ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1711

สรุปบท ตอนที่ 1711 เทพปีศาจทั่วเทียน: ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 1711 เทพปีศาจทั่วเทียน – ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล โดย Internet

บท ตอนที่ 1711 เทพปีศาจทั่วเทียน ของ ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ตอนที่ 1711 เทพปีศาจทั่วเทียน
ระดับบรรพบุรุษผู้นี้พลันมีสีหน้าที่เย็นชา เขากล่าวน่าเกรงขามออกมาว่า “ไม่ทราบว่าท่านมีนามว่ากระไร? กรุณาแจ้งชื่อเพื่อให้ข้าได้ชื่นชมชื่อเสียงของท่าน” คำพูดของระดับบรรพบุรุษผู้นี้แฝงไว้ซึ่งความเยาะเย้ยอยู่ในที

“ราชันทักษิณ” ราชันทักษิณกล่าวเรียบเฉยว่า “เขาเทวะหลิงวู้ของพวกเจ้าไม่มีอะไรที่จะนำมาโอ้อวดได้ แค่เล้าไก่เล้าหนึ่งเท่านั้นเอง ยังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะทำโอ้อวดต่อหน้าของปรมาจารย์ ถ้าเป็นเทพปีศาจทั่วเทียนที่หายสาบสูญไปของเขาเทวะหลิงวู้ค่อยยังชั่วหน่อย สำหรับเจ้าน่ะรึ อ่อนเกิน”

“เจ้า” คำพูดของราชันทักษิณพลันทำให้ระดับบรรพบุรุษผู้นี้ถึงกับมีสีหน้าที่ดูไม่จืดถึงขีดสุด

หลี่ชิเย่ขี้คร้านจะไปตอแยกับระดับบรรพบุรุษทั้งหลายที่อยู่ตรงหน้า เขามองดูท้องฟ้าแล้วกล่าวเฉยเมยขึ้นมาว่า “ทั้งหมดให้กลับไปเถอะ ถูกต้อง ประตูมิติเป็นสมบัติสวรรค์นพเก้า แต่ว่า นับจากเวลานี้เป็นต้นไปทุกอย่างขึ้นอยู่กับข้า หลักเกณฑ์เกี่ยวกับประตูมิติข้าเป็นผู้กำหนด รอให้ข้าตั้งกฎเกณฑ์จนเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว ใครมาได้ใครมาไม่ได้ถึงเวลานั้นทุกอย่างก็จะชัดเจนเอง”

หลังจากหลี่ชิเย่พูดขาดคำ บนท้องฟ้าที่เดิมเงียบสงบพลันมีร่างเงาปรากฏตัวแวบออกมากว่าสิบสาย พวกเขาขณะปรากฏตัวออกมานั้นดูจะทำตัวค่อมต่ำมาก แม้ว่าร่างเงาเหล่านี้จะแสดงตัวค่อมต่ำ แต่กลิ่นอายที่ออกมาจากตัวของพวกเขาทำให้ผู้คนต้องสั่นเทาในใจ แม้ว่าพวกเขาจะเก็บงำพลังลมปราณแล้วก็ตาม แต่ทว่า กลิ่นอายที่ลึกล้ำสุดจะหยั่งถึงได้ทำให้ผู้คนจำนวนมากต้องสะท้านภายในใจ พวกเขาต้องเป็นประเภทที่ดำรงอยู่ในฐานะสามารถต่อกรกับราชันเซียนซี่งหน้าได้แน่นอน เป็นผู้ที่แก่จนสมควรจะตายได้แล้วที่แท้จริง

“คำบัญชาของใต้เท้า พวกเราย่อมต้องปฏิบัติตาม” พวกเขาเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ เป็นระดับสามารถต่อกรกับราชันเซียนซึ่งหน้าได้ที่ยังคงเหลืออยู่ไม่มากของเก้าแดน เป็นผู้ที่สามารถต่อกรซึ่งหน้าได้อย่างแท้จริง แต่ว่า เวลานี้พวกเขาไม่กล้าที่จะล่วงเกินหลี่ชิเย่แม้แต่น้อย ก้มกราบอยู่กับพื้นด้วยความเคารพยิ่งนัก

พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นผู้ที่รู้ถึงฐานะของหลี่ชิเย่ เมื่อหลี่ชิเย่ออกปากพวกเขาย่อมไม่กล้าปฏิเสธ หากแม้นพวกเขากล้าเป็นศัตรูกับผู้ที่ดำรงอยู่ในฐานะบงการเก้าแดนล่ะก็ เกรงว่าระดับสามารถต่อกรกับราชันเซียนซึ่งหน้าได้ก็ต้องถูกบี้ตายเหมือนดั่งมดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้น

ดังนั้น เมื่อหลี่ชิเย่สั่งการออกมาคำหนึ่ง พวกเขาเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ไม่กล้าพูดอะไรมาก หันหลังจากไปทันที ก่อนหน้านั้นจะมากหรือน้อยพวกเขาก็ต้องมีความอยากได้มากกับประตูมิติที่เป็นสมบัติสวรรค์นพเก้า แต่ว่า เมื่อหลี่ชิเย่ปรากฏตัวในเวลานี้ทุกอย่างเท่ากับจบแล้ว เป็นการบ่งบอกว่าประตูมิติเป็นสิ่งที่มีเจ้าของแล้ว

“ทั่วเทียน เจ้านำตัวผู้เยาว์ของเจ้ากลับไปด้วย” จังหวะที่ร่างเงากว่าสิบสายกำลังจากไปนั้น หลี่ชิเย่ได้สั่งการเฉยเมยขึ้นมา

ขาดคำหลี่ชิเย่ หนึ่งในร่างเงาได้หยุดลงและไปปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าหลี่ชิเย่ ก้มลงกราบและกล่าวว่า “ขอใต้เท้าโปรดลงโทษ เป็นผู้เยาว์ของข้าที่อบรมไม่เข้มงวด”

ผู้เฒ่าผู้นี้ผมเผ้าขาวโพลน ดูเหมือนเป็นผู้เฒ่าที่ไม้ใกล้ฝั่งแล้ว เขาเก็บงำพลังลมปราณของตน ดวงตาทั้งสองปราศจากประกาย แต่ว่าเขากลับดูเหมือนเป็นขุนเขาลูกหนึ่งที่ไม่มีผู้ใดสามารถสั่นคลอนได้

“ท่านบรรพบุรุษ” เมื่อบรรพบุรุษเทพนกเผิงแห่งเขาเทวะหลิงวู้มองเห็นหน้าผู้เฒ่าผู้นี้อย่างชัดเจนแล้ว ถึงกับร้องเสียงดังออกมาอย่างหวาดผวา เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง

ผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ก็คือเทพปีศาจทั่วเทียนที่ดำรงอยู่ในฐานะแข็งแกร่งที่สุด และปราศจากผู้ต่อกรของเขาเทวะหลิงวู้ที่อยู่ในตำนาน เพียงแต่ว่า น่าเสียดายตรงที่เขาได้หายสาบสูญไปนานมากๆ แล้ว ตัวเขาเองก็ไม่เคยได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของบรรพบุรุษผู้นี้ เห็นเพียงภาพวาดของเขาเท่านั้นเอง

“เทพปีศาจทั่วเทียน” บรรดาบุคคลระดับบรรพบุรุษที่ก้าวเดินออกมาพร้อมกัน เมื่อได้ยินจากปากของบรรพบุรุษนกเผิงถึงกับใจหายใจคว่ำ รู้สึกหวาดผวาขึ้นภายในใจ

เทพปีศาจทั่วเทียนเคยมีชื่อเสียงโด่งดังมาก ในขณะที่เขาอายุยังน้อยเคยปราบราชันเซียนเฮ่าไห่มาแล้ว แม้แต่ภายหลังราชันเซียนเฮ่าไห่ได้สืบทอดชะตาฟ้าแล้ว เล่าลือกันว่า เทพปีศาจทั่วเทียนเคยสู้กับราชันเซียนเฮ่าไห่ถึงสามวันสามคืน แม้ว่าศึกครั้งนี้เทพปีศาจทั่วเทียนจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ แต่ความสามารถในการต่อสู้กับราชันเซียนซึ่งหน้าได้นั้นเป็นที่ทราบกันโดยทั่วไป

