ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1803

ตอนที่ 1803 กาลเวลาไร้ร่องรอย
หลี่ชิเย่นิ่งเงียบ มองดูท้องนภาที่พราวพร่างไปด้วยดวงดาวที่อยู่ไกลออกไป วิถีทางอันยาวไกล แต่ละคนที่จากไป มันเป็นความรู้สึกเช่นใดกันนะ? หรือบางทีรสชาติเช่นนี้มีเพียงผู้ที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดเท่านั้นที่สามารถรับรู้ได้

เนื่องเพราะสาเหตุนี้เอง บรรดาจอมราชันเซียนหวัง หรือราชันเซียนจากเก้าแดนที่เก็บตัวไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกแล้ว จึงน้อยครั้งที่จะถามถึงเรื่องราวของโลกีย์มนุษย์ และยิ่งมีการปรากฎตัวน้อยมาก น้อยครั้งที่จะรับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับลูกหลานที่เป็นทายาทรุ่นหลัง ถือเป็นการตัดสิ้นกิเลสอย่างหนึ่ง

จะอย่างไรเสีย ไม่ว่าจะดำรงอยู่ในสถานะเช่นใดก็ตาม หลังจากผ่านการขัดเกลาจากยุคสมัยแต่ละยุคในโลกีย์มนุษย์ไปแล้ว ส่งคนแต่ละรุ่นที่เดินจากไปแล้ว เกรงว่าต่อให้มีจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรที่มั่นคงเพียงใดก็ตาม ก็ต้องถูกขัดเกลาเจียระไนไปสิ้น กาลเวลาไร้ซึ่งความปราณี วันเวลาไร้ซึ่งความปราณียิ่งกว่า

ผ่านการขัดเกลาจากโลกีย์มนุษย์มายุคแล้วยุคเล่า ผ่านประสบการณ์มาสมัยแล้วสมัยเล่า เกรงวง่าคงทำให้ผู้คนต้องเสียสติ หากไม่กลายเป็นปราชญ์ก็คงเสียสติกลายเป็นมารไป!

หลี่ชิเย่ไม่เพียงส่งผู้ที่อยู่ข้างกายตนจากไปครั้งแล้วครั้งเล่าในแต่ละยุคสมัยที่ผ่านไป ไม่เพียงฝังร่างของผู้ที่เขารัก และผู้ที่รักตัวเขาเท่านั้น

ตัวเขาเองยังเคยส่งราชันเซียนแต่ละองค์ที่ก้าวสู่การเดินทางไกลเพื่อปราบปรามท่ามกลางสายน้ำแห่งกาลเวลาอันยาวนานนี้ เขาเคยมองดูราชันเซียนแต่ละองค์ที่เดินทางจากไปไกล แม้จะรู้อยู่แล้วว่าในการเดินทางไกลเพื่อปราบปราบนี้ไม่มีผล แม้จะรู้อยู่แล้ว่าไปแล้วไปลับ ราชันเซียนทุกองค์ เซียนหวังทุกยุคสมัย ต่างก้าวไปข้างหน้าอย่างห้าวหาญโดยไม่หวนกลับทั้งสิ้น

แม้ว่าหลี่ชิเย่จะรู้อยู่แล้วว่า การเดินทางไกลเพื่อการปราบปรามนี้จะไม่มีจุดจบที่ดีแน่นอน แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ได้ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตบนเส้นทางสายนี้ สิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็คือการวัฏสงสารในแต่ละยุคสมัย การเพียรพยายามในแต่ละยุคสมัย การสั่งสมในแต่ละยุคสมัย สุดท้าย เพียงเพื่อเป้าหมายเดียวเท่านั้น…สงคราม ณ สุดปลายทางของโลก

