ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2874

ตอนที่ 2874 เด็กมหัศจรรย์สามตามาแล้ว

หลังจากที่หลี่ชิเย่ และกระบือดำขนาดใหญ่ได้ไปจากหุบเขาแล้ว ก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า “ไปเถอะ ช่วยเจ้าสังหารสิ่งชั่วร้ายนั่นเสีย ข้ากลับต้องการรู้ว่าเพราะเหตุใดปราชญ์ไกลกันดารจะต้องคงกลอุบายแบบนี้เอาไว้”

“ได้เลย ไปกัน ข้าจะนำทางให้กับท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่” กระบือดำขนาดใหญ่รู้สึกตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่ จึงออกเดินนำทางให้กับหลี่ชิเย่ทันที

“ดูท่า ครั้งนั้นปราชญ์ไกลกันดารไม่ชอบเจ้าเลยนี่” หลี่ชิเย่มองดูกระบือดำขนาดใหญ่ทีหนึ่งและเอ่ยขึ้นช้าๆ

กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะเจื่อนๆ ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ฮึก็เขานั่นแหละที่แย่งชิงเอาภูเขาศักดิ์สิทธิ์บ้านข้าไป ดังนั้น จึงคิดหาวิธีทุกวิถีทางด้วยการวางกลอุบายเอาไว้ที่นี่เป็นจำนวนมาก วางสิ่งต้องห้ามเอาไว้มากมาย ฮึ ฮึ ฮึไม่เช่นนั้นล่ะก็ กระบือสุดหล่ออย่างข้าคงสังหารเจ้าสิ่งชั่วร้ายตัวนั้นไปนานแล้ว ยกเอาภูเขาศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาแล้ว”

“ภูเขาศักดิ์สิทธิ์นี้ก็ไม่เห็นจะเป็นของบ้านเจ้านี่” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยขึ้นมา

“แต่ ก็ไม่เห็นจะเป็นของปราชญ์ไกลกันดาร” กระบือดำขนาดใหญ่พูดเหมือนมีเหตุผลเต็มที่ที่จะพูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำว่า “เขาอาศัยอะไรยึดครองภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้เอาไว้คนเดียว อาศัยอะไรยกเอาภูเขาศักดิ์สิทธิ์ลูกนี้มาไว้ที่นี่! ภูเขาศักดิ์สิทธิลูกนี้ บ้านข้าก็มีสิทธิ์”

“เพราะว่ากำปั้นเขาหนัก อาศัยเจ้านี่แหละ” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คำพูดนี้พลันทำให้กระบือดำขนาดใหญ่พูดเหมือนมีเหตุผลเต็มที่ที่จะพูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำพลันห่อเหี่ยวลงทันที เหมือนมะเขือเทศที่ถูกแช่แข็ง แต่ว่า เขายังคงไม่พอใจ ยังคงพูดเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรมว่า “เขาเป็นปราชญ์มิใช่รึ? เอาแต่คุยโม้ว่าตนเองโปรดเหล่าเวไนยสัตว์ได้หลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์โดยทั่วกัน อาศัยคุณธรรมสยบผู้คน ทำไมจึงไม่เห็นเขาอาศัยคุณธรรมมาสยบข้าล่ะ ถุย เขาก็คือสภาพบุรุษจอมปลอมคนหนึ่ง!”

“ถ้าหากเป็นข้า ข้าจะอาศัยหนึ่งหมัดซัดเขาให้นอนลงไปกองกับพื้น” หลี่ชิเย่กล่าวเอ้อระเหยว่า “ข้านี่แหละหมัดหนัก ทำไม ไม่พอใจรึ?”

มาคราวนี้ เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ห่อเหี่ยวลงอย่างสิ้นเชิงแล้ว ถึงกับก้มหัวลงด้วยความจนด้วยเกล้า แต่ก็รู้สึกไม่เต็มใจอยู่บ้าง ซุบซิบด้วยความกังขาว่า “ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้อวดอ้างตนว่าอาศัยคุณธรรมสยบผู้คน โปรดเหล่าเวไนยสัตว์ได้หลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์โดยทั่วกัน ฮึ ฮึ ฮึปราชญ์ไกลกันดารก็คือสุภาพบุรุษจอมปลอมคนหนึ่ง พูดอย่างทำอย่าง”

“อาจจะใช่” หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่งส่ายหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “แต่ว่า ที่ว่าอาศัยคุณธรรมสยบผู้คน และที่ว่าอาศัยการโปรดเหล่าเวไนยสัตว์ได้หลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์โดยทั่วกันนั้น มันก็แค่ผู้คนบนโลกคิดไปเองเท่านั้นเอง มันก็แค่ผู้คนบนโลกแต่งตั้งให้ทีหลังเท่านั้น กล่าวสำหรับปราชญ์ไกลกันดารเองแล้ว ผู้คนบนโลกจะมองตัวเขาเป็นเช่นใด ชนรุ่นหลังมองเขาอย่างใดนั้น เกรงว่าเขาคงไม่ได้คิด และไม่ได้ใส่ใจ…”

เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยถึงตรงนี้แล้วได้หยุดลงนิดหนึ่ง สายตาดูลึกล้ำและมองไปที่ที่ห่างไกล กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “กล่าวสำหรับปราชญ์ไกลกันดารแล้ว ที่เขาโปรดนั้นไม่ใช่ผู้คนในหล้า ที่เขาโปรดคือตัวของเขาเองเท่านั้น เขากำลังช่วยเหลือตัวเขาเอง เป็นการพิสูจน์ให้ตนเองเชื่อในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของตนเท่านั้น”

