ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2418

เวลานี้ ที่ตรงนี้มีเพียงหลี่ชิเย่กับผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า กระทั่งกล่าวได้ว่าใต้ฟ้าดินแห่งนี้มีเพียงพวกเขาสองคนอย่างนั้น ที่นี่เสมือนหนึ่งได้ตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างนั้น

หลี่ชิเย่ลืมตาขึ้นมาด้วยท่าทีเบื่อหน่าย พิจารณาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะงดงามที่มีเพียงหนึ่งไม่มีสอง ดั่งเทพธิดาลงมายังโลกมนุษย์ ไม่อาจล่วงเกินได้ขนาดนั้น แต่สายตาของหลี่ชิเย่ยังคงตามอารมณ์ และกำเริบเสิบสานอย่างนั้น

บางทีอาจกล่าวได้ว่า ไม่มีใครสามารถไม่ปล่อยให้สายตาของหลี่ชิเย่มองตามอารมณ์ และกำเริบเสิบสานเช่นนี้ได้

หลี่ชิเย่พิจารณาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด เหมือนมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตั้งแต่ภายนอกยันภายในไปรอบหนึ่ง หากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่นจะรู้สึกว่าตนเองเหมือนแก้ผ้าล่อนจ้อนภายใต้สายตาของหลี่ชิเย่อย่างนั้น

แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ยังคงมีความเป็นอิสระและทำในสิ่งที่ไม่ขัดต่อมโนธรรมของตนเอง จึงไม่ได้รับผลกระทบจากสายตาที่กำเริบเสิบสานของหลี่ชิเย่อย่างสิ้นเชิง

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ใหญ่ หลี่ชิเย่ได้ละสายตากลับมา นอนอยู่ตรงนั้นโดยไม่สะทกสะท้าน และไม่ได้ลุกขึ้นยืน ยังคงนอนอยู่อย่างนั้นด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย เหมือนไม่ให้ความสนใจต่อการดำรงอยู่ของผู้หญิงคนนี้

“ความรู้สึกที่ได้เป็นองค์รัชทายาทเป็นเช่นใด?” ขณะที่หลี่ชิเย่กำลังนอนด้วยท่าทีเหนื่อยหน่ายอยู่ตรงนั้น ผู้หญิงคนนี้ได้ปริปากพูดขึ้นมา น้ำเสียงของนางนั้นดูเป็นคนมีความคล่องแคล่วว่องไวและยากจะเดาใจได้ โดยที่น้ำเสียงนั้นเปี่ยมไปด้วยคุณสมบัติประจำตัวที่งดงามและฉลาดเฉลียว เสมือนดั่งนางได้หลุดพ้นจากโลกมนุษย์ไปแล้วอย่างนั้น

“สนุกสุดยอดเลย มีคำพูดคำหนึ่งเขาว่าอะไรนะ? ข้านึกขึ้นมาได้แล้ว สนุกจนระเบิด” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “เข้าใจถึงความรู้สึกสนุกเช่นนี้แล้วยัง?”

“หากการได้เป็นองค์รัชทายาทก็สนุกจนระเบิด เช่นนั้นแล้วหากได้เป็นฮ่องเต้มิสนุกจนลอยขึ้นฟ้าเลยรึ?” ผู้หญิงคนนี้หัวเราะทีหนึ่ง สวยหยาดเยิ้มไปหมื่นชาติ

รอยยิ้มของนักพรตฉางเซิน และนักพรตพเนจรหยางหมิงเรียกว่าสวยหยาดเยิ้ม สามารถทำให้บรรดาผู้คนต้องเคลิบเคลิ้มหลงใหล แต่ว่า รอยยิ้มของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เหมือนว่าหญิงงามอันดับหนึ่งไม่รู้จำนวนเท่าไรที่ต้องสลดและอับแสง

“เรื่องนี้เจ้าไม่เข้าใจแล้วล่ะ” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “ระหว่างฮ่องเต้กับรัชทายาทนั้นมันคนละเรื่องกัน ผู้คนจำนวนเท่าไรที่ขึ้นเป็นฮ่องเต้นั้น ได้ผ่านประสบการณ์และความพยายามมา ผ่านการเข่นฆ่ามาเท่าไร ผ่านการอาศัยเลือดสดๆ มาล้างกายาเท่าไร กล่าวได้ว่า เจ้าขึ้นสู่ตำแหน่งฮ่องเต้ ในระดับหนึ่งนั้น เจ้าได้ผ่านประสบการณ์มาแล้ว กระทั่งมีศักยภาพพอที่จะนั่งในตำแหน่งนี้อยู่ในครอบครองแล้ว…”

