ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1705

ตอนที่ 1705 ความปรารถนาสุดท้ายของเจ้าของถ้ำเซียนมาร
หลี่ชิเย่กล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า “เจ้าบอกข่าวของหญ้าอายุวัฒนะกับข้า ข้าก็จะบอกความคิดที่แท้จริงของข้าให้เจ้า”

“เหอะ เหอะ เหอะ ต่อ ต่อรองเงื่อนไขกับข้า” ผู้เฒ่าหัวเราะเหอะ เหอะ และกล่าวว่า “นี่ นี่คล้ายกับข้าอยู่บ้างจริงๆ เอาเถอะ บอกแก่เจ้าก็ไม่มีปัญหา เจ้าสารเลวกลุ่มนั้นไม่ได้หญ้าอายุวัฒนะไป”

“เหอะ เหอะ เหอะ ในโลกนี้คิดอยากจะได้หญ้าอายุวัฒนะมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เว้น เว้นแต่ข้าพยักหน้าเท่านั้น” เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ ผู้เฒ่าหัวเราะเสียงดังออกมา หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลง ตื่นเต้นจนหายใจไม่ทัน

หลี่ชิเย่ถึงกับรู้สึกโล่งอก เมื่อได้ยินคำพูดของผู้เฒ่า สิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดก็คืออเวจีได้หญ้าอายุวัฒนะไป ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงนับว่าส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงอย่างแน่นอน เวลานี้อเวจีไม่ได้หญ้าอายุวัฒนะไปนับว่าหลี่ชิเย่สามารถวางใจได้แล้ว

“แต่ว่า เจ้าหนู เจ้าไม่ต้องทำดีใจ” ผู้เฒ่าหัวเราะและกล่าวว่า “ในอนาคต ความท้าทายของเจ้าอเวจีสารเลวกลุ่ม กลุ่มนี้ไม่นับเป็นอะไร เมื่อเปรียบกับสวรรค์โจรแล้ว อะ อเวจีก็ ก็เป็นเพียงมดปลวกฝูงหนึ่งเท่านั้น แค่ลูกสมุนเท่านั้น ถ้าหากเจ้าตั้งใจจะทำจริงๆ เจ้า เจ้า เจ้ายังมีทางอีกยาวไกลที่ต้องก้าวเดินต่อไป”

“ต่อให้หนทางยาวไกลกว่านี้ข้าก็จะก้าวเดินต่อไป และจะก้าวเดินไปถึงที่สุด” หลี่ชิเย่กล่าวเฉยเมย

“เหอะ เหอะ เหอะ ข้า ข้าชื่นชอบเจ้า นิสัยจุดนี้ จุดนี้ของเจ้าคล้ายกับข้าตอนหนุ่มๆ มาก นิสัยดื้อรั้นแบบ แบบ แบบนี้แหละ หาญกล้าก้าวไปข้างหน้าอย่างทระนง ไม่หวาดกลัวต่อสิ่งใด” ผู้เฒ่าถึงกับหัวเราะขึ้นมา ต่อให้เขาเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว ต่อให้คำพูดของเขามีเพียงลมหายใจแต่ไร้เรี่ยวแรงแล้วก็ตาม ยังคงหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่

ครั้นหัวเราะจนสุดท้าย ผู้เฒ่าถึงกับหอบแฮกๆ ขึ้น หลี่ชิเย่ช่วยทำให้เขาหายใจได้สะดวกขึ้น กล่าวท่าทีเฉยเมยว่า “เจ้าคือเจ้า ข้าคือข้า พวกเราเป็นศัตรูกัน”

“เหอะ เหอะ เหอะ ศัตรูก็ดี ญาติก็ช่าง แล้วไงหละ ต่อให้เป็นศัตรู การที่สามารถเป็นศัตรูกันหลายพันล้านปี ศัตรูเช่นนี้เจ้า เจ้าจะไปหาได้ที่ไหน?” ผู้เฒ่ายิ้มกล่าว

