ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1006

มันเป็นเพียงนกกระเรียนกระดาษธรรมดา โดยทันทีที่ถูกขว้างออกไป เปลวไฟสีแดงเข้มพลันลุกโชนและแผดเผาจนเริ่มกลายเป็นขี้เถ้า

ในท่าแหงนมองฟ้า อามุนด์ก้มหน้าลงและจ้องมองเปลวไฟสีแดง ตามด้วยยกมือขึ้น

ด้านหลังแว่นตาขาเดียว แสงเย็นเยียบสว่างขึ้น

เพียงพริบตา เปลวไฟที่แผดเผานกกระเรียนกระดาษหายไป พลังในการสลับตำแหน่งกับหุ่นเชิดหายไป พลังควบคุมเพลิงหายไป พลังกระโจนเพลิงหายไป พลังปืนใหญ่อัดอาการหายไป!

มันถูกขโมยพลังพิเศษทั้งสิ้นหกชนิด สี่จากหกเป็นพลังที่สำคัญมาก!

หากอามุนด์ขโมยเพิ่มได้อีกสักนิด ไคลน์อาจกลายเป็นเพียงคนธรรมดา

นี่คือ ‘การขโมย’ ระดับเทวทูต!

ท่ามกลางเปลวไฟที่ดับมอด นกกระเรียนกระดาษยังคงลอยอย่างช้าๆ

…

เบ็คลันด์ บ้านของนายแพทย์อลัน ภายในรถเข็นเด็กสีดำ

วิล·อัสติน·คริสที่ถูกห่อด้วยผ้าไหมสีเงิน เช็ดปากและดวงตา พึมพำเสียงแผ่ว

“ทำไมชีวิตมันเหนื่อยแบบนี้…”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง มันหยิบไม้เท้าออกจากที่ใดไม่มีใครทราบ ส่วนหัวฝังพลอยสีใส

แสงที่บริสุทธิ์ค่อยๆ สร้างขึ้น เผยให้เห็นปฏิทินในห้องอย่างชัดเจน

วันนี้เป็นวันอังคาร

…

บ้านเลขที่ 160 ถนนเบิร์คลุน ภายในสวนของดอน·ดันเตส

นกกระเรียนกระดาษที่ถูกเผาไปบางส่วนจนกลายเป็นสีดำ จู่ๆ ก็ลอยค้างกลางอากาศ สัญลักษณ์สีเงินอันซับซ้อนพุ่งออกมาทีละตัว ก่อนจะกลายเป็นงูไร้เกล็ดขนาดมหึมา

บนผิวของงูยักษ์สีเงินสว่างตัวนี้ สัญลักษณ์เริ่มก่อตัวเป็นกงล้อที่เชื่อมต่อหัวถึงหาง โดยที่แต่ละกงล้อจะมีสัญลักษณ์ต่างกัน

ดวงตาสีแดงสดและเย็นเยียบมองไปรอบๆ หนึ่งครั้ง ก่อนที่งูยักษ์จะลอยสูงขึ้นไปในอากาศเหนือถนนเบิร์คลุน ขดตัวงับหางตัวเอง

เงาของมันแผ่ปกคลุมทั่วทั้งบล็อกถนน ดูคล้ายกับกงล้อมายาอันลึกลับซับซ้อน

เพียงพริบตา ไม่ว่าจะส.ส. มัคท์ในห้องนั่งเล่นของบ้านเลขที่ 39 ถนนเบิร์คลุน มาดามลีอานน่า และสาวใช้กับคนรับใช้อีกจำนวนหนึ่ง ทั้งหมดพลันหุบยิ้ม ถอดแว่นตาขาเดียวออกจากตาขวา เก็บกลับเข้าไปในมือ ก่อนที่แว่นจะกลายเป็นเพียงจุดแสงสว่าง

ทันทีหลังจากนั้น บ้างสวมแว่นตากรอบทองที่ดูคล้ายเครื่องประดับ บ้างขยี้ตา บ้างมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทีผ่อนคลาย ย้อนกลับไปยังสถานะก่อนหน้า

เฮเซลที่กำลังนั่งก้นจ้ำเบ้าบนพื้น ได้เห็นฉากตรงหน้า เธอรู้สึกราวกับโลกทั้งใบกำลังถล่ม รีบใช้มือทั้งสองข้างพยุงร่างกายให้ลุกยืนและรีบก้าวถอยหลัง

ดวงตาอันแสนเย็นชาของอามุนด์หายไปจากหุ่นเชิด ‘ผู้ชนะ’ เอ็นยูน แว่นตาขาเดียวบิดงอเล็กน้อย สายตาเอ็นยูนมิได้ดูแคลนไคลน์เหมือนในตอนต้น

