ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2512

ตอนที่ 2512 เข่าสังหาร
หลี่ชิเย่ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อยสำหรับการขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของม่าหมิงชุน ลุกขึ้นยืนและยิ้มกล่าวว่า “เอาล่ะ สมควรจบสิ้นกันได้แล้ว ข้าควรจะได้กลับไปพักผ่อนหลังจากกวาดล้างพวกเจ้าให้สิ้น วันนี้น่าเบื่อมาก ไม่มียอดฝีมือเลยแม้แต่คนเดียว”

พลันที่พูดคำพูดนี้ออกมา ทำให้ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดแทบหยุดหายใจ ภายในใจของผู้คนจำนวนมากมองว่า ดาบอริยะกวานไห่ ฉินเจี้ยนเหยาพวกเขาเหล่านี้คนไหนบ้างที่ไม่ใช่อัจฉริยะบุคคล? คนไหนบ้างที่ไม่ใช่ยอดฝีมือผู้แก่กล้า ความโชคดีด้านการฝึกปรือของพวกเขากล่าวสำหรับผู้คนจำนวนมากแล้ว ชั่วชีวิตของพวกเขาก็ได้แต่แหงนมอง

สำหรับหม่าหมิงชุนในฐานะที่เป็นแม่ทัพของกองทัพส่วนกลางยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผลงานชั่วชีวิตของเขาเป็นสิ่งที่ผู้คนจำนวนมากชั่วชีวิตก็ทำไม่ได้ ผู้ที่มีผลงานเช่นนี้ทั่วทั้งระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิจิ่วมี่ก็มีอยู่ไม่มาก

แต่ทว่า ต่อให้ผู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ยังคงไม่เข้าตาของหลี่ชิเย่ ในสายตาของหลี่ชิเย่มองว่าพวกเขายังคงไม่จัดอยู่ในยอดฝีมือ มันช่างเป็นคำพูดที่พาลเหลือเกิน นี่มันคือท่าทีของข้าคนเดียวเท่านั้นที่ปราศจากผู้ต่อกรชัดๆ

ผู้คนจำนวนไม่น้อยก็ต้องยิ้มเจื่อนๆ กับสิ่งนี้ แม้แต่ฉินเจี้ยนเหยา ดาบอริยะกวานไห่ที่เป็นสุดยอดอัจฉริยะบุคคลในหล้าก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

ถ้าหากเป็นคนอื่นที่พูดคำๆ นี้ออกมา พวกเขายังสามารถไม่ยอมรับได้ แต่ทว่า เมื่อคำพูดนี้หลี่ชิเย่เป็นคนพูดออกมาในเวลานี้ พวกเขาได้แต่ยอมรับเงียบๆ แม้แต่จะไม่ยอมก็ไม่ได้

“เจ้า ยังมีเจ้า มีสุดยอดฝีมือในหล้าอะไรก็สำแดงออกมาก็แล้วกัน ข้าจะเด็ดหัวพวกเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้แล้ว ถ้าหากเวลานี้ยังไม่พยายามสู้อย่างเต็มที่ล่ะก็ เกรงว่าจากนี้ต่อไปพวกเจ้าไม่มีโอกาสแม้แต่จะขัดขืน” หลี่ชิเย่ลุกขึ้นยืน และชี้ไปที่ทังเฮ่อเสียงและหม่าหมิงชุนตามอารมณ์และยิ้มกล่าวขึ้นมา

ทังเฮ่อเสียงและหม่าหมิงชุนทั้งสองคนต่างมีสีหน้าที่ดูไม่จืดถึงขีดสุด เมื่อถูกดูถูกและเหยียดหยามถึงเพียงนี้ พวกเขาต่างเผยปณิธานฆ่าออกมาทางสายตาทั้งสองข้าง อดที่จะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่ได้และจ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่

