ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2835

ตอนที่ 2835 ไม่เคยได้ยิน

ในเวลานี้ นักศึกษาจำนวนไม่น้อยได้ล้อมวงเข้ามาอย่างช้าๆ ทุกคนต่างจ้องเขม็งไปที่ของล้ำค่ากระบือที่อยู่ในมือของหลี่ชิเย่

ไม่ว่าใครล้วนแล้วแต่ดูออกว่าควายดำยักษ์นั้นเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่มีความยอดเยี่ยมและฝืนลิขิตสวรรค์ยิ่งตัวหนึ่ง แล้วของล้ำค่ากระบือของมันจะมีค่าเท่าไร? ยิ่งไปกว่านั้น มันคือของล้ำค่ากระบือที่กลายมาจากข้าวเปลือกของรวงข้าวทองคำเก้าเกสร ซึ่งนับเป็นของวิเศษที่ประเมินค่าไม่ได้เลยนะเนี่ย

ในเวลานี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด และอูแปลกประหลาดอย่างยิ่ง แม้ว่าทุกคนต่างก็จ้องมองดูของล้ำค่ากระบือที่อยู่ในมือของหลี่ชิเย่อยู่ และทุกคนต่างอยากได้ของล้ำค่ากระบือชิ้นนี้มากทีเดียว แต่ว่า ไม่มีผู้ใดยินดีลงมือเข้าแย่งชิงของล้ำค่ากระบือชิ้นนี้เป็นคนแรก จะอย่างไรเสีย ไม่ว่าใครก็ตามต่างไม่ยอมเป็นผู้ต้องถูกคนอื่นก่นด่า และไม่ยินดีถูกคนอื่นนำเรื่องนี้มาวิพากวิจารณ์ลับหลัง ภายใต้สายตาของผู้คนจำนวนมาก

“เพื่อน ของล้ำค่ากระบือชิ้นนี้ขายหรือไม่?” ในที่สุดก็มีนักศึกษาคนหนึ่งนึกขึ้นมาได้ จึงกล่าวทักทายหลี่ชิเย่ออกไป

ในเมื่อไม่สะดวกในการแย่งชิงของล้ำค่ากระบือภายใต้สายตาผู้คนจำนวนมาก เช่นนั้นแล้วขอซื้อต่อจากหลี่ชิเย่ก็แล้วกัน ไหนๆ ต่างคนต่างยินดีย่อมใช้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น นักศึกษาผู้นี้ยังได้ดีดลูกคิดเอาไว้แล้วว่า ไม่แน่นักกับนักศึกษาจากสถาบันศึกษาล้างบาปเฉกเช่นหลี่ชิเย่แค่ให้ผลประโยชน์เขาเล็กน้อย เขาก็ยินดีขายของล้ำค่ากระบือที่อยู่ในมือของตนให้แล้ว

การที่นักศึกษาผู้นี้ออกปากต้องการซื้อของล้ำค่ากระบือในมือของหลี่ชิเย่ พลันทำให้นักศึกษาทุกคนตาสว่างขึ้นมา ย่อมไม่ต้องสงสัยว่าได้ทำให้นักศึกษาทุกคนมีความคิดใหม่ทันที ใยจะต้องอาศัยการแย่งชิงเล่า ซื้อเอาก็สิ้นเรื่อง ใครให้ราคาสูงกว่าก็จะได้ไป

“อ๋อ เจ้าจะเอาอะไรมาซื้อล่ะ?” หลี่ชิเย่เผยรอยยิ้มขึ้นมาเหมือนนึกอะไรได้ มองดูนักศึกษาเหล่านั้นที่อยู่ตรงหน้า

