ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1227

หลังจบพิธีมิสซาใหญ่ ไคลน์เดินตามนักบวชหน้าใหม่ของศาสนาเดอะฟูล นีม เข้าไปในหอคอยสีดำ

นีมอธิบายเกี่ยวกับสมบัติปิดผนึกระดับหนึ่ง และครึ่งเทพในเมืองจันทราโดยไม่มากพิธีรีตอง

ครึ่งเทพสามตน…สมบัติปิดผนึกระดับหนึ่งห้าชิ้น…เมืองจันทราไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิด…สมแล้วที่ถูกเลือกให้ได้รับวิวรณ์มาเฝ้าม่านหมอก…นอกจากนั้นยังมีความหลากหลายของเส้นทางผู้วิเศษ สามารถร่วมมือกันอย่างมีประสิทธิภาพและช่วยกันประกอบพิธีกรรมเลื่อนลำดับโดยไม่ต้องพึ่งพาการสนับสนุนจากภายนอก ไม่ต้องคำนึกถึงข้อจำกัดทางสภาพแวดล้อม…แต่ถ้าเทียบกับเมืองเงินพิสุทธิ์ ธรรมชาติของที่นี่แย่กว่ามาก แถมยังไม่มีสมบัติปิดผนึกระดับศูนย์ คอยค้ำจุน การมีชีวิตรอดมาถึงปัจจุบันถือเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มากทีเดียว…ถ้าไม่ติดปัญหาด้านขาดแคลนอาหาร พวกเขาคงดำรงอยู่ได้อีกไม่ต่ำกว่าร้อยปี…ไคลน์ผุดความคิดมากมายหลังจากได้ฟังข้อมูล

นีมกล่าวอย่างนอบน้อม

“ท่านผู้ส่งสาร พวกเรามีความยินดีที่จะสังเวยตะกอนพลังและสมบัติปิดผนึกทุกชิ้นแด่พระองค์…ท่านคิดว่าพระองค์ชื่นชอบชิ้นใดมากเป็นพิเศษ?”

มหานักบวชทั้งสามคนนอกจากนีมซึ่งเป็นผู้พิทักษ์ราตรี เมืองจันทรายังมีอัศวินเลือดเหล็กและจอมเวทกฎหมายซึ่งถูกขนานนามให้เป็น ‘นักบวชอสนี’ และ ‘นักบวชรัตติกาล’ ตามลำดับ

สำหรับสมบัติปิดผนึกระดับหนึ่งชิ้นแรกเป็นของเส้นทางสัตว์ประหลาด คาดว่าเป็นตะกอนพลังของ ‘จอมเวทเคราะห์กรรม’ ที่ผสานเข้ากับ ‘นักท่องกลียุค’ จำนวนเล็กน้อย ชิ้นที่สองมาจากตะกอนพลัง ‘หุ่นกระบอก’ ของเส้นทางมนุษย์กลายพันธุ์ ชิ้นที่สามได้รับการประทานจากเทวทูตสีชาดเมดีซีโดยตรง มีพลังในการรวบรวมพลังไว้ในจุดเดียว ชิ้นที่สี่เป็นตะกอนพลังของ ‘จอมเวทพิสดาร’ กับอะไรบางอย่าง และชิ้นสุดท้ายไม่มีใครทราบว่ามาจากเส้นทางใด มีพลังในขอบเขตการหยั่งรู้ระดับสูง แต่ก็จัดว่าอันตรายมากเนื่องจากผู้ใช้งานจะถูกกัดกร่อนโดยไม่ทราบแหล่งที่มา

เปลือกตาไคลน์กระตุกทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

“จงรับใช้พระองค์ด้วยหัวใจ มิใช่เครื่องสังเวย…พระองค์คือผู้โอบกอดโลกใบนี้ ย่อมไม่แยแสสิ่งเล็กน้อยของพวกท่าน”