“ตบปากตัวเอง เพื่อรับผิดต่อใต้เท้า” เทพปีศาจทั่วเทียนสั่งการออกมาอย่างน่าเกรงขาม เขาไม่ได้กลับไปยังเขาเทวะหลิงวู่มายุคแล้วยุคเล่า เขาขี้คร้านจะไปสนใจถึงความเป็นความตายของชนรุ่นหลังไปแล้ว

“ท่านบรรพบุรุษ” เวลานี้บรรพบุรุษนกเผิงถึงกับยืนอยู่ตรงนั้นทำอะไรไม่ถูก

“ตบปาก” เทพปีศาจทั่วเทียนกล่าวน่าเกรงขามพร้อมกับหนึ่งฝ่ามือ “เพียะ”เข้าไปเต็มแรง ทำเอาบรรพบุรุษนกเผิงฟันร่วงเลือดกบปากบ้วนเป็นเลือดออกมา เทพปีศาจทั่วเทียนพลิกฝ่ามืออีกทีก็สยบจนบรรพบุรุษนกเผิงต้องคุกเข่าอยู่ตรงนั้น

“ศิษย์ผิดไปแล้ว” บรรพบุรุษนกเผิงตกตะลึงจนหน้าถอดสี ไม่กล้าเนรคุณ “เพียะ เพียะ เพียะ” สลับหน้ามือหลังมือตบปากตัวเองไปหลายสิบที ในเวลานี้ แม้แต่ระดับบรรพบุรุษที่ปราศจากผู้ต่อกรมากที่สุดของเขาเทวะหลิงวู้ยังคุกเข่าอยู่ตรงนั้นไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม รุ่นเยาว์อย่างเขายิ่งไม่กล้ากระทำการบุ่มบ่านอยู่แล้ว และเขารู้แล้วว่าตนเองนั้นไปล่วงเกินต่อคนที่เขาเทวะหลิงวู้ไม่อาจล่วงเกินได้เลย

“ช่างเถอะ ข้าก็ไม่อยากถือสาหาความอะไรนัก” หลี่ชิเย่มองดูบรรพบุรุษนกเผิงที่ตบหน้าตัวเองจนดังเพียะเพียะนั่น เพียงโบกมือเบาๆ และกล่าวเฉยเมยออกมา

“ยังไม่ขอบคุณใต้เท้าที่ละเว้นโทษตายให้!” เทพปีศาจทั่วเทียนตวาดใส่น่าเกรงขาม เรื่องนี้ทำให้เขาถึงกับโล่งอก คำพูดของหลี่ชิเย่พูดคำไหนคำนั้น เมื่อพูดออกมาเช่นนี้แสดงว่าได้ให้อภัยต่อเขาเทวะหลิงวู้แล้ว หาไม่แล้วหลี่ชิเย่ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง ขอเพียงคำพูดของเขาเพียงคำเดียว ในเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดินไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนมากน้อยเท่าไรที่พร้อมทำลายล้างเขาเทวะหลิงวู้ให้กับเขา

“ขอบคุณใต้เท้า” เวลานี้บรรพบุรุษนกเผิงตื่นตระหนกจนวิญญาณแทบออกจากร่าง รีบโขกศีรษะกล่าวขึ้น แม้เขาจะไม่รู้ว่าหลี่ชิเย่นั้นดำรงอยู่ในสถานะเช่นใด แต่ว่า แม้แต่บรรพบุรุษที่สามารถต่อสู้กับราชันเซียนซึ่งหน้าได้ของพวกเขายังคงต้องคุกเข่าด้วยความเคารพอยู่ตรงนั้น เฉกเช่นระดับอย่างเขาเป็นไม่ได้กระทั่งมดปลวก!

