ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2983

ตอนที่ 2983 ไม่มีผู้ใดเปิดได้

แม้ว่ายอดฝีมือ และผู้ยิ่งใหญ่ในงานจำนวนมากต่างทยอยกันทดลองดูแล้ว แต่ว่า ไม่มีใครทำได้สำเร็จ

กล่าวได้ว่า ยอดฝีมือ และผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่ในงานต่างงัดทุกอย่างออกมาจนสิ้น มีผู้ที่อาศัยเคล็ดวิชาที่ลึกซึ้งปราศจากผู้เทียบเทียมไปวิวัฒนาการ และมียอดฝีมือที่อาศัยอาวุธปฐมบรรพบุรุษที่ทรงพลังยิ่งยิงใส่ ยิ่งกว่านั้น ยังมีผู้ยิ่งใหญ่ที่นำเอากฎเหล็กปฐมบรรพบุรุษของพวกเขามา…

แต่ว่า ไม่ว่าจะใช้วิธีการใดๆ ไม่ว่าจะทำความบรรลุอย่างใด ก้อนหินก้อนนี้ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ไม่ได้รับผลใดๆเลย

ภายในงาน ผู้ที่มีความแข็งแกร่งเฉกเช่นราชันแท้จริงเซิ่นซวง ราชันแท้จริงหวงจุนต่างก็ลงมือทดสอบไปแล้ว แต่ว่า ก็ไม่เห็นผลแม้แต่น้อย

ขณะที่ราชันแท้จริงเซิ่นซวงลงมือนั้น นางเพียงใช้นิ้วจิ้มไปเบาๆ ได้ยินเสียงจี๊ด จี๊ด จี๊ดดังขึ้น น้ำแข็งที่เย็นยะเยือกพลันปกคลุมหินทั้งก้อน ความเย็นยะเยือกที่สามารถทำให้ทุกอย่างแหลกละเอียดได้ แต่ว่า กลับไม่ส่งผลใดๆ กับหินก้อนนี้แต่อย่างใด

ราชันแท้จริงหวงจุนสำแดงและวิวัฒนาการสรรพวิชา หวังแอบส่องความยอดเยี่ยมของมัน ในขณะนี้ ร่างกายของเขาสำแดงเหตุการณ์ประหลาดขึ้น ด้านหลังตัวของเขาปรากฏรูปแกะสลักของปฐมบรรพบุรุษแต่ละคนขึ้นมา หนึ่งในนั้นรวมถึงเกาหยางด้วย ไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่ในงานจำนวนเท่าไรต้องชมเปาะด้วยความตื่นตะลึงและรู้สึกหวั่นไหวในใจ

ย่อมไม่ต้องสงสัยว่า ราชันแท้จริงหวงจุนได้รับพรจากปฐมบรรพบุรุษคนแล้วคนเล่า ย่อมสามารถดูออกว่าเขามีกำลังกล้าแข็งเพียงใด ธาตุแท้ภายในของเขาน่ากลัวเช่นใด

แต่ว่า ต่อให้การปรากฏตัวขึ้นมาของปฐมบรรพบุรุษแต่ละคน ยังคงไม่สามารถไขความยอดเยี่ยมของหินก้อนนี้ได้ หินก้อนนี้ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหว

ภายในระยะเวลาอันสั้น หลังจากยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่แต่ละคนได้ทดลองด้วยวิธีการใดแล้ววิธีการใดเล่าล้วนไม่ประสบผลสำเร็จ ยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่จำนวนไม่น้อยต่างทยอยกันละทิ้งไป

“แม้แต่พระอาจารย์จินกวงก็จนปัญญา พวกเราพยายามอย่างไรก็ป่วยการ” สุดท้าย มีผู้ยิ่งใหญ่ที่ละทิ้งกล่าวด้วยความจนด้วยเกล้าไม่ทดลองอีกต่อไป

แม้ว่าในเวลานี้ไม่มีผู้ใดประสบความสำเร็จสักคน ในจำนวนพวกเขามีผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงโด่งดังอยู่จำนวนเท่าไร มีอัจฉริยะบุคคลที่ปราดเปรื่องน่าทึ่งอยู่เท่าใด แต่ว่า ทุกคนล้วนไม่รู้สึกว่ามีอะไรน่าอับอาย

จะอย่างไรเสียแม้แต่พระอาจารย์จินกวงก็ทำความบรรลุก้อนหินก้อนนี้ไม่ได้ การล้มเหลวของพวกเขาก็สมเหตุสมผลอยู่ ลองจินตนาการดู ในแดนลัทธิเซียนยังจะมีใครเทียบได้กับพระอาจารย์จินกวง ในเมื่อพระอาจารย์จินกวงทำไม่ได้ พวกเขาอาศัยอะไรสามารถทำได้เล่า?

