ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2820

ตอนที่ 2820 จน ไม่ต้องพนันกับข้า

“พนันเลยสิ พนันกับเขา” ในเวลานี้ นักศึกษาที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังทยอยกันส่งเสียงเอะอะโวยวายขึ้นมา ต่างเรียกร้องให้หลี่ชิเย่พนันกับนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพคนนี้

หลี่ชิเย่อมยิ้มไม่พูดอะไรออกมา ขณะที่ตู้เหวินรุ่ยที่อยู่ด้านข้างก็อมยิ้มไม่พูดเช่นกัน ตัวเขาในฐานะที่เป็นอธิการบดีย่อมไม่เข้าไปผสมโรงกับเรื่องราวของผู้เยาว์ แต่เขารู้ว่ามีคนที่ต้องโชคร้ายหนักแล้ว

“กล้าพนันหรือเปล่า…” เวลานี้ ท่าทีของนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้บีบคั้นผู้คน กำแหง ก้มมองหลี่ชิเย่และกล่าวว่า “ความกล้าหาญเมื่อครู่ของเจ้าล่ะ? ควักออกมาเลยซิ มาพนันกับข้าสักตั้งสิ”

หลี่ชิเย่ยังคงยืนอมยิ้มอยู่ตรงนั้นเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกมา ท่าทางเหมือนแกล้งโง่อย่างนั้น

“ไม่กล้าพนันแล้วสิ” นักศึกษาที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังรู้สึกไม่สบอารมณ์กับหลี่ชิเย่มานานแล้ว เวลานี้หัวเราะเยาะทีหนึ่ง และกล่าวว่า “วุ่นวายไปครึ่งค่อนวัน ที่แท้ก็แค่แสร้างทำท่าทำทางไปอย่างนั้น”

“นั่นสิ นักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปมีกันหลายสิบคน พวกเจ้ายังจะกลัวอะไร ยังจะกลัวว่าหลายสิบคนเดิมพันเอาชนะคนหนึ่งไม่ได้เชียวรึ?” มีนักศึกษาอีกคนก็ทำเอะอะโวยวายขึ้นมาบ้าง และกล่าวว่า “แบบนี้ออกจะขี้กลัวมากเกินไปแล้วกระมัง”

“พวกเราไปกันเถอะ” ในเวลานี้จ้าวชิวสือดึงแขนเสื้อหลี่ชิเย่เบาๆ ขณะที่นักศึกษาคนอื่นๆ ของสถาบันศึกษาล้างบาปก็ทยอยมองไปที่หลี่ชิเย่ พวกเขาเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์กับสถานการณ์เช่นนี้ รู้สึกขลาดกลัวอยู่ในใจเช่นกัน ในเวลานี้ ภายในใจของพวกเขาต่างคิดจะถอยแล้ว

“ไสหัวไป” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้รู้สึกลำพองใจยิ่ง เมื่อเห็นพวกของจ้าวชิวสือมีความคิดที่จะถอยหนีแล้ว หัวเราะเสียงดังและกล่าวว่า “ขี้แพ้ก็คือขี้แพ้ ยังจะทำการอะไรได้ หลายสิบคนยังสู้ข้าคนเดียวไม่ได้ ยังกลัวจนไม่กล้าพนันด้วย เช่นนั้นแล้วถือโอกาสไสหัวไปเสียตอนนี้ ไม่ต้องอยู่ให้อับอายขายหน้าคนอื่น”

ภายในใจของนักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปต่างบังเกิดเพลิงแห่งความโกรธขึ้นมา เมื่อถูกสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ด่าทอ เยาะเย้ยเช่นนี้ ถึงกับจ้องมองสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ด้วยสายตาที่โกรธแค้น แต่ ก็จนด้วยเกล้า จะอย่างไรเสียฝ่ายตรงข้ามนั้นแข็งแกร่งมากกว่าตนมากนัก

“มองอะไร ไม่ยอมรึ ไม่ยอมก็มาพนันกันสิ” สถาบันศึกษาจากสู่กวงพายัพไม่รู้สึกหวาดหวั่นแม้แต่น้อย เมื่อมองเห็นนักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปต่างจ้องมองมาด้วยความโกรธ กลับยิ่งลำพองใจมากยิ่งขึ้น และกล่าวว่า “พวกขี้แพ้อย่างพวกเจ้า ข้าคนเดียวสู้กับพวกเจ้าทั้งหมด”

สถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ทำการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของนักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปโดยสิ้นเชิง ส่งผลให้นักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปทั้งหมดต่างบังเกิดเพลิงแห่งความโกรธขึ้นมา

“แค่นี้ยังไม่กล้าพนันด้วยก็ไปเสีย อย่าได้อยู่ต่อไปทำทุกคนเสียเวลา จะอย่างไรเสียต่อให้ถึงเวลาที่พวกเจ้าได้ขึ้นต้นไม้ พวกเจ้าก็เก็บผลโอมขนขาวไม่ได้” มีนักศึกษาที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังเร่งรัดมาด้วยความรำคาญ

“ถูกต้อง ไม่กล้าพนันด้วยก็ไสหัวไป” นักศึกษาคนอื่นๆ ที่ต่อแถวด้านหลังต่างทยอยกันคล้อยตาม และเอะอะโวยวายขึ้นมา

หลี่ชิเย่ถึงกับเผยรอยยิ้มขึ้นมา ทำเอาจ้าวชิวสือตกใจยิ่งนัก ในเวลานี้หลี่ชิเย่ได้กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยขึ้นมาว่า “พนันสิ เดิมพันด้วยอะไร?”

“ว้าว ในที่สุดก็กล้าพนันด้วยแล้ว” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพยังคงอวดดีเช่นนั้นเมื่อเห็นหลี่ชิเย่เปิดปากแล้ว หัวเราะเสียงดังทีหนึ่ง ก้มมองพวกของหลี่ชิเย่ และกล่าวด้วยท่าทีทระนงว่า “ขอเพียงพวกเจ้าเดิมพันด้วยอะไรข้าก็เล่นด้วย ของวิเศษ โอสถยาเม็ด ของล้ำค่า พวกเจ้าว่ามาเลย ขอเพียงเป็นสิ่งที่พวกเจ้าสามารถเอาออกมาได้ ข้ากล้าเดิมพันด้วยทั้งนั้น”

ครั้นเอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว เขาหัวเราะเยาะทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ข้าก็จะไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากใจ จะอย่างไรเสียหากข้าเป็นคนเอ่ยปากเรื่องสิ่งของที่เดิมพันก่อน เกรงว่าพวกเจ้าจะเอาออกมาไม่ได้ ดังนั้น ข้าใจกว้างให้พวกเจ้าเป็นผู้เสนอของเดิมพันก่อน”

“ถ้าหากรุ่นพี่เสนอของเดิมพันก่อน เกรงว่าพวกเขาจะไม่ไหว” นักศึกษาที่อยู่ด้านหลังหัวเราะเสียงดัง และกล่าวว่า “เกรงว่าของเดิมพันที่พวกนักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปหลายสิบคนรวบรวมมาได้ยังไม่เท่านิ้วมือนิ้วเดียวของรุ่นพี่”

“ไง พวกเจ้ามีของมีค่าอะไรเอาออกมาให้หมด ข้ารับคำท้าก็แล้วกัน” สถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้หัวเราะอย่างบ้าคลั่งทีหนึ่ง

จังหวะที่หลี่ชิเย่กำลังจะปริปากพูดนั้น จ้าวชิวสือรีบส่ายหน้าให้กับหลี่ชิเย่ ส่งสัญญาณให้หลี่ชิเย่อย่าพนันด้วย เนื่องจากพวกเขาเอาชนะไม่ได้อยู่แล้ว

“อ๋อ เจ้าสามารถเดิมพันได้ทุกสิ่งทุกอย่างจริงรึ เจ้าสามารถควักทุนเดิมพันทุกอย่างออกมาได้จริงรึ?” หลี่ชิเย่แสดงท่าทางประหลาดใจขึ้นมา

“ถูกต้อง ไม่ว่าพวกเจ้าต้องการเดิมพันด้วยอะไร ข้าก็ยินดีเสมอ เกรงว่าพวกเจ้าจะเอาของมีค่าออกมาไม่ได้นะสิ” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้หยิ่งทระนง

“ก็ดี ข้ามีกระบี่อยู่เล่มหนึ่งพอดี พอจะมีค่าอยู่บ้าง” หลี่ชิเย่เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่ลึกซึ้ง หยิบเอากระบี่ล้างบาปที่สะพายอยู่บนหลังออกมาด้วยท่าทางเอ้อระเหย ชักออกจากฝัก ปรากฎพลังกระบี่ยิ่งใหญ่ และกล่าวว่า “กระบี่เล่มนี้ของข้ามีชื่อว่าล้างบาป ยังพอจะมีค่าอยู่บ้าง อ้อ ข้านึกออกแล้ว กระบี่เล่มนี้ของข้าเหมือนว่าจะเป็นปฐมบรรพบุรุษปราชญ์ไกลกันดารทิ้งเอาไว้ให้ เจ้าดูสิ มันมีค่าเท่าไหร่เล่า”

กล่าวพลาง หลี่ชิเย่ดีดบนตัวกระบี่ล้างบาปเบาๆ ทีหนึ่ง ตึงเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงกระบี่คำรามดั่งมังกรที่กระโจนอยู่เหนือท้องฟ้า ฉับพลันนั้นพลังกระบี่ปรากฏขึ้นมากมาย เสมือนดั่งหมื่นกระบี้ที่พุ่งขึ้นท้องฟ้าอย่างนั้น

“กระบี่ล้างบาป…” นักศึกษาที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดต่างจ้องมองไป เมื่อได้ยินคำๆ นี้จากหลี่ชิเย่ นักศึกษาบางคนที่มีอายุค่อนข้างมากจึงรู้จักกระบี่ล้างบาป และกล่าวว่า “กระบี่วิเศษประจำสถาบันศึกษาล้างบาป”

การที่หลี่ชิเย่นำกระบี่ล้างบาปมาเป็นเดิมพัน ทำเอาพวกนักศึกษาอย่างจ้าวชิวสือตื่นตระหนกกันใหญ่ นี่มันกระบี่วิเศษประจำสถาบันศึกษาล้างบาปของพวกเขาเลยนะ ในเวลานี้ จ้าวชิวสือกระตุกแขนเสื้อของหลี่ชิเย่ และพยายามส่ายหน้าส่งสัญญาณให้หลี่ชิเย่อย่าพนันด้วย

“ของจริงหรือของปลอม” ในเวลานี้ ทุกคนต่างทยอยกันยืดคอออกไป เพื่อมองดูกระบี่ล้างบาป และกล่าวว่า “นี่คือกระบี่วิเศษที่ปฐมบรรพบุรุษทิ้งเอาไว้ให้จริงหรือ?”