ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2294

เรื่องแปลกประหลาดแบบไหนก็ตามล้วนแล้วแต่มีอยู่ในเงินทองตกพื้น ทุกเวลานาทีล้วนแล้วแต่มีคนที่

ร่ำรวย ได้โชคลาภก้อนใหญ่ ขณะเดียวกันก็มีผู้ที่โชคร้ายสุดๆ กระทั่งเดิมพันเอาชีวิตพ่วงเข้าไปด้วย

แต่ทว่า สองวันที่ผ่านมากลับมีเรื่องที่น่าสนใจแพร่กระจายอยู่ในเงินทองตกพื้น กลายเป็นหัวข้อสนทนาของผู้คนจำนวนไม่น้อย

“บริเวณด้านล่างของหน้าผาสูงชันแห่งหนึ่งทางด้านทิศตะวันออก มีเจ้าทึ่มอยู่คนหนึ่ง” สองวันมานี้จึงมีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่เอ่ยถึงเรื่องนี้

“เจ้าทึ่ม ทึ่มแบบไหนกัน?” มีผู้ที่อยากรู้อยากเห็นเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อได้ยินผู้คนพูดถึงเรื่องนี้

“เจ้าทึ่มคนนั้นใช้เงินป้อนมด เขารั้งอยู่ที่ตรงนั้นมาหลายวันแล้ว เรียกได้ว่าโง่จนเกินเยียวยา” ผู้บำเพ็ญตนผู้นั้นกล่าวและหัวเราะขึ้นมา

เนื่องเพราะมีผู้คนพูดคุยถึงเรื่องนี้นี่เอง เรื่องที่มีเจ้าทึ่มคนหนึ่งใช้เงินป้อนมดได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเงินทองตกพื้นภายในระยะเวลาอันสั้น

เรื่องที่น่าสนใจเช่นนี้ได้ดึงดูดให้ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยเดินทางไปดู ทุกคนต่างต้องการดูว่าเจ้าทึ่มคนนี้กำลังทำอะไรกันแน่

ผู้คนจำนวนไม่น้อยไปถึงสถานที่ที่ทุกคนกล่าวถึงนั่น มองเห็นที่ตรงนั้นเป็นหน้าผาสูงชันจริงๆ และบริเวณใต้หน้าผาที่สูงชันมีชายหนุ่มนั่งยองๆ อยู่คนหนึ่งจริง ชายหนุ่มผู้นี้สวมชุดคลุมยาวแลดูธรรมดาๆ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ภาพโดยรวมของเขาดูไปแล้วก็เป็นประเภทที่ธรรมดาจนไม่รู้ว่าจะธรรมดาอย่างไรแล้ว โยนลงไปบนถนนใหญ่ก็ไม่มีใครให้ความสนใจ

เวลานี้ เจ้าทึ่มจากปากของทุกคนถือถุงจักรวาลใบหนึ่งอยู่ในมือ ไม่รู้ว่าภายในถุงนั้นของเขาได้บรรจุเงินเอาไว้จำนวนเท่าไร

เขานั่งยองๆ ในลักษณะเช่นนี้แหละ มองดูมดที่เป็นแถวบนพื้น สายตาของทุกคนมองตามไป มดที่เรียงเป็นแถวเหล่านี้มุดออกมาจากซอกหินแห่งหนึ่งที่อยู่ใต้หน้าผาที่สูงชันนี้แหละ

มดทุกตัวที่เข้าแถวเดินมาถึงเท้าของชายหนุ่มผู้นี้ ชายหนุ่มผู้นี้ก็จะหยิบเหรียญส่งให้กับมดไปเหรียญหนึ่ง มดทุกตัวคาบเหรียญดังกล่าวหันหลังจากไปทันทีและมุดเข้าไปยังซอกหินใต้หน้าผาที่สูงชัน เพียงชั่วครู่มดแต่ละตัวก็ออกมาจากซองหินอีกครั้ง

เพียงแต่การออกมาคราวนี้ ในปากของมดทุกตัวก็จะคาบเอาเม็ดเล็กๆ เม็ดหนึ่งที่แลดูคล้ายเม็ดทรายแต่ก็ไม่เหมือนเม็ดทรายออกมา

เมื่อมดแต่ละตัวคาบเอาสิ่งที่คล้ายเม็ดทรายเหล่านี้มาวางไว้บริเวณปลายเท้าของชายหนุ่มแล้ว ชายหนุ่มก็จะหยิบเหรียญให้กับมดแต่ละตัวทันที จากนั้นมดก็จะคาบเอาเหรียญดังกล่าวเดินกลับเข้าไปในซอกหิน หมุนวนเช่นนี้เรื่องไป

ทุกคนมองดูเม็ดทรายที่อยู่ปลายเท้าของชายหนุ่มผู้นั้นโดยละเอียด เห็นเม็ดทรายเหล่านั้นเหมือนเป็นหินผลึกขนาดเล็กเท่าเม็ดข้าวสาร ทุกๆ เม็ดล้วนแล้วแต่มีขอบมุม บอกได้เพียงเม็ดทรายลักษณะเช่นนี้เมื่ออยู่ในมือจะส่งแสงระยิบระยับ นอกเหนือจากนี้แล้วก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษอีก

แต่ว่า ชายหนุ่มผู้นี้กลับสนใจมากเป็นพิเศษ เขาหยิบเอาเหรียญแต่ละเหรียญออกมาเพื่อแลกเปลี่ยนเม็ดทรายเหล่านี้ก็มดเหล่านี้นั่นแหละ ทุกคนต่างรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ

“นี่ต้องการทำอะไรกันแน่?” ทุกคนต่างดูไม่ออกว่าชายหนุ่มผู้นี้ต้องการทำอะไรกันแน่

กระทั่งมีผู้ที่อยากรู้อยากเห็นเลียนแบบท่าทางของเขาด้วยการเอาเม็ดทรายมานิดหนึ่ง กระทั่งมีระดับบรรพบุรุษที่ครุ่นคิดและพิจารณาอย่างละเอียดในเม็ดทรายเหล่านี้ แต่ก็มองไม่ออกว่ามีอะไรที่เป็นพิเศษ

“นี่เป็นเพียงผลึกทรายเท่านั้นเอง” ระดับบรรพบุรุษกระทั่งอาศัยเนตรฟ้าของต้นไปตรวจสอบเม็ดทรายเหล่านี้ สุดท้ายแล้วพูดได้แต่เพียงว่า “เม็ดทรายเหล่านี้ก็แค่มีแร่ผลึกมากนิดหนึ่งเท่านั้นเอง นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ”

แม้แต่ระดับบรรพบุรุษยังยืนยันว่าทรายประเภทนี้ไม่ได้มีประโยชน์อันใด ยิ่งทำให้ทุกคนไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มผู้นี้ต้องการเอาไปทำอะไรกันแน่

“เขามาอยู่ที่นี่นานเท่าไรแล้วล่ะ?” บางคนอดที่จะถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้นี้นั่งอยู่ตรงนั้นใช้เหรียญแลกเม็ดทรายกับมดเหล่านั้น

“หลายวันแล้วล่ะ” ผู้บำเพ็ญตนที่เดินทางผ่านมาส่ายหัวและกล่าวว่า “เขาใช้เหรียญไปหลายถุงแล้วล่ะ และทรายที่เก็บรวบรวมมาได้ก็เท่ากับภูเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง บรรจุถุงไปได้หลายถุงแล้ว”

“นี่ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” มีผู้ที่อดถามชายหนุ่มออกไปไม่ได้

“เล่นๆ เท่านั้นเอง” ชายหนุ่มผู้นี้ยิ้มเฉยเมยแต่ไม่ได้หยุดมือ ยังคงเอาเหรียญยื่นให้กับมดเหล่านั้นทีละเหรียญๆ ว่าไปแล้วก็เป็นเรื่องแปลก มดเหล่านี้ดูจะขยันขันแข็งเป็นอย่างยิ่ง ขนเอาเหรียญทีละเหรียญๆ กลับไปยังรังของตนไม่หยุดหย่อน

เอิกกคำพูดของชายหนุ่มพลันทำให้ผู้บำเพ็ญตนที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องอึ้ง เสียเหรียญไปหลายถุงถึงกับบอกว่าแค่เล่นๆ เท่านั้นเอง

“ไม่เข้าใจเลยจริงๆ กับคนหนุ่มสมัยนี้” ผู้บำเพ็ญตนรุ่นอาวุโสได้ยินคำพูดเช่นนี้แล้ว ถึงกับส่ายหน้าและเดินจากไป

“บ้าเอ๊ย ถ้าหากเจ้าเอาไปซื้อพื้นที่ทุ่งกว้างว่างเปล่ายังเข้าใจได้ จะอย่างไรเสียเงินที่ทุ่มลงไปยังสามารถพบกับโชคชิ้นใหญ่อะไรนั่น” มีผู้บำเพ็ญตนถึงกับส่ายหน้าและกล่าวว่า “เจ้ากลับเอาเงินมาป้อนให้กับมด นับว่าป่วยโดยแท้”

“เจ้าเซ่อซ่าไปแล้วกระมัง” มีผู้บำเพ็ญตนที่เหลือบมองชายหนุ่มผู้นี้แล้วกล่าวว่า “เจ้าเอาเงินมากมายมาป้อนให้กับมดมิสู้เอาไปเดิมพันในทุ่งกว้างว่างเปล่า”

“ข้ามีเงินเยอะ ข้าเป็นคนเอาแต่ใจตัว” ชายหนุ่มผู้นี้พูดเฉยเมย

พลันที่พูดคำๆ นี้ออกมาทำให้ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนแล้วแต่พูดอะไรไม่ออก ก็คนเค้ามีเงินและเป็นคนเอาแต่ใจ และชื่นชอบที่จะป้อนมดแบบนี้แหละ ทำให้ทุกคนจนปัญญา

“เอาเถอะ เจ้ามีเงินมาก และก็โง่ด้วย” สุดท้าย ผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ และส่ายหน้าเดินจากไป