“ขณะที่นั่งอยู่ในตำแหน่งนี้นั้น ความรู้สึกที่เจ้ามีอยู่หาใช่ความรู้สึกของสนุกจนระเบิด แต่เป็นความรู้สึกของความสำเร็จอย่างหนึ่ง หรือจะเรียกว่าเป็นความรู้สึกของการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุด เป็นความรู้สึกของการมีอำนาจอยู่ในมือ” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “แต่ ถ้าหากว่าเจ้าได้กลายเป็นรัชทายาทที่มีอำนาจอยู่ในมือภายในชั่วข้ามคืน กลายเป็นผู้กุมอำนาจของแคว้นๆ หนึ่งในอนาคต มันคือความรู้สึกของสนุกจนระเบิด…อะไรอย่างนั้น? เจ้าไม่ต้องอาศัยความพยายาม ไม่ต้องไปคิด อำนาจยิ่งใหญ่พลันหล่นลงมาจากฟากฟ้า เหมือนขนมเปี๊ยะที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า ช่างเป็นความรู้สึกที่สบายยิ่ง…”

“นี่แหละคือความฝันของชนชั้นรากหญ้า นับแต่อดีตเป็นต้นมา มนุษย์ปุถุชนธรรมดาทั้งหลาย ผู้คนจำนวนเท่าไรที่คิดจะเป็นเศรษฐีภายในชั่วข้ามคืน ผู้คนจำนวนเท่าไรที่ฝันอยากจะพาตัวเองเบียดเข้าไปอยู่ในทำเนียบของยอดฝีมือภายในชั่วข้ามคืน เมื่อไล่เรียงถึงสาเหตุแล้ว นี่แหละคือจิตใจมนุษย์ที่อยากจะได้มาโดยไม่ต้องลงแรง! ดังนั้น เมื่อเจ้าได้มันมาโดยไม่ต้องลงแรง กับการได้มาด้วยความทุ่มเทพยายามนั้น ความรู้สึกแบบไหนยิ่งจะทำให้เจ้าสนุกจนระเบิด? แน่นอนที่สุดย่อมต้องเป็นการได้มาโดยไม่ต้องลงแรงที่ทำให้เจ้ารู้สึกสนุกจนระเบิดยิ่งกว่า มิฉะนั้น เหตุใดจึงมีผู้คนจำนวนมากที่ค้นหายาเม็ดที่สามารถทำให้เจ้ามีพลังวัตรเพิ่มขึ้นอย่างมากมายในชั่วข้ามคืน…”

ครั้นหลี่ชิเย่ได้เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้วส่ายหัวและนอนอยู่ตรงนั้น หลับตาลงกล่าวเอ้อระเหยขึ้นมว่า “ทันใดนั้น สวรรค์ได้อาศัยสุดยอดความโชคดีมหันต์เล่มหนึ่งตีข้าจนสลบ และตีจนข้ากลายเป็นรัชทายาท ความรู้สึกที่ได้มาโดยไม่ต้องลงแรงเลย ช่างสบายเหลือเกิน”

หลี่ชิเย่เอ่ยเจื้อยแจ้วเอ้อระเหยขึ้นมา และผู้หญิงคนนี้ก็เอียงคอนั่งฟังด้วยความอดทนกับคำบอกเล่าเช่นนี้จากหลี่ชิเย่

“คนอย่างท่านน่าสนใจมาก” ผู้หญิงคนนี้ยิ้มบางๆ การยิ้มบางๆ ของนางเสมือนหนึ่งสามารถกลายเป็นสิ่งที่มีความหมายลึกซึ้งได้

“แต่ว่า การเป็นรัชทายาทน่ะสนุก แต่ทว่า เมื่อเป็นฮ่องเต้ก็ไม่แน่เสมอไปแล้วล่ะ” ผู้หญิงคนนี้พูดว่า “การกุมอำนาจอยู่ในมือ เป็นที่ต้องการมากของผู้คนจำนวนเท่าไร”

