ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2815

ตอนที่ 2815 ภูเขาศักดิ์สิทธิ์

หลังจากเหยียบย่างเข้าไปในดินแดนของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์แล้ว รัศมีแสงสว่างส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาค ทำให้ผู้ใดก็ตาม สิ่งมีชีวิตใดๆ ก็ตาม ล้วนแล้วแต่อาบเอิบอยู่ท่ามกลางประกายศักดิ์สิทธิ์

ท่ามกลางดินแดนของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ ไม่เพียงแต่ประกายศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องสว่างผู้บำเพ็ญตนทุกๆ คนอย่างเสมอภาคเท่านั้น ขณะเดียวกันก็ส่องสว่างอย่างเสมอภาคกับสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ใบหญ้า หรือสิงสาราสัตว์และวิหคนานาชนิด ล้วนแล้วแต่ได้รับการส่องสว่างจากรัศมีแสงสว่างอย่างเสมอภาค

ด้วยเหตุที่รัศมีแสงสว่างส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาค พลังศักดิ์สิทธิ์ที่ประทานความสุขให้กับผู้คนทั้งอาณาจักร ส่งผลให้ทั่วทั้งหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ล้วนแล้วแต่เสมือนหนึ่งเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์สูงสุด การอาศัยอยู่ ณ ที่ตรงนี้จะห่างไกลจากโรคภัยไข้เจ็บ ห่างไกลจากความทุกข์ยาก

กล่าวโดยอาศัยตัวอย่างที่ง่ายที่สุด ประชาชนธรรมดา อาณาประชาราษฎร์ทั่วไปที่ถือกำเนิดอยู่ในหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ พวกเขามีอายุขัยยืนยาวยิ่งกว่า มีโรคภัยไข้เจ็บน้อยกว่า และมีความทุกยากที่น้อยกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับประชาชนธรรมดา อาณาประชาราษฎร์ทั่วไปที่อาศัยอยู่ในสถานที่อื่นๆ

ตัวเปรียบเทียบที่ง่ายที่สุดก็คือเมืองล้างบาป เมืองล้างบาปก็คือสถานที่ที่รัศมีแสงไม่สามารถส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาค ขณะที่ประชาชน และมนุษย์ปุถุชนทั่วไปของสถานที่อื่นๆ ของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ อายุขัยของพวกเขาก็จะยืนยาวกว่าประชาชน และมนุษย์ปุถุชนทั่วไปของเมืองล้างบาป

เมื่อพูดถึงเรื่องของน้ำดื่ม น้ำในแม่น้ำลำคลองของสถานที่อื่นๆ ในหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ล้วนแล้วแต่มีรสชาติที่หวานหอมกว่าน้ำในแม่น้ำลำคลองของเมืองล้างบาป มีประโยชน์ต่อสุขภาพของร่างกายยิ่งกว่า

กล่าวได้ว่า แสงสว่างของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ได้ส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนี้ในทุกๆ ด้าน สิ่งมีชีวิตทั้งหมดล้วนแล้วแต่ได้รับประทานความสุขจากพลังของแสงสว่าง มีเพียงเมืองล้างบาปที่ได้รับการยกเว้น

ด้วยเหตุนี้เอง ผู้คนจำนวนมากในหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้เป็นเพียงประชาชนธรรมดาทั่วไป พวกเขาก็มองว่าตนเองนั้นสูงส่งกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเมืองล้างบาป เหมือนว่าพวกเขาคือลูกรักของสวรรค์

แน่นอน รัศมีแสงสว่างส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาคก็ได้ส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตทั้งหมดของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ในทุกๆ ด้าน ยกตัวอย่างมนุษย์ปุถุชนธรรมดาที่ไม่ได้ฝึกปรือ พลันที่พวกเขาถือกำเนิดขึ้นมาก็เลื่อมใสศรัทธาในความสว่าง ประจบต่อความสว่าง

ดังนั้น ประชาชนที่เป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ จะใช้เวลาจำนวนมากไปกับการศรัทธาต่อความสว่าง แหงนหน้าและแสดงคารวะต่อความสว่าง และหากว่ากันด้วยเรื่องมาตรฐานความเป็นอยู่ ประชาชนที่เป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ก็จะสูงกว่าที่อื่นๆ ที่นี่คือสถานที่ที่มาตรฐานด้านคุณธรรมสูงกว่าสถานที่อื่นๆ

เฉกเช่นเมืองล้างบาป ซึ่งเป็นเมืองที่ธรรมดามากๆ เมืองหนึ่ง ซึ่งไม่ได้แตกต่างไปจากเมืองอื่นๆ ในระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิอื่นๆ พ่อค้าและเจ้าหน้าที่รัฐผู้ต่ำต้อยที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ซึ่งเป็นเรื่องปรกติของมนุษย์ แต่ว่า หากเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นที่สถานที่อื่นๆ ของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ ก็จะถูกผู้คนเหยียดหยามและไม่ใยดี

ดังนั้น เฉกเช่นประเพณีปฏิบัติทั่วไปเช่นนี้ของเมืองล้างบาป จะถูกผู้คนของสถานที่หลายๆ แห่งในหอจรัสศักดิ์สิทธิ์มองว่าเป็นการใฝ่ต่ำ และมีชีวิตที่ตกต่ำชั่วร้าย

ความจริงแล้ว เมืองล้างบาปก็ไม่ได้มีความชั่วร้ายอะไร เพียงแต่ สถานที่ผื่นฟ ของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ล้วนแล้วแต่ถูกรัศมีแสงสว่างส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาค ประชาชนของสถานที่เหล่านั้นได้รับการปฏิบัติที่ดีมาก เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงส่งผลให้สถานที่หลายแห่งในหอจรัสศักดิ์สิทธิ์มองเมืองล้างบาปว่าเป็นที่ที่ตกต่ำ และดูแคลนต่อเมืองล้างบาป

แน่นอนที่สุด กล่าวสำหรับระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิๆ หนึ่งแล้ว การที่ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข ดูเหมือนไม่มีสิ่งใดที่จะไปตำหนิได้ และไม่มีสิ่งใดสามารถท้าทายได้ กล่าวสำหรับผู้บำเพ็ญตนแล้ว การที่ศรัทธาและประจบต่อความสว่างเพียงหนึ่งเดียวเช่นนี้ เป็นเรื่องของนานาจิตตัง ต่างจิตต่างใจแล้วล่ะ

แน่นอน กล่าวสำหรับนักศึกษาจำนวนมากบนเรือแล้ว พวกเขาย่อมใฝ่ฝันในสถานที่ที่รัศมีแสงสว่างส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาค ภายในใจของพวกเขา เฉกเช่นสถานที่ที่รัศมีแสงสว่างส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาค มันเสมือนหนึ่งเป็นดินแดนแห่งความสุขบนโลกมนุษย์อย่างนั้น สามารถอาบเอิบภายใต้แสงสว่างที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ทุกเวลา มันช่างเป็นเรื่องที่ผู้คนอยากโน้มเข้าหาเหลือเกิน

ดังนั้น เมื่อนักศึกษาจำนวนมากนึกถึงเมืองล้างบาปของตนเองแล้ว ถึงกับสลดจนหน้าถอดสี

ลักษณะท่าทางต่างๆ นานาเช่นนี้ล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาของตู้เหวินรุ่ยทั้งหมด เขาเองก็รู้ว่า ในอนาคตเมื่อนักศึกษาเหล่านี้เติบใหญ่แล้ว ก็จะทยอยกันไปจากสถาบันศึกษา ไปจากเมืองล้างบาป และไปทำมาหากินด้วยตนเอง สร้างอาณาจักรที่เป็นของตนเอง แต่ว่า เกรงว่านักศึกษาเหล่านี้จะไม่กลับมาที่เมืองล้างบาปอีกแล้ว ต่อให้มีคนที่กลับมาก็คงไม่กี่คนเท่านั้น

สิ่งนี้ใช่จะเป็นการคาดเดาของตู้เหวินรุ่ยเอง เนื่องจากเขาในฐานะอธิการบดี เขาเคยส่งนักศึกษาจากไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า ชินชากับผลที่จะออกมลักษณะเช่นนี้

ตู้เหวินรุ่ยไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับผลในลักษณะเช่นนี้ เขาได้แต่ฝากความอวยพรใ จะอย่างไรเสียทุกคนย่อมมีปณิธานที่เป็นของตนเอง เขาไม่สามารถบังคับให้นักศึกษาเหล่านี้ หลังจากที่สำเร็จการศึกษาแล้วให้ยังคงรั้งอยู่ในเมืองล้างบาปต่อไป และอุทิศให้กับเมืองล้างบาป หากเป็นเช่นนั้นล่ะก็ เป็นการเห็นแก่ตัวมากเกินไปแล้ว

สิ่งนี้ก็เป็นการไม่ปฏิบัติตามความปรารถนาดั้งเดิมในการรั้งอยู่ที่สถาบันศึกษาล้างบาปของตน สิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็คือส่งตัวนักศึกษาเหล่านี้ออกไป ให้พวกเขาได้โบยบินไปยังท้องฟ้าสูง ต้านลมสู้คลื่น ส่วนอนาคตพวกเขาจะเลือกไปอยู่ที่ที่ห่างไกล หรือเลือกที่จะคงอยู่ในเมืองล้างบาป ตู้เหวินรุ่ยเคารพในการเลือกของพวกเขา

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ สำหรับเรื่องราวตรงหน้าต่างๆ นานา กล่าวเรียบเฉยขึ้นมาว่า “คนบางคนแม้ไม่ใช่ปราชญ์ แต่ความยิ่งใหญ่ของเขาไม่แพ้ผู้เป็นปราชญ์”

ตู้เหวินรุ่ยเพียงเผยรอยยิ้มขึ้นมาโดยไม่ได้พูดอะไร ยังคงควบคุมเรือบินไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่สุดจะเทียบเทียม

ระยะทางจากเมืองล้างบาปอยู่ห่างจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไกลมาก แต่ว่า ภายใต้เรือของตู้เหวินรุ่ยที่บินได้อย่างรวดเร็ว ภายในระยะเวลาสั้นๆ สิบกว่าวันก็บินเข้าไปบริเวณของภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว

ระหว่างทาง พวกของจ้าวชิวสือได้มองเห็นต่างๆ นานาตลอดทาง การไปยังเขาศักดิ์สิทธิ์ครั้งนี้นับว่าเป็นบุญตาของพวกเขา เรียกได้ว่าเป็นการเปิดหน้าต่างบานหนึ่งให้กับพวกเขา