นอกจากนั้น บางสิ่งถูกขับออกจากร่างของมันอย่างเชื่องช้า ไม่ใช่อะไรนอกจาก ‘หนอนกาลเวลา’ ตัวใสที่เต็มไปด้วยลวดลายหนาและชัดเจน หนอนตัวดังกล่าวปรากฏขึ้นด้านบนศีรษะ

และภายในมิติแห่งความลับนี้ หนอนกาลเวลาตัวดังกล่าวกลายสภาพเป็นชายผมดำ ดวงตาสีดำ หน้าผากกว้าง ใบหน้าผอมเพรียว

นี่ไม่ใช่ภาวะ ‘กระแสเวลา’ ในถนนเบิร์คลุนไหลถอยหลัง เพราะทั้งไคลน์และเลียวนาร์ดต่างไม่ได้รับผลกระทบ หากแต่เป็นการย้อนกลับสถานะของอามุนด์กลับไปเมื่อหลายนาทีก่อน!

อสรพิษโชคชะตา ‘เริ่มต้นใหม่’ !

แม้ว่าวิล·อัสตินจะคาดคะเนความผันผวนของชะตากรรมไว้ช้ากว่านี้เล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ปรากฏกายพร้อมกับสร้างอิทธิพลได้ทันเวลา

และเพื่อแลกกับความช่วยเหลือของอสรพิษแห่งชะตา ไม่เพียงไคลน์ต้องเตรียมไอศกรีมห้าลูกที่มีรสชาติแตกต่างกัน แต่ยังสัญญาว่าจะตอบแทนอย่างเหมาะสม ผลของการพูดคุยเบื้องต้นก็คือ ไคลน์ต้องหาสมบัติวิเศษที่จะช่วยให้วิล·อัสตินฟื้นคืนพลังกลับมาในช่วงเวลาสั้นๆ อย่างน้อยสองชิ้น

เมื่ออามุนด์เผชิญกับเหตุไม่คาดฝัน ไคลน์ไม่ลังเลที่จะชักลูกโม่ลางมรณะออกมาง้างนก เล็กปากกระบอกไปทางอีกฝ่าย

ปัง!

มันลั่นไกลางมรณะอย่างใจเย็นและเด็ดขาด ปลดปล่อย ‘กระสุนคุมวิญญาณ’ ที่เตรียมไว้นานแล้ว

ลำแสงสีเงินเข้มสว่างวาบ กระสุนพุ่งปะทะร่างอามุนด์ที่สวมหมวกปลายแหลมและชุดคลุมสีดำทรงโบราณ ทะลวงผ่านร่าง ‘หนอนกาลเวลา’ ที่มีขนาดใหญ่และคมชัดกว่า ‘หนอนกาลเวลา’ ตัวใดที่ไคลน์เคยเห็นมาทั้งหมด!

ท่ามกลางแสงกระจัดกระจาย ร่างอามุนด์ในอากาศพลันสั่นสะท้านและแข็งทื่อ ล้มเหลวในการแสดงอารมณ์ทางสีหน้า

และในขณะเดียวกัน เลียวนาร์ดที่เพิ่งมาถึงด้านบนตามคำแนะนำของชายชรา ทำการเหยียบไม้เท้าวาจาสมุทรและลอยตัวบนอากาศ เหยียดแขนเล็กน้อย ผ่อนคลายร่างวิญญาณของตน

ภายในดวงตาสีเขียวคู่นั้น แสงสว่างจางๆ ปรากฏขึ้นพร้อมกับหนอนกาลเวลาสิบสองปล้อง

หนอนกาลเวลาทั้งสองตัวต่างขดหัวชนหาง กลายเป็นรูปทรงกงล้อแนวตั้ง

กงล้อหมุนอย่างเชื่องช้า ภาพมายาที่มีร่องรอยโบราณปรากฏขึ้นด้านหลังเลียวนาร์ด

ผ่านไปไม่กี่วินาที มันกลับมาอยู่ในรูปลักษณ์เดิมอีกครั้ง ชีวิตชีวากลับมาชุ่มฉ่ำร่างกาย

พลังของเทวทูตนับว่าใกล้เคียงกับเทพมาก… เราสัมผัสโดยเพียงครู่เดียว เกือบต้องแก่ตายคาที่… ไม่แน่ใจว่าการตายแบบนี้จะคืนชีพได้ไหม… หลังจากตรวจสอบสภาพร่างกายตัวเอง ไคลน์รีบเงยหน้าคุยกับเลียวนาร์ดบนท้องฟ้า

“จะช่วยคนที่เคยถูกอามุนด์สิงได้ยังไง?”

