ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1007

ราชันเร้นลับ 1,007 : ควันหลง
บ้านเลขที่ 160 ถนนเบิร์คลุน หลังจากยืนมองเลียวนาร์ดบินออกจาก ‘โลกแห่งความลับ’ ด้วยไม้เท้าวาจาสมุทร ไคลน์หันกลับมาสนใจสิ่งรอบตัว

สิ่งแรกที่สนใจก็คือ หุ่นเชิด ‘ผู้ชนะ’ เอ็นยูนที่เคยถูกอามุนด์เข้าไปเป็นกาฝาก มันคิดว่าตนคงต้องแยกจากหุ่นเชิดตัวนี้ไปตลอดกาล แต่กลับกลายเป็นว่า ปัจจุบันสามารถกลับมาควบคุมด้ายวิญญาณได้อีกครั้ง!

หรือว่า… ไคลน์ผงะในตอนต้น ก่อนจะเริ่มเข้าใจถึงเหตุผล

‘เริ่มต้นใหม่’ ของ ‘อสรพิษแห่งชะตา’ วิล·อัสตินที่ทำการย้อนกลับสถานภาพของอามุนด์ ได้สร้างการเปลี่ยนแปลงในตัวร่างโฮสต์ทั้งหมด ส่งผลให้ ‘ผู้ชนะ’ เอ็นยูนกลับมาเป็นหุ่นเชิดอีกครั้ง!

สมแล้วที่เป็นลำดับ 1 ของเส้นทางสัตว์ประหลาดอันแสนทรงพลัง… ไคลน์ถอนหายใจโล่งอก ตามด้วยการเปลี่ยนร่างตัวเองให้โปร่งใส หายไปจากจุดที่เคยยืน

มันเทเลพอร์ตกลับไปยังห้องนอนใหญ่ พร้อมกับทิ้งหุ่นเชิดไว้รอบๆ เพื่อป้องกันอุบัติเหตุ

ทันทีหลังจากนั้น ไคลน์เข้าไปในห้องน้ำ ส่งตัวเองเข้าสู่หมอกสีเทา อาศัยจุดแสงจากการสวดวิงวอนของ ‘ผู้ชนะ’ เอ็นยูน ตรวจสอบทั้งบล็อกถนนด้วยคทาเทพสมุทร

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เป้าหมายของชายหนุ่มคือคฤหาสน์ของตัวเองบ้านเลขที่ 39 ซึ่งประกอบด้วยพ่อบ้านวอลเตอร์ แม่บ้านทาเนญ่า ส.ส. มัคท์ มาดามลีอานน่า และสาวใช้อีกหลายคนที่มีร่องรอยปรสิตจางๆ

และสำหรับเฮเซล จิตใจเธอแตกสลายเกือบสมบูรณ์ กำลังอยู่ในสภาพนั่งชิดมุมห้อง ขดตัวเป็นก้อนกลม

ส.ส. มัคท์และคนที่เหลือต่างพบความผิดปรกติเกี่ยวกับเฮเซล ต่างกรูเข้ามาล้อมวง ถามถึงสาเหตุด้วยความห่วงใย

แต่เมื่อใดก็ตามที่พวกมันพยายามเข้าใกล้ เฮเซลจะแหกปากกรีดร้องเสียงดัง ตวาดขึงขัง จนทุกคนทำได้เพียงอยู่ห่างๆ ด้วยความตื่นตระหนก ทำตัวไม่ถูกไปสักพัก

ระหว่างนี้ บางคนใช้มือจับกรอบแว่นตาขวา บางคนใช้มือจับเบ้าตาขวาเปล่าๆ นั่นยิ่งทำให้เฮเซลสติแตกยิ่งกว่าเก่า อีกเพียงนิดเดียวก็จะคลุ้มคลั่ง

ไคลน์ที่อยู่บนมิติเหนือสายหมอกสีเทา หวาดผวาอย่างอธิบายไม่ได้ ทำได้เพียงจินตนาการตาม:

แม่อามุนด์ แม่อามุนด์ พ่อบ้านอามุนด์ แม้บ้านอามุนด์ คนใช้อามุนด์ คนขับรถม้าอามุนด์ ทุกคนพยายามรุมล้อมเฮเซล อยากปลอมประโลมแต่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง โดยทุกคนสวมสีหน้าแบบเดียวกัน แว่นตาขาเดียวเหมือนกัน และต่างเครื่องแต่งกาย