หลี่ชิเย่นิ่งเงียบไม่ตอบ

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ผู้เฒ่าได้ยื่นนิ้วที่สั่นริกๆ ชี้ไปที่หลี่ชิเย่และกล่าวว่า “เจ้าหนู เจ้า เจ้า เจ้าคิดจะเป็นผู้ชนะในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย เจ้าจะต้องค้นหาสิ่งนั้นให้เจอ มิฉะนั้น เจ้าจะไม่มีวันชนะศึกในครั้งนี้ สิ่งนี้เป็นบทสรุปที่ข้าได้มาจากการมีชีวิตอยู่มานานนับไม่ถ้วน…”

“…ก่อนหน้าเจ้า ไม่ ไม่ ไม่รู้ว่ามีการต่อสู้มานานเท่าไร อีกทั้ง ใช้ไปแล้วทุกๆ วิธี บูชาโลกทั้งโลก กลั่นตำราสวรรค์นพเก้า สืบทอดชะตาฟ้าจำนวนที่มากยิ่งกว่า อาศัยสมบัติสวรรค์…ต่างๆ ใช้หมดสิ้นทุกวิธี แต่ แต่ก็ไม่เคยมีใครทำได้สำเร็จ…” เมื่อพูดมาเสียยืดยาวเช่นนี้ ผู้เฒ่าแทบจะหายใจไม่ทันเสียแล้ว

หลี่ชิเย่ช่วยทำให้เขาหายใจได้สะดวกขึ้น กล่าวเฉยเมยว่า “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าหามันพบแล้ว อีกทั้งสิ่งที่ข้ารู้มีมากกว่าเจ้าเสียอีก มีความเข้าใจลึกซึ้งกว่าเสียอีก”

“เหอะ เหอะ เหอะ เจ้าหนู เจ้าอย่าโม้ไปหน่อยเลย แม้ว่าข้าจะไม่เคยเห็นเหมือนกัน และก็ได้ยินเขาเล่าลือกัน แต่ แต่ แต่ข้าใช่มีชีวิตอยู่มาแบบไร้ค่า” เห็นได้ชัดว่าผู้เฒ่าไม่พอใจกับคำพูดของหลี่ชิเย่

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มเฉยเมย และไม่ไปถือสากับผู้เฒ่า

“เจ้าหนู ข้าไม่สามารถมองเห็นวันที่เจ้าได้รับชัยชนะกลับมาแล้วหละ ถ้าหากโลกนี้มี มีเรื่องยมโลกจริงล่ะก็ รอวันที่เจ้าได้รับชัยชนะกลับมาข้าก็คงดีใจอยู่ในยมโลกแล้ว สะ สวรรค์โจร นาง นางเพศยานี้ต้องมีวันที่มีใครสักคนเล่นงานมันถึงตายอยู่แล้ว!” ผู้เฒ่ากล่าวเสียงขาดๆ ตอนๆ ออกมา

“งั้นเจ้าควรจะพูดเรื่องหญ้าอายุวัฒนะแล้วหละ” หลี่ชิเย่กล่าวกับผู้เฒ่าด้วยท่าทีเฉยเมย

“เหอะ เหอะ เหอะ ข้ารู้แล้วว่าเจ้า เจ้าหนูมีแต่หญ้าอายุวัฒนะอยู่ในใจ เจ้าคิดวางแผนกับมันตลอดมา” ผู้เฒ่าหัวเราะเหอะเหอะ และกล่าวว่า “วางใจเถอะ หญ้าอายุวัฒนะยังคงอยู่ในความควบคุมของข้า โลกนี้ก็ ก็ ก็มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”

“ในเมื่อเจ้าก็จะตายอยู่แล้ว สมควรบอกที่ซ่อนของมันออกมาได้แล้วสิ” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นช้าๆ

