ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1748

ตอนที่ 1748 หญิงงามช่วยเปลื้องผ้า
ภายในห้องอาบน้ำ เสิ่นเสี่ยวซันได้จัดเตรียมน้ำอุ่นไว้เรียบร้อยแล้ว อุณหภูมิของน้ำก็อุ่นได้ที่พอดิบพอดี

หลังจากที่เสิ่นเสี่ยวซันได้จัดเตรียมเครื่องใช้สำหรับอาบน้ำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จึงปั้นหน้ากล่าวน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “จัดเตรียมเรียบร้อย สามารถอาบน้ำได้แล้ว”

ภายในใจของเสิ่นเสี่ยวซันไม่เต็มใจอย่างยิ่ง กล่าวสำหรับนางแล้วแม้เปรียบไม่ได้กับองค์หญิงหรือธิดาศักดิ์สิทธิ์ของแคว้นเจ้าลัทธิ แต่ชาติกำเนิดของนางไม่ได้ต่ำต้อย เป็นศิษย์เอกของสำนักต้นไม้เหล็ก นับได้ว่าเป็นกิ่งทองใบหยกเช่นกัน เวลานี้กลับต้องมาเป็นคนรับใช้ให้กับมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่ง แล้วจะให้เสิ่นเสี่ยวซันรู้สึกดีใจได้อย่างไรกัน

หากไม่เป็นเพราะคำสั่งอาจารย์ไม่อาจขัดได้ นางคงจัดการซ้อมหลี่ชิเย่ไปแล้ว อย่าว่าแต่ให้นางมาคอยปรนนิบัติหลี่ชิเย่เลย

หลี่ชิเย่ยืนอยู่ตรงนั้น มองดูอ่างอาบน้ำที่ไอน้ำลอยตลบอบอวล ยื่นมือทั้งสองข้างออกไป กล่าวอย่างเชื่องช้าว่า “เปลื้องผ้าให้กับข้า”

“เจ้า” สีหน้าของเสิ่นเสี่ยวซันพลันเปลี่ยนไป นางเข้าใจว่าการปรนนิบัติหลี่ชิเย่อาบน้ำเพียงแค่จัดเตรียมเครื่องใช้ก่อนอาบน้ำเท่านั้น ไม่นึกเลยว่าถึงกับต้องให้นางทำเรื่องเช่นนี้ด้วย

“เจ้าอย่าเกินเลยมากไปนัก” เสิ่นเสี่ยวซันทั้งโกรธทั้งโมโห นางยังคงเป็นสาวเป็นแส้ ชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน อย่าว่าถอดเสื้อผ้าให้กับผู้ชายคนหนึ่งเลย นางยังไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายเสียด้วยซ้ำ

หลี่ชิเย่เพียงจ้องมองนางด้วยท่าทีเย็นชา กล่าวอย่างเชื่องช้าว่า “เร็วๆ หน่อย!”

เสิ่นเสี่ยวซันถูกยั่วโมโหจนร่างสั่นเทิ้ม ถึงกับจ้องมองหลี่ชิเย่ด้วยความโกรธ แต่หลี่ชิเย่กลับมีท่าทีที่นิ่งมากไม่หวั่นไหว เพียงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีเย็นชาและมองดูนางอย่างสงบนิ่ง

เสิ่นเสี่ยวซันทั้งโกรธทั้งโมโห สุดท้ายนางกัดฟันและเริ่มเปลื้องผ้าให้กับหลี่ชิเย่ แต่ว่า นางยังไม่เคยเปลื้องผ้าให้กับผู้ชายมาก่อน นิ้วทั้งสิบถึงกับสั่นเทา ท่าทางเก้งก้างไม่คล่องแคล่วแม้แต่น้อยนิด

“เห็นทีเจ้าจะต้องหมั่นฝึกฝนให้ดี มาตรฐานการเปลื้องผ้าเช่นนี้หากเป็นเวลาปรกติข้ายังรังเกียจเลย เวลานี้ได้แต่ฝืนทนเอา” ขณะที่เสิ่นเสี่ยวซันกำลังเปลื้องผ้าให้กับหลี่ชิเย่อยู่นั้น หลี่ชิเย่ได้กล่าวท่าทีเรียบเฉยขึ้นมา

“เจ้า” สีหน้าของเสิ่นเสี่ยวซันดูปั้นยากถึงขีดสุด นัยน์ตาของนางพ่นเป็นไฟแห่งความโกรธออกมา เวลานี้นางบังเกิดอารมณ์อยากจะจับหลี่ชิเย่ฉีกให้แหลกเป็นชิ้นๆ นางถึงกับกัดฟันกรอด

แต่ทว่า ถึงแม้เสิ่นเสี่ยวซันจะโกรธจนนัยน์ตาทั้งสองแทบพ่นเป็นไฟออกมา หลี่ชิเย่ก็เพียงแค่มองหน้านางด้วยท่าทีเรียบเฉยทีหนึ่งเท่านั้น

ไม่ง่ายนัก ในที่สุดเสิ่นเสี่ยวซันได้จัดการเปลื้องผ้าให้กับหลี่ชิเย่จนหมดสิ้น ขั้นตอนตรงนั้นเป็นไปด้วยความเก้อเขินอึดอัด นางไม่กล้าจ้องมองหลี่ชิเย่โดยตรง ก้มหน้าก้มตาสนิท ครั้นนิ้วมือของนางไปแตะต้องกับกล้ามเนื้อที่แน่นหนาแล้วมีความรู้สึกเหมือนถูกไฟลวกอย่างนั้น

หลังจากที่จัดการเปลื้องผ้าให้กับหลี่ชิเย่จนล่อนจ้อนแล้ว เสิ่นเสี่ยวซันรีบหันหลังกลับ เวลานี้ใบหน้าของนางแดงก่ำ นาทีนี้นางทั้งโมโหทั้งอาย ทั้งหมดล้วนเกิดเพราะไอ้เลวคนนี้ ทำให้นางถึงกับกัดฟันกรอด!

