ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2118

“โลกช่างยากเข็ญเหลือเกิน ข้าบอกได้แต่เพียงเท่านี้” หลี่ชิเย่กล่าวขึ้นมาช้าๆ ขณะจ้องมองที่ตัวของบุคคลลึกลับ “แต่ว่า แม้ว่าข้าจะไปจากแล้วก็จริง บนเส้นทางสายนี้ก็ไม่ได้มีเพียงเจ้าที่เดินอยู่ลำพังคนเดียว จงจำเอาไว้ ยังมีกองทัพกระเรียนขาว”

“กองทัพกระเรียนขาว” บุคคลลึกลับเอ่ยขึ้นมาช้าๆ “เจ้าเคยเอ่ยถึงมาแล้วตั้งแต่ครั้งนั้น เจ้าวางแผนอยู่กับกองทัพนี้มาโดยตลอดตั้งแต่ครั้งกระนั้น หากข้าจำไม่ผิดล่ะก็ ครั้งนั้นเจ้าได้เผาทำลายรายชื่อทิ้งไปหมดแล้ว”

“ดังนั้น มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ถึงรายชื่อของกองทัพกระเรียนขาว” หลี่ชิเย่หัวเราะและชี้ไปที่ศีรษะของตน และกล่าวว่า “เวลานี้ ในสิบสามทวีป นอกจากข้าแล้วยังจะมีใครรู้ถึงสภาพโดยรวมของกองทัพกระเรียนขาวได้อีก”

“แต่ว่า เจ้าก็จะต้องรู้อยู่แล้ว” ครั้นเอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว หลี่ชิเย่หยุดนิดหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “อนาคตไม่เพียงเป็นเจ้าที่ก้าวเดินหน้าต่อไป ยังมีกองทัพกระเรียนขาวก็จะติดตามเจ้าก้าวเดินไปข้างหน้า ขณะที่เจ้าจะได้นั่งเป็นบุคคลระดับผู้นำกองทัพของกองทัพกระเรียนขาว”

“แต่ว่า เจ้าไม่บอกรายชื่อของกองทัพกระเรียนขาวต่อข้าแน่นอน” บุคคลลึกลับก็หัวเราะออกมา พวกเขาทั้งสองร่วมมือกันมานานขนาดนี้ ยังมีอะไรที่เขาไม่เข้าใจในตัวอีกาทมิฬอีกรึ?

“ถูกต้อง ข้าจะไม่บอกแก่เจ้าแน่นอน” หลี่ชิเย่ ยิ้มกล่าวเฉยเมยว่า “เรื่องนี้ใช่ว่าข้าไม่ไว้ใจเจ้า เพียงแต่จะบอกว่าประตูมีหู คงมีสักวัน เจ้าก็จะได้รู้ถึงสมาชิกของกองทัพกระเรียนขาวทั้งหมด”

“เช่นนั้นแล้วข้ารอจนถึงวันนั้นมาถึงก็แล้วกัน” บุคคลลึกลับก็หัวเราะ และไม่ได้ใส่ใจ จะอย่างไรเสียความไว้ใจระหว่างพวกเขาไม่จำเป็นต้องอาศัยหมึกและพู่กันมาบรรยาย การที่หลี่ชิเย่ทำเช่นนี้ย่อมต้องมีเหตุผลของเขา

“สมควรแก่เวลาที่ต้องปรากฏ ย่อมจะปรากฏตัวออกมาเอง เจ้าจดจำคำพูดของข้าเพียงคำเดียวก็พอ” หลี่ชิเย่มองไปที่บุคคลลึกลับ และกล่าวว่า “เมื่อเรื่องราวผิดปรกติ ย่อมต้องเป็นเรื่องแปลก”

“ข้าจะจดจำเอาไว้” บุคคลลึกลับกล่าวพร้อมกับพยักหน้าช้าๆ

เรื่องราวเกี่ยวกับกองทัพกระเรียนขาวเป็นเรื่องลึกลับตลอดมา อย่าว่าแต่ที่เก้าแดนเลย แม้แต่ในสิบสามทวีปผู้ที่รู้ก็มีอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น ความจริงแล้ว แม้แต่พวกเขาที่ร่วมมือกันอย่างแนบแน่นไร้ที่ติเช่นนี้ แต่หลี่ชิเย่ไม่เคยเปิดเผยสมาชิกของกองทัพกระเรียนขาวคนใดๆ ให้เขาได้รับรู้เลย

“การเดินทางไกลเพื่อปราบปรามเป็นครั้งสุดท้ายจะเริ่มเมื่อไร?” หลังจากนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง บุคคลลึกลับได้เอ่ยขึ้นมาช้าๆ

“ต้องมีวันนั้นแน่นอน แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่ชิเย่กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “หนทางยาวไกลนับว่าไม่ง่าย เมื่อสู้รบถึงที่สุดเวลานั้น บางทีอาจสมควรแก่เวลาที่สู้เพื่อชี้ขาดไปเลย เรื่องบางเรื่องไม่ว่าใครก็บอกไม่ถูก เฉกเช่นอเวจีในครั้งนั้น เกรงว่าไม่ว่าใครก็ตาม คงไม่ต้องการเห็นอเวจีที่สองอีกกระมัง!”

