ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2618

ตอนที่ 2618 ความสามารถคุณชายล้ำเลิศหนึ่งไม่มีสอง

“ถอนตัว ไม่ต้องรั้งรอ” ในเวลานี้ ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนทั้งหมดของเมืองหมิงลั่วเฉิงต่างทยอยกันถอนตัวออกไป ผู้เยาว์จำนวนมากที่ยังไม่ได้สติกลับมาได้ติดตามและถอนตัวออกไปท่ามกลางเสียงตวาดของผู้อาวุโส

ภายใต้แววตาที่เย็นชาของหลี่ชิเย่ ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนที่มาจากภายนอกทยอยกันถอนตัวออกไปจากเมืองหมิงลั่วเฉิง ไม่สนว่าจะเป็นยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนที่แข็งแกร่งเพียงใด ไม่สนว่าจะเป็นยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนที่มีชาติกำเนิดที่ยอดเยี่ยมเท่าใด ในเวลานี้ก็ไม่กล้าไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของหลี่ชิเย่

ต่อให้เป็นระดับบรรพบุรุษเก่ากะลาที่คิดว่าตนเองนั้นมีความแข็งแกร่งมากกว่าห้าแขกสวรรค์ แต่ว่า นาทีนี้ก็ไม่กล้าไปชนกับหลี่ชิเย่ ล้วนแล้วแต่ไม่กล้าไม่ทำตามคำสั่งของหลี่ชิเย่ พวกเขาล้วนแล้วแต่ถอนตัวออกจากเมืองหมิงลั่วเฉิงแต่โดยดี

สิบวัชระ ห้าแขกสวรรค์คือตัวอย่าง พวกเขาที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ก็ยังหายวับไปกับตาในพริบตาเดียวเช่นกัน พวกเขาที่เคยเป็นผู้ไร้เทียมทานมาก่อน ขณะที่ถูกหลี่ชิเย่เข่นฆ่าสังหาร มิใช่ถูกเข่นฆ่าสังหารจนสิ้นเหมือนดั่งเชือดหมูเชือดหมาอย่างนั้น

หลังจากผ่านเหตุการณ์การเข่นฆ่าลักษณะเช่นนี้ของสิบวัชระ ห้าแขกสวรรค์แล้ว ทุกคนต่างเข้าใจแล้วว่า ฉายาคนโหดอันดับหนึ่งใช่เรียกกันไปอย่างนั้น และใช่เป็นชื่อเสียงจอมปลอม ขอเพียงไปหาเรื่องกับเขาเมื่อใด ไม่ว่าผู้นั้นจะแข็งแกร่งเพียงใด ไม่ว่าจะมีชาติกำเนิดที่ยอดเยี่ยมเพียงใด ผลสรุปท้ายสุดก็มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือความตาย!

ในเวลานี้ ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนทั้งหมดของเมืองหมิงลั่วเฉิงล้วนแล้วแต่ถูกทำให้ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ แม้แต่ระดับบรรพบุรุษเมื่อเห็นหลี่ชิเย่แล้วก็ต้องเต้นตูมตามในใจ คนที่ใจไม่สู้ถึงกับขาทั้งสองข้างสั่นเทา

ดังนั้น นาทีนี้ภายใต้การเฝ้าสังเกตด้วยแววตาที่เย็นชาของหลี่ชิเย่แล้ว ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนที่มาจากภายนอกทั้งหมดเสมือนหนึ่งน้ำขึ้นน้ำลงที่ถอยห่างออกไปทันที ไม่มีผู้ใดกล้ารั้งอยู่ต่อแม้แต่นิดเดียว และไม่มีใครกล้าลักลอบแอบซ่อนตัวอยู่ภายในเมืองหมิงลั่วเฉิง

