ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2783

ตอนที่ 2783 ข้าเท่านั้นที่เป็นใหญ่

ในเวลานี้ ทั่วทั้งเมืองวัฏสงสารเมืองบนเขามีแต่ความเงียบสงัด แม้แต่ทุกระดับชั้นของนิกายหู้ซานจงเองก็เหม่อลอย มองดูเหตุการณ์ข้างหน้าด้วยความงุนงง ไม่สามารถเรียกสติกลับมาเป็นเวลานาน

ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่ดำรงอยู่ในสถานะเช่นใดก็ต้องสั่นเทาตลอด กระทั่งอกสั่นขวัญหาย เมื่อได้เห็นภาพเช่นนี้แล้ว แม้แต่ศิษย์ทุกระดับชั้นของนิกายหู้ซานจง ก็ถูกทำให้หวั่นไหวและไม่สามารถเรียกสติกลับมาเป็นเวลานานมาก

กองทัพจำนวนมากมายของแคว้นโบราณยันต์แปดทิศที่เสมือนดั่งเสือและหมาป่าเมื่อครู่ ได้กลับกลายเป็นศพเต็มพื้นที่เป็นบริเวณกว้างในพริบตาเดียว เลือดสดๆ กำลังไหลรินอยู่ท่ามกลางพื้นดิน มีแต่ศพอยุ่ทุกที่ กองทัพนับล้านกูกสังหารสิ้นเพียงแค่ดีดนิ้วเท่านั้นเอง ช่างเป็นภาพที่สร้างความสะเทือนหวั่นไหวต่อจิตใจ และรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงยิ่ง

เหมือนว่ากองทัพนับล้านนี้ที่อยู่ท่ามกลางการดีดนิ้วไม่คู่ควรจะกล่าวถึงอยู่แล้ว เหมือนว่าไม่สามารถนับเป็นมดปลวกเสียด้วยซ้ำ เป็นเพียงฝุ่นผงที่มีขนาดเล็กอย่างยิ่งเท่านั้นเอง

เปรียบกับศิษย์ทุกระดับชั้นของนิกายหู้ซานจงแล้ว บรรดายอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนที่อยู่ในเมืองวัฏสงสารเมืองบนเขาถูกทำให้หวั่นไหวยิ่งกว่าเสียอีก ไม่ว่าจะเป็นระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะที่แข็งแกร่งเพียงใด ไม่ว่าจะเป็นระดับบรรพบุรุษที่มีประสบการณ์กว้างขวางเช่นใดก็ตาม ในเวลานี้ล้วนแล้วแต่ถูกทำให้สะเทือนหวั่นไหวจนไม่สามารถเรียกสติกลับมาได้เป็นเวลานาน รู้สึกว่าในสมองมีแต่ความว่างเปล่า

เพียงชั่วพริบตาเดียวนั่นเอง ยอดฝีมือสูงสุดที่ร่วมมือกันสามคน อ๋องเทพฉีฟงถูกโจมตีจนกระเด็นไป ผู้เฒ่าเซียนดินแดนภาคกลางได้รับบาดเจ็บสาหัส ยันต์แปดทิศกุมชะตาสรรพชีวิตถูกทำให้ล่าถอยไป และท่ามกลางนิ้วมือทั้งห้ากางและหุบ สังหารสิ้นกองทัพนับล้านของแคว้นโบราณยันต์แปดทิศ จากระยะห่างไกลเป็นล้านล้านลี้

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วดีดนิ้วทีเดียวเท่านั้นเอง ที่น่ากลัวยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ตลอดขั้นตอนที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ หลี่ชิเย่อาศัยเพียงฝ่ามือข้างเดียวรับมือกับศัตรูเท่านั้น ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งไพล่หลังเอาไว้ตลอดเวลา

มันช่างเป็นกำลังความสามารถที่น่ากลัวเหลือเกิน มือข้างเดียวกวาดล้างสิ้นหมื่นศัตรู ปราศจากผู้ต่อกรในหล้า ใช้คำๆ นี้มาเปรียบเปรยกับศึกครั้งนี้ก็ไม่นับว่าเป็นการเกินเลยไป

ในเวลานี้ทุกคนต่างรู้สึกเสียวสันหลังวาบบ พลันรู้สึกถึงไอเย็นที่เข้าคุกคามในอก ทำให้หนาวสะท้านไปทั่วตัว ทุกคนไม่ว่าใครก็ตามล้วนแล้วแต่รู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง เหงื่อเย็นไหลซึมออกมา

การร่วมมือกันระหว่างระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะ ชั้นคงความอมตะตลอดกาลสองคน ระดับอ๋องเทพผู้ปราศจากผู้ต่อกรคนหนึ่ง ทั้งสามร่วมมือกันยังสู้หลี่ชิเย่ที่อาศัยเพียงฝ่ามือข้างเดียวไม่ได้ ท่ามกลางฝ่ามือที่กางและหุบของหลี่ชิเย่ก็เอาชนะพวกเขาได้ กระทั่งทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส มันช่างเป็นผลงานการสู้รบที่น่ากลัวเหลือเกิน เกรงว่าในโลกนี้จะมีสักกี่คนที่สามารถต่อกรกับเขาได้เล่า?

