ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2301

หลินซิม่อที่มองเห็นกุญแจทองคำจำนวนหนึ่งร้อยกว่าดอกแล้วถึงกับต้องกลั้นลมหายใจเอาไว้ นางเองก็เข้าใจได้ว่า การที่จะเลือกให้ถูกดอกจากจำนวนหนึ่งร้อยกว่าดอกนั้นใช่จะเป็นเรื่องง่ายดาย

“เจ้าหนู ดูให้ละเอียดนิดหนึ่ง” จังหวะที่หลี่ชิเย่เตรียมจะไปหยิบเอากุญแจทองคำขึ้นมาดอกหนึ่งนั้น ผู้บำเพ็ญตนเฒ่าผู้หนึ่งที่อยู่ข้างๆ ได้กล่าวเตือนด้วยความหวังดีว่า “ที่ตรงนี้หาใช่เป็นการเสี่ยงโชคต้องมองดูให้ละเอียด ความจริงแล้วกุญแจทองคำทุกดอกล้วนแล้วแต่มีข้อแตกต่างกัน เจ้าดูลวดลายที่อยู่บนกุญแจทองคำ ทุกๆ ลวดลายบนกุญแจทองคำแต่ละดอกก็คือบทคัมภีร์บทหนึ่ง ถ้าหากเจ้าสามารถอ่านและเข้าใจบทคัมภีร์เหล่านี้ก็สามารถรู้ถึงความลึกล้ำยอดเยี่ยมของกุญแจดอกนั้น ขอเพียงเจ้ารู้ถึงความลึกล้ำยอดเยี่ยมของกุญแจดอกนั้นแล้ว ก็สามารถเลือกกุญแจทองคำดอกนั้นที่เข้าไปยังตำหนักหมีเซียนหลังถัดไปได้”

บำเพ็ญตนเฒ่าผู้นี้ดูจะมีประสบการณ์มากมายและเป็นการเตือนหลี่ชิเย่ด้วยความหวังดี ไม่ให้หลี่ชิเย่ต้องเสียเงินเปล่า

“ผู้อาวุโสเหอ คิดจะเข้าใจถึงความลึกล้ำยอดเยี่ยมของกุญแจทองคำเหล่านี้ใช่เป็นเรื่องง่าย ตั้งแต่ตำหนักหมีเซียนหลังแรกจนกระทั่งถึงตำหนักหมีเซียนหลังที่หนึ่งร้อยยี่สิบแปด ข้ากล้าพูดได้เลยว่าอย่าว่าแต่ตัวประกอบตัวน้อยๆ อย่างพวกเราเลย ต่อให้เป็นระดับปฐมบรรพบุรุษในหล้าก็ไม่เห็นจะมีใครสามารถเข้าใจถึงความลึกล้ำยอดเยี่ยมของกุญแจทองคำได้ทั้งหมด มันลึกซึ้งมากเหลือเกิน กว้างใหญ่ไร้ขอบเขตจำกัด” พรรคพวกที่อยู่ข้างกายบำเพ็ญตนเฒ่าผู้นั้นยิ้มกล่าวและส่ายหน้า

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มบางๆ นิดหนึ่งสำหรับการกล่าวเตือนด้วยความหวังดีของบำเพ็ญตนเฒ่าผู้นั้น และกล่าวว่า “ขอบคุณท่านที่กล่าวเตือน แต่ว่า ข้าไม่ได้มีความรู้อะไรมากนัก ชื่นชอบกับการเสี่ยงโชคนี่แหละ” กล่าวพลางยื่นมือออกไปหยิบเอากุญแจทองคำมาดอกหนึ่งโดยไม่ได้ไปดูอะไรมากมาย

จังหวะที่หลี่ชิเย่ได้หยิบกุญแจทองคำดอกนี้มาแล้วนั้น ได้ยินเสียงจี๊ดดังขึ้นเสียงหนึ่ง กุญแจทองคำดอกนี้ไม่ได้กลายเป็นผงทอง แต่ประทับสลักลงบนกลางฝ่ามือของหลี่ชิเย่

“บ้าเอ๊ย นี่มันโชคอะไรของเจ้าเนี่ย?” เมื่อบำเพ็ญตนเฒ่าที่กล่าวเตือนหลี่ชิเย่ผู้นั้นได้เห็นหลี่ชิเย่ที่หยิบกุญแจทองคำขึ้นมาโดยตรงแล้วถึงกับเลือกได้ถูกต้อง แทบไม่อยากจะเชื่อ

