ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2746

ตอนที่ 2746 ยกตนข่มท่าน

“ยังจะทำอย่างไรได้ โต้กลับไปสิ ฆ่านางเสีย” ในเวลานี้ หลี่ชิเย่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อเลื่อน ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาด้วยซ้ำ กล่าวเรียบเฉยขึ้นมา

คำพูดของหลี่ชิเย่ทำเอาพวกกัวเจียหุ้ยทั้งเจ็ดคนถึงกับมองหน้ากันและกัน ในเวลานี้ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี

“แต่ แต่ว่า ท่านปรมาจารย์ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ภาคกลางคือหนึ่งในสำนักที่แข็งแกร่งที่สุดของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิเซียนมาร ได้ยินมาว่า มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาอาจยังมีเทพแท้จริงขั้นอมตะชั้นคงความอมตะตลอดกาลยังคงมีชีวิตอยู่” เฉินเหวยเจิ้งถึงกับลังเลนิดหนึ่ง และรอบคอบ

แน่นอน เฉินเหวยเจิ้งใช่จะกังขาในกำลังความสามารถของหลี่ชิเย่ ตรงกันข้าม เขาเชื่อในกำลังความสามารถของหลี่ชิเย่ แต่ว่า ก่อนหน้านี้ไม่นาน นิกายหู้ซานจงของพวกเขาก็ได้ล่วงเกินแคว้นโบราณยันต์แปดทิศมา และสังหารศิษย์แคว้นโบราณยันต์แปดทิศไปจำนวนมาก แม้แต่ผู้ตรวจการของพวกเขายังถูกทำลายทักษะยุทธไป

เวลานี้หากล่วงเกินต่อดินแดนศักดิ์สิทธิ์ภาคกลางอีก มิเท่ากับว่านิกายหู้ซานจงของพวกเขาได้ล่วงเกินต่อสองสำนักที่แข็งแกร่งที่สุดของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิเซียนมารรวดเดียวสองสำนักเลย

หากเป็นอดีต เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องที่เฉินเหวยเจิ้งไม่กล้าแม้แต่จะคิด พูดแบบไม่น่าฟังล่ะก็ ในอดีตหากจะให้เขาเป็นศัตรูกับแคว้นโบราณยันต์แปดทิศ และหรือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ภาคกลาง เขาจะต้องขาสั่นทั้งสองข้างตลอดเวลา ปราศจากความกล้าหาญที่จะไปเป็นศัตรูกับผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้อย่างสิ้นเชิง

สิ่งนี้จะโทษว่าเฉินเหวยเจิ้งนั้นใจเสาะอ่อนแอก็ไม่ถูก ตรงกันข้ามนี่เป็นการกระทำที่ฉลาด จะอย่างไรเสีย นิกายหู้ซานจงของพวกเขาเป็นเพียงผู้ดำรงอยู่ในฐานะมดปลวกเท่านั้นเมื่อเทียบกับสำนักเจ้าลัทธิอย่างแคว้นโบราณยันต์แปดทิศและดินแดนศักดิ์สิทธิ์ภาคกลาง พวกเขาสามารถทำลายล้างนิกายหู้ซานจงได้ทุกเมื่อ

ดังนั้น กล่าวสำหรับเฉินเหวยเจิ้งในอดีตแล้ว การอยู่ร่วมกับผู้ยิ่งใหญ่อย่างแคว้นโบราณยันต์แปดทิศ ต่อให้ต้องได้รับการปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรมมากกว่านี้ พวกเขาก็ได้แต่กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมนั้นลงท้องไป มิฉะนั้นล่ะก็ เมื่อใดที่ทำให้แคว้นโบราณยันต์แปดทิศไม่สบอารมณ์ล่ะก็ พวกเขาสามารถทำลายล้างนิกายหู้ซานจงได้ในทันที

เวลานี้เมื่อนึกถึงว่าต้องไปเป็นศัตรูกับแคว้นโบราณยันต์แปดทิศ และดินแดนศักดิ์สิทธิ์ภาคกลาง ภายในใจของเฉินเหวยเจิ้งถึงกับขนลุกซู่

“เช่นนั้นเจ้าสามารถทำอะไรได้? หรือว่าเจ้ายอมอ่อนข้อให้ พวกเขาก็จะเลิกล้มความตั้งใจอย่างนั้นรึ?” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉย และกล่าวว่า “บางที เจ้ายอมมอบมงกุฎปราชญ์ให้กับแคว้นโบราณยันต์แปดทิศ และหรือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ภาคกลาง ให้พวกเขาเป็นผู้แต่งตั้งปรัชญาเมธี?”

คำพูดนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้เฉินเหวยเจิ้งนิ่งเงียบทันที แน่นอนที่สุด ภายในใจของเขาย่อมไม่ยินยอมที่จะมอบมงกุฎปราชญ์ออกไป ยิ่งไม่ยินยอมให้สำนักเจ้าลัทธิอื่นๆ เป็นผู้แต่งตั้งปรัชญาเมธี

จะอย่างไรเสีย หากนิกายหู้ซานจงของพวกเขาได้ผงาดขึ้นมาอีกครั้งแล้ว คิดจะตั้งอยู่ในระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิเซียนมารอย่างมั่นคงล่ะก็ จำเป็นต้องมีมงกุฎปราชญ์ ภายหลังเมื่อนิกายหู้ซานจงของพวกเขาเข้มแข็งขึ้นมาแล้ว เมื่อไรที่นิกายหู้ซานจงของพวกเขามีปรัชญาเมธี เช่นนั้นล่ะก็ฐานะในระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิเซียนมารของพวกเขาก็จะแตกต่างโดยสิ้นเชิง พวกเขาคือสายตรงของปฐมบรรพบุรุษ

“ในเมื่อเจ้าไม่สามารถถอยก็มีเพียงตีกลับไป” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “มีเพียงเจ้าซัดจนศัตรูไม่กล้าพูดสักคำ ซัดจนพวกเขาสั่นเทา เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว คนอื่นๆ จึงจะล้มเลิกความโลภในใจลงได้”

“อีกอย่าง ก็แค่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งเท่านั้นมิใช่รึ? ใช่จะเป็นศัตรูกับระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิทั้งหมดเสียเมื่อไหร่ ต่อให้เป็นศัตรูกับระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิทั้งหมดก็ไม่นับเป็นเรื่องอะไร” คำพูดของหลี่ชิเย่พูดได้เอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย

“ทั้งหมดสุดแต่ท่านปรมาจารย์จะตัดสิน” เฉินเหวยเจิ้งตัดสินใจเด็ดขาด แสดงคารวะต่อหลี่ชิเย่เป็นการใหญ่

ภาษิตว่า หากต้องการประสบผลสำเร็จต้องกล้าที่จะเสี่ยง นิกายหู้ซานจงของพวกเขาไม่กล้าแม้แต่ไปเผชิญกับความเสี่ยงเช่นนี้ เมื่อไม่กล้าเสี่ยงแล้วอนาคตจะผงาดขึ้นมาได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ฉวยโอกาสเวลานี้หลี่ชิเย่ยังอยู่

“ว่าอย่างไร? พวกเจ้าคิดดีแล้วหรือยัง” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยขึ้นว่า “แต่ว่า เรื่องนี้ต้องอาศัยพวกเจ้าแล้ว มีเพียงพวกเจ้าลุยกลับไป ฆ่านางเสีย นี่แหละจึงทำให้พวกเจ้าเองแข็งแกร่งขึ้นมาได้”

พวกของกัวเจียหุ้ยถึงกับจ้องตาซึ่งกันและกัน สุดท้ายกัวเจียหุ้ยได้พูดขึ้นมาอย่างหนักแน่นว่า “พวกเราจะตีโต้กลับไปแน่ แต่ว่า พวกเรายังจำเป็นต้องฝึกปรือเพิ่มขี้นอีก”

แม้ว่าในจำนวนพวกเขาทั้งเจ็ดคนนั้นหลี่เจี้ยนคุนคือศิษย์พี่ใหญ่ แต่ว่า เวลานี้กัวเจียหุ้ยผู้มีจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรแข็งแกร่งที่สุด มีการตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยวมากที่สุด กลับกลายเป็นผู้นำจิตวิญญาณของพวกเขาไปแล้ว

