ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2567

ตอนที่ 2567 เรื่องที่แปลกประหลาด
หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ สำหรับการขอคำชี้แนะด้วยความจริงใจของหลี่ยวี่เจิน และกล่าวด้วยท่าทีเรียบเฉยว่า “ทำไมจะไม่ได้เล่า”

หลี่ยวี่เจินมองดูหลี่ชิเย่แล้วพูดว่า “สัจธรรมของพี่ท่าน ยวี่เจินสังเกตไม่เห็น เหมือนเห็นได้แต่จับต้องไม่ได้ คล้ายไม่เหมือนจริง ไม่ทราบว่าที่พี่ท่านฝึกปรือมาคือเคล็ดวิชาใด สัจธรรมใด?”

ที่หลี่ยวี่เจินพูดมานั้นหาใช่เป็นคำพูดสุภาพที่คนทั่วไปมักนำมาพูดกัน ที่นางพูดนั้นเป็นความจริง หลี่ชิเย่ที่อยู่ตรงหน้าแลดูธรรมดายิ่งนัก เมื่อพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดแล้ว รู้สึกได้ว่าหลี่ชิเย่ให้ความรู้สึกผู้คนที่ลึกซึ้งยากจะหยั่งถึง มีความรู้สึกที่เหมือนล่องลอยไม่เป็นความจริง เหมือนว่าหลี่ชิเย่ไม่ได้อยู่ในสามแดน และได้ออกจากธาตุทั้งห้า ให้ความรู้สึกที่ไม่แท้จริงมากเป็นพิเศษแบบนั้น

แม้ว้าหลี่ยวี่เจินจะไม่ใช่ประเภทโอหังอวดดี แต่ก็ไม่ดูถูกตนเองมากจนเกินไป เฉกเช่นหลี่ชิเย่ที่ให้ความรู้สึกถึงไม่แท้จริงแบบนี้นางไม่เคยพบเห็นมาก่อน เหมือนว่าทำให้ผู้คนไม่สามารถสำรวจพบเห็นตัวเขาได้อย่างสิ้นเชิงอย่างนั้น

ในสายตาของหลี่ยวี่เจินมองว่า แดนลัทธิราชันยามนี้ กลุ่มคนรุ่นใหม่ที่สามารถแข็งแกร่งมากไปกว่านางเกรงว่าคงไม่มี เวลานี้ปรากฏหลี่ชิเย่ที่โผล่ออกมา ให้ความรู้สึกที่ประหลาดเช่นนี้ จะไม่ให้หลี่ยวี่เจินอยากรู้อยากเห็นได้อย่างไร?

“สัจธรรมที่มีเพียงหนึ่งเดียวตลอดกาล อนาคตชั่วกาลนานจะริเริ่มศักราชที่ใหม่ทั้งหมด จะก่อตั้งระบบการฝึกปรือที่ใหม่ทั้งหมด” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉย กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คำพูดลักษณะเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ พลันทำให้หลี่ยวี่เจินถึงกับตะลึงนิดหนึ่ง จ้องมองดูหลี่ชิเย่ด้วยท่าทียากจะเชื่ออยู่บ้าง

ถ้าหากไม่ได้ฟังจากปากของหลี่ชิเย่ด้วยตนเอง ยังเข้าใจว่าคนที่พูดเช่นนี้เสียสติไปแล้ว ชั่วกาลนานที่ผ่านมา แดนสามเซียนเคยปรากฏปฐมบรรพบุรุษแล้วจำนวนเท่าไร เคยสร้างระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิมาแล้วเท่าไร

มีใครบ้างล่ะที่กล้าพูดออกมาว่าสัจธรรมของตนเองคือสัจธรรมเพียงหนึ่งเดียวตลอดกาล แล้วมีใครบ้างล่ะที่กล้าบอกว่าตนเองจะริเริ่มศักราชที่ใหม่ทั้งหมด สร้างระบบการฝึกปรือที่ใหม่ทั้งหมด?

