ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2846

ตอนที่ 2846 ขึ้นไปถึง

เวลานี้ พวกของจ้าวชิวสือกัดฟันสู้ ก้าวเดินไปข้างหน้าเงียบๆ แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกได้ว่าแรงกดดันบนตัวจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งจะกดทับร่างกายของพวกเขาจนทรุด แต่พวกเขาก็จะอาศัยกำลังที่มีอยู่เต็มที่ก้าวไปข้างหน้า กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว ต่อให้พวกเขาต้องคลานกันไป พวกเขาก็จะคลานไปให้ถึงด้านหน้าของต้นสูงศักดิ์

ในเวลานี้ กล่าวสำหรับพวกของจ้าวชิวสือแล้ว พวกเขาไม่ได้มาเพื่อผลสูงศักดิ์ พวกเขาเพียงต้องการแสดงให้คนอื่นๆ และแสดงให้กับตนเองว่า พวกเขาก็สามารถปีนขึ้นไปได้ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ที่มีชาติกำเนิดมาจากสถาบันศึกษาล้างบาปที่ไร้ค่าคู่ควรจะกล่าวถึง

ดังนั้น ตลอดทางขณะที่ก้าวเดินไปข้างหน้านั้น แม้ว่าเหงื่อจะไหลหยดลงมาดั่งน้ำฝน ต่อให้ต้องยากลำบากสุดจะทน พวกของจ้าวชิวสือก็จะกัดฟันและนิ่งเงียบแล้วก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวๆ พวกเขาไม่มีใครสักคนที่ส่งเสียงร้องออกมา ไม่ร้องว่าลำบาก ไม่ร้องว่าเหนื่อย

หลังจากเวลาผ่านไปนานมากๆ ในที่สุดพวกของจ้าวชิวสือก็ได้ก้าวขึ้นไปอยู่บนภูเขาแห่งนี้ได้แล้ว ขณะที่พวกเขาขึ้นไปถึงบนเขาลูกนี้นั้น พวกเขาต่างมีเหงื่อที่เปียกชุ่มไปทั้งตัว พวกเขาทุกคนล้วนแล้วแต่เสมือนหนึ่งถูกช้อนตัวขึ้นมาจากน้ำอย่างนั้น เมื่อพวกเขาก้าวเดินไปถึงด้านหน้าของต้นสูงศักดิ์ก็คล้ายเป็นอัมพาตหมดแรงอยู่ตรงนั้น

ในเวลานี้ พวกเขาล้วนแล้วแต่ปราศจากเรี่ยวแรงที่จะไปมองดูต้นสูงศักดิ์ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมอย่างละเอียดได้อีกแล้ว

‘สถาบันศึกษาล้างบาป’ ใต้ต้นสูงศักดิ์ได้มีนักศึกษามารวมตัวกันอยู่เป็นจำนวนมาก นักศึกษาบางคนได้จ้องมองดูพวกของจ้าวชิวสือทีหนึ่ง ให้รู้สึกเหนือความคาดคิดที่ได้เห็นพวกของจ้าวชิวสือที่ปีนขึ้นมา

“นับว่ามีฝีมืออยู่บ้าง” มีนักศึกษารุ่นพี่ที่มองเห็นพวกของจ้าวชิวสือปีนขึ้นมาได้ทั้งหมด อดที่จะพยักหน้าและกล่าวชื่นชม จะอย่างไรเสียไม่ว่าใครก็มองออกว่า พวกของจ้าวชิวสือมีทักษะที่อ่อนมาก พวกเขาเหล่านักศึกษาทุกคนล้วนแล้วแต่ปีนขึ้นมาได้ทั้งหมด ไม่มีใครตกหล่นสักคน ข้อนี้สมควรเป็นที่เลื่อมใสของผู้คน

“ฮึปีนขึ้นมาได้แล้วไง มันก็แค่มาเสียเที่ยว” มีนักศึกษาหัวเราะเยาะทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ต่อให้พวกเขาปีนขึ้นมาได้ก็ได้แต่เบิ่งตามอง หรือว่าพวกเขาสามารถเคาะเก็บผลสูงศักดิ์ลงมาได้สักลูกอย่างนั้นรึ?”

“พูดแบบนี้ เจ้าไม่ได้มาเสียเที่ยวน่ะสิ” หลี่ชิเย่พูดเอ้อระเหยขึ้นมาคำหนึ่งว่า “เช่นนั้นก็ดี ข้าจะมองดูเจ้าเก็บผลสูงศักดิ์ลงมาสักลูก ให้พวกเราที่เป็นเพียงเด็กบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกได้เปิดหูเปิดตา”

“เจ้า…” นักศึกษาผู้นี้พลันถูกหลี่ชิเย่ย้อนจนใบหน้าแดงก่ำจนพูดอะไรไม่ออก เนื่องจากคำพูดคำนี้ของหลี่ชิเย่ก็ได้ทิ่มแทงใจเขาเข้าให้ ตัวเขาเองก็แค่มาดูเฉยๆ เท่านั้น เขาเองก็ไม่สามารถเคาะเก็บเอาผลสูงศักดิ์ลงมาได้เช่นกัน

“เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่เห็นจะมีอะไร การที่พวกเขาปีนขึ้นมาได้ก็นับว่าไม่ง่ายนัก” นักศึกษาที่มีอาวุโสผู้หนึ่งดูจะเป็นผู้ได้รับการอบรมมาดีและกล่าวว่า “นอกจากราชันแท้จริงแล้ว พวกเรามีใครบ้างที่กล้าบอกว่าตัวเองสามารถเคาะเอาผลสูงศักดิ์ลงมาได้สักลูกหนึ่ง”

