ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1228

ออเดรย์ซึ่งยังอยู่ในท่าสำรวม พูดออกมาอีกหลายคำโดยไม่รอให้ไคลน์ตอบสนอง

“ต่ำต้อย…”

“เจ็บปวด…”

“อับอาย…”

ไคลน์ถามกลับด้วยเสียงอบอุ่นของดอนดันเตสหลังจากฟังอยู่นานโดยไม่พูดแทรก

“ทำไมจู่ๆ คุณถึงทำการทดสอบ?”

“นี่ไม่ใช่การทดสอบ” ออเดรย์ส่ายหน้า “เป็นแค่การเผยรายละเอียดบางส่วนที่ฉันเคยปกปิดมาตลอด ฉันอยากเห็นว่าตัวเองเป็นเช่นไรในสายตาคนอื่น”

เธอขยับริมฝีปากหลังจากเว้นวรรคเล็กน้อย

“ฉันคิดจะทำตามแผนเดิมหลังจากที่พวกเราคุยกันคราวก่อน แผนที่ว่าคือการแอบบงการขุนนาง พ่อค้า และราชวงศ์เพื่อให้พวกเขายอมเสียสละอาหารจากยุ้งฉางมาแบ่งปันผู้คน…เรื่องนี้ฟังดูง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากในทางทฤษฎี แต่ฉันกลับพบว่าตัวเองไม่หนักแน่นพอที่จะลองปฏิบัติจริง…บางคนเป็นลุงป้าของฉันเอง บางคนเป็นญาติพี่น้อง บางคนเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก และบางคนเป็นคนเฒ่าคนแก่ที่คอยเอ็นดูและปกป้อง…หลายคนได้พบกันในงานเลี้ยงการกุศลและพบว่าค่อนข้างเป็นมิตร ทุกคนหล่อหลอมให้วัยเด็กของฉันสมบูรณ์แบบ ไม่ได้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของการเติบโต แต่ยังเป็นชิ้นส่วนสำคัญในความทรงจำอันสดใสวัยเด็ก…นอกจากนั้น อาหารที่พวกเขากักตุนก็ไม่ใช่ของที่ขโมยมา และข้ออ้างในการไม่แบ่งปันก็ฟังขึ้น…ถ้าต้องมองพวกเขาเป็นเป้าหมายและช่วงชิงทรัพย์สินบางส่วนมาด้วยพลังพิเศษ…ฉันทำไม่ได้จริงๆ…อย่างน้อยก็ในตอนนี้”

น้ำเสียงของเธอขึ้นลงอย่างผันผวนโดยไม่รู้ตัว ประหนึ่งกำลังมีปากเสียงกับใครสักคน

หลังจากพบว่าตัวเองสูญเสียความเยือกเย็น ออเดรย์เว้นวรรคหลายวินาทีก่อนจะเล่าต่อ

“นั่นคือเหตุผลที่ฉันอยากรู้จักตัวเองให้มากกว่านี้ อยากขจัดภาพลวงตาซึ่งเป็นที่มาของความอบอุ่น อยากถามตัวเองว่า ใจจริงแล้วต้องการทำแบบใดในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน อยากรู้ว่าพฤติกรรมในอดีตเกิดจากก้นบึ้งจิตใจหรือเป็นแค่การเสแสร้ง”

ออเดรย์ยิ้มเมื่อพูดถึงตรงนี้

“แม้ฉันจะยังไม่ได้ข้อสรุป แต่การทดลองก็ช่วยมอบประโยชน์บางอย่าง…ฉันเคยเข้าใจว่าตัวเองเป็นคนเคร่งกฎ ‘ห้ามลืมว่ากำลังสวมบทบาทโดยเด็ดขาด’ มาตลอด แต่ตอนนี้เริ่มตระหนักได้ว่า แท้จริงแล้วฉันก็แค่เสพติดการสวมบทบาท…แต่ละเส้นทางต้องมีอาชีพและตัวตนที่แตกต่างไปจากเนื้อแท้ แต่การสวมบทบาทของผู้ชมกลับอยู่ในชีวิตประจำวัน หลายครั้งก็ยากที่จะจำแนกอย่างชัดเจน…ยกตัวอย่างให้เข้าใจง่ายมีใครบ้างไม่อยากถูกรักโดยทุกคน? ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงใช้พลังพิเศษเพื่อสร้างหน้ากากที่ดูดีที่สุดในสายตาอีกฝ่ายเสมอ เมื่อเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง คุณจะเสพติดการสวมบทบาททุกครั้งที่ได้พบปะผู้คน จนท้ายที่สุดก็สูญเสียเนื้อแท้ของตัวเองไป”

ไคลน์พยักหน้า

“เป็นบทเรียกที่ดีมาก”

