ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2169

ในขณะนี้ ทุกคนถึงกับกลั้นลมหายใจเอาไว้ เมื่อมองเห็นศิษย์ของบ้านตระกูลเผิงจำนวนหลายพันคนที่ถือดาบและกระบี่ในมือและเปี่ยมด้วยกลิ่นอายของการฆ่า ขณะที่หลี่ชิเย่กลับยืนอยู่ด้านหน้าของค่ายทหารด้วยท่าทีสงบและเอ้อระเหย

“แหะ แหะ แหะหมดเวลาแล้ว เสียดาย เจ้าคิดจะขอร้องให้ละเว้นก็สายไปเสียแล้ว…” เผิงฉู่จวินที่มองเห็นหลี่ชิเย่ยืนอยู่ด้านหน้าค่ายและกล่าวน่าครั่นคร้ามออกมา

“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะและพูดตัดบทเผิงฉู่จวินว่า “แค่มดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ถึงกับหาว่าข้ามาขอให้ละเว้น มันน่าขันคล้ายดั่งมดตัวหนึ่งที่พูดกับช้างว่า เจ้าคุกเข่าลงมาขอให้ข้าละเว้นเถอะ! เจ้าสำคัญตัวเองมากเกินไปแล้ว และสำคัญบ้านตระกูลเผิงมากเกินไปแล้วล่ะ”

“เจ้า…” เผิงฉู่จวินพลันโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ ถูกยั่วโมโหจนตัวสั่นเทาเมื่อได้ฟังคำพูดของหลี่ชิเย่แล้ว ถึงกับพูดอะไรไม่ออกในเวลานี้

“เสียดาย เจ้ายังไม่รู้เลยว่าได้ล่วงเกินใครเข้าให้แล้ว” หลี่ชิเย่พูดเฉยเมยขึ้นมาว่า “ข้าไม่เพียงจะฆ่าลูกชายของเจ้า วันนี้ยังจะฆ่าเจ้า กระทั่งเข่นฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด! ถ้าหากเจ้าฆ่าตัวตายในเวลานี้ ข้ายังพอจะละเว้นบ้านตระกูลเผิงของพวกเจ้า มิฉะนั้นล่ะก็ รอให้ข้าลงมือเมื่อไหร่ก็จะทำลายล้างบ้านตระกูลเผิงของพวกเจ้าเสีย เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นมาอีกครั้ง ในระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิลานกำแหงจะไม่มีบ้านตระกูลเผิงอีกต่อไป!”

พลันที่หลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา ทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างมองหน้ากันและกัน ทุกคนล้วนแล้วแต่รู้สึกว่าคำพูดของหลี่ชิเย่โอหังเกินไปแล้ว มีใครบ้างที่กล้าพูดว่าจะทำลายล้างบ้านตระกูลเผิงคำนี้ออกมา ยังไม่ต้องพูดถึงว่าตัวของบ้านตระกูลเผิงเองนั้นมีความกล้าแข็งเพียงใด ลำพังแค่บ้านตระกูลเผิงพึ่งพาอยู่กับตระกูลเฉิน อิงแอบอยู่กับกองกำลังซั่ง ก็มีไม่กี่คนที่หาญกล้าบอกว่าจะทำลายล้างบ้านตระกูลเผิงแล้ว แต่ทว่า เวลานี้หลี่ชิเย่กลับบอกว่าจะทำลายล้างบ้านตระกูลเผิง! คำพูดคำนี้ที่พูดออกมาออกจะยโสเกินไปแล้วกระมัง!

“ดี ดี ดี!” เผิงฉู่จวินโกรธจัดจนต้องหัวเราะออกมา หัวเราะเสียงดังและกล่าวว่า “เจ้าหนูตระกูลหลี่ ข้านี่แหละอยากจะดูว่าเจ้าจะมีฝีมือสักแค่ไหน วันนี้ข้าไม่เพียงต้องฆ่าเจ้าด้วยมือของข้าเอง ยังจะจับคนข้างกายแต่ละคนของเจ้ามาเชือดต่อหน้าเจ้าทีละคนๆ ! ล้อมมันเอาไว้!” กล่าวพลางสะบัดมือออกไป

ตึง ตึง ตึงทันใดนั้นเอง ศิษย์อันเกรียงไกรที่กรูกันออกมาจากค่ายของบ้านตระกูลเผิงพลันทำการปิดล้อมหลี่ชิเย่เอาไว้ ตั้งเป็นขบวนการต่อสู้ขึ้นในทันที โล่ขนาดใหญ่แต่ละอันดั่งผนังทองแดงกำแพงเหล็กอย่างนั้น ทำการล้อมหลี่ชิเย่เอาไว้อย่างหนาแน่น ด้านล่างของโล่ขนาดใหญ่ก็จะเป็นมีดดาบแหลมคมแต่ละเล่มที่ไขว้กัน ใครที่เข้าใกล้ก็จะถูกทิ่มแทงทะลุหัวใจทันที!

