ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2819

ตอนที่ 2819 ผลโอมขนขาว

ภายในหุบเขามีคนเข้าแถวรอกันเต็มไปหมด นับว่าผลโอมขนขาวเป็นที่นิยมมากเหลือเกิน

เรื่องนี้จะโทษทุกคนที่มารวมตัวกันในหุบเขาเช่นนี้ก็ไม่ถูก พวกเขาล้วนแล้วแต่ต้องการมาเก็บผลโอมขนขาวกันทั้งสิ้น เนื่องจากกล่าวสำหรับนักศึกษาจำนวนมากแล้ว ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้าของสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้นคือหนึ่งวิบาก

แม้ว่าหอจรัสศักดิ์สิทธิ์มีนักศึกษาที่โดดเด่นยอดเยี่ยมอยู่มาก ยิ่งกว่านั้นนักศึกษาที่สามารถมาที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้นั้นก็คือผู้ที่โดดเด่นในจำนวนนั้น เพียงแต่การที่จะเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงนั้นหาใช่เป็นเรื่องที่ง่ายดายนัก

กล่าวสำหรับนักศึกษาจำนวนมากแล้ว ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้าคือวิบากขั้นหนึ่ง หากต้องการก้าวสูงขึ้นไปกว่านี้อีก คิดจะเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ดีกว่านี้ให้ได้ จำเป็นต้องมีกำลังความสามารถที่แข็งแกร่งมากกว่านี้

เคยมีผู้ทำการทดสอบ ผู้ที่คิดจะเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้าขึ้นไป เกรงว่าต้องมีกำลังความสามารถระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะ และหรือกำลังความสามารถระดับราชันแท้จริง

แน่นอนที่สุด นักศึกษาที่ไม่ใช่กำลังความสามารถระดับนี้ก็สามารถเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นหก หรือผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีขั้นสูงมากกว่านี้ได้ แต่ว่า เป็นเพียงนักศึกษาส่วนน้อยมากที่สามารถเก็บได้ อีกทั้งต่อให้สามารถเก็บได้จำนวนที่เก็บได้ก็น้อยมาก ไม่แน่นักค้นหาจนทั่วทั้งต้นอาจจะเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์มาได้เพียงหนึ่งถึงสองลูกเท่านั้น

เว้นเสียแต่จะเป็นกำลังความสามารถระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะ หรือกำลังความสามารถระดับเทพแท้จริงที่สามารถเก็บได้ง่ายขึ้นแล้ว นักศึกษาคนอื่นๆ คิดจะเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้าขึ้นไปล่ะก็ ล้วนแล้วแต่หาใช่เป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายดาย

ขณะที่ผลโอมขนขาวนั้นคือระดับชั้นเลิศของบรรดาผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้าทั้งหมด หนึ่งลูกนั้นเทียบได้กับสองลูก กระทั่งเทียบได้ถึงสามลูก กล่าวสำหรับนักศึกษาจำนวนมากแล้ว ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ชั้นนี้มีโอกาสสูงมากที่สามารถเก็บเกี่ยวมาได้ ดังนั้น นักศึกษาจำนวนมากจึงได้เฮโลกันมา ต่างต้องการเก็บผลโอมขนขาวให้ได้

พวกจ้าวชิวสือที่เป็นนักศึกษาจากสถาบันศึกษาล้างบาปก็ติดตามขบวนใหญ่นี้เข้าไปยังหุบเขา พวกเขาก็อยากจะทดสอบโชคชะตา ถ้าหากพวกเขาสามารถเก็บผลโอมขนขาวได้สักลูกหนึ่ง แม้จะได้เพียงลูกเดียวก็เพียงพอที่จะแทนที่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเขาเก็บมาได้ทั้งหมดก่อนหน้าแล้ว

เนื่องจากการเข้าแถวเพื่อรอเก็บผลโอมขนขาวมีจำนวนมากจริงๆ ดังนั้น เมื่อพวกจ้าวชิวสือแทรกอยู่ในแถวก็ได้ทำให้นักศึกษาจากสถาบันศึกษาบางส่วนที่อยู่ด้านหลังบังเกิดความไม่พอใจขึ้นในใจ

“โอ๊ย นี่ไม่ใช่นักศึกษาจากสถาบันศึกษาล้างบาปรึ?” มีผู้ที่ไม่พอใจและจ้องหน้าพวกจ้าวชิวสือทีหนึ่ง และกล่าวว่า “พวกเจ้าก็มาเก็บผลโอมขนขาวนะเนี่ย”

พวกของจ้าวชิวสือทยอยกันหันไปมอง กำลังจะพูดทักทายกลับไปเมื่อเห็นนักศึกษาผู้นี้กล่าวทักทายกับตน