“ถ้าเช่นนั้นรอให้เป็นฮ่องเต้เสียก่อนแล้วค่อยมาว่ากัน ไม่แน่นักฮ่องเต้ไท่ชิงอาจไม่ตายนะ บนโลกนี้มีเรื่องราวมากมายที่ทำให้ผู้คนคาดไม่ถึง ชีวิตคนก็เหมือนละครฉากหนึ่ง ใครเล่าสามารถคาดเดาได้ว่าใครคือผู้แสดง ใครคือผุ้ชม” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “อีกอย่าง ชีวิตคนเรามันสั้น สนุกก่อนแล้วค่อยว่ากัน สำหรับเรื่องอื่นๆ น่ะ ใยจะต้องไปใส่ใจให้มันมากเกินไป”

“สนุกให้เต็มที่ไม่เสียโอกาส” ใบหน้าผู้หญิงคนนี้แฝงด้วยรอยยิ้ม เหมือนเทพธิดาที่อยู่เหนือมนุษย์ปุถุชนธรรมดา เป็นที่หลงใหลยิ่งของผู้คน นางอมยิ้มจ้องมองหลี่ชิเย่ และกล่าวว่า “ท่านคือผู้ที่สนุกให้เต็มที่ไม่เสียโอกาสอย่างนั้นรึ?”

“อย่างน้อยที่สุดตอนนี่น่ะใช่” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยว่า “ก็บอกแล้วว่า ชีวิตคนเหมือนละครฉากหนึ่ง ใครกันแน่ที่กำลังแสดงละครอยู่เล่า? แล้วก็แสดงให้ใครดู? ไม่แน่นัก เจ้ากับข้าก็แค่ผู้ชมที่เดินผ่านมาเท่านั้น ผู้ที่เป็นผู้แสดงยังไม่ได้ขึ้นเวทีน่ะ?”

“ถ้าเช่นนั้น ท่านคิดว่าใครกันนะที่เป็นผู้แสดง?” ผู้หญิงคนนี้ได้รับผลกระทบจากหลี่ชิเย่โดยไม่รู้ตัว และมีท่าทีที่เอ้อระเหยเช่นนั้น เมื่อยืดขาเรียวยาวและงดงามออกไปเต็มที่ บิดขี้เกียจทีหนึ่ง ท่ามกลางความเหนื่อยหน่ายแฝงไว้ซึ่งบุคลิกลักษณะที่ทำให้หลงใหลตลอดกาล

“ใครจะไปรู้เล่า” ท่าทางหลี่ชิเย่เป็นไปตามอารมณ์ยิ่ง และกล่าวว่า “อาจเป็นเจ้า หรือเป็นข้า และหรือฮ่องแต้ไท่ชิง และหรือผู้คนทั้งโลกล้วนแล้วแต่กำลังแสดงละครกันอยู่ แน่นอนที่สุด ขอเพียงในใจของเจ้ามีเวที ชีวิตคนเราที่ใดไม่ใช่ละครเล่า?”

“ที่พูดมาก็ถูก” ผู้หญิงคนนี้อดที่จะพยักหน้าเห็นด้วย และกล่าวว่า “ละครของท่านยังต้องแสดงอีกนานเท่าไร?”

“ใครจะไปรู้เล่า บทของรัชทายาทยังแสดงไม่จบเลย ไม่แน่นักสวรรค์อาจจะให้ข้าแสดงบทฮ่องเต้ต่อไปก็ได้” หลี่ชิเย่หัวเราะพลางและกล่าวว่า “ละครชีวิตคนเราบทแล้วบทเล่า แสดงบทรัชทายาทจบ แล้วแสดงบทฮ่องเต้ต่อ ดีไม่ดีเพิ่งจะได้แสดงบทฮ่องเต้ก็ต้องให้ข้าแสดงบทคนตายน่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นท่านคิดจะแสดงบทฮ่องเต้อย่างไร?” ผู้หญิงคนนี้อมยิ้มและเอ่ยขึ้น

“มันก็ต้องรอให้ฮ่องแต้ไท่ชิงตายก่อนข้าจึงจะแสดงบทของฮ่องเต้ได้ เมื่อฮ่องเต้ไท่ชิงไม่เป็นอะไร ข้าจะไปแสดงบ้าอะไรได้ ได้แต่แสดงบทรัชทายาทแล้ว” หลี่ชิเย่หัวเราะพลางและกล่าว

ถ้าหากมีบุคคลภายนอกได้ยินคำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ล่ะก็ ต้องเข้าใจว่าหลี่ชิเย่เสียสติไปแล้วถึงกับกล้าบอกว่าต้องการให้ฮ่องแต้ไท่ชิงสวรรคต มันคือการเบื่อมีชีวิตอู่แล้วชัดๆ!

