ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1805

ตอนที่ 1805 มารร้ายตัวน้อย
เซิ่นเหล่าลิ่วนิ่งเงียบไปพักหนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ตัวเขาเองมีชาติกำเนิดมาจากสายสำนักราชันเซียน เขาเองก็รู้เหมือนกันว่า เมื่อจอมราชันเซียนหวังต้องการคงลัคนาที่สมบูรณ์ของตนเอาไว้นั้นมันบ่งบอกถึงสิ่งใด

ถ้าหากจะกล่าวว่า การที่จอมราชันเซียนหวังต้องการคงลัคนาที่สมบูรณ์ของตนเอาไว้ มันไม่เพียงต้องแลกมาด้วยค่าตอบแทนที่ไม่สามารถประเมินได้เท่านั้น ความเจ็บปวดในนั้นหาใช่บุคคลภายนอกสามารถจินตนาการได้

ลองคิดดู การที่จอมราชันเซียนหวังยอมทุ่มเทค่าตอบแทนที่ไม่สามารถประเมินได้โดยไม่เสียดาย ยอมแบกรับความทุกข์ยากที่สุดจะจินตนาการได้เอาไว้ เพียงเพื่อคงลัคนาเอาไว้เพื่อไว้คุ้มครองทายาทรุ่นหลัง หรือบุคคลบางคน การกระทำของจอมราชันเซียนหวังเช่นนี้ ช่างเป็นความรักที่ลึกซึ้งเพียงใด

“ลองค้นหากันดูก็แล้วกัน” ในเวลานี้เอง หลี่ชิเย่ได้สั่งการต่อเซิ่นเหล่าลิ่ว โดยกล่าวว่า “ยกเว้นชุดตัวอ่อนขาวบริสุทธิ์ชุดนั้นแล้ว สมบัติวิเศษก็ดี สิ่งล้ำค่าก็ช่าง ยกให้เจ้าทั้งหมด”

“แหะ แหะ แหะ ในเมื่อท่านบรรพบุรุษกล่าวเช่นนี้ ข้าน้อยก็ไม่เกรงใจล่ะนะ ขอบคุณท่านบรรพบุรุษที่ประทานให้” เซิ่นเหล่าลิ่วเมื่อได้สติกลับมา จึงตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างยิ่ง นัยน์ตาทั้งสองเป็นประกาย รีบแสดงความคารวะต่อหลี่ชิเย่

ชั่วชีวิตของเทพกำแหงเรียกได้ว่าสะสมของล้ำค่าหายากมาไม่รู้เท่าใด ต่อให้ไม่นับชุดตัวอ่อนขาวบริสุทธิ์ที่ยากจะหาใดเทียมในหล้าชุดนั้นไป ของวิเศษที่เทพกำแหงมีอยู่นั้นก็นับว่าน่าตกใจยิ่งนัก เวลานี้หลี่ชิเย่ต้องการเพียงชุดตัวอ่อนขาวบริสุทธิ์ชุดนั้นชุดเดียว ที่เหลือทั้งหมดยกให้เขาจนสิ้น เป็นการทำให้เขาได้ลาภก้อนโตเลยทีเดียว

แน่นอนที่สุด หากหลี่ชิเย่จะไม่แบ่งสมบัติให้แม้แต่ชิ้นเดียว เซิ่นเหล่าลิ่วก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร ขณะที่เวลานี้หลี่ชิเย่กลับมอบสมบัติทั้งหมดให้กับเขา นับว่าเป็นการตบรางวัลให้กับเขาแล้ว

เซิ่นเหล่าลิ่วมองดูตำหนักที่สูงใหญ่ทั้งสิบสองตำหนักที่อยู่ตรงหน้าทีหนึ่ง ภายในใจของเซิ่นเหล่าลิ่วที่บังเกิดความพึงพอใจอย่างยิ่งกับขุมทรัพย์แต่ละหลังที่อยู่ตรงหน้า เวลานี้เขาไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากขุมทรัพย์หลังไหนดี

“เอาหลังนี้ก่อนก็แล้วกัน” สุดท้าย เซิ่นเหล่าลิ่วได้สุ่มเลือกเอาหลังหนึ่งด้วยการชี้นิ้วออกไป จึงออกเดินเข้าไปหาตั้งใจจะเริ่มจากตำหนักนี้ก่อน

“แหะ แหะ แหะ ใครบังอาจกล้าทำกำเริบเสิบสานในถิ่นของข้า” จังหวะที่เซิ่นเหล่าลิ่วกำลังเดินเข้าไปใกล้ตำหนักแห่งหนึ่งนั้น พลันปรากฎเสียงที่น่าครั่นคร้ามลงมาจากบนท้องฟ้า

“เทพกำแหง…” เซิ่นเหล่าลิ่วถึงกับหวาดผวา เมื่อได้ยินเสียงที่น่าครั่นคร้ามเสียงนี้ พลันมีสีหน้าที่ขาวซีดขึ้นมาทันที

“ถูกต้อง เป็นข้านี่แหละ!” ในเวลานี้เสียงที่น่าครั่นคร้ามได้ดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง และดังก้องอยู่บนท้องฟ้า กล่าวว่า “ผ่านไปเป็นพันล้านปี ไม่นึกเลยว่ายังคงมีผู้ที่จำข้าได้ หาได้ยากนัก”

“โอ้ แม่จ๋า!” มาคราวนี้ ทำเอาเซิ่นเหล่าลิ่วถึงกับมีสีหน้าที่ขาวซีดพลันหลบไปอยู่ด้านหลังของหลี่ชิเย่ และกล่าวว่า “ท่านบรรพบุรุษ ช่วยด้วย เทพกำแหงยังตายไม่สนิท!”

