ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 3097

ตอนที่ 3097 ยังมีอีกคน

เสียงฮึน่าเกรงขามดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง ฟ้าดินล้วนตระหนกตกใจ สุริยันจันทราดล้วนอับแสง เสียงฮึน่าเกรงขามเสียงหนึ่งเปี่ยมด้วยลักษณะอันน่าเกรงขามสูงสุด ภายใต้เสียงฮึน่าเกรงขามเสียงนี้ แม้แต่ราชันแท้จริงและเทพแท้จริงก็ต้องขวัญหนีดีฝ่อ

ทว่า ปฏิกิริยาของหลี่ชิเย่กับเสียงฮึน่าเกรงขามเช่นนี้กลับเรียบเฉยมาก มองเหมือนไม่มีตัวตน

นาทีนี้ได้ยินเสียงแว้งค์ดังขึ้นเสียงหนึ่ง ดวงดาวรวมตัวกัน แสงที่แปรปรวน ในพริบตาเดียวนั่นเอง ภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวปรากฏใบหน้าขึ้นมา ใบหน้าใบนี้ดูจะเหมือนในความฝันมาก ไม่สู้จะเป็นจริงนัก กระทั่งมองเห็นแล้วก็จะลืมเลือนไปทันที

ขณะที่มองเห็นใบหน้านี้จะรู้สึกว่าตนเองนั้นกำลังนอนหลับสนิทและฝันไปเท่านั้น แต่ว่า เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วก็จะจำรายละเอียดของความฝันนี้ไม่ได้ เพียงรู้สึกจำได้เลือนรางว่าตนเองได้ฝันไปเท่านั้น

ใบหน้าลักษณะเช่นนี้ รวมตัวกันแล้วสลายไปทันที ช่างรวดเร็วอะไรปานนั้น ทำให้ผู้คนตามไม่ทัน

“ทุกสิ่งกำเนิดขึ้นโดยใจมาร ทุกสิ่งกำเนิดจากความปรารถนาอยากได้สิ่งหนึ่งสิ่งใด ทุกสิ่งกำเนิดจากบุญคุณความแค้น” หลี่ชิเย่ยิ้มบางๆ ทีหนึ่ง เมื่อมองเห็นใบหน้าที่รวมตัวกันแล้วสลายตัวไปนั่น

“แล้วใจมารของท่านเป็นเช่นใดเล่า?” ในเวลานี้เอง บริเวณที่ลึกเข้าไปของช่องว่างนี้ปรากฎเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่แผ่วเบามาก เหมือนกำลังร้องขึ้นมาเบาๆ

ขณะที่ได้ยินเสียงลักษณะเช่นนี้ จะรู้สึกว่าตนเองนั้นไม่ได้อาศัยหูในการได้ยินเสียงๆ นี้ แต่เสียงๆ นี้ได้ก้องกังวานอยู่ในสมองของตน เหมือนตนเองกำลังพูดกับตนเองอย่างนั้น

เหมือนเสียงของตนเองที่ดังก้องกังวานอยู่ในสมองของตน คล้ายเป็นมายายิ่งนัก หากเป็นผู้ที่มีพลังแห่งสมาธิมีจิตตั้งมั่นไม่ดี จะต้องถูกสภาพการณ์เช่นนี้ทำให้ตื่นตระหนกจนเสียงสติได้

“ใจมารของข้า?” หลี่ชิเย่ไม่รู้สึกประหลาด หัวเราะทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ใจมารของข้าก็คือตัวข้าเอง หนึ่งความนึกคิดเป็นมารเท่านั้น ไหนเลยต้องการสิ่งอื่นใด?”

“มารนี้หาใช่มารนั้น” เสียงที่ร้องขึ้นมาแผ่วเบามากจากบริเวณลึกเข้าไปในช่องว่างกำลังก้องกังวาน

“ไม่ กล่าวสำหรับข้าแล้ว มารนี้ก็คือมารนั้น” หลี่ชิเย่ยิ้มบางๆ และกล่าวเอ้อระเหยว่า “คำพูดปรัชญาเมธีพูดมีเหตุผล เมื่อใดที่บ้าคลั่งขึ้นมา แม้แต่ตัวข้าเองยังกลัวตัวเอง นี่แหละคือใจมารของข้า”

ผู้ที่อยู่ในบริเวณลึกเข้าไปในช่องว่างไม่ได้ส่งเสียงออกมา เหมือนกำลังไตร่ตรองถึงคำพูดของหลี่ชิเย่ และหรือไม่เห็นด้วยกับคำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่

แต่ว่า หลี่ชิเย่ก็คือใจมารของตนเอง เขาไม่ได้หวาดกลัวตนเองจะกลายเป็นอะไร และไม่กังวลว่ามีการเปลี่ยนแปลงเพราะความเย้ายวนอะไร กล่าวสำหรับเขาแล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่คู่ควรจะกล่าวถึง

“ควรเป็นเวลาที่พวกเราต้องคุยกันแล้ว” หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่ง กล่าวเอ้อระเหยว่า “เจ้าว่าอย่างนั้นหรือไม่?”

