ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2822

ตอนที่ 2822 ฝนตกแล้ว

เสียงของตู้เหวินรุ่ยเสมือนดั่งเสียงระฆังถูกเคาะให้ดังก้องอยู่ภายในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของพวกจ้าวชิวสืออย่างนั้น ในเวลานี้ ในบรรดาพวกของจ้าวชิวสือที่มีพรสวรรค์ค่อนข้างสูงเช่นจ้าวชิวสือเป็นต้น พลันรู้สึกถึงความปลอดโปร่งเสมือนหนึ่งลำแสงสายหนึ่งที่สาดส่องเข้าไปภายในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของเขา และขับไล่หมอกหนาทึบที่อยู่ภายในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรจนแตกกระจายอย่างนั้น

ภายใต้การชี้แนะของตู้เหวินรุ่ย นักศึกษาคนอื่นๆ ที่มีพรสวรรค์ค่อนข้างดีก็ได้รับผลประโยชน์นาทีนี้เช่นกัน แสงสว่างได้สาดส่องเข้าไปภายในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของพวกเขา ทำให้จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของพวกเขาไม่ได้ขมุกขมัว สับสนงุนงงอีกต่อไป

นาทีนี้เอง ได้ยินเสียงตุบดังขึ้นเสียงหนึ่ง จ้าวชิวสือได้เคาะเอาผลโอมขนขาวตกลงมาได้ลูกหนึ่ง เขาถึงกับดีใจเป็นอย่างยิ่ง ร้องขึ้นมาว่า “ข้าเคาะลงมาได้ลูกหนึ่งแล้ว”

นักศึกษาคนอื่นๆ ต่างทยอยมองไป และรู้สึกดีใจเป็นล้นพ้น ในเวลานี้พวกเขาต่างทยอยกลั้นลมหายใจเอาไว้ ควบคุมจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรเอาไว้ ทดลองเคาะไปที่ผลโอมขนขาว

ในเวลานี้ จ้าวชิวสือก็ทดลองอีกครั้งด้วยการไปเคาะผลโอมขนขาวลูกอื่นๆ ที่สุกแล้ว เพียงแต่นับตั้งแต่ได้มีการเคาะผลโอมขนขาวลูกแรกลงมาได้แล้ว เขาก็ไม่สามารถเคาะเอาผลโอมขนขาวผลที่สองลงมาได้อีกเลย

ตุบ…เสียงหนึ่งดังขึ้น หลังจากผ่านไปชั่วครู่ นักศึกษาที่มีพรสวรรค์ดีอีกคนก็เคาะเอาผลโอมขนขาวลงมาได้ลูกหนึ่ง สร้างความยินดีอย่างยิ่งให้กับนักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาป และปลุกเร้าใจให้ฮึกเหิมโดยทั่วกัน

นักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปต่างทยอยกันทดลองเคาะผลโอมขนขาวที่สุกแล้ว หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง สุดท้ายได้ยินเสียงตุบดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง มีนักศึกษาอีกผู้หนึ่งเคาะเอาผลโอมขนขาวลงมาได้ลูกหนึ่ง

ช่วงเวลาต่อจากนี้ ไม่ว่าพวกของจ้าวชิวสือจะพยายามเคาะเท่าไรก็ไม่สามารถเคาะผลโอมขนขาวให้ตกลงมาได้อีกเลย

ความจริงแล้ว พวกเขาสามารถเคาะเอาผลโอมขนขาวลงมาได้ถึงสามลูกนั้น นับว่าเหนือกว่ากำลังความสามารถของพวกเขาไปมากทีเดียว สิ่งนี้เรียกได้ว่าเป็นการสำแดงที่มากกว่าปรกติแล้ว

ถ้าหากไม่ได้อยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ และไม่ได้รับการชี้แนะจากตู้เหวินรุ่ย เกรงว่าพวกเขาคงเคาะลงมาไม่ได้แม้แต่ลูกเดียว แม้แต่ตู้เหวินรุ่ยก็มองว่าในบรรดาพวกเขาทั้งหมดมีเพียงจ้าวชิวสือเท่านั้นที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดที่จะเคาะผลโอมขนขาวลงมาได้สักลูกหนึ่ง

เวลานี้ นักศึกษาอีกสองคนต่างก็สามารถเคาะผลโอมขนขาวลงมาได้คนละลูก นั่นคือการสำแดงที่มากกว่าปรกติแล้ว เป็นการได้รับผลสำเร็จที่ยอดเยี่ยมมากแล้ว

“แหะ หมดเวลาแล้ว” ในเวลานี้ นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพร้องเสียงดังขึ้นมา

พวกของจ้าวชิวสือต่างได้แต่ทยอยกันปีนลงมาจากต้นไม้เมื่อหมดเวลาแล้ว ท่าทางของพวกเขาดูจะมีความละอายอยู่บ้าง จ้าวชิวสือเองก็ดูจะจนด้วยเกล้า ได้กล่าวกับหลี่ชิเย่เบาๆ ว่า “คราวนี้ เกรงว่าพวกเราพ่ายแพ้แน่นอนแล้ว”

