ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2203

หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “แม้แผ่นดินกว้างใหญ่กว่านี้ข้าก็ไปมาได้อย่างสะดวก ก็แค่ระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิเท่านั้นเอง ไม่มีค่าคู่ควรจะกล่าวถึง จะทำลายล้างเสียเมื่อไรก็ได้ มันจะไปยากอะไร? อย่าว่าแต่ระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิของแดนลัทธิพรรษเลย ต่อให้เป็นระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิของแดนลัทธิเซียน มันจะไปยากอะไรหากข้าจะทำลายมันเสีย!”

คำพูดลักษณะเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ทำให้เหล่าบรรพบุรุษเช่นนักบวชหยางหมิงล้วนแล้วแต่พูดอะไรไม่ออก เป็นคำพูดที่พูดได้ยโสเหลือเกิน ตัวอยู่แดนลัทธิพรรษ แต่อ้าปากว่าจะทำลายล้างระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิของแดนลัทธิเซียน กล่าวอย่างไม่เป็นการโอ้อวดเลย นี่เป็นเรื่องที่อกตัญญู

ถ้าหากคำพูดเช่นนี้ลือไปถึงแดนลัทธิเซียน และมีผู้ยิ่งใหญ่คนใดคนหนึ่งเกิดต้องการเอาจริงเอาจังขึ้นมาล่ะก็ เมื่อระดับปราศจากผู้ต่อกรลงมาล่ะก็ มันเป็นเรื่องที่เพียงพอจะทำให้สำนักของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิใดๆ ต้องสั่นเทาอยู่แล้ว

ดังนั้น เมื่อหลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา จึงไม่มีใครยินดีไปต่อปากต่อคำ แม้ว่าในใจของพวกเขาจะไม่เห็นด้วยกับคำพูดที่อวดดีแบบนี้ของหลี่ชิเย่อยู่แล้ว และเข้าใจว่าเป็นการอวดดีและโง่เขลาของหลี่ชิเย่อยู่แล้ว แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ต้องการไปวิพากวิจารณ์ จะอย่างไรเสียเมื่อต้องเกี่ยวพันถึงแดนลัทธิเซียน พวกเขาก็กลายเป็นระมัดระวังอย่างยิ่ง

ตึง…ทันทีที่หลี่ชิเย่กล่าวขาดคำในพริบตาเดียวนั่นเอง ปรากฏประกายเยือกเย็นที่ทิ่มแทงเข้าหาคอหอยของหลี่ชิเย่ เป็นการลอบโจมตีหวังผลให้หลี่ชิเย่ถึงตายในคราเดียว

ปัง…เสียงหนึ่งดังขึ้น ประกายเยือกเย็นที่ปรากฏขึ้นกะทันหันไม่เป็นไปตามที่หวัง ไม่สามารถแทงทะลุคอหอยของหลี่ชิเย่ การลอบโจมตีอย่างกะทันหันนี้สามารถถึงตายได้ทันที มีความรวดเร็วที่สุดเปรียบเปรยและประกายที่แหลมคมยิ่งนัก แต่ว่า ยังคงไม่รอดไปจากฝ่ามือของหลี่ชิเย่ไปได้ นิ้วมือของหลี่ชิเย่พลันคีบประกายเยือกเย็นที่ทิ่มแทงเข้ามาเอาไว้ได้

แต่ว่า ในพริบตาเดียวที่ถูกคีบเอาไว้นั้น ประกายเยือกเย็นสายนี้ก็ได้หายไปโดยทันที เหมือนสามารถหนีรอดไปได้โดยพลัน ไม่สามารถมองเห็นว่าเป็นใครที่ลงมือ ไม่มีใครเห็นว่าเป็นการลอบฆ่าในลักษณะเช่นใด

เหมือนว่าคนที่แอบซ่อนตัวอยู่ในที่มืดเป็นผู้ที่ยอดเยี่ยมมาก สามารถไปมาอย่างไร้ร่องรอย โดยเฉพาะในถิ่นของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิลานกำแหงก็ยังคงทำได้ถึงเพียงนี้ นับว่าเยี่ยมยอดมาก

“น่าสนใจ” หลี่ชิเย่หัวเราะ และยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น รอให้ฝ่ายตรงข้ามลงมือ

พวกของนักบวชหยางหมิงถึงกับกลั้นลมหายใจกับการที่มีผู้ลอบสังหารหลี่ชิเย่ขึ้นมากะทันหัน พวกเขาย่อมคาดหวังให้ผู้ที่แอบอยู่ในที่มืดสามารถลอบสังหารหลี่ชิเย่ได้สำเร็จ

ตึงเสียงหนึ่งดังขึ้น ประกายเยือกเย็นพลันปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง อาศัยท่วงท่าสังหารที่เด็ดขาดแทงเข้าบริเวณกลางหลังของหลี่ชิเย่ นาทีนี้ประกายเยือกเย็นปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของหลี่ชิเย่ ภายใต้การสังหารเด็ดขาดที่รวดเร็วยิ่ง รวดเร็วจนผู้คนมีปฏิกิริยารับไม่ทัน ทำให้ในใจบังเกิดความหวาดกลัวจนขนลุกซู่

ปังเสียงหนึ่งดังขึ้น หลี่ชิเย่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองด้วยซ้ำแม้ต้องเผชิญกับการสังหารที่เด็ดขาดเช่นนี้ เพียงงอนิ้วแล้วก็ดีดออกไปเท่านั้น ก็สามารถเบี่ยงเบนเป้าลอบสังหารเด็ดขาดออกไป