บรรดาศิษย์อันเกรียงไกรของบ้านตระกูลเผิงเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ผ่านสมรภูมิรบมาแล้ว ล้วนแล้วแต่เป็นยอดฝีมือที่ผ่านการต่อสู้อย่างดุเดือดมาแล้ว ไม่มีผู้อ่อนแอแม้แต่คนเดียว ดังนั้น เมื่อพวกเขาได้อาศัยรูปแบบขบวนการต่อสู้เช่นนี้มาทำการล้อมหลี่ชิเย่เอาไว้นั้น พลันบังเกิดปณิธานการฆ่าที่น่าสยดสยองตลบอบอวลขึ้นมา ท่ามกลางปณิธานการฆ่านี้เสมือนหนึ่งทำให้ผู้คนสามารถสูดดมกลิ่นคาวเลือดได้อย่างนั้น

ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างกลั้นลมหายใจเอาไว้เมื่อได้มองเห็นภาพนี้ ทุกคนต่างได้กลิ่นคาวเลือดมาแตะจมูก ย่อมไม่ต้องสงสัยว่า การที่เผิงฉู่จวินทำเช่นนี้เป็นการสยบจิตใจผู้คนมากเหลือเกิน ด้วยการจับคนข้างกายของศัตรูมาแล่เอาเนื้อออกมาทีละชิ้นๆ ต่อหน้า ยามที่ศัตรูไม่สามารถเข้าช่วยเหลือได้นั้น ก็จะส่งผลให้ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก ขณะเดียวกันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ มักจะทำให้ศัตรูไม่กล้าลงมือด้วยความพะวงอยู่เสมอๆ

ย่อมไม่ต้องสงสัย ในเวลานี้เผิงฉู่จวินอยู่ในฐานะเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด หลี่ชิเย่สามารถเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ได้หรือไม่ยังเป็นปริศนาอยู่

“ฆ่า…” เวลานี้ จากเสียงทุ้มต่ำที่ร้องออกมา ทันใดนั้นกองกำลังอันเกรียงไกรของบ้านตระกูลเผิงที่ปิดล้อมหลี่ชิเย่เอาไว้ได้ทิ้งตัวกลิ้งกับพื้นไปข้างหน้า เสียงดังดั่งฟ้าผ่า ได้ยินเสียงตึง ตึง ตึงดังขึ้น มองเห็นประกายเยือกเย็นที่แวบวับ เงาดาบดั่งคลื่นที่ไม่ขาดสาย ทันใดนั้นมีดดาบจำนวนนับไม่ถ้วนได้ฟันเข้าหาหลี่ชิเย่ โดยที่มีดดาบทั้งหมดเหมือนดั่งผุดขึ้นมาจากใต้พื้นดินอย่างนั้น ต้องการแยกร่างของหลี่ชิเย่ออกเป็นชิ้นๆ

“แหะได้เวลาที่ข้าจะเฉือนเอาเนื้อออกมาได้แล้ว…” เวลานี้มือเพชฌฆาตยืนอยู่ตรงหน้าหยางเซิ่นผิง และหัวเราะน่าครั่นคร้ามขึ้นมา

ตึง…มองเห็นเงาดาบที่ลากเป็นหางยาว เงาดาบแต่ละเล่มที่ไขว้กันพลันล็อคเป้าหมายอยู่ที่ตัวของหลี่ชิเย่ ต้องการสับร่างหลี่ชิเย่เป็นพันเป็นหมื่นชิ้น ต้องการแยกร่างของหลี่ชิเย่ออกเป็นชิ้นๆ