ท่าทีของบุคคลลึกลับดูจะหนักแน่นจริงจังขึ้นมาเมื่อเอ่ยถึง ‘อเวจี’ คำนี้ กล่าวขึ้นมาช้าๆ ว่า “ถ้าหากปรากฏอเวจีสองขึ้นมาล่ะก็ เป็นเรื่องใหญ่อย่างแท้จริงเลยล่ะ!”

“ใช่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่เท่านั้น มันคือเรื่องใหญ่เท่าฟ้าเลยล่ะ” หลี่ชิเย่กล่าวว่า “ดังนั้น จึงบอกได้ว่าการเดินทางไกลเพื่อปราบปรามเป็นครั้งสุดท้ายต้องมีแน่นอน แต่ไม่ใช่เวลานี้ ข้าไม่ต้องการให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นกลางคัน”

“แต่ว่า เรื่องบางเรื่องอยู่เหนือการควบคุม เจ้าไม่ริเริ่มให้มีการเดินทางไกลเพื่อปราบปรามเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่กระทำการเดินทางไกลเพื่อปราบปรามเป็นครั้งสุดท้ายขึ้นมาแทน เป็นต้นว่าพระใหญ่องค์นั้น” บุคคลลึกลับกล่าวเสียงทุ้มต่ำขึ้นมา

“เขาทำแน่ ช้าหรือเร็วเขาก็ต้องริเริ่มให้มีการเดินทางไกลเพื่อปราบปรามเป็นครั้งสุดท้ายอยู่แล้ว เกรงว่าจะกระทำการก่อนหน้าข้าเสียอีก” หลี่ชิเย่พยักหน้า กล่าวด้วยท่าทีจริงจังว่า “แต่ว่า เขาไม่ไหว แม้ว่าเขาจะเข้าใจไปเองว่าสามารถสู้รบจนถึงที่สุด”

“อย่าลืมไปสิ เพื่อศึกในครั้งนี้ เขาเตรียมการมานานมากๆ แล้ว” บุคคลลึกลับกล่าวช้าๆ ว่า “เพื่อศึกในครั้งนี้ เขาใช้เวลาในการเตรียมการยาวนานมากกว่าเจ้าเสียอีก!”

“เรื่องนี้ข้ารู้” หลี่ชิเย่ยิ้มจางๆ และกล่าวว่า “เรื่องบางเรื่องใช่ว่าใช้เวลานานแล้วจะได้ผล และอย่าลืมไปว่าตัวเขาไม่นับเป็นยุคสมัยของพวกเรา เขามีความบกพร่องแต่กำเนิด มิฉะนั้นล่ะก็ การที่เขาได้สั่งสมมาอย่างยาวนานคงไม่หยุดอยุ่เพียงเท่านี้ คิดจะสู้รบให้ถึงที่สุด ณ สุดปลายทางของโลก ท้ายที่สุดแล้วยังคงต้องยุคสมัยของพวกเราที่เป็นผู้นำ หาไม่แล้วล้วนแล้วแต่เป็นเพียงบุปผาท่ามกลางเมฆหมอก ดวงจันทราที่อยู่ในน้ำ”

คำพูดของหลี่ชิเย่ทำให้บุคคลลึกลับนิ่งเงียบอยู่เป็นเวลานานมาก สุดท้าย เขาจ้องมองไปที่หลี่ชิเย่ และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ศึกครั้งนี้หากเจ้าเป็นผู้ได้รับชัยชนะ เจ้าจะให้สิ่งใดมาทดแทน ตัวเจ้าเองรึ?”

“เจ้าคิดมากไปแล้ว” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะออกมา เขาหัวเราะพลางส่ายหน้าและกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าข้าจะไปทำเรื่องที่น่าเบื่อเช่นนี้อย่างนั้นรึ? อีกอย่าง เฉกเช่นข้าที่เป็นมือมืด ต่อให้เข้าไปแทนที่แล้วโลกนี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงรึ? คงเปลี่ยนแปลงไม่มาก”

“เช่นนั้นเจ้าจะให้สิ่งใดทดแทน?” บุคคลลึกลับยังคงจ้องมองไปที่หลี่ชิเย่ ท่าทีของเขาหนักแน่นจริงจังมาก ไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนคลาย

“มโนธรรม” หลี่ชิเย่กล่าวเฉยเมยว่า “ในโลกนี้อะไรที่หลอกไม่ได้? คงมีเพียงมโนธรรมเท่านั้น!”