ต่อให้ตัวเองไม่กลัวตาย แต่ก็เกรงจะทำให้สำนักของตนต้องเดือดร้อน แม้แต่เคอะเหมิง ฉางจินต้งคนโหดอันดับหนึ่งก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา แล้วสำนักของพวกเขาจะนับเป็นอะไรได้? เมื่อใดที่ไปทำให้คนโหดอันดับหนึ่งโกรธขึ้นมา สำนักและระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิของพวกเขาก็ต้องหายวับไปกับตาในพริบตาเช่นเดียวกัน

ภายในระยะเวลาอันสั้น ผู้บำเพ็ญตนทั้งหมดภายในเมืองหมิงลั่วเฉิงที่มาจากภายนอกต่างทยอยกันถอนตัวออกไปจนไม่เหลือแม้แต่คนเดียว ไม่มีผู้บำเพ็ญตนที่เป็นบุคคลภายนอกรั้งอยู่ในเมือง และไม่มีผู้ใดกล้าบังเกิดความคิดอื่นใด พวกเขายอมจากไปแต่โดยดี ไม่กล้ามีความคิดใดๆ ทั้งสิ้น

กระทั่งมีผู้บำเพ็ญตนจำนวนมากที่มาจากภายนอกไม่เพียงถอนตัวออกจากเมืองหมิงลั่วเฉิงเท่านั้น ยังถอนตัวไปยังบริเวณที่ห่างไกลจากเมืองหมิงลั่วเฉิงพอสมควรทีเดียว แล้วค่อยตั้งเต็นท์พักอยู่ตรงนั้น

“เอาล่ะ เวลานี้สมควรทำอะไรก็ไปทำกัน เวลานี้ไม่มีสถานที่ที่สามารถรอดชีวิตได้อย่างหวุดหวิดอีกแล้ว หากไม่มีอะไรก็จงอย่าออกนอกเมือง” หลี่ชิเย่ตบมือและกล่าวเรียบเฉยขึ้นมา แล้วหันหลังเดินจากไป

“พระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี…” ในเวลานี้เอง ทุกคนที่เป็นราษฎร และผู้บำเพ็ญตนในพื้นที่ทั้งหมดซึ่งถูกช่วยเหลือออกมาต่างคุกเข่าลงเสียงดังปุ และโขกศีรษะแรงพร้อมกับส่งเสียงดังขึ้นมา

ในเวลานี้ราษฎรในเมืองทั้งหมดต่างมองว่าหลี่ชิเย่คือเจ้าเมืองของเมืองหมิงลั่วเฉิงมีฐานะสูงส่งปราศจากผู้เทียบเทียม หากไม่เป็นเพราะผู้สูงส่งอย่างหลี่ชิเย่ พวกเขาคงหัวหลุดจากบ่าถูกสังหารไปนานแล้ว

ในเวลานี้ ราษฎรทั่วไปทั้งหมดล้วนแล้วแต่สำนึกในบุญคุณ ราษฎรทั้งหมดต่างคุกเข่าลงกับพื้น ทำการโขกศีรษะให้หลี่ชิเย่ครั้งแล้วครั้งเล่า หลี่ชิเย่ไม่เพียงเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตพวกเขา ยังเป็นเทพผู้พิทักษ์เมืองหมิงลั่วเฉิงของพวกเขา และเป็นพระเจ้าช่วยโลกของเมืองหมิงลั่วเฉิงพวกเขา!

“พระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี พระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี…” เวลานี้เสียงร้องลักษณะเช่นนี้ดังก้องเมืองหมิงลั่วเฉิง และดังก้องทั่วท้องฟ้า ราษฎรของเมืองหมิงลั่วเฉิงต่างร้องเสียงดังด้วยคำขวัญเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ในขณะนี้เอง หลี่ชิเย่ได้หยุดการก้าวเดิน มองดูราษฎรที่คุกเข่าโขกศีรษะ เขาเอ่ยเรียบเฉยขึ้นมาว่า “การยกย่องเป็นอ๋องนับว่าธรรมดาเหลือเกิน เรียกข้าว่าคุณชายก็แล้วกัน” กล่าวจบก้าวเดินไปช้าๆ

