ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1796

ตอนที่ 1796 ก้าวขึ้นสู่ยอดเขาชมเทพ
ความจริงแล้ว เสิ่นจินหลงเองก็อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นจริงให้รู้แล้วรู้รอดไป นับตั้งแต่เขาได้พบกับธิดาราชันฉีหลินครั้งแรกเมื่อครั้งนานมาแล้ว เขาก็เคลิบเคลิ้มหลงใหลในตัวนาง

เวลานี้ หากธิดาราชันฉีหลินสืบทอดเป็นกษัตริย์ของตระกูลราชันฉีหลิน นางก็จะไม่มีการแต่งออก ซี่งนับเป็นข่าวที่ดีที่สุดของเสิ่นจินหลงอย่างไม่ต้องสงสัย

ในขณะที่ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้หลุดออกมา ระดับบรรพบุรุษของสำนักเจอเยื่อก็ได้มีแนวความคิดเช่นนี้แล้ว ดังนั้น บรรพบุรุษของสำนักเจอเยื่อจึงได้เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้อ้อมๆ กับบรรพบุรุษของตระกูลราชันฉีหลิน

ข้างฝ่ายบรรพบุรุษของตระกูลราชันฉีหลินไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมาต่อเรื่องดังกล่าว เนื่องจากสำนักเจอเยื่อนับเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวนักจริงๆ และเสิ่นจินหลงก็นับเป็นต้นกล้าที่ไม่เลวนัก

แต่ทว่า ธิดาราชันฉีหลินกลับปฏิเสธทันควันกับการเกี่ยวดองสมรสเช่นนี้ เนื่องจากนางมุ่งที่จะครอบครองชะตาฟ้า จึงไม่ได้คำนึงถึงเรื่องความรักของหนุ่มสาว

หลังจากที่เสิ่นจินหลงถูกธิดาราชันฉีหลินปฏิเสธแล้วเขาไม่ได้ท้อแท้ เขารู้สึกว่าเป็นเพราะโอกาสยังไม่สุกงอมเท่านั้น ขอเพียงเขาแสดงตนให้ดีๆ ย่อมมีโอกาสได้รับความโปรดปรานจากธิดาราชันฉีหลินเข้าสักวัน เนื่องจากไม่มีใครในเขตฉีหลินที่ดีเด่นมากไปกว่าตัวเขาเสิ่นจินหลงอีกแล้ว และไม่มีใครที่คู่ควรกับธิดาราชันฉีหลินเหมือนดั่งตัวเขาเสิ่นจินหลงอีกแล้ว

ด้วยเหตุนี้เอง การที่ธิดาราชันฉีหลินจะเสด็จมาด้วยตนเองในครั้งนี้ เสิ่นจินหลงจึงได้พยายามเป็นพิเศษ เขาจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด ต้องทำให้ธิดาราชันฉีหลินพึงพอใจให้ได้ เพื่อประทับเป็นความทรงจำให้กับธิดาราชันฉีหลินให้จงได้ ไม่แน่นักอาจได้รับการโปรดปรานจากธิดาราชันฉีหลินนับจากนี้ไปก็เป็นได้

“ไม่ทราบว่าพี่เสิ่นจะไปสู่ขอต่อตระกูลราชันเมื่อไหร่รึ?” ขณะที่ทุกคนต่างเอ่ยถึงเรื่องนี้กันอยู่ หลี่เทียนเหาก็ได้พูดทีเล่นทีจริงขึ้นมา

แน่นอนที่สุด เสิ่นจินหลงย่อมจะไม่เอ่ยถึงเรื่องที่ถูกธิดาราชันฉีหลินปฏิเสธมาแล้ว เขาทำท่ายืดอกขึ้น ท่าทีแสดงออกว่าอยู่เหนือผู้คน และทำเหมือนเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กล่าวเฉยเมยว่า “รอให้ถึงวันที่ทุกอย่างพร้อมแล้วก็จะแจ้งให้พี่หลี่ทราบเอง”

