ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2382

เวลานี้ไอหมอกตลบอบอวลไปทั่วฟ้าดินและปกคลุมถนนแต่ละสาย เสมือนหนึ่งเข้าไปยังโลกที่เลือนลางอย่างนั้น

หลังจากนั้น ไอหมอกที่ตลบอบอวลบนท้องฟ้าได้จางหายไปอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาหลี่ชิเย่ตรงหน้าคือถนนยาวๆ สายหนึ่ง เหมือนว่าถนนสายนี้ยาวไม่มีที่สิ้นสุดอย่างนั้น

ถนนสายนี้ดูเก่าแก่โบราณยิ่ง เหมือนว่ามันถูกสร้างขึ้นในยุคสมัยที่เก่าแก่โบราณอย่างยิ่ง กาลเวลาที่เคลื่อนผ่านไปได้ขัดเกลาทุกสิ่งทุกอย่าง และทิ้งร่องรอยเอาไว้บนถนนสายนี้

ด้านซ้ายและขวาของถนนสายนี้มีต้นหลิวที่พลิ้วไหวไปตามสายลม เปี่ยมล้นด้วยสภาพที่เขียวชอุ่ม ที่ยอดเยี่ยมมากกว่านั้นก็คือ บ้านที่อยู่สองข้างทางของถนนสายยาวๆ สายนี้ล้วนแล้วแต่อาศัยวัสดุที่เป็นไม้สร้างขึ้นมา

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำให้ถนนสายนี้แลดูเรียบง่าย มีท่วงทำนองและจังหวะที่บอกไม่ถูก

‘ตรอกมนุษย์ไม้’ ระดับบรรพบุรุษระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิถึงกับพึมพำออกมาเมื่อมองเห็นถนนที่เรียบง่ายสายนี้แล้ว

ผู้คนจำนวนมากต่างมองความนัยเกี่ยวกับถนนที่เก่าแก่โบราณสายนี้ไม่ออก ตรอกโบราณเช่นนี้เปี่ยมด้วยความรู้สึกที่เก่าแก่โบราณ มีความรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก กระทั่งกล่าวได้ว่าเต็มไปด้วยความงดงามที่เหมือนดั่งอยู่ในบทกวีหรือภาพวาด

“ตรอกมนุษย์ไม้มันเป็นอย่างไรล่ะ?” แม้แต่ผู้เยาว์ระดับอัจฉริยะก็ต้องเอ่ยถามขึ้น ดูไม่ออกว่าตรอกมนุษย์ไม้นี้มีอะไรที่ยอดเยี่ยมพิสดาร

ระดับบรรพบุรุษระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิกล่าวว่า “ตรอกมนุษย์ไม้เป็นกลไกที่แข็งแกร่งมากของจูเซียงหวู่ถิง เล่าลือกันว่า ตรอกมนุษย์ไม้ถูกสร้างขึ้นด้วยมือของหวู่จู่เอง ทุกๆ ก้าวที่ก้าวไปก็จะเป็นหนึ่งกระบวนท่า ฟังว่าหากสามารถก้าวเดินจนสุดตรอกมนุษย์ไม้ก็สามารถเชี่ยวชาญกระบวนท่าของจูเซียงหวู่ถิง…”

“…อีกทั้งทุกๆ กระบวนท่าล้วนแล้วแต่มีพลังของปฐมบรรพบุรุษ ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมาตรอกมนุษย์ไม้ก็คือสถานที่ที่จูเซียงหวู่ถิงใช้ในการทดสอบราชันแท้จริง หรือจะกล่าวว่า โดยปรกติแล้วมีเพียงราชันแท้จริงที่แข็งแกร่งจึงสามารถก้าวเดินไปได้ตลอดเส้นทางของตรอกมนุษย์ไม้ได้ทั้งสาย มาวันนี้ไม่นึกไม่ฝันเลยว่ายายเฒ่าเทวะล่าวายุถึงกับใช้ตรอกมนุษย์ไม้กับบุคคลภายนอกคนหนึ่ง”

“แม้จะกล่าวว่า จูเซียงหวู่ถิงได้ให้กำเนิดราชันแท้จริงมาหลายคน แต่ใช่ว่าราชันแท้จริงทุกคนล้วนแล้วแต่ก้าวเดินตรอกมนุษย์ไม้จนสุดสายได้ทุกคน และมีผู้กล่าวไว้ว่า ที่สามารถก้าวเดินจนสุดสายได้อย่างแท้จริงมีอยู่ไม่เกินห้าคน” ระดับบรรพบุรุษอีกผู้หนึ่งกล่าวเสริม

เวลานี้ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนล้วนแล้วแต่กลั้นลมหายใจเอาไว้มองดูภาพเหตุการณ์ตรงหน้า หลังจากได้ยินคำพูดของระดับบรรพบุรุษระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิผู้นี้แล้ว ทุกคนต่างต้องการดูว่าหลี่ชิเย่จะก้าวข้ามตรอกมนุษย์ไม้ที่อยู่ข้างหน้าไปได้อย่างไรกันแน่

ผู้คนจำนวนไม่น้อยเข้าใจว่าการที่หลี่ชิเย่สามารถก้าวข้ามตรอกมนุษย์ไม้ก็ไม่แปลก จะอย่างไรเสียเขาก็คือผู้ที่มีสิทธิ์ต่อสู้ชี้ขาดกับเทพสงครามมังกรคชาธาร ปัญหาอยู่ที่ว่า หลี่ชิเย่จะอาศัยวิธีการและท่าทีเช่นใดในการก้าวข้ามตรอกมนุษย์ไม้กันแน่?

