ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1232

ไคลน์สามารถผนึกออร่าสายหมอกได้หลังจากกลายเป็นครึ่งเทพและหลอมรวมเข้ากับปราสาทต้นกำเนิดในระดับหนึ่ง สิ่งนี้ช่วยให้ชายหนุ่มรอดพ้นจากปัญหามากมาย เพราะไม่อย่างนั้นความผิดปรกติดังกล่าวจะถูกตรวจพบโดยผู้วิเศษเส้นทาง ‘โชคชะตา’ ได้ง่ายดายเกินไป

เมื่อถูกวิลอัสตินเตือนความจำ ไคลน์ผุดแนวคิดใหม่ได้มากมาย

ในตอนที่เรายังทำได้แค่ผูกมัดตัวเองเข้ากับปราสาทต้นกำเนิดในระดับผิวเผิน ออร่าของสายหมอกรุนแรงจนแม้แต่นักบุญเส้นทางโชคชะตาก็ยังไม่กล้าจ้องหน้าเราโดยตรง คล้ายกับการที่ผู้วิเศษระดับกลางและต่ำได้เห็นร่างสัตว์ในตำนาน…แต่ตอนนี้เรามีโอกาสทำให้ผลข้างเคียงดังกล่าวรุนแรงขึ้นเนื่องจากควบคุมปราสาทต้นกำเนิดได้มากขึ้น…แต่นั่นจะเพียงพอสำหรับเล่นงานเทวทูตที่เป็นสัตว์ในตำนานร่างสมบูรณ์จริงหรือ? ปราสาทต้นกำเนิดมีพลังที่แท้จริงใกล้เคียงลำดับศูนย์เป็นอย่างน้อย? ไม่น่าแปลกใจเท่าไร เพราะถ้าเป็นไปตามข้อสันนิษฐานเดิมของเรา มันต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าลำดับศูนย์เสียอีก…หรือว่าปราสาทต้นกำเนิดเองก็มีคุณสมบัติ ‘ยิ่งรู้จัก ยิ่งถูกกัดกร่อน’ เหมือนอวกาศ? สมองไคลน์ผุดความคิดมากมายประหนึ่งพายุสายฟ้ากำลังผ่าลงมาอย่างต่อเนื่อง

ชายหนุ่มคิดแผนหนึ่งขึ้นมาได้เมืองกลับไปยังดินแดนเทพทอดทิ้ง มันจะตามหาสัตว์ประหลาดในความมืดมาทดสอบอิทธิพลของสายหมอกแห่งประวัติศาสตร์ จากนั้นจึงค่อยพิจารณาว่าวิธีนี้ได้ผลหรือไม่

ไคลน์ยิ้มพลางพูดกับเด็กทารกหนึ่งขวบ

“ผมเข้าใจความนัยของคุณแล้ว…เดี๋ยวจะให้คนส่งไอศกรีมไป”

วิลอัสตินในผ้าห่อไหมเงินและรถเข็นเด็กสีดำบรรจงเบือนสายตาไปทางด้านข้าง

“ไม่… นั่นไม่จำเป็น…ช่วงนี้ข้ากินไอศกรีมมากเกินไปจนเริ่มส่งผลต่อพัฒนาการร่างกายแล้ว…”

ไคลน์ขมวดคิ้ว

“ไอศกรีมแท้เกรดสูงสุดผลิตจากกรุงทรีอาร์แห่งอินทิสโดยตรง?”