“เหอะ เหอะ เหอะ…” ผู้เฒ่าหัวเราะออกมา หัวเราะจนหอบและไอขึ้นมา หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ จึงกล่าวว่า “เจ้าหนู ข้า ข้า ข้าให้หญ้าอายุวัฒนะกับเจ้าก็ได้ ขอเพียงเจ้าเปิดปากพูด หญ้าอายุวัฒนะก็เป็นของเจ้า”

“แต่ว่า เจ้าต้องการเงื่อนไข ของฟรีไม่มีในโลก” หลี่ชิเย่กล่าวเฉยเมย

“เจ้าพูดถูกแล้ว” ผู้เฒ่าหัวเราะเหอะเหอะ และกล่าวว่า “ข้าให้หญ้าอายุวัฒนะแก่เจ้า ขอเพียงสองข้อเท่านั้น ข้อแรก เจ้ากราบข้าเป็นบิดาบุญธรรม ข้อสอง เจ้ารีบหาผู้หญิงสักหลายๆ คน และมีลูกหลายๆ คน แต่ต้องมีลูกชายคนหนึ่งต้องใช้แซ่ตามข้า ขอเพียงเจ้ารับปากเงื่อนไขสองข้อนี้ ข้าก็จะบอกร่องรอยของหญ้าอายุวัฒนะกับเจ้า”

“มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” หลี่ชิเย่ตอบโดยไม่ต้องคิด ปฏิเสธข้อเรียกร้องของผู้เฒ่าทันควัน กล่าวเฉยเมยว่า “ข้าจะไม่นับถือโจรให้เป็นพ่อข้าอยู่แล้ว!”

“เหอะ เหอะ เหอะ เจ้าหนู ถ้าหากข้าเป็นโจร เจ้ากับคือโจรน้อย เฒ่าอย่างข้าชั่วชีวิตทำความชั่วมาไม่น้อย แต่ เจ้าเองก็ทำมาไม่น้อยไปกว่าข้า” ผู้เฒ่าเองก็ไม่ถือสา ยิ้มกล่าวว่า “พวกเราก็พอๆ กันนั่นแหละ”

“อย่างอื่นพูดคุยกันได้หมด แต่เรื่องนี้ไม่มีทาง” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “เจ้าสามารถเปลี่ยนเป็นเงื่อนไขอื่นๆ ไม่ว่าจะยากเย็นอย่างไรข้าก็สามารถทำให้เป็นจริงได้!”

“เหอะ เหอะ เหอะ เจ้าหนู เจ้าคิดว่าข้ายังจะต้องการอะไรอีกอย่างนั้นรึ? มี มีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ สิ่งที่ควรจะปลงตกข้าก็ปลงตกแล้ว ข้ามีเพียงข้อเรียกร้องสองข้อเท่านั้น” ผู้เฒ่าหัวเราะเหอะ เหอะและกล่าวว่า “สิ่งนี้กล่าวสำหรับเจ้าแล้วทำได้ไม่ยากเลยแม้แต่น้อย ขอเพียงโขกศีรษะให้ข้า เรียกข้าท่านพ่อคำหนึ่ง แล้วให้กำเนิดหลานให้ข้า เพียง เพียง เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องที่ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากเสียอีก”

“เสียดาย กล่าวสำหรับข้าแล้ว เป็นเรื่องที่คุยกันไม่ได้” หลี่ชิเย่ส่ายหน้าเรียบเฉย กล่าวด้วยท่าทีที่ไม่หวั่นไหว

“เหอะ เหอะ เหอะ เจ้าหนู เจ้าเหมือนข้าจริงๆ” ผู้เฒ่าหัวเราะเหอะเหอะและกล่าวว่า “ถ้าหากเจ้าไม่ตกลง งั้นข้าก็ช่วย ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”

หลี่ชิเย่ยังคงส่ายหน้ากับคำพูดเช่นนี้ของผู้เฒ่า และกล่าวว่า “เจ้าสามารถพิจารณาใหม่อีกรอบ บางทีข้าอาจช่วยต่ออายุให้เจ้าได้”