“ว้าว ดูท่าคำพูดที่ว่าเรื่องของดวงเป็นเรื่องจริง” แม้แต่พรรคพวกของเขาก็ต้องดวงตาเบิกกว้างและกล่าวว่า “พวกตาเฒ่าอย่างพวกเราทำการครุ่นคิดพิเคราะห์พิจารณ์และคำนวณหาข้อแตกต่างของกุญแจทองคำเหล่านี้มาโดยตลอด ขณะทำการวิวัฒนาการบทคัมภีร์ที่อยู่ในกุญแจทองคำแต่ละดอก ซึ่งล้วนแล้วแต่มองเห็นลางๆ เหมือนอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก มองเห็นเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น เจ้ากลับเลือกได้ถูกต้องทันที ของแบบนี้นับว่าเป็นเรื่องของดวงโดยแท้”

“ไม่เช่นนั้นแล้วเจ้าคิดว่าตำนานเรื่องของเสวียนเซียวเป็นเรื่องเท็จน่ะสิ? ทุกคนต่างทราบกันดีว่าดวงของเสวียนเซียวนั้นฝืนลิขิตสวรรค์จนเหลือเชื่อ สามารถอาศัยโชคผ่านเข้าไปตำหนักหมีเซียนหลังที่ร้อยกว่า! ได้นางฟ้ามาคนหนึ่ง” ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนคนอื่นๆ ก็กล่าวพร้อมกับหัวเราะขึ้นมา

“พวกเราไปเถอะ” หลี่ชิเย่จับมือหลินซิม่อเอาไว้ เสียงแว้งค์ดังขึ้นรอยประทับสลักที่อยู่บนฝ่ามือของเขาได้เปล่งประกายสีทองออกมา เขากับหลินซิม่อพลันหายตัวไปทันทีและเข้าสู่ตำหนักหมีเซียนหลังที่สองต่อไป

“ข้าจะขอเสี่ยงดวงบ้าง” บรรดาผู้บำเพ็ญตนบางส่วนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่ยอมแพ้ เมื่อเห็นหลี่ชิเย่สามารถหยิบเอากุญแจทองคำได้ถูกต้องทันที ดังนั้น พวกเขาก็เลียนแบบหลี่ชิเย่ไม่ต้องดูอะไรมาก เอื้อมมือออกไปหยิบเอากุญแจทองคำดอกหนึ่งมาโดยตรง เสียดาย หลังจากที่กุญแจทองคำตกอยู่ในมือของพวกเขาก็ได้กลับกลายเป็นผงทองคำไป

“ทำไมข้าจึงไม่มีโชคเช่นนี้” มีผู้ที่ไม่ยอมรับอย่างยิ่งตะโกนขึ้นฟ้า นี่มันเป็นเพราะสวรรค์ไม่ให้ความยุติธรรมกับพวกเขาชัดๆ

“เรื่องของโชคใช่ว่าใครก็สามารถมีได้ มิฉะนั้นล่ะก็ในหมื่นยุคที่ผ่านมาก็คงไม่ได้มีเพียงเสวียนเซียวคนเดียวที่ถูกบันทึกเรื่องราวเอาไว้แล้ว หากทุกคนล้วนแล้วแต่โชคดีกันขนาดนั้นคงรวยกันไปนานแล้ว ใยจะต้องมาเสี่ยวดวงที่ตำหนักหมีเซียน” มีระดับบรรพบุรุษที่กล่าวพร้อมกับส่ายหน้า

ภาพที่อยู่ตรงหน้าของหลี่ชิเย่กับหลินซิม่อพลันเปลี่ยนไป เมื่อพวกเขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนนั้น พวกเขาก็ได้ไปอยู่ในตำหนักหมีเซียนหลังที่สองแล้ว