“ไสหัวกลับไปแล้วกักตนสำนึกตนเองเสีย อย่าได้โผล่หน้าออกมาให้เป็นที่อับอายผู้คน!” เทพปีศาจทั่วเทียนสบัดแขนเสื้อทีหนึ่งก็จัดการส่งบรรพบุรุษนกเผิงลอยหายไปยังฟากฟ้าและหายลับตาไปในที่สุด

“ไม่มีคำว่ามหัศจรรย์สำหรับคนโหดอันดับหนึ่ง ตัวเขาเองก็คือความมหัศจรรย์อยู่แล้ว” มีผู้บำเพ็ญตนของแดนมนุษย์กษัตราที่มั่นใจในตัวของคนโหดอันดับหนึ่งอย่างเต็มเปี่ยม และเลื่อมใสอย่างยิ่ง ดังนั้น เขาจึงมองว่าการเปิดประตูมิติของคนโหดอันดับหนึ่งไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด

บางส่วนกลับไม่เห็นด้วยกับสิ่งนี้ จะอย่างไรเสียนี่คือหนึ่งในสมบัติสวรรค์นพเก้า ประตูมิติใช่ว่าอยากจะเปิดก็เปิดออกได้เลย อย่างไรเสียก่อนหน้าก็ไม่เคยมีใครได้พบเห็นสมบัติสวรรค์นพเก้ามาก่อน

ขณะที่ทุกคนกลั้นลมหายใจอยู่นั้น หลี่ชิเย่ได้เปิดลัคนาออกมา ได้ยินเสียง “แว้งค์” ดังขึ้น ปรากฏเป็นสิบสามลัคนาขึ้นมา จากนั้น ดวงตรามิติโบราณได้ลอยออมา

“สิบสามลัคนา นี่ก็คือสิบสามลัคนาที่อยู่ในตำนาน” เมื่อสิบสามลัคนาปรากฏขึ้นมาได้เกิดความสับสนขึ้น ทุกคนล้วนแล้วแต่พุ่งเป้าไปที่สิบสามลัคนา น้อยคนนักที่จะสังเกตถึงดวงตรามิติโบราณ

“สิบสามลัคนาช่างเป็นความมหัศจรรย์นะเนี่ย คนแรกนับแต่อดีตถึงปัจจุบัน” คนในแดนอื่นที่ไม่เคยเห็นสิบสามลัคนามาก่อนถึงกับฮือฮากัน ไม่ว่าจะเป็นดาวรุ่งที่สุดยอดเพียงใด เมื่อได้เห็นสิบสามลัคนาแล้วหมดอารมณ์ทันที

กล่าวสำหรับดาวรุ่งจำนวนไม่น้อย ขอเพียงฝึกให้ได้สิบเอ็ดลัคนาพวกเขาก็สามารถคุยโม้ได้ตลอดชีวิตแล้วหละ หากสามารถได้ถึงสิบสองลัคนาล่ะก็ ราชันเซียนในชาตินั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขา เวลานี้ คนโหดอันดับหนึ่งกลับมีถึงสิบสามลัคนาในครอบครอง มันช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวเหลือเกิน นับแต่อดีตถึงปัจจุบันก็มีเพียงคนโหดอันดับหนึ่งคนเดียวเท่านั้นที่มีสิบสามลัคนา

“สิบสามลัคนาก็มีเพียงหนึ่งเดียวในแดนมนุษย์กษัตราพวกเราเท่านั้น” เผ่าพันธุ์มนุษย์ในแดนมนุษย์กษัตราอดที่จะกล่าวด้วยความภาคภูมิใจในตนเองไม่ได้

กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว ยามที่สิบสามลัคนาของคนโหดอันดับหนึ่งสยบเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดินนั้น พวกเขาในฐานะส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์มนุษย์แดนมนุษย์กษัตราก็พลอยมีหน้ามีตาไปด้วย และพวกเขาถือเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจ สิ่งนี้คือความน่าภาคภูมิใจของแดนมนุษย์กษัตราพวกเขา

“เอี๊ยด” ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับสิบสามลัคนานั้น เสียงประตูเปิดออกดังขึ้น ในเวลานี้เองหลี่ชิเย่ได้เปิดประตูมิติออกมาแล้ว

“เปิดแล้ว ประตูมิติเปิดออกมาแล้ว” มีผู้ที่ถึงกับร้องเสียงแหลมออกมา

กล่าวสำหรับยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนจำนวนมากของแดนมนุษย์กษัตราแล้ว พวกเขามีปฏิกิริยาที่เรียบเฉยกับการที่ประตูมิติถูกเปิดออกมา ในสายตาของพวกเขามองว่าไม่มีเรื่องใดๆ ที่คนโหดอันดับหนึ่งทำไม่ได้อยู่แล้ว