ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2828

ตอนที่ 2828 ค่ายกลเสือดาวเหล็ก

เสือดาวเหล็กที่ตัวสูงดั่งภูเขาตัวหนึ่ง เมื่อมันก้าวขาออกไปก็จะได้ยินเสียงดังตูม ตูม ตูมขึ้นมา ร่างกายที่มีขนาดยักษ์ของมันพลันชนภูเขาจำนวนไม่น้อยพังถล่มลงมา เห็นเพียงมันยกเท้าขึ้นมาก็จะได้ยินเสียงแตกหักที่ดังคร๊ากกกขึ้นมา ต้นไม้และหินผาที่อยู่ใต้เท้าของมันพลันถูกเหยียบจนแตกละเอียด

ขณะที่มันสะบัดหางได้ยินเสียงดังผับ ผับ ผับดังขึ้น เสมือนดั่งเป็นเส้เหล็กที่พลันฟาดใส่หินผาจนแตกละเอียด และผ่าพื้นพสุธาจนแยกออกจากกัน

นักศึกษาที่ดูชมอยู่ในที่ที่ห่างไกลถึงกับตื่นตระหนกเมื่อได้เห็นภาพนี้แล้ว พวกเขาต่างทยอยกันถอยหลังเพื่อป้องกันไม่ให้ตนเองต้องพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วย

“ค่ายกลเสือดาวเหล็ก!” มีนักศึกษาที่ร้องเสียงหลงขึ้นมา เมื่อมองเห็นเสือดาวขนาดยักษ์ที่อยูตรงหน้า รู้สึกหวาดผวาและร้องกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า “นี่เป็นค่ายกลเสือดาวเหล็กที่สร้างขึ้นโดยราชันหญิงจื่อหลง”

“ค่ายกลเสือดาวเหล็กนี้ยังนับว่าจัดอยู่ในระดับเริ่มต้น” นักศึกษาสถาบันสู่กวงพายัพผู้หนึ่งได้กล่าวด้วยท่าทีหนักแน่นจริงจังว่า “ได้ยินมาว่า ราชันหญิงจื่อหลงเคยสร้างค่ายกลสัตว์ขึ้นมาค่ายกลหนึ่ง ค่ายกลดังกล่าวมีอานุภาพที่ยอดเยี่ยมยากจะหาใดเทียม เสมือนหนึ่งสัตว์เทพที่แท้จริงมาด้วยตนเองอย่างนั้น กระทั่งมีผู้กล่าวว่า ค่ายกลดังกล่าวสามารถสังหารราชันแท้จริงได้”

“นับว่าราชันหญิงจื่อหลงมีความยอดเยี่ยมจริงๆ นะเนี่ย มิน่าเล่านางถึงได้ก่อตั้งกองทัพสัตว์เทพเทียบหรงขึ้น และดึงเอายอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนที่ไม่ใช่คนของตำหนักมังกรแท้จริงมาเป็นจำนวนมาก ดูท่าราชันหญิงจื่อหลงมีปณิธานยิ่งใหญ่ที่หมางเมินต่อใต้หล้านะเนี่ย” แม้แต่นักศึกษาที่มีกำลังกล้าแข็งก็รู้สึกหวาดเสียว เมื่อมองเห็นเสือดาวเหล็กขนาดยักษ์ที่อยู่ตรงหน้าตัวนี้

ราชันหญิงจื่อหลงแค่ก่อตั้งค่ายกลใหญ่ขึ้นมาสักค่ายกลตามอารมณ์ก็มีอานุภาพที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ลองนึกภาพดู ถ้าหาราชันหญิงจื่อหลงนางออกโรงด้วยตนเองล่ะก็ มันช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวอะไรอย่างนั้น