“เจ้าโจวจือฉิงผู้นี้มีของวิเศษหลายชิ้นที่ทรงพลังอย่างยิ่ง ไม่เช่นนั้นล่ะก็ พวกเราขอเวลาฝึกปรืออีกระยะหนึ่งก็จะมีโอกาสล้มนางลงได้” จ้าวจื้อถิงกล่าวขึ้นหลังจากลังเลอยู่นิดหนึ่ง

“ของวิเศษเท่านั้นเอง จะไปยากอะไร” หลี่ชิเย่ไม่ได้เลิกแม้กระทั่งหนังตา ได้มอบของวิเศษที่ทรงพลังปราศจากผู้เทียบเทียมยิ่งรวดเดียวหลายชิ้น โดยของวิเศษแต่ละชิ้นเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เหมาะสมกับความถนัดของแต่ละคน เมื่อของวิเศษแต่ละชิ้นอยู่ในมือ พวกของกัวเจียหุ้ยต่างรู้สึกว่าของวิเศษที่อยู่ในมือนั้นถนัดมือมาก เหมือนว่าเป็นการสร้างขึ้นมาเฉพาะตัวของพวกเขาอย่างนั้น

มาคราวนี้ทำให้เฉินเหวยเจิ้งที่มองเห็นของวิเศษแต่ละชิ้นที่มีประกายศักดิ์สิทธิ์วูบวาบจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก ไม่สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองได้ทัน เนื่องจากของวิเศษที่หลี่ชิเย่ประทานให้นั้นมีทั้งระดับชั้นราชันแท้จริง และระดับชั้นเทพแท้จริงขั้นอมตะชั้นคงความเป็นอมตะตลอดกาล อานุภาพยอดเยี่ยมปราศจากผู้ต่อกร

เป็นความจริงขณะที่นิกายหู้ซานจงของพวกเขายังคงไม่เสื่อมโทรมลงนั้น ก็มีของวเศษเช่นนี้อยู่ อีกทั้งยังมีอยู่เป็นจำนวนไม่น้อย ล่วงเลยมาถึงวันนี้แล้วยากที่นิกายหู้ซานจงของพวกเขาจะมีสิ่งเหล่านี้แล้ว ต่อให้มีก็ได้กลายเป็นของวิเศษประจำสำนักไปแล้ว มีไว้เพื่อปกป้องสำนักเท่านั้น อย่าว่าแต่ศิษย์ธรรมดาทั่วไปแลย แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถพกพาของวิเศษเหล่านี้ติดตัวออกไปภายนอก

เวลานี้ หลี่ชิเย่ประทานของวิเศษที่ล้ำค่าขนาดนี้ให้กับพวกของกัวเจียหุ้ยตามอารมณ์ แล้วจะไม่ทำให้เฉินเหวยเจิ้งมองดูจนตาค้างพูดอะไรไม่ออกได้อย่างไรเล่า สร้างความหวั่นไหวภายในใจอย่างยิ่ง

แน่นอน กล่าวสำหรับหลี่ชิเย่ในขณะนี้แล้ว ของวิเศษลักษณะเช่นนี้ไม่นับเป็นอะไรได้ เขามีคลังสมบัติวิเศษที่สมบูรณ์ยิ่งอยู่ในความครอบครอง จำนวนของวิเศษมีมากมายจนทำให้ผู้คนช็อกตายได้

ความจริงแล้ว พวกของกัวเจียหุ้ยเองก็ถูกของวิเศษที่อยู่ในมือของตนทำให้ตะลึง เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นของวิเศษที่ล้ำค่า และทรงพลังยิ่งตั้งแต่พวกเขาเติบโตมาถึงตอนนี้ ที่ทำให้พวกเขาต้องหวั่นไหวมากไปกว่านี้ก็คือ ของวิเศษเหล่านี้อยู่ในมือของพวกเขาในขณะนี้

เรื่องเช่นนี้หากเป็นอดีต พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด เวลานี้ในมือกลับกำของวิเศษ และอาวุธที่ล้ำค่ายิ่งในมืออย่างแท้จริง มันเหมือนเป็นความฝันอะไรอย่างนั้น แต่ มันหาใช่ความฝัน มันเป็นสภาพความเป็นจริงยิ่งกว่าความจริงเสียอีก