“ถ้าหากว่าทั้งสองตระกูลเกี่ยวดองสมรสกัน มันคือเรื่องมงคลที่ยิ่งใหญ่ของเขตฉีหลินพวกเรา และเป็นความโชคดีของเหล่าสรรพชีวิตในเขตฉีหลินของพวกเรา” ในเวลานี้ ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยก็ทยอยแสดงความยินดีต่อเสิ่นจินหลง

แม้ว่ามีผุ้คนจำนวนไม่น้อยรู้สึกไม่สบายใจ แต่หากจะว่ากันตามตรงแล้ว มันก็เป็นความจริงที่ในเขตฉีหลินมีเพียงเสิ่นจินหลงที่มีโอกาสได้รับความรักจากธิดาราชันฉีหลินมากที่สุด

เมื่อเสิ่นจินหลงถูกผู้คนยกยอ ทำให้เขาบังเกิดความรู้สึกทระนงในตนเองขึ้นมา แม้ว่าเขาจะแสดงออกด้วยท่าทีการยิ้มที่เรียบเฉย แต่ภายในใจได้ตัดสินใจแล้วว่า การได้พบกับธิดาราชันฉีหลินในครั้งนี้จะต้องแสดงออกให้ประทับใจ เพื่อสร้างความประทับใจลึกซึ้งแก่ธิดาราชันฉีหลิน ไม่แน่นักอาจส่งผลให้มีโอกาสประสบความสำเร็จได้ใจของสาวงามมาครอง

ภายในระยะเวลาอันสั้น ยอดเขาชมเทพก็ถูกจัดตกแต่งเอาไว้อย่างดี มองดูแล้วยอดเขาชมเทพก็คล้ายดั่งเป็นภูเขาเซียนลูกหนึ่งอย่างนั้น ในขณะนี้กล่าวสำหรับยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนจำนวนมากแล้ว ทุกสิ่งพร้อมสรรพ รอเพียงการมาถึงของธิดาราชันฉีหลินเท่านั้น

เถี่ยซู่องรู้ว่ารัชทายาทแคว้นซีถัวหวังเซี่ยวเทียนต้องการหาเรื่องพวกเขา แต่ว่า พวกเขาก็ไม่กล้าไปจากยอดเขาชมเทพ เพื่อป้องกันไม่สามารถสมทบกับหลี่ชิเย่ ดังนั้น เขาจึงได้พาพวกของเสิ่นเสี่ยวซันไปให้ไกลจากสายตาของหวังเซี่ยวเทียน ขอเพียงหวังเซี่ยวเทียนมองไม่เห็นพวกเขา ก็จะไม่มาหาเรื่องพวกเขา

แน่นอนที่สุด พวกของเฮ่อเฉินยังคงต้องการรั้งอยู่บนยอดเขาเพื่อได้เห็นรูปโฉมของธิดาราชันฉีหลินด้วยตาของตนเอง

ท่ามกลางการรอคอยของพวกเถี่ยซู่องศิษย์อาจารย์ทั้งสี่คน ในที่สุดก็รอจนกระทั่งการมาของหลี่ชิเย่จนได้ เมื่อพวกเขามองเห็นเงาของหลี่ชิเย่แต่ไกลนั้น พวกของเถี่ยซู่องศิษย์อาจารย์ต่างถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เป็นความรู้สึกที่เหมือนได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกครั้ง

พวกเขาเหมือนขาดแกนหลักไปทันทีที่ไม่มีหลี่ชิเย่อยู่ข้างกาย เหมือนสูญเสียผู้คอยสนับหนุนไปโดยพลัน ขอเพียงมีหลี่ชิเย่อยู่ข้างกาย ต่อให้หลี่ชิเย่ไม่ได้ขยับกระกระทั่งนิ้วมือ ก็สามารถให้ความรู้สึกถึงความปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

พวกของเถี่ยซู่องรีบเร่งเดินเข้าไปหา หลังจากที่ได้เห็นหลี่ชิเย่แล้ว

“ข้ามาผิดที่แล้วรึ?” หลี่ชิเย่ที่เพิ่งเดินมาถึงบริเวณตีนเขาของยอดเขาชมเทพ เขารู้สึกแปลกใจที่มองเห็นหอแต่ละหลัง และสะพานที่ปรากฏอยู่บนยอดเขาชมเทพ ยอดเขาชมเทพในเวลานี้มองเห็นเมฆหมอกที่วูบวาบ ล้อมรอบด้วยกลิ่นอายขมุกขมัว คนที่ไม่รู้ความจริงยังเข้าใจว่ายอดเขาชมเทพได้กลับกลายเป็นที่ตั้งหลักของสำนักใดสำนักหนึ่งไปแล้ว