“ค่ายกลเสือดาวเหล็กไม่เพียงเป็นค่ายกลขนาดใหญ่เท่านั้น แต่ก็เป็นค่ายกลสัตว์อีกด้วย” นักศึกษาที่เชี่ยวชาญเรื่องค่ายกลผู้หนึ่งกล่าวด้วยท่าทีหนักแน่นจริงจังว่า “ค่ายกลนี้ไม่เพียงหลอมรวมเอาพลังของพวกอู๋เคอเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังได้หลอมรวมพลังพาหนะที่เป็นสัตว์ประหลาดของพวกเขาอีกด้วย สิ่งนี้เรียกได้ว่าเป็นการหลอมรวมพลังที่สมบูรณ์แบบระหว่างคนและสัตว์ และสามารถสำแดงอานุภาพที่แข็งแกร่งมากขึ้นมา ตามความเห็นของข้า ค่ายกลเสือดาวเหล็กเช่นนี้ท้าสู้กับเทพแท้จริงขั้นขึ้นสู่สวรรค์ชั้นที่เก้าได้ไม่มีปัญหา”

“สามารถต้านหนึ่งกระบี่ล้างบาปได้หรือไม่?” มีนักศึกษารุ่นน้องกลั่นลมหายใจ มองดูเสือดาวเหล็กที่สูงใหญ่ปราศจากผู้เทียบเทียมตรงหน้า

นักศึกษาที่มีทักษะยุทธแข็งแกร่งก็มองดูเสือดาวเหล็กตัวนี้ด้วยท่าทีหนักแน่นจริงจัง และกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “เรื่องนี้พูดยาก ลำพังอาศัยนักศึกษาคนหนึ่งของสถาบันศึกษาล้างบาปเกรงว่าไม่สามารถสำแดงพลานุภาพของอาวุธปฐมบรรพบุรุษเล่มหนึ่งได้ เกรงว่าเขาไม่สามารถขับเคลื่อนอาวุธปฐมบรรพบุรุษได้กระมัง”

แม้ว่าอาวุธปฐมบรรพบุรุษนั้นจะมีความแข็งแกร่งยิ่ง แต่ว่า ใช่ว่าใครคนหนึ่งก็สามารถขับเคลื่อนมันได้อยู่แล้ว หากไม่มีกำลังความสามารถที่เพียงพอก็จะไม่สามารถควบคุมขับเคลื่อนอาวุธปฐมบรรพบุรุษได้อยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงไปสำแดงอานุภาพที่ปราศจากผู้ต่อกรของอาวุธปฐมบรรพบุรุษเล่มหนึ่งอยู่แล้ว

ในสายตาของนักศึกษาอื่นๆ มองว่า เฉกเช่นหลี่ชิเย่ที่เป็นเพียงนักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปคนหนึ่ง ต่อให้มีความโดดเด่นยอดเยี่ยมมากกว่านี้ ทักษะยุทธก็มีจำกัด ไม่สามารถขับเคลื่อนกระบี่ปฐมบรรพบุรุษเล่มนี้ได้อยู่แล้ว

“ต้องดูที่กระบี่ล้างบาปเล่มนี้มีความศักดิ์สิทธิ์ถึงระดับไหนกันแล้ว ถ้าหากมันมีความศักดิ์สิทธิ์จริงล่ะก็ ไม่จำเป็นต้องไปขับเคลื่อน ควบคุม ตัวของมันเองก็สามารถสำแดงอานุภาพที่แข็งแกร่งได้ กระทั่งหนึ่งกระบี่ที่ฟาดฟันออกไปก็มีอานุภาพของปฐมบรรพบุรุษ” นักศึกษาอีกคนที่มีความอาวุโสมองดูกระบี่ล้างบาปแล้วอิจฉายิ่งนัก

จะอย่างไรเสียอาวุธปฐมบรรพบุรุษที่มีความศักดิ์สิทธิ์ย่อมมีค่ายิ่งกว่าอาวุธปฐมบรรพบุรุษทั่วไป และทรงพลังยิ่งกว่า