“ก้อนหินก้อนนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน” มีผู้คนจำนวนไม่น้อยก็มั่นใจแล้วว่า ก้อนหินก้อนนี้ไม่ธรรมดา หลังจากที่ยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่มากมายต่างทยอยกันประสบความล้มเหลว

ลองจินตนาการดู พวกเขาได้ทดลองโดยอาศัยวิธีการมากมายเท่าไร เคล็ดวิชาที่แข็งแกร่งที่สุด อาวุธที่คมมากที่สุด ไฟโลกันตร์ที่รุนแรงที่สุด…วิธีการทุกอย่างล้วนไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับหินก้อนนี้

หินที่มีความแข็งเช่นนี้ ยังไม่ต้องเอ่ยถึงว่ามันได้ซ่อนความลึกซึ้งยอดเยี่ยมอะไรเอาไว้ ลำพังตัววัสดุที่แกร่งมากถึงเพียงนี้ก็นับว่าปราศจากสิ่งเทียบเทียมแล้ว หากสามารถนำมาสร้างเป็นอาวุธสักชิ้น เรียกได้ว่ามีมูลค่ายากที่จะประเมิน

“พี่ท่านมองเรื่องนี้อย่างไรเล่า? ” ขณะที่บรรดายอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ต่างทยอยกันเข้าทดลองนั้น นางฟ้าแห่งเขาหวู่สิงซานฮุ่ยชิงเสียนยังคงนั่งอยู่กับที่นั่งของตน ยังคงมีท่าทีเงียบสงบอิสระเสรี

เวลานี้สายตาของฮุ่ยชิงเสียนเสมือนดั่งสายน้ำไหล มองไปที่หลี่ชิเย่ และเอ่ยถามถึงความเห็นของหลี่ชิเย่

ขณะที่ทุกคนกำลังทำการทดสอบต่อหินก้อนดังกล่าวอยู่นั้น หลี่ชิเย่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างมั่นคง ไม่มีทีท่าจะลงมือ ท่าทางเรียบเฉยอิสระเสรี

ขณะที่ฮุ่ยชิงเสียนสอบถามมา หลี่ชิเย่จึงมองดูก้อนหินก้อนนี้ทีหนึ่ง กล่าวเรียบๆ ว่า “จิตใจดั่งหินผา”

ฮุ่ยชิงเสียนชมเปาะด้วยความตื่นตะลึงว่า “ความสูงส่งของพี่ท่าน ใช่รุ่นพวกเราสามารถเทียบเคียงได้ ฮุ่ยชิงเสียนพิจารณาอยู่นานจึงได้เข้าใจ พี่ท่านแค่มองดูไม่กี่ทีก็รู้ถึงความยอดเยี่ยมของมันแล้ว ละอายยิ่งนัก”

“อย่างน้อยเจ้าฉลาดกว่าพวกเขาไม่น้อยทีเดียว” หลี่ชิเย่ยิ้มๆ

ฮุ่ยชิงเสียนส่ายหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “ชิงเสียนห่างชั้นยิ่งนัก บางทีนี่ก็คือสิ่งที่ชิงเสียนขาดไป ยังไม่ถึงขั้นนั้น ไม่สามารถเปิดมันออกมาได้ น่าเสียดาย ดูท่าชิงเสียนยังมีหนทางที่ต้องก้าวเดินที่ยาวไกลยิ่งนัก”

ย่อมไม่ต้องสงสัย ก่อนหน้านี้ฮุ่ยชิงเสียนได้ทดลองเปิดหินก้อนนี้มาแล้ว แต่ว่า นางเองก็ไม่สามารถเปิดหินก้อนนี้ได้

แน่นอน ใช่ว่าฮุ่ยชิงเสียนจะไม่ได้อะไรเลยจากการนี้ ขณะที่ทำการพินิจพิเคราะห์หินก้อนนี้นั้น นางได้เข้าใจแล้วว่าควรจะไปเปิดหินก้อนนี้ได้อย่างไร แต่ว่า นางยังไม่สามารถทำได้ด้วยยังคงห่างชั้นอยู่ ทำให้นางรู้สึกเสียใจ

“สิ่งนี้จำเป็นต้องอาศัยเวลาในการขัดเกลา” หลี่ชิเย่ยิ้มๆ และกล่าวว่า “ไม่มีใครที่ถือกำเนิดขึ้นมาก็เป็นเช่นนี้ ของแบบนี้หาใช่พรสวรรค์และสติปัญญาสามารถเทียบเคียงได้ ต้องการการขัดเกลาด้วยวันเวลาและเรื่องราวบนโลก จึงสามารถทำให้เจ้ามีความแกร่งมากยิ่งขึ้น”

“พี่ท่านพูดมามีเหตุผล” ฮุ่ยชิงเสียนถึงกับพยักหน้าและกล่าวว่า “คำบอกเล่าของพี่ท่านทำให้ได้ประโยชน์ไม่น้อย ผู้ฝึกบำเพ็ญตนอย่างพวกเรามักจะแสวงหาสิ่งที่เป็นปลีกย่อย ละเลยแก่นแท้ของมันอยู่เสมอๆ ท้ายที่สุดแล้วทำให้ยิ่งเดินยิ่งไกล ยิ่งเดินยิ่งเบี่ยงเบนออกไป หวนกลับคืนไม่ได้อีกนับจากนั้นเป็นต้นมา”

“หากเป็นเช่นนี้จริงก็คงเดินไปไม่ได้ไกล” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “หากไร้ซึ่งแก่นแท้ มันก็เป็นเพียงวิมานบนอากาศเท่านั้น คงมีสักวันที่ร่วงหล่นลงมา”

“พี่ท่านกล่าวได้ถูกต้องยิ่ง” ฮุ่ยชิงเสียนอดที่จะเอ่ยชื่นชม

เมื่อฮุ่ยชิงเสียนเอ่ยถึงตรงนี้หยุดนิดหนึ่ง มองดูหินก้อนนั้นและเอ่ยถามว่า “พี่ท่านคิดว่าเป็นผู้ใดที่ทิ้งหินก้อนนี้เอาไว้เล่า? ”