ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1840

ตอนที่ 1840 ตระกูลขุนนางโบราณตงกง
ในเวลานี้ ผู้คนจำนวนมากต้องมองไปที่หลี่ชิเย่ คนที่ไม่รู้ความมาก่อนยังไม่เข้าใจว่ามนุษย์ปุถุชนธรรมดาตรงหน้าผู้นี้ไปผูกความแค้นกับตระกูลขุนนางโบราณตงกงได้อย่างไรกัน

แม้ว่าผู้คนจำนวนมากต่างไม่รู้ถึงรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ เมื่อเห็นท่าทีของตงกงเจิ้นเสมือนหนึ่งสุนัขไม่มีเจ้าของ ทุกคนล้วนแล้วแต่เข้าใจได้ว่า ตงกงเจิ้งจะต้องเสียเปรียบยิ่งต่อหลี่ชิเย่มาก่อน

หลี่ชิเย่ที่ยืนอยู่บริเวณด้านนอกประตูที่สูงตระหง่านของตระกูลขุนนางโบราณตงกงถึงกับเผยรอยยิ้มจางๆ และกล่าวว่า “เจ้าไม่ถือสาหาความข้า? พูดได้น่าฟังดีนี่ เสียดายที่มันสายไปเสียแล้ว เวลานี้ไม่ก็ตระกูลขุนนางโบราณตงกงพวกเจ้าเปิดประตูยอมแพ้เสีย มอบทรัพย์สมบัติออกมา ไม่ก็ข้าลุยเข้าไป เข่นฆ่าจนเลือดไหลนองเป็นธาร”

คำพูดของหลี่ชิเย่สร้างความรู้สึกใจหายใจคว่ำให้กับบรรดายอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยที่มาดูความคึกครื้น แม้ว่าตระกูลขุนนางโบราณตงกงได้เสื่อมโทรมลงแล้วก็จริง แต่ว่าจะอย่างไรเสียก็คือสายสำนักราชันเซียน ธาตุแท้ภายในโดยภาพรวมของตระกูลขุนนางโบราณตงกงนับว่ายังหนาอยู่ โดยเฉพาะบริเวณที่ตั้งพื้นที่บรรพชนของตระกูลขุนนางโบราณตงกงได้รับการปลุกเสกจากจอมราชันเซียนหวัง และผ่านการอำนวยพรจากจอมเทพมา อย่าว่าแต่กลุ่มคนรุ่นใหม่ทั่วไปเลย ต่อให้เป็นระดับสวรรค์สัจธรรม และผู้สมควรได้รับการเคารพยิ่งรุ่นอาวุโสก็ไม่เห็นจะตีตระกูลขุนนางโบราณตงกงให้แตกได้

เวลานี้ หลี่ชิเย่ที่เป็นเพียงกลุ่มคนรุ่นใหม่กลับประกาศว่าจะทำลายล้างตระกูลขุนนางโบราณตงกง ช่างเป็นวาจาที่สามหาวเหลือเกิน

“เจ้าหนูคนนี้เป็นใครรึ ถึงกับกล่าววาจาโอหังอวดดีเหลือเกิน?” ผู้บำเพ็ญตนที่ยืนดูเหตุการณ์ความคึกครื้นจำนวนไม่น้อยต่างมองตากันและกัน ต่างรู้สึกว่าเจ้าหนูคนนี้กล่าววาจาโอหังอวดดีเหลือเกิน เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ จึงเอ่ยถามขึ้นมา

“คนโหดอันดับหนึ่งหลี่ชิเย่” แขกที่เคยไปร่วมงานฉลองวันเกิดของตระกูลเผิงกล่าวว่า “เขาได้ประกาศแล้วว่า วันนี้จะต้องเข่นฆ่าทำลายล้างศิษย์ตระกูลขุนนางโบราณตงกงแปดหมื่นถึงแสนคน”

คำพูดนี้ย่อมเป็นคำพูดที่เกินเลยไปของแขกผู้เคยร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดแล้วหละ เพราะทั่วทั้งตระกูลขุนนางโบราณตงกงรวมแล้วก็มีศิษย์ไม่ถึงแปดหมื่นหรือแสนคน