หลินซิม่อรีบมองไปรอบๆ พบว่ารูปแบบของตำหนักหมีเซียนหลังที่หนึ่งกับตำหนักหมีเซียนหลังที่สองไม่ได้แตกต่างกันมากมายนัก สิ่งเดียวที่แตกต่างก็คือบรรดารูปปั้นแกะสลักและภาพจิตรกรรมฝาผนังที่อยู่ภายในตำหนัก โดยรูปปั้นแกะสลักและภาพจิตรกรรมฝาผนังที่อยู่ในนี้จะไม่ซ้ำกับของตำหนักหมีเซียนหลังที่หนึ่ง จะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ยังมีที่แตกต่างอีกอย่างก็คือ ที่ตำหนักหมีเซียนหลังที่หนึ่งจะคราคร่ำไปด้วยผู้คน กระทั่งมีบางจุดที่ไม่สามารถเบียดเข้าไปได้ ในตำหนักหมีเซียนหลังที่สองนี้จำนวนผู้คนน้อยลงไปมากทีเดียว แลดูเงียบเหงาไปไม่น้อย ตำหนักหมีเซียนที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬารมีคนอยู่เพียงไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น

ผู้ที่เข้ามายังตำหนักหมีเซียนหลังที่สองแล้วต่างไม่รีบเร่งที่จะจากไป บางคนต้องการพินิจพิเคราะห์ว่าจะหยิบกุญแจที่ใช่เพื่อเข้าสู่ตำหนักหมีเซียนหลังที่สามได้อย่างไร และก็มีผู้ที่ครุ่นคิดพินิจพิเคราะห์ว่าจะหยิบเอาหีบสมบัติของตนจากที่ไหนดี โดยจะไม่เข้าไปยังตำหนักหมีเซียนหลังที่สามอีกแล้ว และมีผู้ที่กว่าจะเข้ามายังตำหนักหมีเซียนหลังที่สองได้อย่างยากลำบาก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รีบเร่งที่จะทำอะไร ขอชื่นชมรูปปั้นแกะสลักและภาพจิตรกรรมฝาผนังที่มีอยู่ในนี้ก่อน เหมือนว่าพวกเขาเปี่ยมด้วยความใฝ่ฝันในศิลปะขึ้นมากะทันหันอย่างนั้น

“อาจารย์ พวกเราจะเข้าไปยังตำหนักหมีเซียนหลังที่สามอีกหรือไม่?” หลี่ชิเย่และหลินซิม่อได้พบกับกลุ่มของผู้อาวุโสที่นำพาเหล่าศิษย์มาเมื่อครู่ก่อนหน้าอีกครั้ง

“ไม่ล่ะ อย่าได้โลภมาก ทักษะยุทธของอาจารย์เจ้าเพียงเท่านี้สามารถมองความนัยออกได้เพียงระแคะระคายเท่านั้น เมื่อมาถึงตำหนักหมีเซียนหลังที่สองก็ไม่ไหวแล้วล่ะ เคยมีคนว่าเอาไว้ว่า หากต้องการไปต่อยังตำหนักหมีเซียนหลังทีสาม สี่ ห้าเหล่านั้น ฟังว่าจะเป็นต้องอาศัยระดับเทพแท้จริงจึงสามารถมองความนัยออกได้บ้าง ถ้าขึ้นไปอีกก็ต้องอาศัยศักยภาพที่สูงยิ่งกว่าอีก กระทั่งมีผู้กล่าวว่า ต่อให้เป็นราชันแท้จริงก็ยากที่จะบรรลุถึงกุญแจหลังจากผ่านไปหลายสิบหลังแล้ว” ผู้อาวุโสผู้นี้รู้ตัวดี

“ถ้าเช่นนั้น พวกเราจะเลือกสมบัติแบบไหนกันดีเล่า?” เมื่อบรรดาศิษย์ได้ยินผู้อาวุโสของพวกเขาไม่ไปเลือกกุญแจอีกแล้วก็รู้สึกดีใจ กล่าวสำหรับพวกเขาแล้วมีโอกาสได้เห็นของล้ำค่าก็นับเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง

“ตรงนี้ก็แล้วกัน” เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสผู้นี้มีประสบการณ์อยู่บ้าง หลังจากที่เขาได้ครุ่นคิดไปชั่วครู่ใหญ่จึงได้เลือกภาพจิตรกรรมฝาผนังภาพหนึ่ง จากนั้นเอาฝ่ามือข้างที่ได้รับการประทับสลักเป็นรอยกุญแจทองคำทาบลงบนภาพจิตรกรรมฝาผนังภาพนั้น

เสียงเอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยดดังขึ้นเป็นระลอก มองเห็นภาพจิตรกรรมฝาผนังภาพนั้นเปิดออก ข้างในวางกล่องศิลาที่ปิดผนึกแน่นหนาเอาไว้กล่องหนึ่ง และไม่รู้ว่าภายในกล่องศิลาคืออะไรกันแน่