ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1828

ตอนที่ 1828 แย่งมันเทศ
เพียงชั่วครู่เท่านั้น หลี่ชิเย่กินมันเทศที่อยู่ในมือจนหมดแล้วจึงยื่นมือไปหยิบ แต่ ผู้เฒ่าพลันกันมือของหลี่ชิเย่เอาไว้ ฉวยเอากระด้งเข้ามากอดไม่ยอมให้หลี่ชิเย่ได้กินอีก

“ถึงกับต้องทำเช่นนี้เลยรึ?” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะและกล่าวว่า “แค่กินมันเทศสองหัวเท่านั้น จำเป็นต้องแย่งเลยรึ?”

“จำเป็น นี่มันเป็นอาหารของข้า ข้ายังต้องเหลือไว้สองหัวเป็นมื้อเย็น” ผู้เฒ่าไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย กอดมันเทศเอาไว้ ท่าทางเหมือนกลัวหลี่ชิเย่จะมาแย่งมันเทศของเขาอย่างนั้น ด้วยท่าทางที่เหมือนทาสที่คอยเฝ้าทรัพย์อย่างนั้น ทำให้ผู้คนอดที่จะหัวเราะไม่ได้

“อย่างน้อยที่สุดเจ้ายังมีสิ่งที่หวงห่วงอยู่บ้างนี่” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “อย่างน้อยเจ้ายังรู้จักเหลืออาหารมื้อเย็นให้กับตัวเอง ถ้าหากเจ้าไม่รู้จักเหลืออาหารมื้อเย็นให้กับตัวเองล่ะก็นั่นคือเย็นชาจริงๆ แล้ว เป็นการรอความตายแล้วจริงๆ”

“รอวันตาย ไม่ได้รออดตาย” ผู้เฒ่ากอดกระด้งไว้แน่น หยิบเอามันเทศออกมาหัวหนึ่ง แล้วเคี้ยวกินอย่างช้าๆ ไม่ปล่อยให้เหลือเอาไว้แม้เพียงน้อยนิด หวงแหนในอาหารของตนยิ่งนัก

“พูดมาก็ถูก” หลี่ชิเย่ ถึงกับนิ่งเงียบกับคำพูดเช่นนี้

การที่คนหนึ่งมีชีวิตอยู่เพื่อรอความตาย ไม่ได้หมายความว่าต้องให้ตัวเองอดตาย ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้าต่อให้ต้องอดก็อดไม่ตาย ด้านหนึ่งต้องให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อไป อีกด้านหนึ่งก็รอความตายมาเยือน ช่างเป็นวันเวลาที่จนด้วยเกล้าจริงๆ

“การมีชีวิตอยู่บนโลก ที่เจ็บปวดมากที่สุดไม่มีอะไรเกินกว่าทั้งที่กำลังรอความตายอยู่ แต่กลับยาวไกลโดยไม่มีกำหนด” หลังจากผ่านไปชั่วครู่ใหญ่ หลี่ชิเย่ถึงกับทอดถอนใจออกมาเบาๆ

“หรือว่าเจ้าเองไม่เจ็บปวดรึ?” ผู้เฒ่าเงยหน้าขึ้นมามองดูหลี่ชิเย่ทีหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ลงมือฝังคนที่ตัวเองใส่ใจ คนทีตัวเองรัก คนที่รักตัวเรา…กระทั่งเรียกว่าทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลก แต่จะไม่พบหน้าตลอดไป ข้าแค่รอฝังตัวเองเท่านั้นเอง เจ้ากลับฝังไปมากมายเหลือเกิน”

คำพูดของผู้เฒ่าทำให้หลี่ชิเย่ถึงกับนิ่งเงียบ ผู้เฒ่าพูดถูกแล้ว เพียงแต่เขาเจ็บปวดจนด้านชาเสียแล้ว

