะก็ ย่อมเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหลงอ้าวเทียน

“หลงอ้าวเทียน? ไม่เคยได้ยิน” หลี่ชิเย่ยิ้มเฉยเมยและกล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหย

บรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างมองหน้ากันและกัน เมื่อหลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา โดยเฉพาะผู้บำเพ็ญตนกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่มีใจต่อยวียวี่เหลียนถึงกับส่งเสียงเชียร์อยู่ในใจ คงมีเพียงคนโหดอันดับหนึ่งเท่านั้นที่สามารถส่งผลกระทบต่อความฮึกเหิมของหลงอ้าวเทียนได้ ส่วนภายในใจของผู้บำเพ็ญตนคนอื่นๆ ได้แต่หัวเราะเจื่อนๆ

หากเป็นคนอื่นที่พูดคำๆ นี้ออกมา จะถูกมองว่าเป็นความโง่เขลา เป็นความอวดดี แต่ว่า เมื่อออกจากปากของคนโหดอันดับหนึ่ง ผู้คนจำนวนมากฟังแล้วล้วนแล้วแต่ คิดว่ามันสมเหตุสมผล

หลินเฮ่าที่เดิมอาศัยศิษย์พี่ใหญ่ของตนเป็นความภาคภูมิใจของตนพลันพูดอะไรไม่ออก ในเวลานี้เขาไม่สามารถหาคำพูดอื่นใดมาลบล้างได้ สีหน้าแดงก่ำดูอึดอัดลำบากใจยิ่งนัก ถึงกับจ้องมองหลี่ชิเย่ด้วยความโกรธ

“พี่หลงคือกลุ่มคนรุ่นใหม่ในยุคปัจจุบันที่สำเร็จกายเซียนขั้นสมบูรณ์เป็นคนแรก ไม่เพียงต่อสู้กับทั่วหล้าโดยลำพังคนเดียว สังหารห้าจักรพรรดิเทพ แม้แต่จักรพรรดิเทพชั้นเก้าแดนก็สู้เคล็ดวิชาที่ปราศจากผู้ต่อกรของพี่หลงไม่ได้” จังหวะที่หลินเฮ่ากำลังอยู่ระหว่างลำบากใจ ยวียวี่เหลียนรีบเอ่ยขึ้นมาทันที เพื่อแก้ต่างและปกป้องให้กับหลงอ้าวเทียน ขณะที่นางพูดถึงผลงานการสู้รบอันลือลั่นของหลงอ้าวเทียนอยู่นั้น นางถึงกับหน้าแดงระเรื่อ สายตาหวานฉ่ำหยาดเยิ้ม ดูใบหน้ามีน้ำมีนวล เมื่อพูดถึงหลงอ้าวเทียนแล้ว นางถึงกับภาคภูมิใจยิ่งนัก

ท่าทางลักษณะเช่นนี้ของยวียวี่เหลียน ทำให้บรรดาผู้บำเพ็ญตนกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่มีใจรักใคร่ในตัวนางรู้สึกไม่สู้จะสบอารมณ์นัก แต่ทว่า หลงอ้าวเทียนนั้นมีความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง และยอดเยี่ยมมาก เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วพวกเขารู้สึกแตกต่างกันมาก

หลี่ชิเย่มองเห็นท่าทีของยวียวี่เหลียนแล้ว ถึงกับเผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น กล่าวว่า “เจ้าชอบหลงอ้าวเทียนคนนี้”

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า…” ยวียวี่เหลียนทั้งโกรธทั้งอาย จ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ด้วยความโกรธเคือง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง แม้ว่าสิ่งนี้จะเป็นการรักข้างเดียวของนาง แต่ว่า เมื่อถูกหลี่ชิเย่เปิดเผยต่อหน้าทุกคน ทำให้นางอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะทีหนึ่ง ส่ายหัวเบาๆ และกล่าวว่า “ไม่รู้ว่าเขาจะชอบเจ้าหรือไม่ แต่ว่า ต่อให้เขาชอบเจ้า เกรงว่าพวกเจ้าสองคนคงไม่มีจุดจบที่ดี พรรคเซียนเหินไม่ควรปรากฏออกมา ไม่ควรประโคมเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ ยิ่งไม่ควรให้ศิษย์ภายในสำนักมาแย่งชิงชะตาฟ้า อย่างน้อยหลายยุคนี้ก็ทำเช่นนี้ไม่ได้”