“ต่ออายุ?” ผู้เฒ่าหัวเราะเหอะเหอะ และกล่าวว่า “ข้าต่ออายุไม่ได้อีกแล้ว สภาพของตัวข้าข้าย่อมชัดเจนกว่าเจ้า เหอะ เหอะ เหอะ บอกตามตรงเลยนะ ถึงข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว อย่างน้อยที่สุดข้าก็ได้บ่มฟักคนๆ หนึ่งเช่นเจ้าขึ้นมาแล้ว นับว่ามีคนๆ หนึ่งที่จะเป็นคนต่อสู้กับสวรรค์โจรแล้ว เหอะ เหอะ พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เจ้าหนู หากเจ้าคิดจะได้รับชัยชนะกลับมา ทางที่ดีที่สุดควรต้องมีหญ้าอายุวัฒนะ!”

“ข้ารู้” หลี่ชิเย่กล่าวเฉยเมยว่า “ดังนั้น เจ้าสามารถเปลี่ยนเป็นเงื่อนไขอื่นๆ ถ้าหากเจ้ายังมีความปรารถนาอะไรที่ยังไม่บรลุ ข้าสามารถช่วยทำความจริงให้กับเจ้า”

“เหอะ เหอะ เหอะ นอกจากสองเรื่องนี้ข้าไม่มีอีกแล้ว” ผู้เฒ่าหัวเราะเหอะเหอะกล่าวขึ้น

“งั้นข้าก็จนด้วยเกล้าแล้วหละ” หลี่ชิเย่ส่ายหน้า กล่าวจบพลันนิ่งเงียบขึ้นมา

“เจ้าหนู เจ้าเหมือนข้าจริงๆ” ผู้เฒ่าหัวเราะเสียงดัง นิ้วที่ยังมีลมหายใจแต่ไร้เรี่ยวแรงชี้ไปที่หลี่ชิเย่ ยิ้มกล่าวว่า “ข้า ข้า ข้าเพียงเสียดาย ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีลูกชายเช่นเจ้า มิฉะนั้นล่ะก็ ข้า ข้า ข้าก็…” ครั้นกล่าวมาถึงตรงนี้แล้ว แขนของเขาทิ้งลงข้างลำตัว และปราศจากเสียงอีกต่อไป

“ตาเฒ่า ตาเฒ่า ตาเฒ่า…” หลี่ชิเย่ตกใจ รีบเขย่าตัวผู้เฒ่า พร้อมกับถ่ายทอดพลังลมปราณเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง แต่ว่า เวลานี้ลมปราณใช้การไม่ได้เสียแล้ว ผู้เฒ่าได้ตายไปแล้ว

เคยดำรงอยู่ในฐานะปราศจากผู้ต่อกรมาหมื่นชาติ เคยดำรงอยู่ในสถานะอยู่เหนือเก้าชั้นฟ้า เคยกระทั่งเหล่าเทพเทวาก็ต้องหมอบกราบ มาวันนี้ได้ตายจากไปโดยปราศจากซุ่มเสียง อีกทั้งไม่มีบุคคลที่สามรับรู้ถึงการตายของเขา

หลี่ชิเย่ถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ขณะอุ้มผู้เฒ่าที่ตายไปแล้ว ต่อให้เขามีหญ้าอายุวัฒนะ แต่ท้ายที่สุดยังคงหนีความตายไม่พ้น แต่ว่าในนาทีสุดท้ายตาเฒ่ายังคงนำเอาหญ้าอายุวัฒนะไปซ่อนเอาไว้ ซ่อนในที่ที่มีเพียงตัวเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้

แน่นอนที่สุด หญ้าอายุวัฒนะย่อมไม่ได้อยู่ในถ้ำเซียนมารอยู่แล้ว ตัวผู้เฒ่าเองต้านไม่อยู่ จึงเกรงว่าอเวจีจะได้หญ้าอายุวัฒนะไป ดังนั้นในวินาทีสุดท้ายเขาจึงสละทิ้งหญ้าอายุวัฒนะเสีย โดยอาศัยวิธีการใดวิธีหนึ่งทำการเคลื่อนย้ายหญ้าอายุวัฒนะไปยังสถานที่อื่น!