“ที่ข้ามียันต์กันภัยอยู่ใบหนึ่ง เรียกได้ว่ามีอภินิหารอย่างยิ่ง มันมีการป้องกันถึงสามชั้น อีกทั้งยังมีคาถาล่องหนหายตัว ถ้าหากเจ้าพบกับอันตรายถึงแก่ชีวิตให้เสกยันต์นี้ขึ้นมา ไม่เพียงสามารถช่วยต้านศัตรูให้กับเจ้าได้ ยังสามารถนำพาให้เจ้าหนีหายไปไกลในพริบตา” นักศึกษาผู้นี้เห็นว่าไปต่อไป จึงรู้สึกมีกำลังวังชาขึ้นทันที ล้วงหยิบเอายันต์แผ่นหนึ่งออกมาทันที

มองเห็นยันต์วิเศษแผ่นนี้มีประกายวิเศษวูบวาบ บนนั้นมีอักขระยันต์ที่แกร่งเหมือนเหล็กพริ้วไหวเสมือนดั่งเงินเขียนไว้บนนั้น

“ใช้ได้นะเนี่ย” หลี่ชิเย่เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ลึกซึ้ง และกล่าวพยักหน้าขึ้นมา

“พูดแบบนี้แสดงว่าเจ้ายินดีแลกเปลี่ยนแล้วสิ? ข้าให้ยันต์วิเศษกับเจ้า เจ้าให้ของล้ำค่ากระบือกับข้า” นักศึกษาผู้นี้ดีใจอย่างยิ่ง รีบเดินเข้าไปหา

“ช้าก่อน” นักศึกษาอีกผู้หนึ่งรีบห้ามเอาไว้ เมื่อเห็นหลี่ชิเย่มีทีท่าหวั่นไหวอย่างนั้น เขาได้เปิดถุงจักรวาลออกมา มองเห็นข้างในมีประกายวิเศษที่ลอยขึ้นมา และกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “เพื่อน ที่ตรงนี้ของข้ามีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ห้ารวมหนึ่งร้อยสามสิบสองลูก ทั้งหมดเป็นของเจ้าเพียงแลกกับของล้ำค่ากระบือชิ้นหนึ่ง”

“ไอ้บ้า มือเติบไม่เบานี่” พลันที่เห็นนักศึกษาผู้นี้ต้องการใช้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ห้าร้อยกว่าลูกแลกกับของล้ำค่ากระบือชิ้นหนึ่ง ทำให้นักศึกษาจำนวนไม่น้อยรู้สึกตกใจ นับว่ามือเติบมากทีเดียว และเป็นการบ่งบอกว่ากำลังความสามารถของนักศึกษาผู้นี้แข็งแกร่งมาก อย่างน้อยก็ต้องเป็นเทพแท้แจริงขั้นอมตะ

สีหน้าของนักศึกษาเมื่อครู่ดูไม่จืดเมื่อถูกนักศึกษาผู้นี้แย่งโอกาสไป แต่ว่าทำอะไรไม่ได้ จะอย่างไรเสียผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ห้าจำนวนร้อยกว่าลูกมีค่ายิ่งกว่ายันต์วิเศษของเขา

อย่าว่าแต่นักศึกษาเหล่านี้เลย เวลานี้พวกจ้าวชิวสือต่างจ้องมองไปที่หลี่ชิเย่ ถ้าหากเป็นพวกเขาล่ะก็ พวกเขายินดีที่จะใช้ของล้ำค่ากระบือชิ้นนี้ไปแลกกับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ถุงนั้น

“ที่ข้ามีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ห้าจำนวนหนึ่งร้อยสี่สิบเอ็ดลูก และผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่สี่จำนวนสี่ร้อยเจ็ดสิบแปดลูก แลกกับของล้ำค่ากระบือชิ้นนั้นของเจ้า” ในเวลานี้เอง มีนักศึกษาอีกผู้หนึ่งได้เปิดถุงจักรวาลออกมา

