ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2823

ตอนที่ 2823 แพ้ไม่เป็น

ผลโอมขนขาวตกลงมาเสมือนดั่งห่าฝน เหมือนตำนาน เหมือนความฝัน เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้ในความฝันเท่านั้น กล่าวสำหรับนักศึกษาจำนวนมากแล้ว มีเพียงนอนหลับและฝันไปจึงสามารถฝันเห็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ของสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ตกลงมาดั่งห่าฝน ในเวลานี้เกรงว่าพวกเขาล้วนแล้วแต่ต้องหัวเราะจนตื่นขึ้นมาจากความฝัน

แต่ว่า เวลานี้พวกเขาไม่ได้อยู่ท่ามกลางความฝัน ทุกอย่างเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าพวกเขา มันช่างเป็นจริงอะไรอย่างนั้น และเป็นความจริงที่แท้จริงหาใช่ความรู้สึกหลอน

“เจ้าหยิกข้าทีซิ มันเป็นเรื่องจริงหรือไม่” มีนักศึกษาที่รู้สึกว่าตนเองเสมือนหนึ่งกำลังอยู่ในความฝัน ถึงพูดกับพรรคพวกที่อยู่ข้างๆ

เมื่อพรรคพวกหยิกเข้าให้อย่างแรง ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้ว่านี่หาใช่เป็นความฝัน แต่เป็นความจริง นี่คือเรื่องจริง

ถ้าหากภาพนี้ส่งผลกระทบต่อนักศึกษาทั้งหมดที่อยู่ในเหตุการณ์ นักศึกษาทั้งหมดล้วนแล้วแต่อ้าปากกว้าง นี่เป็นเรื่องที่เหลือเชื่ออยู่แล้ว แค่ดีดนิ้วก็สามารถเคาะเอาผลโอมขนขาวตกลงมาหลายสิบลูก เรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน บางทีแม้แต่ราชันแท้จริงก็คงทำไม่ได้กระมัง

พวกจ้าวชิวสือต่างกำผลโอมขนขาวที่อยู่ในมือแน่นด้วยความงุนงง หากไม่เป็นเพราะผลโอมขนขาวในมือเป็นจริงขนาดนั้นล่ะก็ พวกเขายังเข้าใจว่าตนเองกำลังอยู่ในความฝัน

จางติงยวี่พลันยืนเซ่ออยู่ตรงนั้น ปากของเขาอ้ากว้างมาก กว้างขนาดสามารถยัดไข่เป็ดเข้าไปได้ฟองหนึ่ง เขาถูกภาพตรงหน้าทำให้ตื่นตระหนกหวั่นไหว จนขากรรไกรค้าง

“นี่ นี่ นี่ไม่น่าเป็นจริง ไม่น่าเป็นจริง” จางติงยวี่ถึงกับพึมพำขึ้นมา เขาไม่เชื่อว่าภาพตรงหน้าเป็นความจริง

ใช่เพียงแต่จางติงยวี่ที่รู้สึกเหมือนเป็นความฝัน เป็นความเพ้อฝัน ความจริงแล้ว บรรดานักศึกษาจำนวนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างรู้สึกว่ามันไร้เหตุผลเหลือเกิน นี่มันไม่เหมือนเป็นจริงเอาเสียเลย แต่ว่ามันกลับเป็นจริงเสียนี่ ความจริงเห็นกันอยู่ตรงหน้านี่เอง ไม่ว่าจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ความจริงก็คือความจริง มีหลักฐานแน่นหนา

“เสียดาย นี่เป็นความจริงอย่างแท้จริง” หลี่ชิเย่หัวเราะเอ้อระเหยทีหนึ่ง ในเวลานี้ เขาได้นำผลโอมขนขาวที่อยู่ในมือกัดเข้าไปคำหนึ่งและเคี้ยวไปตามอารมณ์ทีหนึ่งก็บ้วนทิ้ง และนำผลโอมขนขาวที่กัดกินไปคำหนึ่งโยนทิ้งไป เมื่อผลโอมขนขาวตกถึงพื้นก็หายไป กลับคืนสู่แผ่นดิน

“ผลไม้แบบนี้รสชาติไม่เอาไหน แค่สินค้าแบกับดินเท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่หัวเราะตามอารมณ์ทีหนึ่ง

มองเห็นผลโอมขนขาวที่อวบสมบูรณ์ลูกหนึ่งถูกกัดกินไปคำหนึ่งก็โยนทิ้งไป แถมไม่อยากกินเสียอีก คล้ายว่านี่คือผลไม้ที่แย่ที่สุดในโลกอย่างนั้น

นักศึกษาบางส่วนมีอารมณ์พลุ่งพล่านอยากจะบีบคอหลี่ชิเย่ให้ตายกับมือ เมื่อเห็นพฤติกรรมที่ล้างผลาญสมบัติตระกูลของหลี่ชิเย่เช่นนี้

ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ ขั้นห้านะเนี่ย อีกทั้งยังเป็นชั้นเลิศของขั้นห้าอีกด้วย อย่าว่าแต่นักศึกษาธรรมดาทั่วไปเลย แม้แต่กล่าวสำหรับกับนักศึกษาของสี่สถาบันศึกษาใหญ่แล้ว ผลโอมขนขาวลักษณะเช่นนี้ก็ดูจะล้ำค่านะเนี่ย

เป็นไงล่ะเวลานี้เมื่อถึงมือหลี่ชิเย่แล้ว แค่กัดกินผลโอมขนขาวไปคำหนึ่งก็เหมือนได้รับความอยุติธรรมอย่างนั้น เหมือนว่านี่คือผลไม้ที่ไม่เอาไหนที่สุดในโลก และกัดกินแค่คำเดียวก็โยนทิ้งเลย

ลูกที่ล้างผลาญสมบัติพ่อแม่ ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้เกรงว่าคงหาได้ไม่กี่คนทั่วทั้งหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ หรือทั่วทั้งแดนลัทธิเซียน

ผู้คนจำนวนเท่าไรที่ถือเอาผลโอมขนขาวลูกหนึ่งเป็นของล้ำค่า ถือเป็นผลไม้เซียน หากตนเองได้ครอบครองสักลูกก็ต้องค่อยๆ ย่อยสลายมัน ค่อยๆ ลิ้มลอง ถ้าเป็นคนที่นำเอาผลโอมขนขาวมาทานเหมือนหนึ่งเป็นผลไม้ธรรมดา นั่นก็เรียกว่าฟุ่มเฟือย ถลุงเงินเป็นเบี้ยมากพอแล้ว ทอดสายตามองออกไปทั่วทั้งแดนลัทธิเซียนก็คงหาได้ไม่กี่คน

กับหลี่ชิเย่เวลานี้เป็นไงล่ะ เขาใช่แค่นำเอาผลโอมขนขาวมาทานเสมือนดั่งผลไม้ธรรมดาเท่านั้น เมื่ออยู่ในปากของเขาแล้วผลโอมขนขาวเหมือนกลายเป็นผลไม่ที่แย่ที่สุด แม้แต่จะทานสักคำก็ไร้อารมณ์

ไม่รู้ว่ามีนักศึกษาจำนวนเท่าไรที่รู้สึกปวดใจ ขณะมองดูผลโอมขนขาวที่ถูกโยนลงพื้นแล้วหายไปลูกนั้น เนื่องจากพวกเขาอยากได้ผลโอมขนขาวสักลูกก็ไม่ง่ายเลย กระทั่งมีคนอยากได้แต่ก็ไม่ได้มาด้วยซ้ำ

“ให้ข้าก็ได้นะ ข้าไม่ถือสาว่าถูกใครเขากัดกินไปคำหนึ่งอยู่แล้ว” มีนักศึกษาถึงกับร้องด้วยความเจ็บปวดในใจ สำหรับพฤติกรรมของหลี่ชิเย่ที่ล้างผลาญพ่อแม่ใช้อย่างสุรุ่ยสุร่าย เป็นที่เศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง และเดือดดาลยิ่งนัก

ไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนเท่าไรที่รู้สึกริษยา และอิจฉาเป็นจำนวนเท่าไร สำหรับพฤติกรรมหลี่ชิเย่ที่สุรุ่ยสุร่ายและล้างผลาญพ่อแม่เช่นนี้

ในบรรดาผู้คนทั้งหมดมีเพียงตู้เหวินรุ่ยที่ไม่รู้สึกประหลาดใจ แม้ว่าหลี่ชิเย่เพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่งก็สามารถเคาะเอาผลโอมขนขาวลงมาได้หลายสิบลูก ในสายตาของตู้เหวินรุ่ยมองว่าเป็นเรื่องปรกติ

“เจ้าแพ้แล้ว” หลี่ชิเย่มองดูจางติงยวี่ช้าๆ ทีหนึ่งด้วยท่าทีเอ้อระเหย

“เป็นไปไม่ได้…” จางติงยวี่ก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งด้วยสัญชาตญาณ สีหน้าขาวซีด ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างมากจ้องมองไปที่หลี่ชิเย่

จางติงยวี่ไม่สามารถยอมรับความจริงเช่นนี้ได้ เมื่อครู่เขาเก็บผลโอมขนขาวมาได้ถึงห้าลูก เรียกได้ว่าชนะแน่นอนอยู่แล้ว ไม่นึกไม่ฝันว่าในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นเขาก็พ่ายแพ้อย่างราบคาบ และพ่ายแพ้จนเหมือนอยู่ในความฝันอย่างนั้น การพลิกกลับเช่นนี้เรียกได้ว่าทำให้เขายากที่จะยอมรับได้อยู่แล้ว