แต่ทว่า พลันนักศึกษาผู้นี้ได้เปลี่ยนคำพูดทันที กล่าวเยาะเย้ยว่า “พวกเจ้ายังคงกลับไปเสียจะดีกว่า อย่างฝันกลางวันอีกเลย อาศัยกำลังความสามารถอันน้อยนิดของพวกเข้าก็คิดจะมาเก็บผลโอมขนขาว มันคือเรื่องเหลวไหลเหลือเชื่อทั้งสิ้น พวกเจ้ายังคงหลบไปข้างๆ เสีย อย่าเสียเวลาของทุกคน”

เดิมทีพวกจ้าวชิวสือเข้าใจว่าสามารถคบหาเป็นสหาย ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดจาโหดร้ายเช่นนี้ พลันทำให้พวกจ้าวชิวสือมีสีหน้าที่แดงก่ำ ไม่รู้ว่าควระทำเช่นใดดีในเวลานี้

“นั่นสิ พวกเจ้าคิดจะเก็บผลโอมขนขาวอย่างนั้นรึ เกรงว่าจะไม่มีความเป็นไปได้” บรรดานักศึกษาที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังบางส่วนก็พากันเอะอะโวยวายเช่นกัน และกล่าวว่า “คิดจะเก็บเกี่ยวผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นโอมขนขาวต้นนี้ จำเป็นต้องอาศัยกำลังความสามารถเทพแท้จริงเป็นขั้นเริ่มต้น นี่ยังเป็นการเสี่ยงโชคเท่านั้น ยังไม่แน่ว่าจะต้องเก็บได้…”

“…สำหรับพวกเจ้า มันไม่สามารถเก็บผลโอมขนขาวได้สักลูกอยู่แล้ว กำลังความสามารถพวกเจ้าอ่อนด้อยเกินไป พวกเจ้ามิสู้ยอมสละสิทธิ์เสีย เปิดโอกาสให้นักศึกษาที่อยู่ข้างหลัง อย่าเสียเวลาของทุกคน” นักศึกษาที่พูดกล่อมเช่นนี้ฟังดูเหมือนหวังดี ความจริงแล้ว เปี่ยมด้วยความประสงค์ร้ายเต็มๆ

“นั่นสิ ด้านหลังพวกเรามีคนจำนวนมากเข้าแถวรออยู่ ทุกคนต่างรอคอยที่จะได้เข้าไปเก็บผลโอมขนขาว พวกเจ้าอย่าเข้าแถวอีกเลย ต่อให้ขึ้นไปบนต้นไม้แล้วก็เก็บผลโอมขนขาวไม่ได้อยู่แล้ว ทำทุกคนเสียเวลา” นักศึกษาที่อยู่ด้านหลังทยอยกันพูดกล่อม

ขณะที่พวกจ้าวชิวสือเข้าแถวอยู่นั้น ด้านหลังได้ต่อแถวยาวเหยียดขึ้นมา พวกเขาต่างต้องการเข้าไปเก็บผลโอมขนขาวเดี๋ยวนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ดังนั้นหากในเวลานี้พวกของจ้าวชิวสือหลายสิบคนถอนตัวออกไปจากแถวล่ะก็ นักศึกษาที่อยู่ด้านหลังย่อมต้องการให้เป็นดังนั้นมากที่สุด

“ไสหัวไปข้างๆ เสีย” นักศึกษาที่พูดขึ้นเป็นคนแรกมีชาติกำเนิดมาจากสู่กวงพายัพ เป็นนักศึกษาของหนึ่งในสี่สถาบันศึกษาใหญ่ เขาเป็นผู้ที่หลงระเริงลืมตัว ท่าทางข่มเหงผู้คน กล่าวเยาะเย้ยว่า “อย่างขวางอยู้ด้านหน้าของพวกเรา ทำเสียงานหมด”

“ไปเสีย อย่ามาอยู่ใกล้ที่นี่ เวลาของทุกคนมีค่ามาก” นักศึกษาคนอื่นๆ ทยอยกันคล้อยตาม กระทั่งช่วยกันซ้ำเติม

ในเวลานี้พวกของจ้าวชิวสือต่างทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นนักศึกษาจำนวนมากที่อยู่ข้างหลังต่างเอะอะโวยวายให้พวกเขาไปจากที่นี่ สิ่งนี้ยิ่งสร้างความพะอืดพะอมและขลาดกลัวขึ้นมาแก่พวกเขา จะอย่างไรเสียอารมณ์ของกลุ่มคนที่พลุ่งพล่าน พวกเขาเองก็ไม่เคยประสบเรื่องเช่นนี้มาก่อน

เวลานี้พวกจ้าวชิวสือมีใบหน้าแดงก่ำ รู้สึกอึดอัดยิ่งนัก จะไปก็ไม่ใช่ อยู่ก็ไม่ดี