“พรรคเซียนเหินของข้าปรากฏตัวต่อยุทธภพหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับเจ้า! พรรคเซียนเหินของข้าอยากจะปรากฎตัวต่อยุทธภพก็ปรากฎตัว ขอเพียงพรรคเซียนเหินของข้าตั้งใจครอบครองชะตาฟ้า ผู้สืบทอดพรรคเซียนเหินของข้าต้องเป็นราชันเซียน!” หลินเฮ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่โกรธ แก้ต่างปกป้องให้กับสำนักของตน

หลี่ชิเย่หัวเราะออกมาและกล่าวท่าทีเรียบเฉยว่า “ข้าไม่สนว่าเรื่องนี้เป็นความคิดของบรรพบุรุษของพรรคเซียนเหิน หรือว่าเป็นการตัดสินใจของผู้สืบทอดพรรคเซียนเหิน เรื่องบางเรื่องรู้แล้วว่ามันทำไม่ได้แต่ก็จะทำ จุดจบก็เพียงหนึ่งเดียว…ความตาย!”

“เจ้า เจ้ามั่นใจตัวเองมากเกินไปแล้ว!” ยวียวี่เหลียนแสดงท่าทีไม่พอใจและพูดน่าเกรงขามออกมาว่า “พี่หลงสำเร็จกายเซียนขั้นสมบูรณ์ เชี่ยวชาญเคล็ดวิชาห้าราชัน มีสุดยอดอาวุธราชันในครอบครอง ยุคนี้ไม่มีผู้ใดสามารถต่อกรได้ ขอเพียงเขาลงมือ ไม่มีใครสามารถต้านทาน เขาได้!”

ความรักสามารถทำให้คนตาบอด ในสายตาของยวียวี่เหลียนมองว่า หลงอ้าวเทียนที่เป็นชายในดวงใจของนางนั้นปราศจากผู้ต่อกรในหล้า เขาจะต้องได้เป็นราชันเซียน เมื่อหลี่ชิเย่ลดค่าของหลงอ้าวเทียนลงเช่นนี้ นางย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว

หลี่ชิเย่ย่อมมองออกว่าท่าทีเช่นนี้ของยวียวี่เหลียนนั้งบ่งบอกถึงสิ่งใด เขาถึงกับหัวเราะขึ้นมา ส่ายหน้าเบาๆ ยิ้มกล่าวเรียบเฉยออกมาว่า “กายเซียนขั้นสมบูรณ์ไหนเลยจะมาอวดอ้างต่อหน้าข้าได้”

“เจ้า…” ยวียวี่เหลียนโกรธเคืองอย่างยิ่ง ถึงกับจ้องหน้าหลี่ชิเย่ด้วยความโกรธและกล่าวว่า “อย่างน้อยที่สุดพี่หลงคือกายเซียนขั้นสมบูรณ์ เจ้าไม่ใช่!”

ท่าทางที่โกรธเคืองของยวียวี่เหลียนทำให้หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะออกมา จงใจกระทบความเพ้อฝันภายในใจของยวียวี่เหลียน กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยว่า “ข้า สิบสามลัคนา”

สีหน้าของยวียวี่เหลียนเปลี่ยนไปมาก คำพูดคำเดียวได้กดดันจนนางแทบหายใจไม่ออก นางถือเอาชายในดวงใจเป็นความภาคภูมิใจของตน ในสายตาของนางมองว่าทุกสิ่งทุกอย่างของหลงอ้าวเทียนล้วนแล้วแต่ดีเลิศอะไรเช่นนั้น ทุกอย่างล้วนเป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใคร ทุกอย่างล้วนแล้วแต่หาผู้ใดเทียบเทียมไม่ได้ทั้งสิ้น

แต่ว่า สิบสามลัคนาทำให้ยวียวี่เหลียนแทบหายใจไม่ออก อย่างน้อยหลงอ้าวเทียนที่เป็นชายในดวงใจไม่มีสิ่งนี้