“ไม่ ท่านไม่ได้มาผิดที่ ที่นี่แหละคือยอดเขาชมเทพ เพียงแต่ ธิดาราชันฉีหลินจะเสด็จมาด้วยตนเอง ดังนั้น บรรดาผู้กล้าที่อยู่ในเขตฉีหลินจึงทำการตกแต่งยอดเขาชมเทพเสียใหม่” เถี่ยซู่องที่หายใจด้วยความโล่งอกหลังจากได้พบกับหลี่ชิเย่ จึงรีบเร่งชี้แจงต่อหลี่ชิเย่

“ไม่ได้มาผิดที่ก็ดีแล้ว พวกเราขึ้นไปกันเถอะ” หลี่ชิเย่พยักหน้า โดยไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่ธิดาราชันฉีหลินจะเสด็จอะไรนั่น การมาที่ยอดเขาชมเทพของพวกเขาก็เพื่อต้องการสังเกตุดูดวงดาวบนท้องฟ้า เพื่อกำหนดจุดที่แน่นอนในแดนอาถรรพ์เทพกำแหง เพื่อกำหนดตำแหน่งที่ศพของเทพกำแหงจะปรากฏขึ้นมา

“เกรงว่านายน้อยของตระกูลหนานหยาง และรัชทายาทจินหลงคงไม่ยอมให้พวกเราขึ้นไป” เวลานี้ เสิ่นเสี่ยวซันได้กล่าวด้วยความกังวลว่า “เมื่อครู่ข้าได้เห็นพวกของนายน้อยหนานหยางเริ่มกระชับพื้นที่ด้วยการไล่พวกสำนักขนาดเล็กลงจากเขา”

การที่พวกของหลี่เทียนเหา และเสิ่นจินหลงต้องการจัดเตรียมพื้นที่ใช่จะเป็นเรื่องแปลก พวกเขาต้องการให้การต้อนรับการมาของธิดาราชันฉีหลินอย่างดี พวกเขาจึงไม่ต้องการให้มีผู้อื่นปะปนอยู่ในนั้น ยิ่งไปกว่านั้น กล่าวสำหรับบรรดากษัตริย์เจ้าสำนักของเหล่าแคว้นเจ้าลัทธิจำนวนไม่น้อยที่ตั้งอยู่ในเขตฉีหลินนั้น การที่พวกเขาจะมีโอกาสได้พบเห็นธิดาราชันฉีหลินสักครั้งใช่จะเป็นเรื่องง่ายดาย ดังนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้ใครมาแย่งเอาความโดดเด่นไป ด้วยเหตุนี้เอง ต่อให้หลี่เทียนเหาและเสิ่นจินหลงพวกเขาไม่คิดเช่นนี้ พวกยอดฝีมือของแคว้นเจ้าลัทธิต่างๆ ก็ต้องจัดการขับไล่ผู้บำเพ็ญตนที่มาจากสำนักขนาดเล็กลงจากเขาไป

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ เท่านั้น และกล่าวว่า “สถานที่ที่ข้าคิดจะไป ยังจะมีใครขวางข้าได้”

พลันที่หลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา ทำเอาเถี่ยซู่องถึงกับตกใจยิ่งนัก เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีมาแต่แรกแล้ว เวลานี้ เขารู้แล้วว่าเพราะเหตุใดเขาจึงมีลางสังหรณ์เช่นนี้ได้

“ท่าน ไม่อย่างนั้นพวกเรารออีกสักครู่ค่อยขึ้นไปก็แล้วกัน รอให้งานเลิกแล้วค่อยขึ้นไปก็ยังไม่สาย เมื่อเป็นเช่นนั้นพวกเราก็จะได้รู้สึกสงบพอดี” เถี่ยซู่องรีบพูดเกลี้ยกล่อม