สุดท้าย หลี่ชิเย่จัดการฝังศพของผู้เฒ่าเสีย เขาหลอมบัลลังก์ศักดิ์สิทธิ์นั้นให้กลายเป็นป้ายๆ หนึ่ง ปักเอาไว้ด้านหน้าหลุมฝังศพ หลี่ชิเย่ยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหน้าหลุมฝังศพ สุดท้ายใช้มือเขียนสลักตัวอักษรลงบนแผ่นป้ายอย่างรวดเร็ว สลักอักษรคำว่า หลุมศพอมตะตระกูลเซียว!

หลี่ชิเย่มองดูหลุมฝังศพที่อยู่ตรงหน้า ทอดถอนใจออกมาเบาๆ เอ่ยขึ้นมาช้าๆ ว่า “ตาเฒ่า หลับให้สบายเถอะ ไม่ว่าอดีตที่ผ่านมาพวกเราจะมีบุญคุณความแค้นอยู่เท่าไร มีความแค้นมากมายเท่าไร ให้มันสลายไปดั่งหมอกควันพร้อมๆ กับเจ้าเถอะ คงมีสักวันข้าต้องได้รับชัยชนะกลับมาแน่ ข้าต้องเอาชนะสวรรค์เหมือนดั่งเช่นเจ้าได้พูดเอาไว้อย่างนั้น โลกนี้หากมียมโลกจริงล่ะก็ งั้นเจ้าก็อมยิ้มอยู่ในนรกเถอะ!”

ที่สุดแล้ว หลี่ชิเย่ได้โค้งคำนับให้กับหลุมฝังศพนี้อย่างงามครั้งหนึ่งจากนั้นหันหลังเดินจากไป

หลี่ชิเย่ ก้าวเดินออกจากถ้ำเซียนมารช้าๆ มองดูโลกที่แหลกละเอียดแห่งนี้แล้วถึงกับทอดถอนใจในใจเบาๆ เขาเคยคุ้ยเคยอย่างยิ่งกับฟ้าดินแห่งนี้ เวลานี้กลับไม่เหลือสภาพดั้งเดิมอีกแล้ว

สุดท้าย หลี่ชิเย่ที่ยืนอยู่ด้านนอกถ้ำเซียนมารได้หันหลังกลับไปมองดูถ้ำเซียนมารอีกครั้งหนึ่ง ในเวลานี้เขาได้บังเกิดความรู้สึกร้อยแปดพันเก้าขึ้นในใจ ซึ่งไม่สามารถบรรยายด้วยตัวอักษร ทุกสิ่งก่อกำเนิดขึ้นจากถ้ำเซียนมาร แต่ในที่สุดถ้ำเซียนมารยังคงถูกทำลายไป ตาเฒ่าก็ตายจากไป หญ้าอายุวัฒนะก็หายสาบสูญไปแล้ว

ขณะที่ตัวเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้าถ้ำเซียนมารคือผู้ดำรงอยู่ในฐานะบงการเก้าแดน ไม่ใช่เด็กเลี้ยงแกะคนนั้นอีกแล้ว!

เจ้าของถ้ำเซียนมารได้ตายจากไปแล้ว บุญคุณความแค้นในครั้งนั้นไม่มีความสำคัญอีกต่อไป ทุกอย่างปล่อยให้มันล่องลอยไปกับสายลม

ถ้ำเซียนมารไม่ได้คงอยู่อีกแล้ว แต่ อีกาทมิฬคงอยู่เป็นนิรันดร์ มันจะก้าวข้ามอดีตปัจจุบัน!