เขาต้องการเพียงคำตอบเดียวจากที่ตรงนั้น หรือบางทีจอมราชันเซียนหวังแต่ละยุคสมัยก็ต้องการคำตอบเดียวเช่นกัน เหมือนดั่งเฉี่ยนซู่หวิน นางเองก็ต้องการเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น เพียงแต่ คำตอบที่ทุกคนต้องการล้วนแล้วแต่แตกต่างกันไป

เขาและเฉี่ยนซู่หวินต่างก็เดินทางไกลเพื่อปราบปรามยังสุดปลายทางของโลกเหมือนกัน เป้าหมายอันเดียวกัน แต่คำตอบของเขากับนางก็แตกต่างกันอย่างชัดเจน

ธิดาราชันฉีหลินซึ่งมองดูหลี่ชิเย่ที่กำลังนิ่งเงียบ และมองไปยังไกลสุดหล้าของท้องฟ้า ทันใดนั้นภายในใจของนางพลันกระตุกทีหนึ่ง เหมือนหนึ่งว่าได้สัมผัสอะไรบางอย่างเข้า เหมือนว่ามีบางสิ่งที่ไปถูกต้องส่วนที่นุ่มนวลที่อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจอย่างนั้น

หลี่ชิเย่ในเวลานี้ยังคงดูธรรมดายิ่งนัก แต่ว่า กลับนำมาซึ่งความรู้สึกที่ยากจะหาใดเทียมได้ เหมือนว่าเขาได้ก้าวข้ามอดีตกาลมา บนตัวของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยผลกรรมของสายน้ำแห่งกาลเวลา เหมือนว่าเขาได้นำเอาโลกที่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลามาจากอดีตที่ยาวไกล ภายในดวงตาที่ลึกล้ำคู่นั้นของเขาได้รวมทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้เอาไว้ ความรักความแค้น สิ่งศักดิ์สิทธิ์มารหรือปราชญ์……….. เหมือนว่าโลกโลกีย์มนุษย์ทั่วโลกทุกหนทุกแห่งล้วนแล้วแต่ถูกแสดงออกมาจากดวงตาคู่นี้ของเขา

พริบตาเดียวนั้นเอง ผู้ชายที่ดูธรรมดาผู้นี้เหมือนว่าได้ผ่านสังสารวัฏมาแล้วถึงสิบล้านรอบ เหมือนว่าเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดร์ท่ามกลางสายน้ำแห่งกาลเวลา หัวใจตั้งต้นที่ไม่สามารถสั่นคลอนได้ดวงนั้นยังคงเต้นอยู่เหมือนเดิม ดุจดั่งชีพจรหัวใจของโลกที่กำลังเต้นอยู่อย่างนั้น

โลกที่เกิดวิบัติกลับตาลปัตรไปหมด สรรพสิ่งแปรเปลี่ยนไป ที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือหัวใจตั้งต้นของเขา ที่ไม่เปลี่ยนคือความมุ่งมาดปรารถนาที่ยึดมั่นของเขา ที่ไม่เปลี่ยนคือการย่างก้าวไปข้างหน้าที่มั่นคงของเขา!

เหมือนว่าวันเวลาที่ไร้ความปราณีสามารถเจียระไนทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกได้ แต่กลับไม่สามารถเจียรไนหัวใจตั้งต้นดวงนั้นของเขาได้ ไม่สามารถเจียระไนความมุ่งมาดปรารถนาที่ไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นนิรันดร์ด้วยนั้นได้ ไม่สามารถกั้นขวางการย่างก้าวไปข้างหน้าที่มั่นคงของเขาได้