มันกล่าวต่อหลังจากเว้นวรรค

“หากพวกคุณไม่รังเกียจ สามารถพาผมเดินชมที่นี่เพื่อเปิดหูเปิดตาได้”

“ไม่มีปัญหาขอรับ!” นีมตอบโดยปราศจากความลังเล

เดิมทีมันคิดว่าเกอร์มันสแปร์โรว์จะรับสมบัติปิดผนึกระดับหนึ่งไว้สักชิ้นก่อนเดินชมเมือง แต่กลับต้องผิดคาดเมื่ออีกฝ่ายต้องการทราบสถานการณ์ของเมืองมากกว่าผลประโยชน์เพียงเล็กน้อย ผู้ส่งสารแห่งเทพรายนี้อาจหยิบทุกชิ้นขึ้นมาดู แต่สุดท้ายก็วางกลับไป

ไคลน์กล่าวกับสามมหานักบวชหลังจากการเดินชมเมืองจบลง

“โอกาสในการเดินทางออกจากดินแดนต้องสาปยังมาไม่ถึง พวกคุณต้องอดทนรออีกสักพัก…ส่วนผมยังคงต้องออกเดินทางเพื่อค้นหาผู้รอดชีวิตและเผยแผ่พระกรุณาของพระองค์”

“ขอรับ ท่านผู้ส่งสาร” นีมและนักบวชที่เหลือขานรับแข็งขัน

ด้วยเห็ดวิเศษเหล่านี้ พวกมันจะไม่ขาดแคลนอาหารไปอีกอย่างน้อยสามชั่วอายุคน

สะสางเรื่องราวของเมืองจันทราเสร็จ ไคลน์ถือตะเกียงเดินฝ่าความมืดในสภาพแต่งกายด้วยเสื้อกันลมและหมวกทรงกึ่งสูง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะทำอะไรต่อ

ตามหาหมาป่าอสูรทมิฬโคทาร์และล่าเทพแห่งความปรารถนารายนี้!

ความปรารถนาของเราคือตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์และผ้าม่านผืนนั้น…ไม่ทราบว่าท่านจะช่วยทำให้เป็นจริงได้ไหม…ไคลน์จิกกัดติดตลกภายในใจขณะเดิน

ชายหนุ่มดึงตัวเองอีกคนออกจากความว่างเปล่าหลังจากเดินลับสายตาชาวเมืองจันทรา

สติถูกโอนถ่ายมายังภาพฉายทันทีที่ร่างต้นเข้าไปหลบในช่องว่างประวัติศาสตร์

ภาพฉายทำการอัญเชิญไม้เท้าดวงดาว จากนั้นไคลน์ก็ย้ายตำแหน่งไปยังภาพในจินตนาการ

ซากเมืองโบราณนอร์ธทางตอนเหนือ!

ภาพฉายของไคลน์และไม้เท้าดวงดาวสลายตัวทันทีที่ไปโผล่เหนือเมืองนอร์ธ จิตใต้สำนึกชายหนุ่มย้ายกลับมายังร่างต้นบนดินแดนรกร้างใกล้กับเมืองจันทราอีกครั้ง

ถัดมาเป็นการอัญเชิญภาพฉายไม้เท้าออกมาใหม่ จากนั้นก็ให้ร่างต้นย้ายตำแหน่งไปยังเมืองนอร์ธด้วยตัวเอง

การทดสอบครั้งแรกมีเพื่อยืนยันว่าภาพในจินตนาการไคลน์และสภาพจริงของเมืองนอร์ธยังคงตรงกัน ป้องกันมิให้ไม้เท้าดวงดาวส่งร่างต้นไปยังตำแหน่งสุ่ม

นี่คือความไม่ประมาทของปราชญ์โบราณ

…

ใจกลางลานฝึกของเมืองเงินพิสุทธิ์ที่เงียบและมืด

โดยมีโคลินอีเลียดผู้สะพายดาบยาวสองเล่มบนหลังยืนอยู่ไม่ห่าง เดอร์ริคก้มหน้าประกอบพิธีกรรมถึงเดอะฟูลพลางวิงวอนให้พระองค์ส่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ลงมาช่วยเหลือ