“คือคนโหดอันดับหนึ่งที่สังหารรัชทายาทเทียนหวงคนนั้นรึ?” ผู้บำเพ็ญตนที่มายืนดูความคึกครื้นถึงกับตกใจ และกล่าวว่า “เจ้าหมอนี่จะโหดเกินไปแล้วกระมัง หาญกล้าสังหารรัชทายาทเทียนหวงต่อหน้าสายตาผู้คนจำนวนมาก เวลานี้ยังประกาศจะทำลายล้างตระกูลขุนนางโบราณตงกง เจ้าหนูคนนี้มันวิปริตชัดๆ ไปถึงไหนก็หาเรื่องไปทั่ว”

“ไม่ นั่นมันเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เมื่อครู่นี่เอง ขณะอยู่ที่ตระกูลเผิงเขาได้สังหารกษัตริย์เทียนหวงและผู้อาวุโสรุ่นบุกเบิกหลินแห่งแคว้นหงส์ฟ้าจนกลายเป็นหมูบด กษัตริย์เทียนหวงหมายแก้แค้นให้กับบุตรชายแต่ไม่สำเร็จ ตรงกันข้ามกลับเอาชีวิตของตนเดิมพันเข้าไปด้วย” แขกผู้เคยร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดที่ตระกูลเผิงกล่าวขึ้นมา

“ว่าไงนะ…” บรรดาผู้บำเพ็ญตนที่อยู่ในเหตุการณ์เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้แล้ว ต่างรู้สึกตกใจเป็นอันมาก หนึ่งในจำนวนนั้นถึงกับกล่าวว่า “นี่ นี่ นี่มันจะมุทะลุดุดันและโหดร้ายมากเกินไปแล้วกระมัง เขาไม่กลัวว่าจะนำมาซึ่งภัยถูกล้างสำนักหรือไร? หาญกล้าสังหารพ่อตาของจินเก๋อ”

“ไม่ เขาไม่เคยมองจินเก๋ออยู่ในสายตาเลย เมื่อครู่นี้เอง เขาได้ประกาศศึกกับตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวังโดยตรงแล้ว แม้แต่ตระกูลเฉี่ยนยังเชิดใส่เลย” แขกที่เคยร่วมงานเลี้ยงงันเกิดของตระกูลเผิงถึงกับใส่ไข่ในเรื่องนี้

“เจ้าหนูผู้นี้บ้าไปแล้ว ประกาศศึกกับตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวังเลยรึ? แล้วยังล่วงเกินตระกูลเฉี่ยน เขาเบื่อที่จะอยู่บนโลกใบนี้แล้วหรือ?” ผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยต่างรู้สึกตกใจยิ่งนักเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ในเวลานี้ ผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยต่างรักษาระยะห่างจากเขา การล่วงเกินต่อตระกูลเฉี่ยนเป็นเรื่องที่สยองขวัญยิ่งนัก

“เจ้าหนูผู้นี้มีอะไรคอยหนุนอยู่กันแน่ ถึงกับหาญกล้าประกาศศึกกับตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวังโดยไม่หวั่นเกรงอะไรสักนิด หรือว่าเขามีชาติกำเนิดมาจากสายสำนักราชันเซียนอย่างนั้นรึ? ผู้ที่มีกำลังความสามารถในการสู้กับตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวังในชิงโจวได้ เกรงว่าคงมีเพียงพรรคซั่วเทียน และพรรคหลงเฉิงแล้วหละ แต่ ไม่เคยได้ยินชื่อเจ้าหนูคนนี้เป็นศิษย์จากทั้งพรรคซั่วเทียนและหลงเฉิงมาก่อน” ต่อให้เป็นยอดฝีมือที่ได้รับการเคารพยิ่งระดับสวรรค์สัจธรรมก็ดูหลี่ชิเย่ไม่ออกในเวลานี้