ผู้หญิงคนนี้เงยหน้าขึ้นมา และรับกับสายตาของหลี่ชิเย่ช้าๆ สายตาของนางช่างไม่สะทกสะท้านอย่างนั้น ช่างปราศจากความเกรงกลัว นางจ้องมองประสานกับหลี่ชิเย่ด้วยท่าทีสบายๆ

หลี่ชิเย่หัวยิ้มๆ ยื่นมือออกไปเชยคางที่งดงามของนางเอาไว้ กล่าวท่าทีเอ้อระเหยขึ้นว่า “ถ้าหากข้ากลายเป็นฮ่องเต้ที่ทรงคุณธรรมคนหนึ่ง คนสวยจะอยู่เคียงข้างข้าใช่หรือไม่? พวกเราจะแพร่ขยายพันธุ์ลูกหลานรุ่นหลังต่อไป?”

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีความยอดเยี่ยมและดั่งอยู่เหนือมนุษย์ปุถุชนธรรมดา สามารถมองแต่ไกล ไม่อาจเข้าใกล้และสบประมาท แต่ทว่า หลี่ชิเย่ก็เป็นคนที่กำเริบเสิบสานแบบนี้แหละ ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ กระทำการตามในปรารถนา

ผู้หญิงคนนี้หลบด้านข้างหลุดรอดจากมือของหลี่ชิเย่ไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ ยิ้มเฉยเมย เป็นที่ดึงดูดใจคนยิ่งนัก และกล่าวว่า “เกรงว่าคงจะลำบาก”

“กล่าวสำหรับข้าแล้ว แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นจะไปยากอะไร” หลี่ชิเย่อดที่จะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ และกล่าวว่า “ขอเพียงข้าต้องการจริงๆ ต่อให้เป็นเทพธิดาคนหนึ่ง ข้าก็สามารถจัดการนางได้เดี๋ยวนี้ ยิ่งกว่านั้น เจ้าเองยังไม่ใช่เทพธิดา”

“พูดแบบนี้แสดงว่าท่านมีความมั่นใจในตนเองเต็มเปี่ยมสิ?” ผู้หญิงคนนี้จ้องมองเขาด้วยอารมณ์เคืองนิดๆ และมีท่าทีของการท้าทายอยู่ในที

หลี่ชิเย่เอนตัวลงนอนในเก้าอี้ตัวใหญ่เหมือนเดิม กล่าวท่าทีเอ้อระเหยว่า “ข้าแค่พูดไปตามความจริงเท่านั้นเอง ใยต้องแสดงออกด้วยความมั่นใจ”

ผู้หญิงคนนี้เอียงคอจ้องมองหลี่ชิเย่ เหมือนต้องการมองเห็นบางสิ่งบางอย่างบนตัวของหลี่ชิเย่อย่างนั้น

ขณะที่หลี่ชิเย่นอนอยู่ตรงนั้นและหลับตาลง เหมือนนอนหลับไปแล้วอย่างนั้น

ไม่รู้ว่าเวลาได้ผ่านไปนานเท่าไรแล้ว มีสายลมที่พัดมาแผ่วเบา หลี่ชิเย่เหมือนตื่นขึ้นมาจากความฝันอย่างนั้น เมื่อเขาลืมตาขึ้นมมองช้าๆ สาวใช้ยังคงอยู่ข้างกาย มีสาวใช้ที่คอยพัดให้เขา มีสาวใช้ที่คอยปอกผลไม้ และยังมีสาวใช้ที่คอยต้มชาให้กับเขา

เหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อนอย่างนั้น เหมือนว่าทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นเพียงความฝันเท่านั้นเอง

หลี่ชิเย่ยิ้มๆ และไม่ได้ทำเป็นตื่นตระหนก เพียงยิ้มบางๆ เท่านั้นเอง

………………………………………………………….