“มีคนไหนที่ไม่ใช่เช่นนี้กันเล่า? จอมราชันเซียนหวัง ราชันเซียนเก้าแดน ล้วนแล้วแต่เคยฝังคนที่อยู่ข้างกายของตน เว้นแต่ว่าพวกเขาจะตายเร็วกว่าคนที่อยู่ข้างกาย มิฉะนั้นล่ะก็ ต่อให้ปลีกตัวเข้าไปอยู่ในแดนแห่งการสืบค้นแล้ว ยังคงหนีไม่พ้น” หลี่ชิเย่ทอดถอนใจเบาๆ ทีหนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมา มองดูผู้เฒ่าแล้วกล่าวว่า “หรือว่านี่ก็คือสาเหตุที่เจ้าก้าวเดินบนเส้นทางเส้นนี้อย่างนั้นรึ?”

“ไม่ใช่” ผู้เฒ่าตอบปฏิเสธคำพูดของหลี่ชิเย่ทันควัน นั่งกินมันเทศอย่างช้าๆ และกล่าวว่า “แค่อยากจะเดินดูเท่านั้น มันมองทุกอย่างเฉยเมยขึ้นมากะทันหัน ที่พึ่งพิงสุดท้ายก็คือความตาย”

“สามารถปล่อยวางได้ก็เป็นเรื่องดี” หลี่ชิเย่ถึงกับทอดถอนใจเบาๆ จากนั้น ยื่นมือออกไปขอแบ่งมันเทศจากผู้เฒ่า กล่าวว่า “มา ขอข้าหัวหนึ่ง”

“ไม่ให้” ผู้เฒ่ากล่าวปฏิเสธทันควัน

“ไม่ให้ก็ต้องให้” หลี่ชิเย่ไม่พูดมากความ ลงมือเข้าแย่งทันที ขณะที่ผู้เฒ่าป้องกันกระด้งอย่างเต็มที่ ไม่ยอมให้หลี่ชิเย่อย่างเด็ดขาด

ในเวลานี้ พวกเขาทั้งสองคนเสมือนหนึ่งเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคู่หนึ่งอย่างนั้น อาศัยเรี่ยวแรงเข้ายื้อแย่งสิ่งของกัน ทั้งสองคนถึงกับกลิ้งคลุกอยู่บนพื้น หลี่ชิเย่ต้องการแย่งหัวหนึ่งมาให้จงได้ ขณะที่ผู้เฒ่าถึงตายก็จะไม่ยอมให้

ถ้าหากมีบุคคลภายนอกได้เห็นภาพนี้เข้าล่ะก็ รับรองว่าต้องอ้าปากค้างแน่นอน คนหนึ่งคือมือมืดที่บงการเก้าแดนอยู่เบื้องหลัง คนหนึ่งคือผู้ราชันเซียนที่เคยยิ่งใหญ่ในเก้าแดน เพื่อหัวมันหัวหนึ่งแล้วถึงกับเยื้อแย่งกันเหมือนอันธพาล

“เจ้ายังเป็นคนอีกรึ? ตาเฒ่าแปดสิบอย่างข้าปลูกมันเทศไม่กี่หัวเอาไว้คลายหิว เจ้าถึงกับแย่งเอาอาหารของข้าไป เจ้ายังจะมีหน้ายกย่องตัวเองว่าเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของราชันเซียนอย่างนั้นรึ? ผู้เฒ่าถึงตายก็ไม่ยอม ร้องเสียงแหลมออกมา ท่าทางดูน่าสงสารยิ่งนัก

อย่างไรเสีย หลี่ชิเย่ได้เปรียบด้านหนุ่มแน่นและพละกำลัง สุดท้ายแย่งเอามันเทศมาจากมือผู้เฒ่าได้หัวหนึ่ง และใช้เท้าถีบเข้าให้ทีหนึ่งโดยไม่เกรงใจ หัวเราะเยาะและด่าออกไปว่า “ไร้สาระ ข้าปีนเขามาหลายสิบลูก ไม่ง่ายนักกว่าจะมาถึงที่ที่ปราศจากผู้คนเช่นนี้ แม้แต่น้ำสักหยดก็ยังไม่ได้ดื่ม ไม่ต้องพูดถึงน้ำชาเซียนสักกาหนึ่งเลย! เวลานี้แค่แย่งมันเทศเจ้าสักหัวจะเป็นไรไป!”