ทันใดนั้น นาฬิกาโบราณมายาด้านหลังเลียวนาร์ด เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว กระจัดกระจายกลายเป็นจุดแสงและกลับไปรวมในตัวนักกวีหนุ่ม

เลียวนาร์ดเอียงคอเล็กน้อย คล้ายกับกำลังตั้งใจฟังบางอย่าง จากนั้นก็กล่าว

“ตะกอนพลังของ ‘หนอนกาลเวลา’ ในร่างกายพวกเขาถูกขจัดออกไปหมดแล้ว แต่ยังหลงเหลือร่องรอยบางอย่างที่ยังไม่หมด แต่นั่นก็ส่งผลกระทบไม่มากนัก… ไม่สิ… การที่ตาแก่บอกว่าไม่มาก นั่นอาจเป็นในมุมมองของเทวทูต… สรุปโดยสั้น คุณสามารถบอกให้พวกเขาสวดวิงวอนถึงเทพที่ตัวเองศรัทธา ร้องขอการขจัดปัดเป่า แต่ถ้าไม่อธิบายให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น เกรงว่าเทพก็คงไม่ตอบสนอง… ถ้ากังวลเกี่ยวกับปัญหาที่จะตามมา คุณสามารถพิจารณาแนะนำให้เขา… เอ่อ… สวดวิงวอนถึง… ตัวตนลึกลับ… วัตถุทุกชิ้นที่เกิดขึ้นระหว่างกระบวนการดังกล่าว ตาแก่ยกให้พวกคุณทั้งหมด”

บางที อาจเป็นเพราะประสบการณ์การปะทะกันระหว่างเทวทูต หรือไม่ก็การได้เห็นภาพมายาของอสรพิษแห่งชะตาอย่างใกล้ชิด เลียวนาร์ดยังมิอาจขจัดอาการตื่นเต้นและสั่นคลอนภายในใจ

ชาวเมืองในละแวกนี้ส่วนใหญ่นับถือเทพธิดา แล้วจะโน้มน้าวยังไงให้สวดวิงวอนถึงเดอะฟูล? เราไม่อยากถูกลักพาตัวเข้าไปในหมู่บ้านสายหมอกนั่นอีกแล้ว… อา… เทพธิดาทราบเรื่องนี้แล้ว พระองค์น่าจะตอบสนองและช่วยเหลือ… หลังจากนั้น เราก็ขอให้มาดามอาเรียนน่าคืนซาก ‘หนอนกาลเวลา’ ที่แต่ละคนพ่นออกมาให้เรา… เอ่อ… แบ่งให้พวกเขาสักนิดด้วยดีกว่า… ท่ามกลางกระแสความคิด ไคลน์เริ่มโล่งใจ

มันถามโดยไม่มองหน้า

“หลังจากขจัดปัดเป่าอย่างสมบูรณ์ จะยังเหลือผลข้างเคียงอีกไหม?”

แม้มันจะเคยมีประสบการณ์ในกรณีของเดอะซันน้อยมาแล้ว แต่ผลลัพธ์อาจไม่เหมือนกัน เพราะเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นผู้วิเศษ

เลียวนาร์ดทำหน้าฟังสักพักก่อนจะตอบ

“ก็นิดหน่อย… เนื่องจากเป็นการ ‘สิงร่าง’ ในฐานะปรสิตโดยสมบูรณ์ ถึงคนธรรมจะถูกฟื้นฟูจนกลับเป็นปรกติ แต่ก็จะยังหลงเหลือผลกระทบบางอย่าง เช่นการชอบสวมแว่นตาขาเดียว”

“…ตกลง คุณกลับไปก่อน ผมจะจัดการที่เหลือเอง” ไคลน์พยักหน้ารับ โชคดีที่ไม่มีผู้เกี่ยวข้องคนใดใช้พลังทำลายล้างออกมา ไม่อย่างนั้น อย่าว่าแต่ถนนเบิร์คลุน เกรงว่าเขตเหนือทั้งเขตอาจถูกลบออกจากแผนที่

…

ท่าเรือพริสต์ ชายหนุ่มผมดำ ตาสีดำ ใบหน้าผอมเพรียว สวมแว่นตาขาเดียว ขี่จักรยานกลับบ้านด้วยท่าทีสบายใจ

ใบหน้าของมันกำลังเผยรอยยิ้ม หลังจากเปิดตู้จดหมาย มันนำหนังสือพิมพ์และจดหมายข้างในออกมา

ขณะเดินเข้าบ้าน ชายหนุ่มใช้มือขวาจับแว่นตาขาเดียว อีกมือหนึ่งแกะซองและอ่านจดหมาย จนกระทั่งได้พบกับจดหมายที่ไม่ได้ลงนาม

“หากพวกเราทุกคนในเบ็คลันด์ขาดการติดต่อ หมายความว่าพาลีส·โซโรอาสเตอร์ซ่อนตัวอยู่ใกล้กับถนนเบิร์คลุนทางเขตเหนือ… อย่าได้ถามว่าทำไมพวกเราถึงต้องเสี่ยง ชีวิตคนเราต้องการแรงกระตุ้น ความสนุกสนาน และความตื่นเต้นเสมอ”

………………………