“แค่มดปลวกฝูงหนึ่งเท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่เพียงหัวเราะทีหนึ่งกับเงาดาบที่ไขว้กันเข้ามาเพื่อสังหารเขา ร่างกายของเขาได้สั่นสะเทือนทีหนึ่ง ทันใดนั้นเอง ใต้เท้าของหลี่ชิเย่เสมือนดั่งเกิดเป็นพายุขึ้นมา และพื้นพสุธาได้เกิดการสั่นสะเทือนตามมาทีหนึ่ง

ตูม…เสียงหนึ่งดังขึ้นมา เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างพุ่งชนอย่างนั้น แต่ก็คล้ายดั่งมีกองทัพหมื่นพันที่วิ่งฮ้อขึ้นมากะทันหัน ทุกคนรู้สึกนัยน์ตาทั้งสองพร่ามัว ล้วนแล้วแต่ไม่ทันได้เห็นท่วงท่าของหลี่ชิเย่ได้อย่างชัดเจน

“ลงมีดจากจุดไหนก่อนดีล่ะ แหะ อย่าหาว่าค่าใจดำอำมหิตก็แล้วกัน” เวลานี้เพชฌฆาตที่อยู่บนเวทีได้ใช้มีดแหลมคมที่อยู่ในมือกวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าอกของหยางเซิ่นผิง อดที่จะกล่าวด้วยความลำพองใจไม่ได้ แต่ว่าเขาพูดยังไม่ทันจบก็ต้องหยุดกึกลงกะทันหัน

เสียงปัง…เสียงหนึ่งดังขึ้น ในเวลานี้เองเสียงพุ่งชนจึงได้ดังก้องอยู่ข้างหูของทุกคน ในขณะนี้ความเร็วของหลี่ชิเย่อยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง

ทุกคนได้มองเห็นภาพที่น่าตกใจระคนกับความแปลกใจอย่างยิ่ง บรรดาศิษย์อันเกรียงไกรของบ้านตระกูลเผิงแต่ละคนที่เดิมได้ปิดล้อมหลี่ชิเย่เอาไว้นั้น ทันใดนั้นพวกเขาถูกพุ่งชนจนลอยขึ้นไปสูงมาก ดาบยาว โล่ขนาดใหญ่ในมือของพวกเขา และเสื้อเกราะที่สวมใส่แตกละเอียดเป็นชิ้นๆ จังหวะเดียวกันกับที่เสื้อเกราะแตกละเอียดเป็นชิ้นๆ นั้น ทุกคนเหมือนได้ยินเสียงดังคร๊ากกที่เป็นเสียงกระดูกแตกละเอียดดังขึ้น ฉับพลันนั้นเอง เหมือนว่ามีอะไรบางสิ่งที่ได้พุ่งทะลุผ่านร่างกายของพวกเขาไป

มันหาใช่สิ่งของที่แหลมคมพุ่งทะลุผ่านร่างกายของพวกเขา แต่ประดุจดั่งเป็นพลังอะไรบางอย่างที่มีขนาดยักษ์ที่พุ่งชนผ่านไป ทำให้ร่างกายของพวกเขาแหลกเหลวไปทั่วทั้งตัว กระดูกเส้นเอ็นทั้งหมดล้วนแล้วแต่แหลกละเอียด ร่างกายของพวกเขาทุกคนล้วนแล้วแต่ถูกพุ่งชนจนกระเด็นลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าที่สูงมากๆ

มองเห็นกองกำลังอันเกรียงไกรของบ้านตระกูลเผิงแต่ละคนที่ถูกพุ่งชนจนลอยสูงขึ้นไปบนอากาศพร้อมๆ กัน เห็นเลือดสดๆ ที่สาดกระเซ็นคล้ายดั่งดอกไม้บานอย่างนั้น และเวลาเหมือนถูกหยุดเอาไว้ในชั่วพริบตาเดียวนั้น เลือดสดๆ ที่สาดกระเซ็นคล้ายดอกไม้ที่เบ่งบานเต็มที่ แลดูอลังการยิ่งนัก

ขณะที่เสียงพูดของเพชฌฆาตที่หยุดลงกลางคันนั้น เนื่องจากมีมือขนาดใหญ่ได้เค้นคอของเขาเอาไว้โดยพลัน และร่างของเขาก็ถูกยกสูงขึ้นไป ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืนสักนิดเดียว

“ช่วยด้วย…” การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำเอาเพชฌฆาตตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง แต่ทว่า ทุกอย่างมันสายเกินไปเสียแล้ว