ท่าทางของหลี่ชิเย่นั้นเรียบเฉยมาก เมื่อเปรียบกับเสิ่นเสี่ยวซันที่โกรธและเก้อเขิน เรื่องเช่นนี้สำหรับเขาแล้ว มันก็เป็นแค่เรื่องที่ธรรมดายิ่งนัก หากเป็นช่วงเวลาปรกติ ผู้หญิงเช่นเสิ่นเสี่ยวซันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะปรนนิบัติเขาเสียด้วยซ้ำ

หลี่ชิเย่ก้าวเท้าลงไปในสระน้ำ แอนกายอยู่ในน้ำสั่งการต่อเสิ่นเสี่ยวซันว่า “เข้ามานวดหลังคลายเส้นให้กับข้า”

“เจ้า” เมื่อเสิ่นเสี่ยวซันได้ยินคำพูดเช่นนี้โมโหจนแทบกระอักเป็นเลือดออกมา นางยังเข้าใจว่าคงสุดเพียงเท่านี้ ไม่นึกเลยว่าหลี่ชิเย่ยังคงมีข้อเรียกร้องที่เกินเลยมากไปกว่านี้

“เจ้าคนแซ่หลี่ เจ้าอย่าทำเกินไป!” เสิ่นเสี่ยวซันกล่าวเสียงเขียวขึ้นมาด้วยความโกรธ

“สวะ!” หลี่ชิเย่เพียงมองหน้าเสิ่นเสี่ยวซันทีหนึ่ง กล่าวอย่างช้าๆ ว่า “เจ้าคิดว่าข้ามีเรื่องร้องขอต่อสำนักต้นไม้เหล็กรึ เป็นสำนักต้นไม้เหล็กที่มีเรื่องร้องขอต่อข้า สำนักต้นไม้เหล็กพวกเจ้าจะรุ่งเรืองหรือตกต่ำขึ้นอยู่กับความคิดชั่ววูบพวกเจ้า! เจ้าเทียบกับอาจารย์ของเจ้าเป็นอย่างไร? อาจารย์ของเจ้ามีสายตาที่แหลมคมกว่าเจ้า มีความคิดอันประเสริฐ เก่งกว่าเจ้า อยู่ต่อหน้าข้ายังต้องก้มโค้งให้ข้ามิใช่รึ หากไม่เป็นเพราะเห็นแก่อาจารย์เจ้าที่เคารพนบนอบล่ะก็ ข้าขี้คร้านจะก้าวข้ามธรณีประตูสำนักต้นไม้เหล็กแม้เพียงก้าวเดียว รีบเข้ามาเดี๋ยวนี้!”

ใบหน้าของเสิ่นเสี่ยวซันเดี๋ยวแดงเดี๋ยวเขียวเมื่อถูกหลี่ชิเย่ตำหนิด้วยท่าทีเรียบเฉย คำพูดของหลี่ชิเย่ใม่ไว้หน้านางอย่างสิ้นเชิง กระทั่งทำลายความหยิ่งในศักดิ์ศรีของนางลงทันที ส่งผลให้นางโมโหจนร่างสั่นเทา ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออับอายกันแน่

ท่ามกลางความอับอายระคนความโกรธ เสิ่นเสี่ยวซันกระทั่งรู้สึกถึงหนังหัวด้านชา เดินเข้าไปข้างกายหลี่ชิเย่ด้วยความมึนงง ได้แต่นั่งยองๆ ช่วยนวดหลังผ่อนคลายหัวไหล่ให้กับหลี่ชิเย่

ความจริงแล้ว เสิ่นเสี่ยวซันไม่เคยทำงานเกี่ยวกับการปรนนิบัติผู้อื่นมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงช่วยนวดไหล่คล้ายเส้นเอ็นให้กับผู้ชาย ดังนั้น ในขณะที่นางช่วยนวดหลังคลายเส้นเอ็นให้กับหลี่ชิเย่นั้น นิ้วทั้งสิบของนางเหมือนพันกันเป็นเงื่อนปมอย่างนั้น ดูเก้งก้าง ไม่ลื่นไหลคล่องแคล่วแม้แต่น้อย

ไม่ง่ายนักกว่าเสิ่นเสี่ยวซันจะได้สติกลับมาจากอาการมึนงง พลันมีใบหน้าที่แดงก่ำ นางทั้งโกรธทั้งอับอายสุดจะควบคุม การปรนนิบัติผู้ชายอาบน้ำ นวดหลังคลายเส้นเอ็นให้ผู้อื่นเรียกได้ว่าเป็นงานที่ต่ำต้อยมาก เวลานี้นางในฐานะศิษย์เอกของสำนักต้นไม้เหล็กกลับจะต้องมาทำงานลักษณะเช่นนี้ แล้วจะให้นางกล้ำกลืนกับสิ่งนี้ได้อย่างไร ดังนั้น นางจึงลงมือหนักขึ้นบีบเอ็นและกระดูกเข้าให้อย่างแรง หากไม่เป็นเพราะคำสั่งอาจารย์ขัดไม่ได้ นางแทบอยากจะบีบเอ็นและกระดูกของหลี่ชิเย่ให้แหลกละเอียดให้มันรู้แล้วรู้รอดไป!