“ฮึแข่งกันด้วยปริมาณมีประโยชน์อะไร” นักศึกษาที่ถูกเกทับไม่ยอมแพ้ หยิบเอาถุงจักรวาลออกมาอีกใบ กล่าวเสียงเย็นชาว่า “ที่ตรงนี้ของข้ามีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเจ็ดอยู่หกลูก แลกของล้ำค่ากระบือของเจ้า”

ย่อมไม่ต้องสงสัยผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเจ็ดหกลูกพลันเกทับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดก่อนหน้าลง จะอย่างไรเสีย ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีขั้นสูงกว่าหนึ่งขั้น สามารถเทียบหนึ่งต่อร้อยได้

“ข้าให้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเจ็ดแปดลูก” นักศึกษาอีกผู้หนึ่งส่งเสียงฮึเย็นชา และไม่ยอมแพ้เช่นกัน ด้วยการเพิ่มอีกสองลูก เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้แล้วเขาได้หยุดนิดหนึ่ง และพูดกับหลี่ชิเย่ว่า “เพื่อนเอ๋ย รวมทั้งผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้า ขั้นสี่เมื่อครู่ทั้งหมดเป็นของเจ้า ขอเพียงมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ ถือเป็นผลไม้กินทุกวัน ขอเพียงฝึกปรือบ้างสักหน่อย เกรงว่าไม่นานนัก เจ้าก็สามารถกลายเป็นระดับเทพแท้จริงคนหนึ่ง กระทั่งสามารถกลายเป็นระดับเทพแท้จริงขั้นขึ้นสู่สวรรค์ จะส่งผลให้เจ้าได้รับประโยชน์ไม่มีสิ้นสุดไปชั่วชีวิต อนาคตไร้ขีดจำกัด ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์มากมายขนาดนี้ มูลค่าของมันเกินกว่าของล้ำค่ากระบือที่อยู่ในมือของเจ้าแน่นอน”

เขากำลังยุยงและหลอกล่อหลี่ชิเย่อยู่ จะอย่างไรเสียมูลค่าของของล้ำค่ากระบือชิ้นนี้สูงกว่าผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้มากทีเดียว โดยเฉพาะข้าวเปลือกของรวงข้าวทองคำเก้าเกสรในของล้ำค่ากระบือไม่สามารถประเมินค่าได้

“ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นะเนี่ย” หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่ง เวลานี้ต้นไม้ที่เขานั่งอยู่ก็คือต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ และต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นนี้ยังเป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดอีกด้วย หลังจากหัวเราะแล้ว หลี่ชิเย่เคาะไปตามอารมณ์ ได้ยินเสียงตุบดังขึ้นเสียงหนึ่ง ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดที่สุกงอมได้ร่วงหล่นลงมาตามเสียง ตกไปอยู่ในมือของหลี่ชิเย่

หลี่ชิเย่กัดกินคำหนึ่งตามอารมณ์ เคี้ยวกินช้าๆ อย่างเอ้อระเหย จากนั้นกล่าวว่า “ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดลงไปกินแล้วรสฝาด ขั้นแปดพอทนกินและกลืนลงคอได้”

คำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้ใบหน้าของนักศึกษาทั้งสองคนนี้แดงก่ำ ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ในขณะนี้ พวกเขาถือเอาผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้า ขั้นเจ็ดของตนดั่งของล้ำค่า ขณะที่หลี่ชิเย่เคาะไปตามอารมณ์ก็สามารถเคาะเอาผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดลงมาได้ พลันทำให้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาถูกเบียดตกไป พวกเขายังจะสามารถนำเอาผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเจ็ดมาแลกของล้ำค่ากระบือของหลี่ชิเย่ได้อีกรึ?

สำหรับพวกจ้าวชิวสือต่างมองดูหลี่ชิเย่ด้วยความงุนงง พวกเขาล้วนแล้วแต่ไม่รู้ว่าหลี่ชิเย่ถึงกับสามารถเคาะเอาผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดลงมาได้ และยังทำได้ง่ายดายอะไรอย่างนั้น