คาถาค่อนข้างซับซ้อนเนื่องจากพิธีกรรมในคราวนี้แตกต่างจากการอัญเชิญตามปรกติ

“ข้าแต่มหาเดอะฟูล พระองค์ผู้เป็นเจ้าแห่งสายหมอกสีเทา พระองค์ผู้เป็นราชันเหลืองดำผู้ครองพลังโชคลาภ”

“ข้าขอวิงวอนความรักจากท่าน…”

“ข้าขอวิงวอนความสนใจ…”

“ข้าขอวิงวอนพลังในขอบเขตการปกปิดและแปรเปลี่ยน…”

“ตัวข้า!”

“ขออัญเชิญในนามแห่งมหาเดอะฟูล”

“วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ผู้เห็นแจ้งในทุกสิ่ง ข้ารับใช้แห่งราชันเหลืองดำ ผู้ท่องดินแดนความฝันและจิตวิญญาณ”

เมื่อถ้อยคำภาษาคนยักษ์ดังกังวานทั่วแท่นบูชา เปลวไฟปลายเทียนไขพลันขยายออกและก่อตัวเป็นบานประตูมายาที่เต็มไปด้วยลวดลาย

ประตูเปิดออกอย่างเชื่องช้าโดยมีสตรีที่แต่งกายในชุดสีขาวบริสุทธิ์และหน้ากากโลหะสีเงินย่างกรายออกมา เธอเหยียบลงบนความว่างเปล่าทีละก้าวจนกระทั่งสัมผัสกับพื้น

ผมสีแดง ดวงตาสีทองกระจ่างใสและลุ่มลึกประหนึ่งสามารถมองเข้าไปในหัวใจผู้คน

ไม่ใช่ใครนอกจากจัสติสออเดรย์ เธอใช้ ‘คำลวง’ เพื่อเปลี่ยนส่วนสูง และใช้หน้ากากเพื่อปกปิดจุดเด่นประจำตัว

หญิงสาวเดินทางมายังดินแดนเทพทอดทิ้งในร่างวิญญาณ

อันที่จริงพิธีกรรมไม่มีความจำเป็นต้องซับซ้อน เพียงแค่ไคลน์ดึงร่างวิญญาณของออเดรย์ขึ้นมารอบนมิติหมอกล่วงหน้า จากนั้นก็ส่งเธอออกจากบานประตูแห่งการสังเวยและรับมอบเพื่อสะสางเรื่องราว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ต่อให้คาถาเปลี่ยนจาก ‘วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ผู้เห็นแจ้งในทุกสิ่ง’ เป็น ‘เจ้าหญิงนิทรา…ผู้ถือครองแอปเปิลทองคำ…อดีตเจ้าของรองเท้าแก้ว’ คนที่ลงไปก็ยังจะเป็นออเดรย์เช่นเดิม เพราะดุลพินิจในการผ่านเข้าออกประตูอยู่ที่ไคลน์ตัดสินใจทั้งหมด กุญแจสำคัญมีเพียงการเอ่ยนามเดอะฟูลเพื่อสร้างการเชื่อมต่อระหว่างปราสาทต้นกำเนิดและดินแดนเทพทอดทิ้ง

ออเดรย์หน้ากากเงินมองไปรอบตัว ตามด้วยแหงนมองท้องฟ้า สำรวจความมืดมิดที่เต็มไปด้วยอันตราย และสุดท้ายหันมาจ้องโคลินอีเลียด

เธอถอนสายตากลับไปพยักหน้าให้เดอะซันน้อย

“มาเริ่มกันเถิด”ไอรีนโนเวล

ขณะกล่าว เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจให้กับส่วนสูงของเด็กหนุ่ม