เซิ่นเหล่าลิ่วพลันเหมือนดั่งเป็นเต่าหดหัวที่หดเข้าไปอยู่ในกระดองและหลบไปอยู่ด้านหลังของหลี่ชิเย่ นาทีนี้กล่าวสำหรับเขาแล้ว ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาก็จะมอบให้หลี่ชิเย่ไปแบกรับเอาไว้แล้ว

เรื่องนี้จะไปโทษว่าเซิ่นเหล่าลิ่วรักตัวกลัวตายก็ไม่ถูก แต่เป็นเพราะชื่อเสียงของเทพกำแหงน่าตกใจเหลือเกิน เป็นจอมเทพที่มีดวงตราสัญลักษณ์สิบเอ็ดดวง ไม่ว่าจะเป็นยุคไหนก็คือผู้ดำรงอยู่ในฐานะผู้สยบสิบสามทวีปอยู่แล้ว

จอมเทพที่มีดวงตราสัญลักษณ์สิบเอ็ดดวงไม่ได้ด้อยไปกว่าจอมราชันเซียนหวังทั่วไปแน่ จอมเทพลักษณะเช่นนี้คือผู้ดำรงอยู่ในฐานะสังหารเทพทำลายมารอยู่แล้ว กระทั่งมีความสามารถเพียงพอที่จะสังหารราชันเซียนทั่วไปได้

ลองนึกดู ด้วยจอมเทพลักษณะเช่นนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของตน ถ้าหากจะบอกว่าไม่หวาดกลัว ย่อมเป็นเรื่องโกหกอย่างแน่นอน

แม้ว่าเซิ่นเหล่าลิ่วจะมีความแข็งแกร่ง แต่จะอย่างไรเสียเขาก็คือผู้เยาว์ หากต้องพบกับจอมเทพที่มีตราสัญลักษณ์สิบเอ็ดดวงล่ะก็ ต้องรีบหนี หนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ การเป็นศัตรูกับจอมเทพมีเพียงความตายสถานเดียว เว้นแต่ว่าจะต้องเป็นระดับจอมราชันเซียนหวังขั้นสูงสุด มิฉะนั้นล่ะก็จอมราชันเซียนหวังโดยทั่วไปไม่เห็นจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้

หลี่ชิเย่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าทีหนึ่งยิ้มจางๆ และกล่าวว่า “อย่าทำเป็นหลอกเสียให้ยากเลย ถ้าหากเทพกำแหงยังคงมีชีวิตอยู่ คงไม่ปล่อยให้ร่างกายของตนเน่าเปื่อยแล้ว”

“แหะ แหะ แหะ ผู้เยาว์ เจ้าจะไปรู้อะไร” เสียงที่น่าครั่นคร้ามดังก้องไปมาอยู่บนท้องฟ้าต่อไป และกล่าวว่า “ทำลายก่อนแล้วสร้างขึ้นใหม่ ตายแล้วเกิดใหม่ ไหนเลยผู้เยาว์อย่างเจ้าสามารถบรรลุถึงได้”

“งั้นหรือ?” หลี่ชิเย่ถึงกับเผยรอยยิ้มเต็มใบหน้าออกมา กล่าวอย่างเชื่องช้าว่า “ถ้าหากเจ้าเป็นเทพกำแหงจริง มีฝีมืออะไรก็สำแดงออกมาให้หมด ข้าจะได้จัดการส่งวิญญาณเขาเพื่อสรรพชีวิตจำนวนหนึ่งล้านล้านที่ต้องตายไป! เพียงแค่อ้าปากก็กลืนกินสรรพชีวิตไปเป็นล้านล้าน ตายหมื่นครั้งก็ยังไม่สาสม!”

“ส่งวิญญาณ?” เสียงที่น่าครั่นคร้ามส่งเสียงแสดงความไม่พอใจออกมา และกล่าวว่า “เจ้าผู้เยาว์ ให้ข้าโปรดพวกเจ้า เห็นแก่พวกเจ้ที่โง่เขลา ข้านี่แหละจะชี้นำทางสว่างให้กับพวกเจ้า” พลันที่ขาดคำ บนท้องฟ้าได้ปรากฏประกายดาวร่วงหล่นลงมาเป็นจำนวนับไม่ถ้วน

เดิมทีโลกภายในแห่งนี้เป็นโลกที่มืดมิด เงียบสงัดวิเวก ปราศจากความมีชีวิตชีวาใดๆ ทั้งสิ้น เวลานี้ พลันปรากฏประกายดาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่ตกลงมา เสมือนหนึ่งแสงสว่างที่สาดส่องไปทั่วอย่างนั้น