พริบตาเดียวนี้เอง ธิดาราชันฉีหลินรู้สึกได้ว่า ผู้ชายที่แลดูธรรมดาตรงหน้าผู้นี้เป็นการหวนคืนสู่ความเป็นมนุษย์ธรรมดา ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าช่างไม่ธรรมดาเสียเหลือเกิน มีเสน่ห์ที่ผู้คนไม่สามารถต้านเอาไว้ได้ ความมีเสน่ห์ที่ว่าหาใช่ความเป็นรูปงามที่เป็นกายเนื้อ และไม่ใช่คุณสมบัติประจำตัวที่ดึงดูดผู้คน ความมีเสน่ห์เช่นนี้ได้มาจากกาลเวลา เป็นการตกตะกอนจากสายน้ำแห่งกาลเวลาที่ยาวนานสุดเทียบเทียม เป็นการเจียระไนจากวัฏสงสารไม่มีสิ้นสุดของโลกทั้งโลก เสน่ห์ลักษณะเช่นนี้เป็นเสน่ห์ที่ไม่สิ้นสุด เป็นสิ่งที่มีเพียงหนึ่งไม่มีสอง

ในเวลานี้ จิตใจของธิดาราชันฉีหลินล่องลอยปไกลแสนไกล หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ นางจึงได้สติคืนกลับมา ถึงกับยิ้มเจื่อนๆ และส่ายหัว นี่นางคิดอะไรของนางนะเนี่ย

หลังจากผ่านไปนานมาก หลี่ชิเย่จึงได้เรียกสติคืนกลับมา มองดูธิดาราชันฉีหลินแล้วเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “หลังจากการเดินทางไกลเพื่อปราบปรามครั้งที่หกแล้ว ตระกูลราชันฉีหลินของพวกเจ้าได้ของมาสิ่งหนึ่ง เป็นสิ่งที่ลอยมาจากทางด้านบน และสิ่งนี้ได้บินตรงเข้าไปยังตระกูลราชันฉีหลินของพวกเจ้า” กล่าวพลางได้ชี้ไปบนท้องฟ้า

“ท่านรู้ได้อย่างไร?” ธิดาราชันฉีหลินหลุดปากออกมา แต่เมื่อได้สติกลับมาแล้วกลับรู้สึกว่ามันไม่น่าแปลก หลี่ชิเย่ที่อยู่ตรงหน้ายากจะหยั่งถึง เรื่องนี้ไม่เห็นจะปิดบังดวงตาทั้งสองของเขาได้

ธิดาราชันฉีหลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากได้สติกลับมา พยักหน้าช้าๆ และกล่าวว่า “ไม่ขอปิดบังคุณชาย เป็นความจริงที่ตระกูลราชันฉีหลินพวกเราได้รับสิ่งของมาชิ้นหนึ่ง”

ตระกูลราชันฉีหลินของพวกเขาได้สิ่งของชิ้นนี้มานานแล้ว แต่ไม่สามารถไขความลี้ลับมหัศจรรย์ของสิ่งของชิ้นนี้ ด้วยเหตุนี้เอง ตระกูลราชันฉีหลินของพวกเขาจึงตั้งใจจะรับสมัครผู้บำเพ็ญตน หรือมนุษย์ปุถุชนธรรมดาที่มีความชำนาญด้านอักขระยันต์โบราณ

“เซียนหวังทั้งสองของตระกูลเจ้าว่าอย่างไร”

ธิดาราชันฉีหลินส่ายหัวเบาๆ และกล่าวว่า “ฟังจากบรรพบุรุษของตระกูลว่า บรรพบุรุษที่เป็นเซียนหวังทั้งสองไม่ต้องการรับของสิ่งนี้เอาไว้ บอกแต่เพียงว่าสิ่งของชิ้นนี้มีค่าสุดเปรียบเปรย รอเพียงผู้มีวาสนาเท่านั้น”

“ถูกต้องแล้วหละ” หลี่ชิเย่ทอดถอนใจออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ และกล่าวว่า “พวกเขาต่างไม่ต้องการไปแปดเปื้อนผลกรรมที่อยู่ข้างใน พวกเขาปลีกตัวออกจากโลกภายนอกไม่ขอปรากฏตัวออกมา การที่พวกเขาไม่ยอมรับเป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้ การที่สวรรค์ลงทัณฑ์ห้อยอยู่บนหัว เป็นเรื่องที่สร้างความไม่สบายใจโดยแท้จริง”