ต่อให้เป็นระดับบรรพบุรุษก็ไม่เห็นจะกล้าคุยโวเช่นนี้ เกรงว่าเกาหยางที่มีความปราดเปรื่องน่าทึ่งอย่างยิ่งก็ไม่กล้าคุยโวเช่นนี้ แต่ว่า หลี่ชิเย่ในเวลานี้กลับพูดคำพูดที่อวดดีเช่นนี้ออกมา อีกทั้งยังเป็นการพูดออกมาโดยอาศัยน้ำเสียงที่เอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สิ่งนี้หาใช่หลี่ยวี่เจินดูถูกหลี่ชิเย่ แต่ว่า การที่ลักษณะท่าทางและน้ำเสียงการพูดของหลี่ชิเย่ พลันทำให้หลี่ยวี่เจินตะลึงนิดหนึ่ง เวลานี้นางจ้องมองหลี่ชิเย่ด้วยท่าทางตะลึงงัน นางไม่รู้ว่าควรจะพูดให้รับกับคำพูดของหลี่ชิเย่อย่างไรดี

“ระบบการฝึกปรือที่ใหม่ทั้งหมด มันจะเป็นระบบเช่นใดกันเล่า?” หลังจากชั่วครู่ใหญ่ เมื่อหลี่ยวี่เจินได้สติกลับมาแล้ว อดที่จะเอ่ยถามขึ้น

แม้ว่าคำพูดของหลี่ชิเย่ฟังดูแล้วเหมือนคุยโวโอ้อวดจนไม่รู้จะโอ้อวดมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว แต่ทว่า หลี่ยวี่เจินไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามหลี่ชิเย่ และไม่ได้คิดว่าหลี่ชิเย่นั้นโง่เขลาและอวดดี นางเพียงรู้สึกสนใจอย่างยิ่งในการฝึกปรือที่เป็นระบบใหม่ทั้งหมดที่หลี่ชิเย่พูดถึง

“รอให้วันนั้นมาถึง เจ้าก็จะรู้เอง” หลี่ชิเย่ยิ้มอย่างลับลมคมใน และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “หากรอจนถึงการมาถึงของวันนั้น อย่าว่าแต่แดนสามเซียนเลย เกรงว่าทุกแดนก็จะต้องพลิกหน้าที่ใหม่ทั้งหมดขึ้นมา ส่วนจะเป็นการต้อนรับแสงสว่าง หรือต้อนรับการมาของความมืด ก็ต้องช่วยเหลือตัวเองเข้าไว้”

“คำพูดนี้หมายความว่ะอะไร?” แม้แต่หลี่ยวี่เจินที่มีประสบการณ์กว้างไกลเมื่อได้ฟังคำของหลี่ชิเย่แล้ว ก็รู้สึกงงงัน ฟังไม่ค่อยจะเข้าใจจัก

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ ท่าทางสงบนิ่งดูเป็นธรรมชาติ

หลี่ยวี่เจินก็รู้จักกาลเทศะ เมื่อเห็นว่าหลี่ชิเย่ไม่ต้องการจะพูดต่อก็ไม่เซ้าซี้ถามอีก ผู้ที่ก้าวมาถึงระดับเช่นพวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นผู้ที่มีญาณรู้ตัวเองดี

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดพวกของหลี่ชิเย่สองคนก็ได้ถึงยังส่วนที่เป็นก้นเหวของหุบเหวหมื่นจ้างแล้ว ขาทั้งสองข้างได้เหยียบลงพื้นแล้วในที่สุด

หลังจากที่ขาทั้งสองข้างได้เหยียบลงบนพื้นแล้ว หลี่ชิเย่และหลี่ยวี่เจินอดที่จะมองไปรอบๆ ไม่ได้ ปรากฏมืดตึ๊ดตื๋อไปทั่ว ไม่สามารถมองอะไรได้อย่างชัดเจน