“เจ้าลูกเต่า…” ผู้เฒ่ากอดกระด้งเอาไว้ จ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ ด่าตะพึดตะพือออกมา

“เจ้าพูดถูกแล้ว เต่านี่หมื่นปีก็ไม่ตาย” หลี่ชิเย่ปอกเปลือกมันเทศออก กินด้วยท่าทีเอ้อระเหยและกล่าวว่า “ข้าหน่ะมีชีวิตอยู่มานานกว่าเจ้า ถ้าหากข้าเป็นเต่าก็คือเต่าเฒ่าหมื่นปี ส่วนเจ้าก็คือเต่าเฒ่าพันปี!”

“เจ้าอ้างความอาวุโสกับข้าให้มันน้อยๆ หน่อย” ผู้เฒ่าเถียงไม่ตกฟาก กล่าวว่า “ข้าเป็นคนแก่ที่อายุมากจะแย่อยู่แล้ว อรุณรุ่งต้องไปทำงาน อาทิตย์อัสดงจึงได้พักผ่อน หาปลูกเสบียงได้น้อยนิดด้วยความยากลำบาก เจ้าก็ยังจะแย่งเอาไปอีก…”

“ถูกต้อง ข้าอยากรอดูเจ้าอดตาย” หลี่ชิเย่จัดการกินมันเทศที่อยู่ในมือหัวนั้นจนหมดในชั่วพริบตาเดียว กล่าวว่า “จะอย่างไรเสียเจ้าก็เป็นคนที่รอความตายอยู่แล้ว การอดอาหารตายก็เป็นวิธีการตายที่ไม่เลวนัก”

“ไร้สาระอย่างกับตดหมา…” ผู้เฒ่าจ้องตาเขม็ง พูดเยาะเย้ยและด่าออกมา

“เฮ่อ พูดจาควรจะให้มันสุภาพหน่อย ชั่วดีอย่างไรเจ้าก็เป็นถึงราชันเซียนคนหนึ่ง อีกอย่าง ข้าก็แค่กินมันเทศของเจ้าไปไม่กี่หัวเท่านั้นเอง ต้องทำตื่นเต้นขนาดนี้เลยรึ?” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “ขณะที่เจ้ายังหนุ่มแน่น เรียกได้ว่าใช้เงินอย่างกับเบี้ย ตัวเจ้าในครั้งนั้นเมือเติบขนาดไหน เรียกได้ว่าผลาญเงินจนสิ้น ตัวเจ้าในครั้งนั้นช่างมีบุคลิกลักษณะอันห้าวหาญมือเติบ พลันที่ควักออกมาก็คือทองคำล้านตำลึง”

“ตอนนั้นคือตอนนั้น ตอนนี้คือตอนนี้” ผู้เฒ่ากล่าวเฉยเมยว่า “ระหว่างในกระเป๋าเจ้ามีทองคำหนึ่งล้าน กับในกระเป๋ามีอาหารอยู่หนึ่ง เจ้าคิดว่าเจ้าจะเอาทองคำหนึ่งล้านแจกให้กับผู้คน หรือเอาอาหารนั่นแจกให้กับผู้คน?”

“เหมือนพูดมีเหตุผลดีมาก” หลี่ชิเย่หัวเราะออกมา จากนั้น ยื่นมือออกไปอีก กล่าวว่า “กินจนอิ่มได้แปดส่วนแล้ว เอามาอีกหัวหนึ่งซิ”