ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2214

ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ย่อมไม่สามารถเข้าใจได้ว่า ต้นไม้แก่คือสมุนไพรเซียนที่มีเพียงหนึ่งเดียวนิรันดร์กาล ขอเพียงมันไปนั่งอยู่ตรงไหนก็ตาม ก็สามารถดึงดูดให้หนอนไฟเหมันต์พยายามเบียดเสียดเข้ามาในพื้นที่เล็กๆ นั่น ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่า ที่ดึงดูดให้หนอนไฟเหมันต์เบียดเสียดกันเข้ามานั้นหาใช่หญ้าเหยี่ยวแดง แต่เป็นต้นไม้แก่

“หนอนไฟเหมันต์ เป็นหนอนไฟเหมันต์จริงๆ แม่ข้ารอดแล้ว รอดแล้ว!” มือทั้งสองของซ่งหวี่เฮ่าอุ้มหนอนไฟเหมันต์กว่าพันตัวที่คล้ายดั่งเป็นลูกบอลไฟลูกหนึ่ง เขาตื่นเต้นจนตัวสั่นเทาไปทั้งร่าง ตื่นเต้นจนหางตาชุ่มไปด้วยน้ำตา

ไม่ง่ายนักกว่าซ่งหวี่เฮ่าจะได้สติกลับมา เขาได้เลือกหนอนไฟเหมันต์ออกมาหลายตัวจากหนอนไฟเหมันต์ที่มีอยู่นับพันตัว ที่เหลือทั้งหมดล้วนแล้วแต่อุ้มไปยืนอยู่ตรงหน้าหลี่ชิเย่ และกล่าวว่า “คุณ คุณชายท่านนี้ ข้า ข้าขอหนอนไฟเหมันต์หกตัวจากท่านเพื่อต่อชีวิตให้ ให้มารดาของข้า นอก นอกเหนือจากนั้นทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นของท่าน”

หลี่ชิเย่ขี้คร้านจะไปมองดูหนอนไฟเหมันต์สักครั้งด้วยซ้ำ และกล่าวว่า “ถือเสียว่าข้าประทานให้แก่เจ้าก็แล้วกัน ของแบบนี้ข้าเก็บเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

“อย่าง อย่าง อย่างนี้จะได้อย่างไร มัน มันล้ำค่าเกินไปแล้ว” ซ่งหวี่เฮ่าเวลานี้ไม่อาจเรียกสติกลับมา ถึงกับพูดจาติดอ่าง

“ข้าบอกให้เจ้าเอาไปก็เอาไป ใยต้องพูดให้มากความ” หลี่ชิเย่พูดสั่งการออกไป

ในเวลานี้ ซ่งหวี่เฮ่าตื่นตะลึงอยู่ตรงนั้น สิ่งนี้กล่าวสำหรับเขาแล้ว ทั้งตื่นตกใจและดีใจมาได้กะทันหันเหลือเกิน กระทั่งกล่าวได้ว่าความตื่นตระหนกตกใจระคนกับดีใจเช่นนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด

การที่เขาเสี่ยงอันตรายมาที่ดินแดนต้นกำเนิดไฟเพื่อตามหาหนอนไฟเหมันต์ก็เพื่อต่อชีวิตให้กับมารดาของเขา กล่าวสำหรับเขาแล้ว สามารถได้หนอนไฟเหมันต์ไม่กี่ตัวเขาก็พึงพอใจเป็นที่สุดแล้ว เวลานี้หลี่ชิเย่กลับประทานหนอนไฟเหมันต์รวดเดียวนับพันตัว สิ่งนี้กล่าวสำหรับเขาแล้ว เป็นเรื่องที่ไม่กล้าแม้จะคิดถึง

คนอื่นๆ ก็มองหลี่ชิเย่ด้วยความรู้สึกไม่น่าเป็นไปได้ ไม่อาจไม่บอกว่านี่เป็นการมือเติบอย่างยิ่ง เนื่องจากเดิมทีหนอนไฟเหมันต์ค่อนข้างจะล้ำค่าอยู่แล้ว เวลานี้หนอนไฟเหมันต์นับพันตัวมันคือลาภก้อนใหญ่เลยทีเดียว ขณะที่หลี่ชิเย่ประทานให้ไปตามอารมณ์กับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยได้พบหน้ากันมาก่อนเลย มันช่างเป็นความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวพียงใด เป็นความมือเติบที่น่ากลัวเพียงใด เป็นสิ่งที่เหลือเชื่อเลยจริงๆ

“บุญคุณอันใหญ่หลวงของคุณชาย หวี่เฮ่ายินดีเป็นวัวเป็นม้าให้กับคุณชาย” หลังจากได้สติกลับมาแล้ว ซ่งหวี่เฮ่าตื่นเต้นจนน้ำตาไหลหยดลงมา และเสียงปุดังขึ้นเมื่อเขาได้คุกเข่าลง และโขกศีรษะเสียงดังให้กับหลี่ชิเย่

หลี่ชิเย่ยอมรับการคารวะเต็มรูปแบบอย่างไม่สะทกสะท้านจากซ่งหวี่เฮ่า สุดท้ายโบกมือและกล่าวเฉยเมยขึ้นมาว่า “ลุกขึ้นเถอะ”

หลังจากที่ซ่งหวี่เฮ่าลุกขึ้นมาแล้วก็ยืนด้วยท่าทีนอบน้อมอยู่ข้างกายหลี่ชิเย่ ภายในใจของเขาถือว่าหลี่ชิเย่มีบุญคุณต่อเขาดั่งขุนเขา!