ผู้อยู่ในบริเวณลึกเข้าไปในช่องว่างเงียบเชียบไร้เสียง คราวนี้เขาคิดจะฉวยโอกาสไม่สำเร็จ แถมยังเสียเปรียบอีกต่างหาก เดิมทีเขาคิดจะฉวยก้อนหินก้อนนั้นให้ได้ นึกไม่ถึงว่ากลับไปหาเรื่องกับผู้ดำรงอยู่ในฐานะเช่นนี้ ที่เขานึกไม่ถึงยิ่งกว่าก็คือ หลี่ชิเย่เหมือนว่าได้เกินเลยการคาดเดาไปแล้ว กำลังความสามารถเช่นนี้ ลักษณะที่มีฐานะสูงสุดเช่นนี้ เขาไม่ได้พบเห็นมาเป็นเวลานาน นานมากๆ มาแล้ว

“สิ่งที่ข้าสามารถให้ได้มีน้อยมาก” สุดท้าย เสียงแผ่วเบาบริเวณลึกเข้าไปในช่องว่างได้ก้องกังวานอีกครั้ง

“อย่างนั้นรึ?” หลี่ชิเย่เผยอมุมปากทีหนึ่งแค่ยิ้มๆ เท่านั้นเอง กล่าวเรียบเฉยว่า “ข้าไม่คิดเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้นข้าขอถามเจ้า ในบรรดาสามสิบหกนั้นเจ้าจัดอยู่อันดับที่เท่าไร?”

บริเวณลึกเข้าไปในช่องว่างมีแต่ความเงียบสงัด หลังจากผ่านไปนานมาก เสียงที่แผ่วเบาจึงดังก้องกังวานขึ้นว่า “เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนย่อมมีคน ความลึกซึ้งของสัจธรรมจะอยู่เหนือการจินตนาการของท่าน ต่อให้ท่านมีจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรสูงสุด ปราศจากผู้เทียบเทียมตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน แต่ว่า มีการดำรงอยู่ก็จะยิ่งสูงและกว้างไกลมากขึ้น ยิ่งไม่สามารถจินตนาการได้”

ขณะที่เสียงแผ่วเบาพูดคำพูดเช่นนี้ขึ้นมา ดูจะหนักแน่นจริงจัง ใช่เป็นการหาเหตุมาปฏิเสธ

ลองจินตนาการดู สระเฟยตี้ฉือนั้นดำรงอยู่ในฐานะน่าสยองขวัญเพียงใด แม้แต่ระดับปฐมบรรพบุรุษ ชั้นแดนลัทธิเซียนก็ไม่สามารถพาตัวเองกลับออกมาได้อย่างปลอดภัย ตัวเขาที่น่าสยองขวัญเพียงนี้แต่ยังคงหนักแน่นจริงจังเช่นนี้ ย่อมสามารถจินตนาการได้ถึงสิ่งที่เขาพูดแล้ว

ถ้าหากผู้ที่สามารถคิดได้ทะลุปรุโปร่ง สามารถทราบถึงความลึกซึ้งยอดเยี่ยมได้ ย่อมจะไม่ตัวสั่นดั่งลูกนกแน่นอน

“เทียบกับสวรรค์โจรเป็นอย่างไรบ้าง?” ท่าทีหลี่ชิเย่สงบเงียบ ไม่ได้ต้องหนักแน่นเพราะคำพูดเช่นนี้ ยังคงเรียบเฉย และเป็นธรรมชาติ

“เทียบกันได้” บริเวณลึกเข้าไปในช่องว่างปรากฏเสียงก้องกังวานเช่นนี้ขึ้นมา

หลี่ชิเย่หรี่ตาทีหนึ่ง แววตาเต้นกระตุกทีหนึ่ง กล่าวเรียบเฉยขึ้นว่า “น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ”

“โลกที่กว้างใหญ่ มันจะเป็นสิ่งที่ท่านไม่สามารถจินตนาการได้” เสียงก้องกังวานดังออกมาจากส่วนที่ลึกเข้าไปในช่องว่าง และกล่าวว่า “แม้ว่าท่านจะได้รับบางสิ่งบางอย่างมาแล้ว แต่ว่า นั่นเป็นเพียงเริ่มต้นเท่านั้นเอง”

“ไม่ มันอยู่ในจินตนาการของข้าตลอดมา” หลี่ชิเย่ยิ้มบางๆ ทีหนึ่ง เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ตรงกันข้าม สิ่งนี้กล่าวสำหรับข้าแล้วเป็นเรื่องที่มีความหมายมากทีเดียว คุ้มค่าแก่การรอคอย หากมาได้เพียงเท่านี้ล่ะก็ มันช่างน่าเบื่อ ช่างน่าเปลี่ยวเหงาอะไรอย่างนั้น”

บริเวณลึกเข้าไปในช่องว่างนิ่งเงียบ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงถูกทำให้ขวัญหนีดีฝ่อไปนานแล้ว

หลี่ชิเย่กลับพูดว่า หากไม่ได้มีเช่นนี้มันช่างน่าเบื่อ ช่างอ้างว้างอะไรอย่างนั้น

ยิ่งสูงยิ่งหนาว ความปราศจากผู้ต่อกรมักอ้างว้างเสมอ นี่แหละคือหลี่ชิเย่ เนื่องจากศัตรูของเขาหาใช่คนอื่นไกล ศัตรูของเขาก็คือตัวเขาเอง! นี่แหละคือเรื่องที่อ้างว้างมากที่สุด

“ท่านอยากได้อะไร?” ในที่สุด เสียงแผ่วเบาบริเวณลึกเข้าไปในช่องว่างดังกังวานขึ้นมา

“ที่ข้าต้องการน่ะหรือ ไม่มาก” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “สถานที่แห่งนี้ไม่เลว อยากจะขอยืมใช้สักหน่อยเท่านั้น หลอมกลั่นอาวุธสักนิด และพูดคุยเรื่องที่น่าสนุกบ้างก็เท่านั้นเอง”

“ไม่มีเรื่องสนุกบนโลก” เสียงก้องกังวานดังออกมาจากส่วนที่ลึกเข้าไปในช่องว่าง “มีเพียงเลือดกับน้ำตา”