ในเวลานี้ ไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนเท่าไรที่ขาทั้งสองข้างไม่เอาไหนสั่นเทาตลอด ขณะผู้ที่ทักษะอ่อนรู้สึกเข่าอ่อน และต้องคุกเข่าลงไปโดยตรง ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เป็นเวลานาน ในขณะนี้พวกเขาไม่มีกระทั่งความกล้าที่จะเงยหน้ามองดูหลี่ชิเย่

ในเวลานี้ แม้ว่าหลี่ชิเย่จะยืนท่าทางเรียบเฉยอยู่ตรงนั้นตามอารมณ์ เขาก็เสมือนดั่งเป็นผู้ยิ่งใหญ่สูงสุดที่ยึดครองพื้นที่อยู่บนท้องฟ้า ยึดครองอยู่ในใจของคนทุกคน คงไว้ซึ่งเงาทมิฬที่ไม่สามารถลบล้างได้อยู่ในใจของทุกคน เมื่อใดที่มีการเอ่ยถึงชื่อของเขาก็จะถูกทำให้ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

“ไร้เทียมทาน…” ในเวลานี้มีระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะที่ได้สติกลับมา สุดท้ายเพียงเอ่ยคำออกมาได้เพียงเท่านี้ นอกเหนือจากคำนี้แล้วเขาไม่สามารถหาคำอื่นใดมาเปรียบเปรยหลี่ชิเย่ได้อีกแล้ว เหมือนว่าคำอื่นใดภายใต้คำว่า ‘ไร้เทียมทาน’ แล้วล้วนดูจะไม่สมบูรณ์อะไรอย่างนั้น อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงอะไรอย่างนั้น

มีเพียงคำว่าไร้เทียมทานจึงสามารถเปรียบเปรยหลี่ชิเย่ที่อยู่ตรงหน้าได้ สามารถสะท้อนให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของหลี่ชิเย่ได้อย่างแท้จริง

“รนหาที่ตายเองเท่านั้น” ฮ่องเต้วิหารอมตะไม่รู้สึกเหนือความคาดคิดแม้แต่น้อยสำหรับเหตุการณ์ตรงหน้า เพียงเอ่ยเรียบเฉยขึ้นมา เหมือนว่าเป็นสิ่งที่อยู่ในความคาดคิด

รอดแล้ว…หลังจากผ่านไปนานมาก เวลานี้เฉินเหวยเจิ้งค่อยได้สติคืนกลับมา และรู้สึกดีใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นหลี่ชิเย่เข่นฆ่าสิ้นกองทัพนับล้าน เพียงอาศัยนิ้วมือทั้งห้าที่กางและหุบเท่านั้น

ขณะที่กองทัพของแคว้นโบราณยันต์แปดทิศบุกเข้านิกายหู้ซานจงเมื่อครู่ เขาถูกทำให้ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ วิญญาณแทบออกจากร่าง เข้าใจว่าคราวนี้นิกายหู้ซานจงพวกเขาต้องตายแน่แล้ว จะต้องถูกกองทัพของแคว้นโบราณยันต์แปดทิศทำลายล้างจนสิ้นแน่นอน

ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า ปรมาจารย์ของพวกเขาแค่พริบตาเดียวเท่านั้น ก็สามารถอาศัยนิ้วมือทั้งห้าที่กางและหุบก็สังหารสิ้นกองทัพหมื่นพันโดยที่ห่างไกลกันนับล้านล้านลี้

“ในที่สุดก็ช่วยเอาไว้ได้แล้ว” พวกของหลี่เจี้ยนคุนเมื่อเห็นภาพนี้แล้วต่างดีใจจนร้องไห้ออกมา เมื่อได้สติกลับมาจากการสะเทือนหวั่นไหวแล้ว

“ท่านปรมาจารย์ไร้เทียมทาน มีเพียงหนึ่งไม่มีสองเป็นนิรันดร์! ” ศิษย์ทุกระดับชั้นของนิกายหู้ซานจงต่างคุกเข่าก้มกราบอยู่บนพื้น โขกศีรษะและร้องกล่าวขึ้นมาหลังจากได้สติกลับมาแล้ว

“ท่านปรมาจารย์ไร้เทียมทาน มีเพียงหนึ่งไม่มีสองเป็นนิรันดร์! ” ในขณะนี้ศิษย์ของนิกายหู้ซานจงล้วนแล้วแต่คุกเข่าร้องกล่าวเสียงดังขึ้นมาเสียงดังก้องไปทั่วฟ้าดิน และก้องกังวานระหว่างแผ่นดิน

“ท่านปรมาจารย์ไร้เทียมทาน มีเพียงหนึ่งไม่มีสองเป็นนิรันดร์! ” เวลานี้ ในเมืองวัฏสงสารเมืองบนเขา พวกของเฉินเหวยเจิ้งก็คุกเข่าอยู่ตรงนั้น คารวะสูงสุดด้วยการโขกศีรษะด้วยน้ำตานองหน้า

ทุกคนต่างมองดูภาพนี้อย่างเงียบๆ โดยไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาสักคำ และไม่มีใครรู้สึกว่าคำพูดดังกล่าวอวดอ้างเกินจริง เนื่องจากในเวลานี้ทุกคนต่างรู้สึกว่า คำว่า ‘ไร้เทียมทาน’ ไม่มีคำไหนเหมาะสมมากกว่านี้อีกแล้วเมื่อใช้กับหลี่ชิเย่

“ก็แค่นี้เอง” หลี่ชิเย่ยืนเอามือไพล่หลัง เสื้อขนาดใหญ่พริ้วไหวตามลม มองดูพวกยันต์แปดทิศกุมชะตาสรรพชีวิตแวบหนึ่งด้วยท่าทีเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ใบหน้าของพวกยันต์แปดทิศกุมชะตาสรรพชีวิตขาวซีด จุดจบเช่นนี้นับว่าอยู่เหนือความคาดคิดของพวกเขามากเหลือเกิน สิ่งนี้กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว เรียกว่าน่ากลัวเหลือเกิน