“ปรากฏตัวออกมาเสีย” หลี่ชิเย่ยิ้มทีหนึ่งพร้อมกับมือขนาดใหญ่ที่คว้าไปกลางอากาศ ได้ยินเสียงดังปัง อากาศดุจดั่งเป็นน้ำที่กระเพื่อมเป็นวงกว้างออกไป ถูกหลี่ชิเย่โจมตีจนทะลุ ทำลายแหล่งที่ซ่อนของศัตรูจนแหลกละเอียดไปโดยพลัน

จังหวะที่หลี่ชิเย่โจมตีทะลุอกาศธาตุนั้น ได้ยินเสียงดังแว้งค์ขึ้นมาเสียงหนึ่ง ที่ตรงนั้นได้ปรากฏเงาของคนผู้หนึ่ง เป็นเงาของผู้หญิงที่มีทรวดทรงองเอวที่พลิ้วไหวคนหนึ่ง แต่ทว่า มันเป็นการมองเห็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น ทันทีที่ปรากฏออกมาก็ได้หายตัวไปโดยฉับพลัน ไม่รู้ว่าผู้หลบซ่อนตัวอยู่ในนั้นเป็นผู้ใด

“นับว่าน่าสนใจอย่างยิ่ง กฎเกณฑ์ที่ไม่ใช่ช่องว่าง และไม่ใช่สุดยอดวิชา ยิ่งไม่ใช่อาศัยของวิเศษ อาศัยเพียงหญ้าประหลาดต้นหนึ่งเท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจระคนกับความแปลกใจ เพียงยิ้มกล่าวเมินเฉยเมื่อมองเห็นร่างเงาที่หายตัวไปโดยพลันนั่น

หลี่ชิเย่ออกปากพูดถึงความลึกลับพิสดารที่อยู่เบื้องหลังได้ทันที พลันทำให้บรรดานักบวชหยางหมิงที่เป็นระดับบรรพบุรุษเหล่านั้นตกใจเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากพวกเขารู้แล้วว่าผู้ที่ลงมือลอบโจมตีนั้นเป็นใคร และพวกเขารู้ถึงผู้ลงมือลอบโจมตีมีฝีมือและของวิเศษเช่นใด

เวลานี้หลี่ชิเย่แค่พูดขึ้นมาตามอารมณ์ก็สามารถพูดได้ถูกต้อง แล้วจะไม่ให้พวกเขาต้องตกใจยิ่งได้อย่างไรเล่า

“ปิงเอ่อร์ รีบหนีไป เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา รีบกลับไปที่หวู่ถิงและรายงานแจ้งเหตุการณ์ให้บรรดาบรรพบุรุษทราบ” ในเวลานี้เอง หนึ่งในบรรดาบรรพบุรุษที่ถูกพันธนาการเอาไว้ ซึ่งเป็นบรรพบุรุษที่มีชาติกำเนิดมาจากจูเซียงหวู่ถิงร้องเสียงดังขึ้นมาทันที เพื่อเตือนผู้ที่แอบซ่อนตัวอยู่ในที่มืด

“ในเมื่อมาแล้วก็อย่าคิดหนีไปได้อีก” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “คนที่ข้าหลี่ชิเย่คิดจะจับ ไหนเลยจะปล่อยให้หนีไปได้ง่ายดาย”

ขาดคำ หลี่ชิเย่เปิดลัคนาออกมา ได้ยินเสียงแว้งค์เสียงหนึ่งดังขึ้น ต้นโลกดึกดำบรรพ์ปรากฏ ต้นโลกดึกดำบรรพ์พลันกวาดออกไปเสียงดังซวบบ ทุกสิ่งได้กลับคืนสู่ดั้งเดิม จะเป็นช่องว่างก็ดี กาลเวลาก็ช่าง ในขณะที่ต้นโลกดึกดำบรรพ์กวาดผ่านไปนั้น ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่กลับคืนสู่ความเป็นดั้งเดิม

จังหวะที่ทุกสิ่งกลับคืนสู่ความเป็นดั้งเดิมนั้น ผู้ที่หลบซ่อนตัวอยู่พลันเปิดเผยฐานะของตนออกมา ต่อให้ต้นหญ้าประหลาดที่นางอาศัยพรางตัวนั้นมีความฝืนลิขิตสวรรค์ยิ่งก็ตาม แต่ภายใต้ต้นโลกดึกดำบรรพ์ก็ไม่อาจหลบซ่อนตัวได้อีกต่อไป แม้จะย้ายที่หลบซ่อนตัวก็ยังทำไม่ได้

“หนี…” บรรพบุรุษของจูเซีนงหวู่ถิงร้องเสียงดังออกมา เมื่อเห็นว่าฐานะถูกเปิดโปงออกมา

ผู้หญิงที่ถูกเปิดเผยฐานะก็รู้สึกตกใจอย่างยิ่ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครสามารถทำลายการซ่อนเร้นกายาเช่นนี้ของนาง มาวันนี้กลับถูกหลี่ชิเย่ทำลายได้อย่างง่ายดาย นางเองก็มีปฏิกิริยาที่ว่องไวยิ่ง ในวินาทีที่มองแวบเดียวนางได้พุ่งตัวขึ้นไปหมายหลบหนีไปจากราชสำนัก

“คิดจะหนีรึ สายไปเสียแล้ว” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าว พร้อมกับมือขนาดใหญ่ที่สยบลงมาอย่างรวดเร็ว

“ทำลาย…” ทวนในมือผู้หญิงดั่งมังกรที่ตื่นตระหนก ดุจมังกรคำรามบนนภา ทวนส่งประกายเยือกเย็นวูบวาบออกมา หมายแทงทะลุท้องฟ้าในทวนเดียว และทะลุผ่านมือขนาดใหญ่ของหลี่ชิเย่ เมื่อมองเห็นมือขนาดใหญ่ที่สยบลงมา