“ก็ใช่” นักศึกษาที่มีกำลังความสามารถสูงก็รู้สึกว่ามีเหตุผล “ถ้าหากว่ากระบี่ล้างบาปเล่มนี้เชื่อมต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างแท้จริง มันยังจะปกป้องนาย สามารรถต่อต้านศัตรูที่แข็งแกร่งยิ่ง ต่อต้านอาวุธที่ทรงพลังยิ่ง”

“หนังดีกำลังจะเริ่มแล้ว” ไม่ว่าใครชนะหรือแพ้ บรรดานักศึกษาที่เฝ้าดูต่างลืมตาเต็มที่ เหมือนเกรงว่าจะพลาดรายละเอียดใดๆ ไปอย่างนั้น กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว สามารถมองเห็นอานุภาพของอาวุธปฐมบรรพบุรุษก็นับเป็นบุญตาอย่างยิ่งเรื่องหนึ่ง

“พี่อู๋ สู้ๆ ต้านรับกระบี่นี้ไว้ได้ กระบี่ล้างบาปก็เป็นของท่านแล้ว” จางติงยวี่ที่อยู่ข้างๆ ส่งเสียงดังขึ้นมา

ไม่ว่าจะเป็นอู่เคอ หรือว่าจางติงยวี่ พวกเขาต่างก็รู้ดีว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จิตใจของตนจะตรงไปตรงมา และมีความสง่างาม ลองถามดูใครบ้างที่ในใจไม่มีความคิดชั่วร้ายเล่า? เว้นแต่เป็นปราชญ์ที่แท้จริง

ดังนั้น สิ่งที่พวกเขาสามารถฝากฝังได้ก็คือ อาศัยกำลังความสามารถของตนให้รับมือกับกระบี่ล้างบาปเอาไว้ได้

“เริ่มได้…” เวลานี้ เสือดาวเหล็กอ้าปาก เสียงที่ออกมาเสมือนดั่งเป็นแผ่นเหล็กสองแผ่นที่เสียดสีกันอย่างนั้น เป็นเสียงที่ไม่น่าฟังอย่างยิ่ง ทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง อีกทั้งเสียงที่ไม่น่าฟังนี้ยังเปี่ยมด้วยการฆ่าฟัน

“เช่นนั้นก็ดี เริ่มได้ สมควรแก่เวลาที่พวกเจ้าต้องเผชิญกับความสว่างได้แล้ว” หลี่ชิเย่เผยรอยยิ้มขึ้นมา และกล่าวว่า “ปล่อยให้รัศมีแสงส่องสว่างทั่วหล้าอย่างเสมอภาคก็แล้วกัน ขับไล่ความชั่วร้าย ทำให้ความมืดบริสุทธิ์”

แวงค์…เสียงหนึ่งดังขึ้น จังหวะที่หลี่ชิเย่พูดขาดคำ กระบี่ล้างบาปทั้งเล่มพลันพวยพุ่งประกายที่ต่อเนื่องออกมา ประกายทุกๆ สายก็เหมือนดั่งเป็นประกายศักดิ์สิทธิ์อย่างนั้น สว่างไสวศักดิ์สิทธิ์และมีสูงสุด

อีกทั้งขณะกระบี่ล้างบาปพวยพุ่งแสงสว่างออกมานั้นเหมือนไม่มีการหยุดนิ่ง เป็นการพวยพุ่งขึ้นมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จากการที่ประกายศักดิ์สิทธิ์นี้พวยพุ่งขึ้นมา เสมือนดั่งเป็นคลื่นที่โหมสาดซัดอย่างนั้น เสมือนดั่งกลายเป็นทะเลแสงสว่าง ด้วยพลังกระเพื่อมของแสงสว่างที่แข็งแกร่งนี้ พลันสร้างความแตกตื่นให้กับผู้คนจำนวนไม่น้อยที่อยู่ไกลออกไปกว่านี้ ในเวลานี้ก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่ห่างไกลทยอยกันมองมาทางด้านนี้