หลี่ชิเย่ในเวลานี้ดูไปแล้วมีพลังขมุกขมัวเพียงแค่ไม่กี่พันลิตรเท่านั้นเอง ด้วยผู้บำเพ็ญตนตัวน้อยๆ เช่นนี้กลับสามารถสังหารกษัตริย์เทียนหวงได้ กลับหาญกล้าประกาศศึกกับตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวังได้ ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อเลยจริงๆ

ขณะที่ผู้คนจำนวนมากกำลังวิพากวิจารณ์กันเบาๆ อยู่นั้น ตงกงเจิ้งยืนอยู่บนกำแพงสูงทั้งเคืองทั้งโกรธ แต่ก็กลัว เขาถูกหลี่ชิเย่ทำให้กลัวจนขี้ขึ้นสมอง แล้วจริงๆ หากเป็นก่อนหน้าคงตวาดด้วยเสียงที่โกรธแค้นออกมาแล้ว

“เจ้าคนแซ่ แซ่หลี่ เจ้า เจ้า เจ้าอย่าข่มแหงกันมากนัก!” ตงกงเจิ้งในเวลานี้ได้ร้องเสียงดังออกมาว่า “ตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวังของพวกเราก็ไม่ใช่เจ้าจะบีบได้ตามอำเภอใจ ธาตุแท้ภายในของตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวังใช่ว่าเจ้าจะมายุ่งด้วยได้ง่ายดาย หากจอมเทพของพวกเราลงมือ เจ้าต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย เวลานี้หากเจ้ารู้จักกาลเทศะล่ะก็รีบๆ ไปจากที่นี่เสีย พวกเราจะน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง!”

“ตงกงเจิ้งเปลี่ยนไปเป็นพูดดีเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?” ผู้บำเพ็ญตนบางส่วนที่อยู่ในเมืองสวรรค์นอกอาณาจักรต่างรู้สึกแปลกใจ ในเมืองสวรรค์นอกอาณาจักรตงกงเจิ้งไม่ใช่คนดีอะไรอย่างแน่นอน มาวันนี้กลับพูดจาไม่มีความมั่นใจเอาเสียเลย

บรรดาแขกผู้ที่เคยอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดต่างก็เข้าใจ ตงกงเจิ้งเวลานี้ถูกทำให้ตกใจจนขี้ขึ้นสมอง แม้ว่าจะถูกหลี่ชิเย่ตามล่าจนเสมือนดั่งสุนัขไม่มีเจ้าของ แต่เวลานี้เข้ยังคงมีน้ำเสียงที่ดูแคลนอยู่ในที

“ไม่ บอกได้เพียงข้ามีความเมตตากรุณา ยังคงให้โอกาสตระกูลขุนนางโบราณตงกงได้มีทางเลือก ถ้าหากข้าข่มเหงเกินไปจริงๆ ล่ะก็ เจ้าไม่มีโอกาสกระทั่งยืนอยู่บนนั้นได้” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “เวลานี้เจ้าอพยพลูกเล็กเด็กแดงผู้แก่ผู้เฒ่ายังทัน มิฉะนั้น ถึงเวลานั้นอย่าหาว่าข้าลงมือไร้ความปราณี”

ตงกงเจิ้งทั้งตระหนกทั้งโกรธเมื่อหลี่ชิเย่พูดออกมาเช่นนี้ เขาร้องกล่าวเสียงดังออกไปว่า “เจ้าคนแซ่ แซ่หลี่ เจ้า เจ้าอย่าไม่รู้จักกาลเทศะ หากเจ้ากล้าล่วงล้ำเข้าเขตตระกูลขุนนางโบราณตงกงแม้เพียงครึ่งก้าว จอมเทพของพวก พวกเราจะสังหารเจ้า”

ผู้คนจำนวนมากต่างฟังออกถึงคำพูดที่แข็งนอกอ่อนในของตงกงเจิ้ง อีกทั้งผู้คนจำนวนมากก็ไม่เชื่อในคำพูดของตงกงเจิ้ง เนื่องจากตระกูลขุนนางโบราณตงกงไม่ได้มีผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถรับหน้าเสื่อโดยลำพังอีกแล้ว