ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2426

หญิงสาวบังเกิดความคับแค้นใจขึ้นมาบ้างเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่ อดที่จะมองดูหลี่ชิเย่ทีหนึ่ง แต่ก็รีบก้มหน้าลงตามเดิมไม่กล้าพูดอะไรออกมา

จอมมารน้อยในร่างมนุษย์มีชื่อเสียงโด่งดังด้านไม่ดี ทุกคนต่างรู้ว่าเขาก็คือเสเพลน้อย ฉุดคร่าหญิงสาวชาวบ้านกลางวันเสกๆ ลวนลามหญิงชาวบ้าน มีเรื่องอะไรที่ไม่กล้าทำ เวลานี้นางอดที่จะรู้สึกโชคดีที่ไม่เข้าตาของจอมมารน้อยในร่างมนุษย์

หลี่ชิเย่ยิ้มนิดหนึ่งและละสายตากลับมา เคาะดาบและกระบี่ที่แขวนไว้บนผนังเบาๆ และกล่าวว่า “แม้ว่าวัตถุดิบจะด้อย ฝีมือก็งั้นๆ แต่ว่า ฝีมือด้านกรรมวิธีการขึ้นรูปนั้นมาจากผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียง”

“เหอะ เหอะ เหอะคุณชายใหญ่พูดเล่นแล้วล่ะ พวกเราเป็นเพียงร้านซอมซ่อเล็กๆ เท่านั้น อาศัยขายของที่ไม่ค่อยได้เรื่องนิดหน่อยเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ฝีมือผู้เชี่ยวชาญมีชื่อเสียงอะไรมาจากไหนกัน ล้อเล่นแล้ว ล้อเล่นแล้ว” เมื่ออาเถี่ยได้ยินคำพูดลักษณะเช่นนี้พลันมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป จึงรีบรับบทสนทนาเอาไว้

“อย่างนั้นรึ?” หลี่ชิเย่เคาะเบาๆ ที่ตัวดาบและกระบี่ หัวเราะเอ้อระเหยและกล่าวว่า “ถ้าหากข้าดูไม่ผิดล่ะก็ นี่คือฝีมือของตระกูลปิงฉือกระมัง ฝีมือตระกูลปิงฉือที่แท้จริง”

พลันที่หลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา สีหน้าของหญิงสาวและอาเถี่ยเปลี่ยนไปมากทีเดียว ต่างถึงกับก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวพร้อมกัน

ในเวลานี้เอง พวกเขาทั้งสองต่างมองตากันและกันทีหนึ่ง อย่างไรก็ตามหลี่ชิเย่ไม่ได้มองดูพวกเขามากนัก มือไพล่หลังมองดูดาบและกระบี่เหล่านั้น ยิ้มจางๆ และกล่าวว่า “เป็นฝีมือที่แท้มาก ขาดแต่ความลึกซึ้งความชำนาญ ถ้าหากได้วัตถุดิบที่ดี หมั่นซ้อมมือเข้าไว้ นับว่ายังมีพรสวรรค์ด้านหลอมกลั่นอยู่ไม่น้อยทีเดียว”

เวลานี้ไม่เพียงแต่พวกหญิงสาวสองคนที่ตกใจ แม้แต่จางเจี๋ยตี้ก็รู้สึกเหนือความคาดคิดอย่างยิ่ง เขาเองไม่นึกไม่ฝันว่าหลี่ชิเย่ถึงกับมีความรู้ด้านการหลอมกลั่นของตระกูลปิงฉือ ซึ่งข้อนี้นับว่าเหนือความคาดคิดของเขาไปมากทีเดียว

เมื่ออาเถี่ยได้สติกลับมาจึงรีบกล่าวว่า “ข้าน้อยไม่เข้าใจคุณชายใหญ่พูดถึงอะไร ตระกูลปิงฉืออะไรนั่นข้าน้อยไม่เคยได้ยินมาก่อน ฝีมือเล็กน้อยด้านนี้เป็นฝีมือที่คุณหนูได้รับการถ่ายทอดจากบรรพบุรุษเพื่อใช้หากินเท่านั้นเอง”

“พูดเช่นนี้ คุณหนูพวกเจ้าก็คือทายาทของราชันแท้จริงพั่วปิงน่ะสิ” หลี่ชิเย่กล่าวและหัวเราะออกมา

สีหน้าของหญิงสาวและอาเถี่ยแปรเปลี่ยนไปมากอีกครั้งเมื่อหลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา ถึงกับก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว อดที่จะใจหายใจคว่ำไม่ได้

จางเจี๋ยตี้ถึงกับมองไปที่หลี่ชิเย่ ลำพังอาศัยดูจากดาบและกระบี่ที่แขวนอยู่บนผนัง เขาดูไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของราชันแท้จริงพั่วปิง แต่ว่าหลี่ชิเย่กลับพูดได้ถูกต้องทันที เขาถึงกับแอบตกใจกับสิ่งนี้ สมควรทราบว่าเขาคือขั้นอมตะคนหนึ่ง ความเฉียบแหลมด้านสายตาหาใช่คนทั่วไปสามารถเทียบเคียงได้อยู่แล้ว