ในเวลานี้ นักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปคนอื่นๆ ต่างนิ่งเงียบ เวลานี้พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะถูกทำให้อับอายขายหน้า เตรียมพร้อมในการคลานอยู่ในหุบเขาแห่งนี้รอบหนึ่ง

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ เท่านั้น โดยไม่ได้พูดอะไร

“พวกเจ้าทำได้ดีมากแล้ว พยายามต่อไป อนาคตมีความหวังมากทีเดียว” ตู้เหวินรุ่ยพยักหน้า ชมเชมคำหนึ่ง

“สามลูกเท่านั้นเอง” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพเชิดใส่ ยิ้มเยาะ และกล่าวว่า “ข้าลงมือจะต้องได้มาห้าลูกแน่นอน”

“เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ขึ้นไปเก็บ” ท่าทางหลี่ชิเย่ตามอารมณ์ยิ่ง ยังไรก็ได้อย่างสิ้นเชิง

“เจ้าล่ะ?” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพยิ้มเยาะ จ้องมองไปที่หลี่ชิเย่และกล่าวว่า “เจ้าคิดจะถอนตัวจากเกมพนันเวลานี้ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ฮึ!”

“ไม่มีอะไร เจ้าขึ้นไปเก็บก่อน” หลี่ชิเย่ยังคงนิ่งเฉยมาก ยิ้มกล่าวว่า “รอให้เจ้าเก็บให้เสร็จก่อน ข้าค่อยลงมือก็ยังไม่สาย ข้าแค่ดีดๆ นิ้วก็สามารถเอาชนะเจ้าได้”

“ดี จับเวลาตั้งแต่บัดนี้ รอให้เวลาหมด แหะ ไม่ว่าเจ้าจะขึ้นต้นไม้หรือไม่ก็ถือว่าเจ้าแพ้” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพหัวเราะเยาะทีหนึ่ง

“ได้ ตกลงตามนี้ ขอเพียงหมดเวลาเมื่อไหร่ขอตัดสินแพ้ชนะเลย” หลี่ชิเย่ยังคงนิ่งมาก

“เริ่ม” นักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพผู้นี้เหินฟ้าขึ้นไปบนต้นโอมขนขาว เริ่มเคาะไปที่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุกแล้ว

ขณะที่หลี่ชิเย่ยืนอยู่ที่ตรงนั้นด้วยท่าทีเฉยเมย ไม่มีทีท่าว่าจะขึ้นไปบนต้นไม้อย่างสิ้นเชิง

“ศิษย์น้อง ไปทดลองสักหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็เวลาจะหมดแล้วนะ” จ้าวชิวสือส่งเสียงเร่งรัดหลี่ชิเย่เบาๆ เมื่อเห็นหลี่ชิเย่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

แม้ว่าพวกเขาเองก็ไม่ได้ตั้งความหวังอะไรมากมายกับหลี่ชิเย่ แต่ว่า จะร้ายหรือดีทดลองสักครั้งอย่างน้อยก็ยังมีโอกาส หากไม่ลองแม้แต่โอกาสก็ไม่มีแล้ว

หลี่ชิเย่ยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มนิดหนึ่งและกล่าวว่า “ไม่รีบ เวลาเหลือเฟือ ให้เขาก่อน”

เมื่อพวกของจ้าวชิวสือเห็นว่าหลี่ชิเย่ไม่มีทีท่าที่จะขึ้นต้นไม้โดยสิ้นเชิง พวกเขามัวร้อนรนอยู่ตรงนั้นก็ไร้ประโยชน์

ในเวลานี้ ได้ยินเสียงดังตุบ ตุบ ตุบขึ้นมา มองเห็นนักศึกษาจากสถาบันศึกษาสู่กวงพายัพเริ่มทำการเคาะผลโอมขนขาวตกลงมาลูกแล้วลูกเล่า

ใจของพวกจ้าวชิวสือตกลงไปอยู่ในตาตุ่ม เมื่อมองเห็นเขาได้เคาะเอาผลโอมขนขาวลงมาลูกแล้วลูกเล่า ครั้นนักศึกษาผู้นี้ได้เคาะผลโอมขนขาวลงมาได้เป็นลูกที่สามนั้น พวกจ้าวชิวสือถึงกับสีหน้าเปลี่ยนไปมากทีเดียว

“แพ้แน่นอนแล้ว” ในขณะนี้ ความหวังเพียงหนึ่งเดียวในใจของพวกจ้าวชิวสือก็ดับวูบลงทันที พวกเขารู้แล้วว่าเกมนี้พวกเขาพ่ายแพ้แน่นอนแล้ว

“ศิษย์น้อง รีบขึ้นไปสิ” เวลานี้ มีนักศึกษาอดที่จะส่งเสียงร้องดังต่อหลี่ชิเย่

“อาศัยเจ้าน่ะหรือ?” จางติงยวี่มองหลี่ชิเย่อย่างเหยียดหยาม หัวเราะเสียงดัง และกล่าวว่า “คนประเภทอย่างเจ้าที่ตกใจจนไม่กล้าขึ้นต้นไป ยังสามารถเคาะให้ผลโอมขนขาวจกลงมาได้ด้วยหรือ?”