“มโนธรรม!” บุคคลลึกลับเพ่งสองตาไปข้างหน้า นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายเขาได้แต่กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “แต่ อย่าลืมสิ มันคือสิ่งที่ทำให้เป็นจริงไม่ได้!”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าได้แต่อวยพรให้เจ้าเดินทางโดยสวัสดิภาพ บางทีเจ้าอาจได้พบกับเซียน หรือบางทีเจ้าอาจได้สำเร็จเป็นเซียน บนโลกใบนี้ยังมีใครที่สามารถก้าวเดินได้ไกลมากกว่าเจ้า” สุดท้ายบุคคลลึกลับทอดถอนใจออกมาเบาๆ

“ไม่ เจ้าควรจะพูดว่า ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นใด อีกาทมิฬยังคงเป็นอีกาทมิฬ บนโลกนี้หากมีเซียน ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดีเสมอไป” หลี่ชิเย่หัวเราะขึ้นมา กล่าวอย่างช้าๆ ว่า “ถ้าหากข้าได้กลายเป็นเซียนจริงๆ มันคงไม่ใช่เรื่องดี ถ้าหากวันใดเจ้าได้ยินว่าข้าได้กลายเป็นเซียนแล้วล่ะก็ ข้าขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดีคำหนึ่ง รีบหนีไปให้ไว หนีไปได้ไกลแค่ไหนก็ให้ไกลเท่านั้น ขุดรูแล้วฝังตัวเองเอาไว้ อย่าได้ปรากฏตัวออกมาอีกเลย”

คำพูดลักษณะเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ฟังดูแล้วเหมือนเป็นการล้อเล่น แต่ก็ไม่เหมือนเป็นการล้อเล่น ท่ามกลางคำพูดที่หยอกล้อเช่นนี้แฝงไว้ซึ่งสิ่งที่ดูสยดสยองยิ่งเอาไว้

“ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ข้าจะหนีไปเป็นคนแรกอยู่แล้ว” บุคคลลึกลับก็หัวเราะขึ้นมา แน่นอน คำพูดเช่นนี้ก็นับเป็นคำพูดล้อเล่น

สุดท้าย ทั้งหลี่ชิเย่และบุคคลลึกลับก็หายตัวไป พวกเขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆ เอาไว้ และไม่เหลือทิ้งสิ่งใดๆ ที่สามารถสืบค้นได้ ไม่ว่าใครก็จะไม่รู้อะไรเลยแม้แต่น้อย

หลังจากศึกสถาบันศึกษาเทพเจ้าแล้ว สิบสามทวีปเงียบสงบ ทั่วทั้งสิบสามทวีปเสมือนดั่งเป็นบ่อน้ำนิ่งๆ สายสำนักราชันเซียนจำนวนมากปิดสำนัก แม้แต่ระดับจอมเทพก็ไม่ค่อยจะปรากฏตัวออกมา กระทั่งทำให้ผู้คนเกิดมโนภาพขึ้นมา เหมือนว่าเวลานี้แม้แต่จอมราชันเซียนหวังของสิบสามทวีปก็ไม่กล้าหายใจแรง ทุกคนล้วนแล้วแต่กลั้นลมหายใจเอาไว้ ทุกคนล้วนแล้วแต่หลบซ่อนตัวเอาไว้

ขณะที่ทุกคนต่างเข้าใจว่าสิบสามทวีปเงียบสงบดีนั้น วันหนึ่ง พลันเกิดพลังแห่งความโชคดีขึ้นที่สิบสามทวีป เสมือนพื้นดินเกิดหญ้าหลินจือขึ้นมาอย่างนั้น

ภายในชั่วข้ามคืน ฟ้าดินพลันตลบอบอวลไปด้วยพลังสัจธรรมที่น่าเกรงขามยิ่ง พลังความขมุกขมัวค่อยๆ ลอยขึ้นมาช้าๆ เหมือนว่าฟ้าดินจะย้อนกลับสู่ความขมุกขมัวอย่างนั้น

เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นที่สิบสามทวีป นับจากวันนี้เป็นต้นไป เหมือนว่าพลังฟ้าดินทั้งหมดของสิบสามทวีปล้วนแล้วแต่เริ่มรวมตัวกัน เริ่มรวมตัวกันมุ่งไปยังทิศทางใดทิศทางหนึ่ง

แม้ว่าความเร็วเช่นนี้จะไม่เร็วมากนัก แต่ว่า ยามที่พลังขมุกขมัวทั้งหมดที่มี และพลังสัจธรรมของสิบสามทวีปล้วนแล้วแต่รวมตัวกันที่ทิศทางหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไปนาน ก็ได้กลับกลายเป็นเหมือนสายน้ำที่น่าเกรงขามและไม่ขาดสาย เสียงดังตูมตามดังก้องทั่วฟ้าดิน เหมือนเป็นแม่น้ำขนายยักษ์แต่ละสายที่ไหลพลุ่งพล่านอยู่บนท้องฟ้าอย่างนั้น ผู้บำเพ็ญตนทั้งหมดของสิบสามทวีปต่างก็ได้ยินเสียงเช่นนี้

…………..