ราชันแท้จริงพั่วปิงคือราชันแท้จริงที่ยอดเยี่ยมที่สุดของตระกูลปิงฉือ เขามีชื่อเสียงเลื่องลือด้านการหลอมสร้างอาวุธ หากว่ากันเรื่องของการหลอมสร้างอาวุธล่ะก็ มีไม่กี่คนในหล้าที่สามารถเทียบเคียงกับเขาได้ แม้ว่าเขาจะเป็นราชันแท้จริง ตามตำนานเล่าว่าเขาสามารถสร้างอาวุธที่เทียบเคียงกับอาวุธปฐมบรรพบุรุษได้

จากการที่ตระกูลปิงฉือได้เคยให้กำเนิดราชันแท้จริงที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ จึงได้วางรากฐานให้กับตระกูลปิงฉือได้มีฐานะที่มั่นคง และทำให้ตระกูลปิงฉือกลายเป็นหนี่งในห้าผู้ยิ่งใหญ่ของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิจิ่วมี่

“ข้าน้อยไม่เคยได้ยินชื่อราชันแท้จริงพั่วปิงอะไรนั่น และไม่รู้จักตระกูลปิงฉืออะไร” อาเถี่ยหัวเราะแห้งๆ และกล่าวปฏิเสธทันที

หลี่ชิเย่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองแม้แต่แวบเดียว กล่าวเฉยเมยขึ้นมาว่า “ขืนยังคงพูดจาเพ้อเจ้อต่อหน้าข้าอีก เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะแบกนังหนูกลับไปอุ่นเตียง”

คำพูดของหลี่ชิเย่พลันทำให้สีหน้าของหญิงสาวและอาเถี่ยแปรเปลี่ยนไป อาเถี่ยไม่กล้าพูดอะไรอีกพลันปิดปากเสียแน่น

หลี่ชิเย่ไม่ได้สนใจพวกเขาอีกต่อไป เพียงเคาะเบาๆ ที่อาวุธแต่ละเล่ม

ในเวลานี้เอง เสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็นระลอก คนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าร้านเหล็ก คนกลุ่มนี้ทั้งหมดอยู่ในชุดทะมักทะแมง บนแขนเสื้อปักกระบี่ทองเอาไว้เล่มหนึ่ง ท่าทีของคนกลุ่มนี้ดูดุดัน พลันที่มองเห็นก็รู้ว่าไม่ได้มาดีแน่นอน

คนกลุ่มนี้นำโดยชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายหนุ่มผู้นี้มีลมปราณที่คึกคักมีชีวิตชีวา คู่ดวงตาที่ดูไม่เป็นมิตร พลันที่มองเห็นก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร เมื่อคนกลุ่มนี้เดินเข้าร้านเหล็กก็ตรงเข้าหาหญิงสาวทันที เดินชนอุตลุด ทำเอาดาบและกระบี่จำนวนไม่น้อยร่วงลงพื้น

สีหน้าของหญิงสาวและอาเถี่ยถึงกับเปลี่ยนไป เมื่อมองเห็นชายหนุ่มนำเอาคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในชุดทะมักทะแมงบุกเข้ามา ต่างมองตากันและกัน

“ลูกพี่ลูกน้องหญิง ไม่พบกันมาระยะหนึ่งแล้ว” ชายหนุ่มผู้นี้หัวเราะเสียงดังและกล่าวต่อหญิงสาวผู้นี้

หญิงสาวถึงกับเม้มมุมปาก และสะบัดหางม้าทีหนึ่ง ท่าทางเย็นชาและกล่าวว่า “ไม่นึกเลยว่าเจ้าก็มาที่เมืองกัวชางเฉิงเหมือนกัน”

“มิกล้า ข้าก็แค่มีธุระนิดหน่อยมาที่ตี้เฉิงเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มผู้นี้หัวเราะและกล่าวว่า “แต่ว่า ก่อนที่ข้าจะมา เหล่าบรรพบุรุษภายในตระกูลได้ฝากฝังข้าเป็นพิเศษว่า อย่าลืมเรื่องเก็บค่าเช่า ดังนั้น ข้าได้แต่มาสักครั้งแล้วล่ะ”

หญิงสาวถึงกับเม้มที่มุมปาก ไม่พูดไม่จาอยู่นานเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้

“ลูกพี่ลูกน้องหญิง ดูเวลาแล้วมันก็ได้เวลาแล้ว ข้าเชื่อว่าลูกพี่ลูกน้องหญิงสมควรเตรียมไว้พร้อมแล้ว ที่ควรเก็บรวบรวมก็น่าจะเก็บรวบรวมครบแล้วกระมัง” ชายหนุ่มยิ้มกล่าว

“นี่มันกิจการดั้งเดิมของบรรพบุรุษพวกเราอยู่แล้ว” สีหน้าของหญิงสาวเย็นชา กล่าวน่าเกรงขามออกมา

“ลูกพี่ลูกน้องหญิง นั่นมันเรื่องเก่าแก่นมนานมาแล้ว หลังจากมีการจำนองแล้วมันก็กลายเป็นสมบัติของตระกูลแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มกล่าวว่า “การที่ตระกูลยินดีให้ลูกพี่ลูกน้องหญิงได้เช่าก็นับว่าเป็นการคำนึงถึงสัมพันธ์เก่าก่อน เห็นแก่หน้าของปรมาจารย์แล้วล่ะ”