กระบือดำขนาดใหญ่นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายกล่าวเสียงอ่อยๆ ว่า “ศรัทธาความเชื่อไม่ได้เป็นการพิสูจน์ เป็นรักษาไว้อย่างมั่นคง”

“เจ้าพูดได้ถูกต้อง” หลี่ชิเย่มองดูกระบือดำขนาดใหญ่ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “แม้ว่าเจ้าจะเป็นเพียงกระบือถ่านดำตัวหนึ่ง แต่ว่า ในข้อนี้เจ้ากลับมองไปทะลุปรุโปร่ง ถูกต้อง ความเชื่อ เลื่อมใสศรัทธาก็คือการรับษาไว้อย่างมั่นคง ไม่ได้เพื่อปกป้องใคร แค่ปกป้องตนเองเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่าไปยืนยันจึงถือเป็นรจิตแห่งการบำเพ็ญเพียร! ความมั่นคงชองจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรก็คือการปกป้องรักษาไว้อย่างมั่นคง ไม่ใช่ไปยืนยัน ทั้งไม่ได้ยืนยันให้กับผู้คนในหล้าได้เห็น และไม่ได้ยืนยันให้ตนเองได้เห็น”

“ข้าคือกระบือสุดหล่อตัวหนึ่ง” กระบือดำขนาดใหญ่รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง กับการที่หลี่ชิเย่ตั้งฉายาสุ่มๆ ให้กับตน ด้วยการประท้วงอย่างอ่อนแอ

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ เท่านั้น ไม่ได้ให้ความสนใจการประท้วงของกระบือดำขนาดใหญ่

“ดูเอาก็แล้วัน” หลี่ชิเย่มองไปยังที่ที่ห่างไกล หัวเราะทีหนึ่งและกล่าวว่า “ที่ผ่านไปไม่ต้องเอ่ยถึงก็แล้วกัน ไปดูว่าในขณะที่เลื่อมใสศรัทธานั้น ปราชญ์ไกลกันดารเขาคิดอย่างไร”

กระบือดำขนาดใหญ่เหมือนได้คิด หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาพยักหน้าเบาๆ

เดิมทีกระบือดำขนาดใหญ่ก็คือผู้ที่ดำรงอยู่ในฐานะที่ฝืนลิขิตสวรรค์อย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม เขาดำรงอยู่ที่ตรงนี้เป็นระยะเวลาที่ยาวนานมากแล้ว แม้ว่า ส่วนใหญ่แล้วเขาจะถูกผนึกร่างเอาไว้อยู่เสมอๆ แต่ว่า เขากลับมีสายตาที่ยอดเยี่ยมยากจะหาผู้ใดเทียมในหล้า

ขณะที่พวกหลี่ชิเย่รีบเร่งจะไปสังหารมารชั่วร้าย ยังไม่ทันถึงก็มีเรื่องยุ่งยากมาหาถึงที่แล้ว

ได้ยินเสียงปัง…ดังขึ้นเสียงหนึ่ง ปรากฏบนท้องฟ้าสั่นไหวเป็นระลอก เหมือนท้องฟ้าทั้งหมดถูกทำลายจนแตกละเอียดอย่างนั้น ทั่วท้องฟ้าเกิดสั่นไหวโคลงแคลงทีหนึ่ง

ในเวลานี้เอง ปรากฏเท้าขนาดใหญ่ที่เหยียบย่างเข้ามา เหยียบท้องฟ้าจนแตกละเอียด เหยียบสรรพสิ่งจนละเอียด สยบเหล่าชั้นฟ้าและสัจธรรม คนผู้หนึ่งยืนตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า ขวางทางพวกหลี่ชิเย่เอาไว้

ขณะคนผู้นี้ยืนอยู่บนท้องฟ้า และขวางทางของพวกหลี่ชิเย่เอาไว้ พลันเหมือนดั่งเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์สูงสุดลูกหนึ่งที่กั้นขวางและตัดขาดเหล่าชั้นฟ้า ปิดตายหมื่นอาณาจักร เหมือนว่าไม่ว่าใครก็ไม่สามารถก้าวข้ามด้านหน้าของเขาไปได้

คนผู้นี้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นมีลักษณะท่าทางที่ฮึกเหิมลำพองใจ ยอดเยี่ยมยากจะหาใดเทียมในหล้า มีท่วงท่าของพลังที่สูงสุด มีอำนาจน่าเกรงขามสายหนึ่งที่ข้าเท่านั้นเป็นใหญ่แต่ผู้เดียว ท่ามกลางการหมางเมินของเขาเหมือนว่าผู้คนเป็นหมื่นเป็นล้านล้วนแล้วแต่เป็นผู้อ่อนแอกลุ่มหนึ่งเท่านั้นเอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดวงตาดวงที่สามที่ตั้งขึ้นตรงบริเวณระหว่างคิ้วนั้น แม้ว่าดวงตาข้างนี้ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา แต่ว่า ประกายสีทองแต่ละสายที่เปล่งออกมาจากดวงตาข้างนี้กลับดูเหมือนว่าสามารถมองทะลุปรุโปร่งทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างชัดเจน สามารถแทงทลุทุกอย่าง มีพลังที่จะสยบจิตวิญญาณของผู้คนได้ ทำให้ผู้ที่มองดูแล้วถึงกับรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง

เด็กอัศจรรย์สามตา ย่อมไม่ต้องสงสัยว่า ผู้ที่ขวางทางพวกหลี่ชิเย่เอาไว้ก็คือเด็กอัศจรรย์สามตานั่นเอง

“เจ้าเด็กไร้เดียงสานี้มาทำอะไรที่นี่” กระบือดำขนาดใหญ่มองตาขวางเด็กอัศจรรย์สามตาทีหนึ่ง รู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นเด็กอัศจรรย์สามตามาขวางทางเอาไว้