เสียงตูม…ดังสนั่นขึ้น พริบตาเดียวนี้เอง บนตัวของทังเฮ่อเสียงได้พวยพุ่งประกายดาวที่ดั่งคลื่นที่โหมสาดซัดอย่างบ้าคลั่ง ร่างทั้งร่างของเขาล้วนแล้วแต่ถูกห่อหุ้มด้วยประกายดาวที่ละลานตายิ่ง ในขณะนี้ปรากฎดาวขนาดใหญ่ลอยล่องอยู่บนตัวของเขาไปทั่วทั้งตัว เสมือนหนึ่งได้กลับกลายเป็นจักรวาลไปแล้วอย่างนั้น

“ฆ่า…” ทังเฮ่อเสียงไม่สามารถอดกลั้นเท่ากับหม่าหมิงชุน ส่งเสียงคำรามเสียงหนึ่ง โล่ยักษ์และทวนมังกรบุกเข้าโจมตีและสังหารหลี่ชิเย่ในทันที

ตูม…เสียงดังสนั่นหวั่นไหว โล่ยักษ์เสมือนหนึ่งเป็นแผ่นฟ้าที่ซัดใส่หลี่ชิเย่อย่างแรง ตบฟ้าดินจนแหลกละเอียด ขณะที่ทวนมังกรส่งเสียงฉึกขึ้นมาและกลับกลายเป็นประกายเย็นยะเยือกที่น่ากลัวสายหนึ่ง ทะลุอากาศที่ว่างเปล่าพลันปรากฏอยู่ด้านหน้าลำคอของหลี่ชิเย่ หวังอาศัยหนึ่งทวนแทงละลุคอหอยหลี่ชิเย่

ปัง…เสียงดังสนั่นขึ้นมา พริบตาเดียวนั่นเองหลี่ชิเย่ได้ลงมือแล้ว พลันที่เขาลงมือฟ้าดินเสมือนหนึ่งหยุดนิ่งเอาไว้ มิติกาลเวลาคล้ายหยุดการเคลื่อนไหวอย่างนั้น

ปรากฏภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างชัดเจนต่อสายตาของคนทุกคน แม้แต่รายละเอียดที่เล็กน้อยมากๆ ก็ยังปรากฏต่อสายตาของทุกคน

หลี่ชิเย่ที่กระโดดขึ้นมา ท่ามกลางเสียงปังที่ดังขึ้น เข่าขวาได้พุ่งเข้าปะทะทวนมังกรแตกละเอียด ตามติดด้วยการแตกละเอียดของโล่ยักษ์ จังหวะที่โล่ยักษ์แตกละเอียดนั้น หัวเข่าได้ทะลุผ่านทุกสิ่งทุกอย่าง พุ่งชนทุกอย่างจนกลายสภาพเป็นความขมุกขมัว ดังนั้น ค่ายกลพลันแตกสลายไปทันที กองกำลังที่เกรียงไกรซึ่งประกอบเข้าด้วยกันจนกลายเป็นค่ายกลพลันเผยโฉมออกมา

ในพริบตาเดียวนั้นเอง ได้ยินเสียงปุเสียงหนึ่ง หลังจากที่ค่ายกลแตกสลายไปแล้ว กองกำลังอันเกรียงไกรที่เป็นยอดฝีมือหลายร้อยคนพลันถูกหัวเข่าพุ่งชนกระแทกจนกลายเป็นหมอกเลือดในทันที

ขณะที่หนึ่งเข่าอันหนักหน่วงของหลี่ชิเย่ไม่ได้หยุดอยู่เพียงเท่านั้น ยังคงพุ่งเข้าชนบริเวณใต้คางของทังเฮ่อเสียง

ในพริบตาเดียวนั่นเอง จึงได้ยินเสียงแตกละเอียดปัง ปังดังขึ้น มันเป็นเสียงแตกละเอียดของทวนมังกรและโล่ยักษ์ โดยเสียงแตกละเอียดทั้งสองเสียงดังขึ้นมาเกือบจะเป็นเวลาเดียวกัน ยากที่จะแยกแยะก่อนหรือหลังได้