คำพูดของนักศึกษาผู้นี้ได้รับการพยักหน้าให้การยอมรับจากนักศึกษาจำนวนมาก จะอย่างไรเสีย ผู้ที่สามารถเคาะเอาผลสูงศักดิ์ลงมาได้นั้น ล้วนแล้วแต่เป็นราชันแท้จริง หรือคงความอมตะตลอดกาลผู้ซึ่งมีอำนาจสยบแดนลัทธิเซียนทั้งสิ้น

“เอาล่ะ พวกเจ้าพักหอบหายใจสักหน่อย เมื่อพวกเราเก็บผลสูงศักดิ์ได้แล้วก็จะไป” หลี่ชิเย่สั่งการไปยังพวกจ้าวชิวสือด้วยท่าทีเอ้อระเหย

ว้าว…นักศึกษาที่ถูกหลี่ชิเย่ย้อนจนพูดอะไรไม่ออกได้ออกปากเยาะเย้ยทันทีว่า “ยังสามารถเก็บผลสูงศักดิ์ได้นะเนี่ย เจ้าคิดว่าเป็นอะไร? เป็นผลไม้ป่าที่หน้าบ้านของเจ้ารึ? คิดอยากจะเก็บก็เก็บรึ ไม่ลองปัสสาวะมาส่องหน้าตัวเองว่าเป็นอย่างไร อาศัยกำลังเพียงแค่นี้ของสถาบันศึกษาล้างบาป กล้าบอกว่าสามารถเก็บผลสูงศักดิ์ได้ กล่าววาจาไร้ยางอาย”

หลังจากพูดจบ การได้ถอนหายใจยาวๆ ออกมา เมื่อครู่เขาถูกหลี่ชิเย่ย้อนจนพูดไม่ออกสักคำ ทำให้เขาเสียหน้าอย่างมาก เวลานี้เขาจึงย้อนให้บ้างอย่างไม่เกรงใจ ด้วยการพูดประชดประชันอย่างแรงต่อพวกของหลี่ชิเย่

“อ้อผลสูงศักดิ์น่ะหรือ” หลี่ชิเย่ยิ้มตามอารมณ์ และกล่าวว่า “มันก็แค่ผลไม้ธรรมดาๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้แตกต่างอะไรกับผลไม้ป่าสักเท่าไร ผลไม้เช่นนี้ข้าขี้คร้านจะปลูกเอาไว้หน้าบ้านเสียด้วยซ้ำ!”

พลันที่คำพูดนี้ของหลี่ชิเย่ได้พูดออกไป ปรากฏนักศึกษาจำนวนมากที่มองไปยังหลี่ชิเย่ในทันที ทุกคนต่างรู้สึกว่าคำพูดของหลี่ชิเย่อวดดีมากเกินไป

“เจ้าหนู วาจาโอหังมาก เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นเซียนจริงๆ รึ?” นักศึกษาคนอื่นๆ ต่างหัวเราะขึ้นมา และมีนักศึกษาที่ส่ายหน้าหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“เขาไหนเลยแค่เป็นเซียนแท้จริงนะเนี่ย ข้าว่าเขาคือเซียนนึ่ง” นักศึกษาคนเมื่อครู่กล่าวเยาะเย้ยว่า “เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้ที่ดำรงอยู่ในฐานะปราศจากผู้ต่อกร กล้ากล่าววาจาโอหังโดยไม่ดูตัวเองว่ามีหน้าตาอย่างไร แค่นักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่คู่ควรจะกล่าวถึง หาญกล้ากล่าววาจาไร้ยางอายตรงนี้ เป็นที่อับอายของผู้คน”

“เซียนนึ่ง?” หลี่ชิเย่หัวเราะขึ้นมา และกล่าวว่า “ฉายานี้ไม่เลย ข้ารู้สึกว่าสักวันจับเอาเซียนมาได้ก็สามารถนำมานึ่งกินได้ เทียบกับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อะไรนั่น เรียกว่าเหนือกว่าแสนล้านเท่า”

คำพูดของหลี่ชิเย่ยิ่งพูดยิ่งเหลือเชื่อมากขึ้นทุกที ทำให้ทุกคนต่างมองตาค้างพูดอะไรไม่ออก นี่มันเรียกว่าอวดดีจนเลอะเทอะ แค่นักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปคนหนึ่งบอกว่าจะเก็บผลสูงศักดิ์ก็นับว่าเป็นการกล่าววาจาที่ไร้ยางอาย และไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแล้ว เวลานี้ถึงกับกล้าบอกว่าจะต้มเซียน นี่มันคือความโง่เขลาและไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดโดยแท้

“เจ้าคนที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ” นักศึกษาผู้นี้ส่งเสียงฮึเย็นชา กล่าวดูแคลนว่า “อยากจะคุยโตโอ้อวด กลับไปคุยต่อที่สถาบันศึกษาล้างบาปพวกเจ้าก็แล้วกัน อย่ามาทำตัวให้เป็นที่อับอายแก่คนอื่นเลย”

มีนักศึกษาที่พากันเอะอะโวยวายว่า “ในเมื่อเจ้ายอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ก็เก็บผลสูงศักดิ์มาสักลูกให้ทุกคนได้เห็น ให้ทุกคนได้เปิดหูเปิดตา”