แม้ว่าเฮเซลจะอดทนได้และไม่คลุ้มคลั่ง แต่ก็คงหลีกเลี่ยงอาการทางจิตไม่พ้น… จำเป็นต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด้วย… ไคลน์ครุ่นคิดหลายสิ่ง ก่อนจะส่งตัวเองกลับสู่โลกความจริง

ถนนเบิร์คลุนและบริเวณโดยรอบยังคงปกคลุมไปด้วยความมืด บรรยากาศสุขสงบและลุ่มลึก

ที่นี่คือโลกซึ่งถูกปกคลุมด้วย ‘ความลับ’

ไคลน์หยิบหมวกทรงสูงขึ้นมาสวมศีรษะ ใช้พลังเทเลพอร์ตส่งตัวเองไปยังอาคารหมายเลข 22 ถนนเฟลป์ ภายในห้องทำงานของผู้อำนวยการกองทุนการกุศลเพื่อการศึกษา

ปัจจุบัน ออเดรย์เปลี่ยนกลับไปเป็นเดรสสีเขียวอ่อนเรียบร้อยแล้ว กำลังถือปากกาด้วยสีหน้างุนงง นึกทบทวนรายละเอียดเกี่ยวกับปฏิบัติการสั่งสอนเมื่อตอนเที่ยง ส่วนซูซี่ สุนัขโกลเดนรีทรีเวอร์ตัวใหญ่ เมื่อเสร็จงานก็ออกไปเดินเล่น

ทันใดนั้น สตรีขุนนางผู้เลอโฉมถูกกระตุ้นสัมผัสวิญญาณ จึงเงยหน้ามอง

บนกระจกตาสีเขียวสดใสของเธอพลันสะท้อนภาพบุรุษผมดำดวงตาสีน้ำตาล หน้าเรียว ชัดลึก

บุคคลดังกล่าวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อกั๊กสีดำ กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนังสีดำ สีหน้าเย็นชา มือข้างหนึ่งกดหมวกพลางโค้งคำนับ

ออเดรย์ตกใจในตอนต้น ก่อนจะนึกได้ว่าเป็นใคร

เกอร์มัน·สแปร์โรว์!

แม้ว่าจะไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน แต่อีกฝ่ายก็เคยลงหนังสือพิมพ์หลายฉบับ แถมเธอยังเคยเห็นภาพเหมือนบนใบค่าหัว

พิจารณาจากท่าทีของมิสจัสติส ไคลน์เพิ่มรู้ตัวเมื่อสายว่าตนลืมเปลี่ยนกลับไปเป็นดอน·ดันเตส แต่มันมิได้ใส่ใจมากนัก เพียงปล่อยมือออกจากหมวก พยักหน้าและกล่าว

“ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

แม้ว่าพลังแปลงโฉมจะถูกอามุนด์ขโมยไปแล้ว แต่ทันทีที่อีกฝ่ายถูก ‘เริ่มต้นใหม่’ พลังก็กลับคืนมาอยู่กับไคลน์ตามเดิม การลืมเปลี่ยนร่างเป็นเพียงความหลงลืม

มิสเตอร์เวิร์ลเป็นถึงครึ่งเทพ แต่กลับต้องการความช่วยเหลือจากเรา? อาการทางจิตของเขากำเริบและต้องการการรักษา? ไม่สิ… ดูไม่เหมือนแบบนั้น… ออเดรย์เม้มริมฝีปาก วางปากกาลงด้วยความอยากรู้อยากเห็น ลุกขึ้นยืนและตอบขึงขัง

“ตกลงค่ะ”

ไคลน์มิได้สาวความยืด เดินเข้ามาใกล้และคว้าแขนทันที ตามด้วยการทำให้ร่างของทั้งสองหายไป

ผ่านไปครู่เดียว คนทั้งสองปรากฏตัวที่ด้านนอกประตูห้องนั่งเล่นของบ้านเลขที่ 39 ถนนเบิร์คลุน

เทเลพอร์ต? ออเดรย์หันหน้ามามองเล็กน้อยคล้ายกับต้องการถาม แต่หลังจากตระหนักถึงบรรยากาศอันตึงเครีงด หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้อง สีหน้าของเธอพลันตึงเครียด

“คนไข้อยู่ข้างใน?” เธอถามกึ่งมั่นใจ

การคุยกับผู้ชมสะดวกชะมัด… ไคลน์พยักหน้าและอืมในลำคอ