มันมิได้แสดงความเห็นต่อคำพูดในช่วงแรกของมิสจัสติส

ออเดรย์เปิดปากหลังจากเงียบมาสักพัก

“ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันมีโอกาสได้อ่านรายงานการสืบสวนเขตตะวันออกที่ท่านพ่อจ้างให้ใครสักคนทำ ข้อมูลเหล่านี้มอบประสบการณ์อันหลากหลายให้ฉัน…คนจนอย่างแรงงานและชาวนาล้วนใช้ชีวิตยากลำบากมาตั้งแต่ก่อนสงครามจะเริ่ม…พวกเขาต้องเผชิญความหิวโหยและเจ็บปวดจนกลายเป็นชีวิตประจำวัน…กฎหมายบรรเทาความยากจนและการกำหนดชั่วโมงทำงานที่เคร่งครัด ช่วยให้มลพิษทางอากาศลดลงเล็กน้อย…เล็กน้อยจริงๆ…หลังจากสงครามจบลง หลังจากพวกเราเอาชนะวันสิ้นโลก…สิ่งเหล่านี้ก็จะยังคงอยู่ใช่ไหม?”

ออเดรย์เม้มปากและเงียบไปเมื่อพูดจบ

ไคลน์สัมผัสถึงความสับสนปนว้าวุ่นภายในใจมิสจัสติส แต่หลังจากไตร่ตรองสักพัก มันไม่กล้าบอกคำตอบที่ตัวเองคิด ทำได้เพียงเปล่งเสียงเคร่งขรึม

“คำถามเมื่อครู่ของคุณ รวมถึงคำถามเกี่ยวกับเนื้อแท้ของคุณ ต้องเป็นคุณที่หาคำตอบด้วยตัวเอง ไม่มีใครช่วยเรื่องนี้ได้…ผมทำได้เพียงแนะนำว่า จงออกไปที่ทุ่งนาและเฝ้ามองชาวนาผู้ทำงานหนัก จงไปที่โรงงานและจับตามองแรงงานมีฝีมือ จงไปที่เขตตะวันออกและสัมผัสทุกสิ่งด้วยตัวเอง และจงไปห้องสมุดเพื่ออ่านหนังสือพิมพ์เก่าเกี่ยวกับข่าวเหล่านั้น”

ออเดรย์พยักหน้าหลังจากฟังอย่างตั้งใจ

“ฉันจะทำ”

หญิงสาวลุกขึ้นยืนพลางคำนับไปทางตำแหน่งประธาน แม้มิสเตอร์ฟูลจะไปแล้ว แต่เธอเชื่อว่าอีกฝ่ายยังคงเฝ้ามองอยู่

เดอะเวิร์ลกล่าวขึ้นขณะหญิงสาวรอให้มิสเตอร์ฟูลส่งตนกลับสู่โลกความจริง

“รอสักครู่”

“หือ?” ออเดรย์ถามเสียงขึ้นจมูก

ไคลน์จ้องหญิงสาวพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่ง

“นี่คือคำอธิบายลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของสัตว์ในตำนานตัวหนึ่ง ผมอยากให้คุณช่วยวิเคราะห์การตัดสินใจของมันภายใต้สถานการณ์ต่างๆ โดยอาศัยข้อมูลข้างต้น”

“ตกลงค่ะ” ออเดรย์ไม่ปฏิเสธ

ไคลน์กล่าวหลังจากเห็นหญิงสาวรับกระดาษไปอ่านจนจบ

“ผมยังมีอีกหนึ่งคำแนะนำสำหรับปัญหาของคุณเมื่อครู่ข้อสงสัยของคุณแบ่งออกได้สองประเภท หนึ่งคือชนิดที่ต้องการคำตอบทันทีและอีกหนึ่งไม่ใช่ หากเป็นอย่างหลัง คุณสามารถรอให้จิตใจสงบลงจึงค่อยดำเนินการสืบสวนเชิงลึก เพราะมนุษย์จะยิ่งผิดพลาดเมื่อร้อนรน ส่วนเรื่องใดเร่งด่วนหรือไม่ คุณต้องจำแนกด้วยตัวเอง”

ออเดรย์พูดหลังจากไตร่ตรอง

“เข้าใจแล้ว”

จากนั้นก็ยิ้ม

“ฉันคิดว่าคุณหยุดเรียกเพราะจะประทานพรให้เสียอีก…พรที่จะทำให้ฉันยังคงรักโลกใบนี้แม้จะได้เห็นธาตุแท้ของมัน”

ไคลน์ผงะเล็กน้อยก่อนจะยิ้มถาม

“ถ้าจำไม่ผิด คุณอ่านนิยายของจักรพรรดิโรซายล์มาเยอะใช่ไหม”

“เขาเป็นนักเขียนนิยายที่โดดเด่น แต่บางครั้งก็เป็นคนซับซ้อนและขัดแย้งในตัวเอง” ออเดรย์เล่าด้วยรอยยิ้ม

ไคลน์พยักหน้ารับ

“ถ้าผมต้องการอวยพรคุณ มันจะไม่ใช่การประทานพร แต่เป็นการบอกว่า…จงยังรักครอบครัวและเพื่อนหลังจากได้เห็นธาตุแท้พวกเขา”

ออเดรย์ผงะพลางเม้มริมฝีปาก คล้ายกับกำลังทวนคำซ้ำ

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอหลับตาลงและกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง