ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2821

ตอนที่ 2821 เริ่มพนัน

นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ถูกยั่วโมโหจนเกือบกระอักเลือดออกมา เขาถูกหลี่ชิเย่ยั่วโมโหจนตัวสั่นเทาตลอดเวลา ในเวลานี้เขาจะไปจากก็ไม่ใช่ จะอยู่ต่อไม่ใช่ จะอย่างไรเสียเขาเป็นผู้เสนอให้มีเกมพนันนี้ขึ้นมาเอง เวลานี้หากเขาสะบัดก้นหนีไปล่ะก็ ยิ่งเป็นการบอกว่าเขาเป็นคนขึ้แพ้จริงๆ

“ต่างก็เป็นนักศึกษาด้วยกัน ใยจะต้องเดิมพันมากขนาดนี้ เดิมพันน้อยๆ เล่นกันสนุกๆ เปลี่ยนกติกาพนันใหม่ก็แล้วกัน” เมื่อนักศึกษาคนอื่นเห็นท่าทางของนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ อึดอัดลำบากใจขนาดนี้ จึงพูดไกล่เกลี่ยขึ้นมา

“นั่นสิ เดิมพันกันน้อยๆ สนุกๆ ทุกคนต่างก็เป็นนักศึกษาด้วยกัน ไม่มีความจำเป็นต้องเดิมพันกันมากขนาดนี้” นักศึกษาอื่นๆ ต่างทยอยกันคล้อยตามเพื่อหาทางลงให้กับนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้

จะอย่างไรเสีย กล่าวสำหรับนักศึกษาที่อยู่ในเหตุการณ์แล้ว ส่วนใหญ่ยังคงยินดีคบหาเป็นสหายกับนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ จะอย่างไรเสียนักศึกษาที่สามารถเข้าศึกษาในสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพล้วนไม่ธรรมดาทั้งสิ้น หากไม่ใช่เป็นเพราะชาติกำเนิดที่ยอดเยี่ยมก็คือมีพรสวรรค์ที่สูงมาก ต้องมีอนาคตที่สุดใสแน่นอน

ดังนั้น กับนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพเช่นนี้ นักศึกษาของสถาบันศึกษาอื่นๆ ก็ยินดีที่จะคบและให้ความช่วยเหลือเขาสักครั้ง

ส่วนนักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปอย่างหลี่ชิเย่แล้ว กล่าวสำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว ภายในใจของพวกเขาคืออย่างไรก็ได้ ล่วงเกินก็ล่วงเกิน กระทั่งคนส่วนใหญ่ยังรู้สึกดูถูกพวกหลี่ชิเย่ที่เป็นนักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปด้วยซ้ำ

ในสายตาของพวกเขามองว่า สถาบันศึกษาล้างบาปเป็นเพียงสถาบันศึกษาอับจนเล็กๆ แห่งหนึ่งเท่านั้น และสถาบันศึกษาล้างบาปก็ไม่มีตระกูลใหญ่อะไร นักศึกษาที่สำเร็จการศึกษามาจากสถาบันศึกษาล้างบาปล้วนแล้วแต่เป็นทายาทของผู้ต้องขังที่ชั่วร้าย ใครบ้างล่ะยินดีคบหากับพวกเขาเล่า?

ไม่รู้ว่าผู้คนจำนวนเท่าไรที่มองตนเองว่าสูงส่งกว่านักศึกษาจากสถาบันศึกษาล้างบาปขั้นหนึ่ง ในเวลานี้จึงไม่มีใครทับถมต่อนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ ตรงกันข้ามกลับช่วยเหลือเขา

ตรงกันข้าม เมื่อครู่นั้นมีนักศึกษาจำนวนเท่าไรที่ทับถมต่อพวกหลี่ชิเย่ที่เป็นนักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปเล่า

“ทุกคนต่างก็เป็นนักศึกษาของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ไม่จำเป็นต้องเดิมพันกันมากขนาดนี้ เดิมพันมากเกินไปก็ไม่สามารถอธิบายต่อสำนักและผู้อาวุโส ทุกคนเดิมพันกันเล็กๆ สนุกๆ ก็พอแล้ว” มีนักศึกษาที่อายุค่อนข้างมากออกปากไกล่เกลี่ย

ในเวลานี้ นักศึกษาจำนวนไม่น้อยที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างทยอยกันคล้อยตาม ทำการไกล่เกลี่ยให้กับนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้

“พวกเราพนันอย่างอื่น” ไม่ง่ายนักกว่าจะหอบหายใจมาได้ นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ก็รีบเปลี่ยนคำพูด

ในเวลานี้ จ้าวชิวสือก็รีบดึงแขนเสื้อของหลี่ชิเย่ และส่ายหน้ากับเขา เขาเองก็ไม่ต้องการให้หลี่ชิเย่นำกระบี่ล้างบาปออกมาวางเดิมพัน แบบนี้มันอันตรายเกินไป

“เอาเถอะ ดูสภาพขี้แพ้อย่างเจ้า คาดว่าเจ้าก็คงหยิบของมีค่าอะไรออกมาได้ ข้าปล่อยเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน” หลี่ชิเย่ยิ้มแต้เก็บกระบี่ล้างบาปขึ้น

นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ถูกยั่วโมโหจนร่างสั่นเทา ใบหน้าแดงก่ำจนกลายเป็นสีเลือดหมู แต่ว่า แม้เวลานี้เขาจะมีเพลิงแค้นที่สุมเต็มอก แต่ก็ไม่สามารถอาละวาดได้ ใครใช้ให้เขาไม่สามารถหยิบเอาอาวุธปฐมบรรพบุรุษออกมาได้เล่า ต่อให้เขามีในมือจริงๆ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาออกมาวางเดิมพันได้ มันบ้าบิ่นมากเกินไปแล้ว

“เดิมพันกันน้อยๆ สนุกๆ พวกเราจะไม่เดิมพันด้วยทรัพย์สินเงินทอง” เวลานี้นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ฉลาดขึ้น ส่งเสียงฮีเย็นชาขึ้นมา.

“ได้ เจ้าคิดจะเดิมพันด้วยอะไร สถาบันศึกษาล้างบาปพวกเรายินดีเล่นด้วย เจ้าว่ามาเองก็แล้วกัน ถึงเวลานั้นเจ้าจะได้ไม่เดิมพันไม่ไหวอีก ช่างขายหน้าเหลือเกิน” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเอ้อระเหย

นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้กรอกตารอบหนึ่ง แล้วส่งเสียงฮึทีหนึ่งและกล่าวว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พวกเราพนันร้องเสียงสุนัขกัน จำนวนผลโอมขนขาวที่นักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปพวกเจ้าทั้งหมดเก็บมาได้ไม่เท่าข้า นักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปทั้งหมดก็คลานและส่งเสียงสุนัขร้องในหุบเขารอบหนึ่ง! ว่าไงล่ะ”

“ถ้าเจ้าแพ้ล่ะ?” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเอ้อระเหย

สีหน้าของนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ดูไม่จืด ส่งเสียงฮึเย็นชา และกล่าวว่า “หากข้าแพ้ก็จะคลานและร้องเห่าเสียงสุนัขในหุบเขานี้รอบหนึ่ง ฮึพวกเจ้าตายใจเสียเถอะ ข้าจะไม่แพ้อยู่แล้ว”

ภายในใจของเขามั่นใจเต็มเปี่ยม เขาเชื่อว่าตนเองนั้นสามารถเก็บผลโอมขนขาวได้หลายลูก ส่วนพวกของหลี่ชิเย่ที่เป็นกลุ่มนักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาป เขามองว่าสามารถเก็บได้สักสองลูกก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว

หลี่ชิเย่ยิ้มนิดหนึ่ง มองไปที่พวกของจ้าวชิวสือ

จ้าวชิวสือเองก็อดที่จะมองไปที่นักศึกษาคืนอื่นๆ พวกเขาต่างมีท่าทีลังเลนิดหนึ่ง จะอย่างไรเสียพวกเขาไม่ได้มีความมั่นใจอยู่แล้ว ภายในใจของพวกจ้าวชิวสือก็มีความชัดเจน อาศัยกำลังความสามารถ พรสวรรค์ของพวกเขา ผู้ที่มีความเป็นไปได้สามารถเก็บผลโอมขนขาวได้นั้นก็คือจ้าวชิวสือ

พวกเขาไม่มีความมั่นใจที่จะเอาชนะนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ได้อยู่แล้ว ไม่มีแม้กระทั่งความเป็นไปได้

“ทำไม ไม่กล้าพนันแล้วรึ?” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้หัวเราะเยาะทีหนึ่ง เมื่อเห็นพวกของจ้าวชิวสือต่างลังแลอยู่ และกล่าวว่า “เห็นทีพวกเจ้าเองก็รู้ตัวเองดีว่าแพ้แน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย แหะ ทายาทรุ่นหลังของคนโหดขี้คุก บรรพบุรุษของพวกเจ้าไม่ได้รับรัศมีแสงส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาค”

“ทำไม ไม่กล่าพนันแล้วรึ?” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ถึงกับหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “เห็นทีพวกเจ้าก็เป็นผู้ที่รู้ตัวดี ว่าพ่ายแพ้อย่างไม่น่าสงสัย พวกเจ้าที่เป็นกลุ่มทายาทรุ่นหลังของนักโทษที่ชั่วร้าย แหะ บรรพบุรุษพวกเจ้าไม่ได้รับรัศมีแสงสว่างที่ส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาค และในฐานะที่เป็นทายาทรุ่นหลัง ก็จะต้องถูกความสว่างทอดทิ้ง…”

“…ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ของสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ล้วนแล้วแต่เป็นก้อนผลึกของความสว่าง พลังความสว่างบริสุทธิ์ยิ่งนัก ยิ่งผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ขั้นสูงกว่ายิ่งเป็นเช่นนี้” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้มีความทะนงตัว กล่าวเยาะเย้ยว่า “ผลโอมขนขาวที่เป็นของศักดิ์สิทธิ์ระดับนี้ ไหนเลยเป็นสิ่งที่ทายาทคนโหดขี้คุกกลุ่มหนึ่งสามารถครอบครองได้? และไหนเลยเป็นสิ่งที่พวกเขาสามารถเก็บมาได้อยู่แล้ว!”

ครั้นนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว ได้แสดงท่าทางที่ตนอยู่สูงเด่นและเหยียดหยามยิ่งต่อพวกของหลี่ชิเย่

พวกนักศึกษาอย่างจ้าวชิวสือมองตากันและกัน และพยักหน้าหนักแน่น ต่างทยอยกันเหินฟ้าขึ้นไป กระโดดขึ้นไปบนต้นโอมขนขาวขนาดยักษ์ เลือกผลโอมขนขาวลูกที่ต้องการจะเคาะเก็บ

“เจ้าล่ะ…” ในขณะนี้นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้จ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ กล่าวน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำไม เจ้าจะถอนตัวกลางคันไม่พนันแล้วรึ? คิดถอนตัวเวลานี้มันสายเกินไปเสียแล้ว!”

“ไม่รีบ ข้าลงมือแค่ดีดนิ้วทีหนึ่งก็ชนะเจ้าได้แล้ว” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยว่า “ข้าไม่รีบร้อนลงมือ จะได้ไม่ทำให้ตกใจจนแย่ จะได้ไม่พ่ายแพ้น่าเกลียดเกินไป”

“วาจาสามหาวมาก” สีหน้าของนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้ดูไม่จืดถึงขีดสุด เมื่อถูกหลี่ชิเย่ที่เป็นเพียงไพร่คนหนึ่งของสถาบันศึกษาล้างบาปดูถูกขนาดนี้ ส่งเสียงฮึเย็นชา และกล่าวว่า “ดี จะให้โอกาสเจ้าสิบห้านาทีสุดท้าย ดูว่าเจ้าจะชนะข้าอย่างไร”

หลี่ชิเย่ยิ้มนิดหนึ่ง ท่าทางดูอิสระเสีรี และไม่ได้พูดอะไร

ในเวลานี้ พวกจ้าวชิวสือแต่ละคนที่อยู่บนต้นไม่ต่างเคาะเก็บกันขึ้นมา พวกเขาทำการเคาะผลโอมขนขาวลูกแล้วลูกเล่า ขอเพียงเป็นลูกที่สุกงอมแล้ว พวกเขาล้วนแล้วแต่ไปเคาะทุกลูก

แต่ว่า ไม่ว่าพวกเขาจะเคาะอย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีลูกไหนถูกเคาะให้ตกลงมา

“แหะดูสิ ไม่ผิดใช่ไหมล่ะ ผลศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงคือความสว่างสุงสุด พวกเจ้าที่เป็นทายาทคนโหดขี้คุกไม่มีสิทธิ์เก็บได้อยู่แล้ว ยังคงเลิกล้มความตั้งใจเสีย พวกเจ้าเป็นได้แค่ไพร่ตลอดไปเท่านั้นเอง” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้หัวเราะบ้าคลั่งขึ้นมา

“กำลังความสามารถเช่นนี้คิดจะเก็บผลศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว โอกาสน้อยกว่าโชคยิ่งใหญ่เสียอีก” มีนักศึกษาที่อายุมากส่ายหน้าเบาๆ

จากเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ พวกจ้าวชิวสือที่เป็นนักศึกษาเหล่านี้ยังไม่สามารถเคาะผลโอมขนขาวให้ตกลงมาแม้แต่ลูกเดียว พวกเขาต่างร้อนรนขึ้นมาดั่งไฟแผดเผา แต่ก็จนด้วยเกล้า

“เลิกล้มความตั้งใจเสียเถอะ พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะเก็บผลโอมขนขาวได้อยู่แล้ว” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพยิ้มกล่าวด้วยท่าทีเหยียดหยาม

“ทำจิตสงบ รวบรวมสมาธิ มั่นในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียร…” ในเวลานี้ ตู้เหวินรุ่ยได้พูดขึ้นแล้ว เสียงของเขาเสมือนดั่งระฆังที่ก้องกังวาลอยู่ภายในใจของพวกจ้าวชิวสือ เหมือนเป็นการตีแสกหน้าปลุกให้ตื่น

หลังจากเสียงของตู้เหวินรุ่ยดังขึ้นภายในใจของพวกเขาแล้ว พลันทำให้จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของพวกจ้าวชิวสือหวั่นไหว เสมือนถูกฟ้าผ่าอย่างนั้น ในชั่วพริบตาเดียวนั่นเอง คล้ายดั่งแสงสว่างสายหนึ่งสาดส่องเข้าไปในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของพวกเขา

…………………………………………………