มองดูตรอกมนุษย์ไม้ที่อยู่ตรงหน้า หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่งแล้วก้าวเท้าออกไปทันที

ชั่วพริบตาเดียวที่หลี่ชิเย่ก้าวผ่านเข้าไป ปรากฏฝ่ามือไม้ขึ้นมาข้างหนึ่ง ฝ่ามือไม้ข้างนี้ที่ฟาดเข้ามาโดยหอบเอาอานุภาพของปฐมบรรพบุรุษมาด้วย ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ หนึ่งฝ่ามือไม้นี้ได้ซ่อนพลังดวงดาวอยู่ในนั้น เป็นดวงดาวที่อยู่ท่ามกลางฝ่ามือ หนึ่งฝ่ามือที่ฟาดเข้ามาก็เหมือนท้องฟ้าคลาคล่ำด้วยดวงดาวแห่งหนึ่งที่สยบลงมา เสมือนมีพลังที่ไม่มีขอบเขตสิ้นสุดอย่างนั้น

หนึ่งฝ่ามือลักษณะเช่นนี้ที่ฟาดเข้ามา สามารถทำลายเทพแท้จริงขั้นขึ้นสู่สวรรค์ สามารถทำให้ขั้นอมตะต้องล่าถอยกลับไป นับว่าปราศจากผู้ต่อกรโดยแท้

แต่ว่า หลี่ชิเย่เพียงแค่งัดเบาๆ ทีหนึ่งก็ก้าวเท้าออกไปก้าวที่สอง ขณะที่ก้าวออกไปก้าวที่สอง นิ้วหนึ่งได้ปาดเข้ามา มันเป็นเพียงนิ้วไม้นิ้วหนึ่งเท่านั้น

นิ้วไม้หนึ่งนิ้วทำลายท้องฟ้า ทำลายสุริยันจันทราและดวงดาวแหลกละเอียด ภายใต้นิ้วเดียวซ่อนแฝงไว้ซึ่งการเปลี่ยนแปลงแปดร้อยกว่ากระบวนท่า พลันปิดตายทางไปของหลี่ชิเย่ และโจมตีด้วยท่าสังหารเด็ดขาดมาจากทุกทิศทุกทาง

หนึ่งนิ้วที่ผงาดฟ้าเข้ามานั้น หลี่ชิเย่ก็เพียงแค่เคาะเบาๆ เท่านั้นเอง ในพริบตาเดียวนั่นเอง เข้าได้ก้าวเท้าก้าวที่สามออกไปแล้ว

เมื่อมาถึงก้าวที่สาม พริบเดียวนั้นเองหนึ่งหมัดได้โจมตีเข้ามา ภายใต้หนึ่งหมัดคล้ายดั่งพระพุทธเจ้าปราบมาร ทั้งแกร่งและความเป็นหยางที่รุนแรง ภูตผีปีศาจคนชั่วล้วนกลายเป็นเถ้าธุลี…

หนึ่งหมัดลักษณะเช่นนี้ หลี่ชิเย่เพียงแค่อาศัยมือที่รองเอาไว้เบาๆ แล้วก้าวเท้าก้าวที่สี่ออกไป…

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว สี่ก้าว…ทุกสิ่งหากบรรยายด้วยพู่กันก็จะดูเชื่องช้า แต่ความจริงแล้วจังหวะก้าวของหลี่ชิเย่รวดเร็วจนไม่สามารถเปรียบเปรย ไม่มีสิ่งใดเทียบเทียมได้

ดูไปแล้ว ความเร็วจังหวะการย่างก้าวของหลี่ชิเย่ก็ไม่ได้รวดเร็วเป็นพิเศษ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่เหมือนเช่นสายฟ้าแลบอย่างนั้น ดูไปแล้วเข้าก้าวเท้าไปทีละก้าวๆ เสมือนดั่งเมฆและสายน้ำที่ล่องลอยและไหลไปอย่างต่อเนื่อง ทุกอย่างเป็นไปอย่างอิสระเสรี

ความจริงแล้ว ความเร็วของแต่ละย่างก้าวที่หลี่ชิเย่ก้าวออกไปนั้น เรียกว่าเร็วจนถึงขีดสุดแล้ว นับตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาก้าวเท้าออกไปจนถึงก้าวสุดท้ายนั้นเป็นเพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นเอง กระทั่งกล่าวได้ว่าทั้งสองก้าวนี้มีช่วงห่างกันเพียงแค่เสียงดังฟ่าวววที่ดังขึ้นมาเสียงหนึ่งเท่านั้นเอง

พูดอย่างไม่เกรงใจก็คือ ก้าวแรกจนถึงก้าวสุดท้ายของหลี่ชิเย่เกือบจะเป็นเวลาเดียวกัน เหมือนเป็นก้าวเดียวโดยสิ้นเชิงอย่างนั้น เขาก้าวเท้าจากปากตรอกมนุษย์ไม้จนถึงท้ายตรอกก็คล้ายดั่งเป็นสายฟ้าแลบที่แลบผ่านไปอย่างนั้น ระยะเวลาดังกล่าวสั้นมากจนสามารถจินตนาการได้แล้ว