เมื่อหวูเลี่ยนมองเห็นพวกของซ่งหวี่เฮ่าสามารถขุดหนอนไฟเหมันต์ได้มากมายถึงเพียงนี้ ทำให้หน้าของเขาดูไม่จืดถึงขีดสุด กระทั่งถึงเวลานี้พวกเขายังขุดหาหนอนไฟเหมันต์ไม่ได้เลยสักตัว ขณะที่พวกของหลี่ชิเย่ขุดไปตามอารมณ์กลับได้หนอนไฟเหมันต์มานับพันตัว เกมการพนันนัดนี้ใครแพ้ใครชนะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่ชัดเจนเป็นที่สุดแล้ว

“เวลานี้ สมควรแทะดินโคลนบริเวณนี้ให้เกลี้ยงแล้วสิ?” ในเวลานี้ หลี่ชิเย่จ้องมองดูหวูเลี่ยนและกล่าวท่าทีเอ้อระเหยขึ้นมา

หวูเลี่ยนเวลานี้ดูอารมณ์ฉุนเฉียวและผะอืดผะอม และสุดจะทนได้ เขาส่งเสียงฮึและกล่าวน้ำเสียงเย็นชาว่า “การขุดของพวกเรายังไม่เสร็จสิ้น จะรีบไปทำไม!”

“ได้ คนอย่างข้าเป็นคนที่มีความอดทนเต็มเปี่ยม ข้าจะรออีกหน่อย แต่อย่าลืมแทะดินโคลนที่นี่ให้เกลี้ยงนะ หาไม่แล้ว ต่อให้ต้องยัดข้าก็ต้องยัดเจ้าจนเต็มปาก” หลี่ชิเย่หัวเราะกล่าว

“เร็ว รีบขุดลึกลงไปสามพันฟุต ต้องขุดเอาหนอนไฟเหมันต์ขึ้นมาให้ได้!” สีหน้าของหวูเลี่ยนนั้นดูไม่จืดยิ่ง สั่งการเสียงดังกับศิษย์ตระกูลหวูที่ทำหน้าที่ขุดเหล่านั้น

เวลานี้ทุกคนต่างดูออกว่า แพ้ชนะได้เฉลยแล้ว หลี่ชิเย่พวกเขาแค่ขุดไปตามอารมณ์ก็ได้หนอนไฟเหมันต์มานับพันตัว เกรงว่าต่อให้พวกของหวูเลี่ยนขุดลึกลงไปใต้พื้นดินสามพันฟุตจริงๆ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะขุดหนอนไฟเหมันต์ขนาดนี้ได้อีกแล้ว มันเป็นเพียงหวูเลี่ยนไม่ยอมรับความพ่ายแพ้เท่านั้นเอง

แม้ว่าศิษย์ตระกูลหวูจะพยายามขุดอย่างเต็มกำลัง แต่ยังคงขุดหนอนไฟเหมันต์ไม่ได้สักตัว กระทั่งเงาหนอนไฟเหมันต์ก็ไม่ได้เห็น ยิ่งเป็นเช่นนี้ สีหน้าของหวูเลี่ยนยิ่งดูไม่จืดมากยิ่งขึ้น

“แพ้ชนะปรากฏแล้ว” มีผู้ที่มองเห็นหวูเลี่ยนยังไม่ยอมแพ้ มีคนกระซิบออกมาเบาๆ

“นั่นสิ แพ้ก็แพ้สิ แต่ก็ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้ ยังจะพนันอะไรอีก ทำแคว้นว่านโซ่วเสียหน้าไปสิ้น” ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์จำนวนไม่น้อยต่างไม่พอใจต่อการกระทำของหวูเลี่ยนเมื่อครู่ ดังนั้น ยิ่งอดที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเบาๆ

เวลานี้ สีหน้าของหวูเลี่ยนแดงก่ำ ดูสุดจะทนต่อไปได้ เพราะทำให้เขาหาทางลงไม่ได้

“ควรได้เวลาแล้วกระมัง เวลานี้ใช่ถึงคราวที่พวกเจ้าต้องแทะดินโคลนได้แล้ว” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวและจ้องมองดูพวกของหวูเลี่ยน

เวลานี้ศิษย์ตระกูลหวูได้ทำการขุดหลุมขนาดใหญ่ขึ้นมาตรงบริเวณนี้ ดินที่ขุดมาได้เพียงพอที่จะกองสุมเป็นภูเขาขนาดเล็กลูกหนึ่ง

“ใครบอกถึงเวลาแล้ว?” หวูเลี่ยนร้องกล่าวเสียงดังว่า “พวกเราไม่ได้มีข้อตกลงว่าขุดนานแค่ไหนจึงจะสิ้นสุด ขุดหนึ่งวันก็ได้ ขุดหนึ่งปีก็ได้ ขุดหนึ่งร้อยปีก็ไม่มีปัญหา ดังนั้น การเดิมพันของพวกเรายังไม่สิ้นสุด จนกว่าจะขุดหนอนไฟเหมันต์จนเจอ”

ในเวลานี้ หวูเลี่ยนได้เล่นแง่ขึ้นมาตรงๆ เสียแล้ว