ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2592

ตอนที่ 2592 คัมภีร์พุทธหัตถ์

เพียงชั่วพริบตาเดียว สิบวัชระถูกถล่มจนลงไปกองกับพื้นทั้งหมด สิบวัชระเสมือนหนึ่งเป็นเมฆที่หลงเหลืออยู่และเศษใบไม้ร่วง ขณะที่หลี่ชิเย่เปรียบประดุจเป็นลมพายุ เมื่อลมพายุกวาดผ่านไป ปรากฎความเงียบสงบไปทั่วบริเวณ เมฆที่หลงเหลืออยู่และใบไม้ร่วงล้วนแล้วแต่ถูกวาดจนหมดเกลี้ยง

การลงมือของหลี่ชิเย่รวดเร็วเหลือเกิน ผู้คนจำนวนมากยังไม่ทันมองเห็นได้อย่างชัดเจน สิบวัชระก็ถูกซัดจนตกลงมาจากท้องฟ้าสูงแล้ว มองเห็นสิบวัชระที่เสมือนดั่งเป็นลูกอุกาบาตรแต่ละลูกที่ตกลงมาจากบนท้องฟ้า พุ่งชนภูเขาแต่ละลูกจนแหลกละเอียด พุ่งทะลุลึกลงไปใต้พื้นดิน ทำให้ผู้คนมองจนตาค้างและพูดอะไรไม่ออก

เวลานี้ สูงขึ้นไปบนท้องฟ้ามีแต่ความเงียบสงบ มีเพียงหลี่ชิเย่คนเดียวเท่านั้นที่ยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้น ยามที่เขายืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้นในขณะนี้ ให้ความรู้สึกกับผู้คนถึงความสูงเด่นของเขา ทำให้ผู้คนอดที่จะต้องแหงนหน้ามอง

ในเวลานี้ ทั่วทั้งเมืองหมิงลั่วเฉิงกลับกลายเป็นเงียบสงัดเยิ่งนัก สิ่งที่ทุกคนสามารถมองเห็นก็คือรอยเลือดที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่สามารถได้สติกลับมาจากความสะเทือนหวั่นไหวที่น่ากลัวนี้

ในเวลานี้ ทุกคนต่างถูกทำให้ตกใจและอ้าปากกว้างค้างอยู่กับภาพที่มองเห็นตรงหน้า ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างมาก ล้วนแล้วแต่ไม่อยากเชื่อกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้า

สิบวัชระนะเนี่ย คือผู้ดำรงอยู่ในฐานะแข็งแกร่งมากที่สุดของแดนลัทธิราชัน เคยเกรียงไกรไปทั่วหล้า แต่ว่า มาวันนี้กลับถูกผู้อื่นถล่มจนตกลงมาจากบนท้องฟ้าเพียงชั่วพริบตาเดียว เรื่องแบบนี้หากพูดออกไปคงไม่มีใครเชื่อ

“เจ้า เจ้า เจ้าหยิกข้าที ข้า ข้า ข้า ข้ากำลังฝันอยู่ใช่หรือไม่” หลังจากผ่านไปนานมาก มียอดฝีมือได้สติกลับมารู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันอย่างนั้น และพึมพำขึ้นมา

อ๊ากกก…ติดตามด้วยเสียงร้องที่น่าเวทนา เมื่อพรรคพวกของเขาได้หยิกเข้าให้อย่างแรง ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้ในขณะนี้เขารู้แล้วว่าไม่ได้ฝันไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็นล้วนเป็นความจริง

“โอ้แม่เจ้า นี่ นี่ นี่ นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว สิบวัชระเสมือนหนึ่งเป็นเมฆที่ยังคงหลงเหลือและใบไม้ที่ร่วงหล่นถูกกวาดรวมเป็นกองขยะ โลกนี้ โลกนี้มีคนที่แข็งแกร่งเช่นนี้จริงรึ?” หลังจากที่ผู้บำเพ็ญตนผู้นี้ได้สติกลับมาแล้วอดที่จะร้องเสียงแหลมขึ้นมาไม่ได้

ความจริงแล้ว คนที่ถูกทำให้ตกใจใช่จะมีเพียงผู้บำเพ็ญตนผู้นี้เท่านั้น บรรดาผู้บำเพ็ญตนทั้งหมดที่อยู่ในเหตุการณ์ แม้แต่ระดับบรรพบุรุษของสำนักเจ้าลัทธิก็ต้องตกใจกับภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ล้วนแล้วแต่ถูกทำให้ตกใจจนหวาดหวั่นพรั่นพรึง

“นี่ นี่มันน่ากลัวมากเกินไปแล้ว เพียงชั่วพริบตาเดียว สิบวัชระก็คล้ายดั่งเป็นเมฆที่หลงเหลือและเศษใบไม้ร่วงถูกกวาดทิ้งไป” แม้แต่ระดับบรรพบุรุษสำนักเจ้าลัทธิก็ต้องถูกทำให้ตกใจจนร่างสั่นเทาและหวาดหวั่นพรั่นพรึงเช่นกัน

“สิบวัชระประมาทศัตรูมากเกินไปแล้ว มิฉะนั้นล่ะก็คงไม่พ่ายแพ้ยับเยินขนาดนี้” มีระดับปรมาจารย์รุ่นดึกดำบรรพกล่าวทอดถอนใจขึ้นมา

“ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม สามารถเสมือนดั่งพายุทำการกวาดสิบวัชระจนสิ้น กำลังความสามารถเช่นนี้ถือว่าเหนือกว่าสิบวัชระอยู่มากทีเดียว ชั่วดีอย่างไรสิบวัชระแต่ละคนก็อยู่ในระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะนะ” ยอดฝีมือกล่าวพร้อมกับรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวก็กวาดล้างสิบวัชระจนสิ้น เป็นความจริงที่ว่า ทอดสายตามองออกไปในแดนลัทธิราชัน ด้วยกำลังความสามารถเช่นนี้คงมีไม่กี่คนที่สามารถทำได้

“นี่คือการปรากฎตัวของยอดฝีมืออีกคน สืบต่อจากราชันแท้จริงต้วนยวี่ และราชันแท้จริงมู่เจี้ยน” ระดับบรรพบุรุษที่แข็งแกร่งพยักหน้ากล่าวด้วยท่าทีไม่อาจไม่ยอมรับว่า “กำลังความสามารถเช่นนี้ เกรงว่าไม่ด้อยไปกว่าราชันแท้จริงต้วนยวี่ และราชันแท้จริงมู่เจี้ยน”

“รอดูต่อไปก็แล้วกัน ‘คัมภีร์พุทธหัตถ์’ จึงจะเป็นวิชาที่แข็งแกร่งที่สุด ถ้าหากเขาสามารถต้าน ‘คัมภีร์พุทธหัตถ์’ ของสิบวัชระได้ล่ะก็ เป็นความจริงที่แข็งแกร่งมาก ไม่แพ้ราชันแท้จริงต้วนยวี่ และราชันแท้จริงมู่เจี้ยนอย่างเด็ดขาด” ระดับบรรพบุรุษตระกูลขุนนางโบราณอีกผู้หนึ่งก็พยักหน้าเบาๆ และเอ่ยขึ้น

แม้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม บรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างรู้สึกสั่นเทา มองดูหลี่ชิเย่ที่ยืนอยู่บนท้องฟ้าเงียบๆ ด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง และกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “เจ้าหนูคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน จู่ๆ ก็โผล่ออกมา แต่กลับมีกำลังความสามารถของราชันแท้จริงต้วนยวี่ และราชันแท้จริงมู่เจี้ยนในครอบครอง เป็นเพียงผู้เยาว์ที่ไร้ชื่อไร้เสียงคนหนึ่งกลับแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้ นี่มันหลอกกันชัดๆ ว่าฆ่าคนแล้วต้องชดใช้ชีวิต โชคดีที่ไม่ได้ไปหาเรื่องกับเขา” เมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้ อดรู้สึกโชคดีเงียบๆ ไม่ได้

ช่าาา ช่าาา ช่าาา…ในเวลานี้เอง เสียงเศษหินเศษดินปลิวกระจายดังขึ้น มองเห็นร่างเงาร่างแล้วร่างเล่าที่พุ่งขึ้นมาจากหลุมลึก

สิบวัชระแต่ละคนที่ถูกหลี่ชิเย่ซัดจนตกลงไปนั่นเอง แม้ว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บไม่เบา แต่ก็ยังสามารถรอดชีวิตมาได้ กล่าวสำหรับระดับอย่างเช่นพวกเขาเหล่านี้แล้ว ล้วนแล้วแต่สามารถสู้จนถึงที่สุดได้ ขอเพียงยังคงมีลมหายใจอยู่

สิบวัชระต่างพุ่งขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้าทีละคนๆ เมื่อขึ้นมาอีกครั้งก็จัดการปิดกั้นทุกทิศทุกทาง ทำการปิดล้อมหลี่ชิเย่เอาไว้ตรงกลางอีกครั้ง

แม้ว่าสิบวัชระที่ยืนอยู่บนท้องฟ้ายังคงมีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว เสมือนดั่งภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งตระหง่านอยู่สูงเด่น แต่ว่า ไม่ได้มีท่าทีที่ปราศจากผู้ต่อกรทั่วหล้าเหมือนดั่งเช่นเมื่อครู่อีกแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บนตัวของพวกเขาล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยรอยเลือด ท่าทางและดูกระเซอะกระเซิงยิ่งนัก ต่อให้ท่าทางแกร่งมากกว่านี้ ก็ถูกบั่นทอนบารมีของพวกเขาไปไม่น้อย

นาทีนี้ สิบวัชระต่างจ้องมองหลี่ชิเย่ด้วยความโกรธ ดวงตาทั้งสองของพวกเขาเผยให้เห็นถึงปณิธานการฆ่าที่น่ากลัว พวกเขาเคยเกรียงไกรทั่วหล้า ไร้เทียมทานปราศจากผู้ต่อกร ไม่รู้ว่ามีผู้บำเพ็ญตน สำนักต่างๆ จำนวนเท่าไรที่หวาดกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อเมื่อได้ยินชื่อของพวกเขา แต่ทว่ามาวันนี้พวกเขาถูกกวาดให้ตกลงไปบนพื้นโดยหลี่ชิเย่เพียงชั่วพริบตาเดียว ทำให้หน้าตาของพวกเขาเสียหายอย่างหนัก ทำให้บารมีพวกเขาถูกลดทอนไปมากทีเดียว

มาวันนี้ หากพวกเขาสังหารหลี่ชิเย่ไม่ได้ ต่อไปจะสยบใต้หล้าได้อย่างไรกัน แล้วจะให้คนอื่นๆ ในแดนลัทธิราชันต้องหน้าถอดสีเมื่อเอ่ยถึงพวกเขาได้อย่างไรเล่า?