“คุณชายความสามารถล้ำเลิศเป็นหนึ่งไม่มีสอง…” ในเวลานี้ หลินยี่เสวี่ยก็ได้ส่งเสียงดังขึ้นมา

“คุณชายความสามารถล้ำเลิศเป็นหนึ่งไม่มีสอง…” เวลานี้ ราษฎรทั้งหมดของเมืองหมิงลั่วเฉิงต่างร้องเสียงดังขึ้นมา เสียงที่ร้องออกมาดังๆ ได้ดังก้องไปทั่วฟ้าดิน

เมืองหมิงลั่วเฉิงรอดแล้ว นับจากนี้เป็นต้นไป เมืองหมิงลั่วเฉิงจะมีการเขียนถึงเรื่องราวที่เป็นตำนาน คุณชายความสามารถล้ำเลิศเป็นหนึ่งไม่มีสอง คำพูดคำนี้ได้มีการสืบทอดต่อตลอดไป

เมืองหมิงลั่วเฉิงแลดูเงียบสงบมากทีเดียว เมื่อผู้บำเพ็ญตนที่เป็นบุคคลภายนอกได้ถอนตัวออกไปทั้งหมด

หลังจากที่ผู้บำเพ็ญตนทั้งหมดถอนตัวออกจากเมืองหมิงลั่วเฉิงแล้ว ยังคงอดที่จะมองดูเมืองหมิงลั่วเฉิงจากระยะห่างไกลไม่ได้ มองดูเมืองหมิงลั่วเฉิงที่สว่างไสวไปทั้งเมือง ทุกคนก็ได้แต่มองเท่านั้น

ต่อให้กำแพงเมืองทั้งหมดของเมืองหมิงลั่วเฉิงในขณะนี้ไม่ได้ปิดก็ตาม และการป้องกันในเหมือนทำเอาไว้หลอกๆ แต่ว่า ไม่มีผู้ใดกล้าเหยียบเข้าเมืองหมิงลั่วเฉิงแม้เพียงครึ่งก้าว แม้จะแอบลักลอบเข้าไปในเมืองหมิงลั่วเฉิงก็ไม่กล้า

คำพูดคำเดียวของหลี่ชิเย่ก็คือแนวป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดของเมืองหมิงลั่วเฉิง หลังจากที่เขาพูดคำพูดคำหนึ่งออกมา ทั่วทั้งเมืองหมิงลั่วเฉิงก็กลายเป็นพื้นที่ต้องห้าม ผู้บำเพ็ญตนจากภายนอกล้วนแล้วแต่ห้ามเหยียบย่างเข้าไป มิฉะนั้นเท่ากับรนหาที่ตายเอง

“ต่อไปนี้ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ตาม ขอเพียงพบกับคนโหดอันดับหนึ่งก็ให้หลีกหนีไปให้ไกล” กระทั่งมีผู้อาวุโสกำชับกับผู้เยาว์ของตนขณะมองดูเมืองหมิงลั่วเฉิงที่สงบเงียบ สั่งการน่าเกรงขามว่า “ส่วนหากใครไปล่วงเกินคนโหดอันดับหนึ่งเข้า ก็ให้ไปคุกเข่าอยู่ตรงนั้นด้วยตนเอง และยอมรับผิดด้วยการตัดหัวของตนออกมา อย่าทำให้สำนักต้องพลอยเดือดร้อน!”

หลังผ่านเหตุการณ์เข่นฆ่าสังหารสิบวัชระ ห้าแขกสวรรค์แล้ว ทำให้ทุกคนตระหนักได้ว่า เมื่อใดที่เป็นศัตรูกับคนโหดอันดับหนึ่งแล้วไม่มีอะไรสามารถรอมชอมกันได้ ไม่มีอะไรที่จะเจรจากันได้ เมื่อใดที่เป็นศัตรูกับเขาแล้วผลจะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น นั้นก็คือความตาย!