“ได้ ยังมีเวลาสิบห้านาที เช่นนั้นเจ้าขึ้นต้นไม้ไปเลยเวลานี้ ว้าว ไม่แน่นักอาจสามารถเคาะเอาผลโอมขนขาวลงมาได้สักลูกหนึ่ง นั่นเรียกว่าโชคดีสุดๆ แล้วล่ะ แต่ว่า ต่อให้โชคดีสุดๆ สามารถเคาะเก็บผลโอมขนขาวมาได้ลูกหนึ่ง พวกเจ้าก็แพ้อยู่ดี” จางติงยวี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“อย่างนั้นรึ?” หลี่ชิเย่ยังคงเรียบๆ

“เวลาเหลือน้อยแล้ว รีบขึ้นต้นไม้สิ แต่ว่า ไม่ว่าเจ้าจะดิ้นรนอย่างไหรก็ตาม ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาในการเลียนเสียงเห่าของสุนัขไปได้ พวกเจ้ายังคงยอมรับชะตาเสีย คลานรอบหุบเขารอบหนึ่งแต่โดยดี ให้ทุกคนได้ฟังการเลียนเสียงสุนัขเห่าของไพร่อย่างเมืองล้างบาปว่าจะแตกต่างกับทั่วไปอย่างไร…” จางติงยวี่ส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่เห็นจำเป็นต้องขึ้นต้นไม้” ในเวลานี้ หลี่ชิเย่ยังคงสงบนิ่ง ยิ้มนิดหนึ่ง และดีดนิ้วไปทีหนึ่ง

ตุบ ตุบ ตุบ…ในเวลานี้เอง ต้นโอมขนขาวที่อยู่เหนือศีรษะถึงกับตกลงมาเป็นฝนผลศักดิ์สิทธิ์ ผลโอมขนขาวแต่ละลูกทยอยกันตกลงมาจากการงอนิ้วและดีดออกไปของหลี่ชิเย่

ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้านับว่าอลังการเหลือเกิน ผลโอมขนขาวหลายสิบลูกทยอยกันตกลงมา เรียกได้ว่านับเป็นสิ่งมหัศจรรย์น้อยๆ ได้แล้ว

ในเวลานี้ทุกคนต่างมองจนเหม่อลอย อ้าปากจนกว้างมาก มองดูภาพเหตุการณ์ข้างหน้าจนเซ่อไปเลย

แม้แต่พวกของจ้าวชิวสือก็มองดูด้วยความงุนงง พวกเขามองดูผลโอมขนขาวแต่ละลูกที่เสมือนดั่งพายุฝนที่ตกลงมาจากกิ่งไม้เบื้องบน พวกเขารู้สึกว่าคล้ายอยู่ในความฝันอย่างนั้น บนท้องฟ้าปรำฝนโอมขนขาวที่ตกลงมา มันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้อย่างไร?

“นี่ นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไร…” ในเวลานี้ นักศึกษาคนอื่นๆ ก็มองดูผลโอมขนขาวหลายสิบลูกที่ตกลงมาโดยพลันด้วยความงุนงง

ในขณะที่ทุกคนกำลังงุนงงอยู่นั้น แขนเสื้อของหลี่ชิเย่ที่ตวัดออกไป ได้เก็บเอาผลโอมขนขาวเข้าไปอยู่ในแขนเสื้อทั้งหมด ยิ้มเรียบเฉย และกล่าวว่า “พอดีเลยคนละลุก” กล่าวพลาง ถือโอกาสสลัดมือไปทีหนึ่ง ผลโอมขนขาวแต่ละลูกได้ตกไปอยู่ในมือของพวกจ้าวชิวสือ

พวกของจ้าวชิวสือยังไม่ทันมีปฏิกิริยาสนอง ในมือกำผลโอมขนขาวเอาไว้ด้วยความงุนงง

“ช่างเถอะ ข้ายั้งมือเอาไว้หน่อยก็แล้วกัน เหลือหลายลูกให้พวกเจ้าได้ลิ้มลองกันบ้าง” หลี่ชิเย่มองดูต้นโอมขนขาวที่อยู่เหนือศีรษะ กล่าวด้วยท่าทางเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในเวลานี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างเหม่อลอย ไม่สามารถเรียกสติกลับมาได้เป็นเวลานาน

ผลโอมขนขาวถูกหลี่ชิเย่งอนิ้วแล้วดีดไปทีหนึ่งก็เสมือนดั่งเป็นพายุฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างนั้น เรื่องเช่นนี้หากไม่ได้มองเห็นกับตาตนเองล้วนแล้วแต่ไม่อยากจะเชื่อ

……………………………………………….