แน่นอนที่สุด ผู้ที่ก้าวมาถึงเช่นหลี่ชิเย่และหลี่ยวี่เจินระดับนี้แล้ว ต่อให้สถานที่มืดมิดกว่านี้ก็ปิดบังสายตาของพวกเขาไม่ได้ พวกเขายังคงสามารถมองเห็นสภาพโดยรอบได้อย่างชัดเจน

มองดูดินที่อยู่ใต้เท้า แล้วมองดูสภาพโดยรอบ พวกของหลี่ชิเย่ และหลี่ยวี่เจินพบว่า ในขณะนี้พวกเขาอยู่ท่ามกลางหลุมลึกขนาดยักษ์ นอกจากบริเวณใต้เท้าจะมีดินที่ออกจะฟูฟ่องอยู่บ้างแล้ว ก็ไม่มีสิ่งอื่นใดอีกเลย

“หายไปหมดเลย” สิ่งนี้ได้สร้างความตระหนกในใจของหลี่ยวี่เจิน เมื่อเห็นว่ารอบๆ นี้เป็นเพียงหลุมลึกขนาดใหญ่ และไม่มีอะไรเลยเท่านั้น จึงกล่าวว่า “เมืองที่มีขนาดใหญ่เช่นนี้ ไม่หลงเหลืออะไรเอาไว้เลย นับว่าเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ”

เมืองไป่หลานเฉินทั้งเมืองที่มีพื้นที่กว้างขวางใหญ่โตยิ่ง หลังจากที่เมืองซึ่งมีขนาดยักษ์เช่นนี้ตกลงไปในลุมลึกแล้ว ถึงกับไม่หลงเหลือร่องรอยใดๆ ทั้งไม่เหลือไว้ซึ่งศพของประชาชนในเมือง และไม่เหลือซึ่งร่องรอยใดๆ ของเมืองไป่หลานเฉิง แม้แต่เศษวัสดุของสิ่งปลูกสร้างก็ไม่มีสักชิ้น

เหมือนว่าเมืองไป่หลานเฉิงทั้งเมืองก็ระเหิดหายไปเช่นนี้โดยสิ้นเชิงอย่างนั้น ทั้งตัวเมืองและคนได้ระเหิดหายไปอย่างสิ้นเชิง นับเป็นเรื่องที่เหลือเชื่ออย่างยิ่ง เหมือนว่าเมืองไป่หลานเฉิงทั้งเมืองถูกสัตว์ร้ายในยุคดึกดำบรรพ์กลืนกินเข้าไปคำเดียวเลยอย่างนั้น ไม่หลงเหลือแม้แต่ซากนักนิด

“การที่เมืองทั้งเมืองหายไปในอากาศ บางทีอาจมีเหตุผลของมันอยู่” หลี่ชิเย่หยิบเอาดินที่อยู่บนพื้นขึ้นมากำหนึ่ง ใช้มือบีบให้มันแหลกอย่างละเอียด ดินที่ถูกบีบละเอียดได้ไหลผ่านช่องระหว่างนิ้วมือลงมา

“เมืองทั้งเมือง ประชาชนอีกหลายหมื่นคน หายไปไหนกันแน่นะ?” จิตเทพของหลี่ยวี่เจินก็ได้ทำการสำรวจพื้นที่บริเวณนี้ในเชิงลึก แต่ทว่า บริเวณพื้นที่แห่งนี้นอกเหนือจากพวกเขาแล้ว มีแต่ความว่างเปล่าทั่วบริเวณ ไม่มีสิ่งใดอีกเลย

“สถานที่ที่ลึกยิ่งกว่านี้” หลี่ชิเย่กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “มีบางสิ่งเคยมาที่นี่ ทุกอย่างถูกกวาดเอาไปสิ้น” กล่าวพลางมองดูรอบๆ ทีหนึ่ง