“ผู้อาวุโสหม่า ช่วยข้าด้วย…” พริบตาเดียวนั่นเอง ได้ยินเสียงร้องแหลมจากทังเฮ่อเสียง

ความจริงแล้ว พริบตาเดียวที่เข่าอันหนักหน่วงของหลี่ชิเย่ที่ทำลายทวนมังกรจนแตกละเอียดนั้น ทังเฮ่อเสียงได้ส่งเสียงร้องแหลมขึ้นมาแล้ว เพียงแต่ความเร็วของหลี่ชิเย่รวดเร็วเกินไป เสียงร้องเพิ่งจะส่งมาถึงในเวลานี้

“ฆ่า…” จังหวะที่เข่าอันหนักหน่วงของหลี่ชิเย่โจมตีออกมานั้น หม่าหมิงชุนก็ได้ลงมือแล้วเช่นกัน เจดีย์วิเศษพุ่งโจมตีลงมาโดยหอบเอาอานุภาพของเทพแท้จริงขั้นอมตะที่อาละวาดต่อฟ้าดิน ทำลายสรรพสิ่งจนแตกสลาย โดยเจดีย์วิเศษที่พุ่งโจมตีลงมานั้นพุ่งเป้าทีที่ศีรษะของหลี่ชิเย่ หวังจะพุ่งชนศีรษะของหลี่ชิเย่จนแหลกละเอียด

ปัง…เสียงหนึ่งดังขึ้น ภาพที่เดิมทีถูกหยุดนิ่งเอาไว้ ดุจดั่งวันเวลาได้มีการไหลรินขึ้นมาอีกครั้งในพริบตาเดียว เสียงปังที่ดังขึ้นมาเสียงนี้ไม่รู้ว่ามาจากการโจมตีครั้งไหน

ท่ามกลางเสียงปังที่ดังขึ้น ก็ได้ยินเสียงปุดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง มองเห็นบริเวณคางของทังเฮ่อเสียงที่ถูกเข่าอันหนักหน่วงของหลี่ชิเย่กระแทกเข้าให้อย่างแรง ศีรษะพลันแตกละเอียดไปทันที่ ถูกพุ่งชนจนกลายเป็นหมอกเลือดโดยพลัน

“ไม่…” ก่อนทังเฮ่อเสียงจะตาย เขาอดที่จะร้องเสียงน่าเวทนาขึ้นมาไม่ได้ แต่ว่า ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่สายไปเสียแล้ว

ท่ามกลางเสียงดังปังนี้ หลี่ชิเย่ไม่ได้เลิกกระทั่งหนังตาด้วยซ้ำ เพียงอาศัยมือที่ฟาดกลับหลังไปทีหนึ่ง ฟาดถูกเจดีย์วิเศษที่พุ่งชนเข้ามาท่ามกลางเสียงดังปังเสียงนี้ เจดีย์วิเศษได้พุ่งเข้าหาหม่าหมิงชุน

ตอนที่หม่าหมิงชุนรับเจดีย์วิเศษของตนเอาไว้นั้น ตึง ตึง ตึงก้าวถอยหลังติดต่อกันหลายก้าว และกระอักเลือดออกมาอย่างแรง

ขณะที่ทุกคนยังไม่ทันได้สติกลับมานั้น พลันที่หลี่ชิเย่ลงมือ หนึ่งเท้าหนึ่งฝ่ามือก็ทำให้ทังเฮ่อเสียงและหม่าหมิงชุนหนึ่งตายหนึ่งบาดเจ็บ ส่วนทหารเก่าแก่ที่เกรียงไกรหลายร้อยคนได้กลายเป็นหมอกเลือดไปโดยไม่มีโอกาสแม้แต่ร้องเสียงน่าเวทนาออกมา

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นมารวดเร็วมาก ทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่ทันตั้งตัว ในขณะที่สมองของคนจำนวนมากยังไม่สามารถมีปฏิกิริยารับรู้เรื่องราว ศพที่ปราศจากศีรษะของทังเฮ่อเสียงก็ได้ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าสูงแล้ว