“…ส่งมาสัปดาห์หน้า” วิลอัสตินตอบหลังจากลังเลสักพัก

ทารกวัยหนึ่งขวบในรถเข็นหมุนตัวเอาหน้าซุกหมอนใบเล็กหลังจากพูดจบ

ไคลน์ไม่กล่าวคำใดต่อเนื่องจากมิสเมจิกเชี่ยนมีพลังวิญญาณจำกัด มันอาศัยความพิเศษของตัวเองบังคับตื่นและลุกจากเตียง

ทันทีหลังจากนั้น ชายหนุ่มเหยียดแขนออกไปจับอากาศหลายครั้ง

แขนของมันทรุดลงหลังจากผ่านไปสี่ถึงห้าครั้ง ไคลน์ชักมือพร้อมกับดึงสตรีผู้แต่งกายในชุดคลุมโบราณและเข็มขัดเปลือกไม้ออกมา เส้นผมของเธอสีดำขลับ เท้าสองข้างเปลือยเปล่า ใบหน้าธรรมดาปราศจากจุดเด่น

หัวหน้านักบวชแห่งโบสถ์รัตติกาล บริวารอำพราง อาเรียนน่า!

เวลาเดียวกันในหอพักเขตฮิลสตัน ฟอร์สซึ่งกำลังนอนบนเก้าอี้เอนหลังพลันรู้สึกประหนึ่งถูกดึงด้วยด้ายล่องหนจนต้องลุกขึ้นนั่ง เส้นเลือดบนหน้าผากกำลังปูดโปนและเต้นแรง

คล้ายกับพลังวิญญาณของฟอร์สกำลังพรั่งพรูเข้าไปในความว่างเปล่าตรงหน้า และไม่ว่าจะทำอย่างไรก็มิอาจหยุดภาวะดังกล่าว อีกไม่นานคงถูกสูบออกไปจดแห้งเหือด

การพรั่งพรูบรรเทาลงเล็กน้อยในวินาทีถัดมา แต่ยังคงน่ากลัวไม่แปรเปลี่ยน ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะรับมือไหวในปัจจุบัน

ภายในห้องพักโรงแรม ไคลน์ยิงคำถามทันทีที่เห็นร่างของมาดามอาเรียนน่าก่อตัวสำเร็จ

“ผมมีแผนจะร่วมมือกับคนบางกลุ่มเพื่อสังหารราชาหมอผีแห่งโรงเรียนกุหลาบ”

อาเรียนน่าผงกศีรษะอ่อนโยนเป็นนัยว่าเข้าใจ แต่มิได้มอบคำแนะนำ

เมื่อเห็นว่าหัวหน้านักบวชรายนี้มิได้ตักเตือน ไคลน์เริ่มคลายกังวลในแผนการล่าราชาหมอผี

“ผมวางแผนจะล่าหมาป่าอสูรทมิฬในอนาคตอันใกล้”

อาเรียนน่าขยับปากเล็กน้อย

“จงระวัง”

…หมายความว่าเราไม่ควรประมาทหมาป่าอสูรทมิฬโคทาร์? สติของไคลน์เริ่มพร่ามัวขณะเตรียมถาม มันพบว่าสตรีฝั่งตรงข้ามและภาพสะท้อนของตนบนกระจกตาเธอกำลังเลือนหายไปพร้อมกัน

ตุ้บ!

ฟอร์สทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เอนหลังด้วยร่างกายสั่นกระตุก

“เหนื่อยกว่าเขียนนิยายทั้งคืนอีก…” หญิงสาวขบกรามแน่นพลางเข้าฌานให้ตัวเองหลับสนิท

ภาวะการอ่อนเพลียเฉียบพลันอาจส่งผลให้เป็นโรคนอนไม่หลับได้ในบางครั้ง

…

ดินแดนเทพทอดทิ้ง ใกล้กับซากเมืองโบราณนอร์ธทางทิศเหนือ ไม่มีใครอาศัยอยู่ในความมืดมิดอันรกร้าง

ไคลน์เดินวนไปมาสักพักเพื่อยืนยันตำแหน่งตัวเองโดยถือตะเกียงสีเหลืองในมือ

จากนั้นมันนั่งลงบนหินก้อนหนึ่ง ตามด้วยการสลายผนึกออร่าสายหมอกที่ถูกตัดขาดจากโลกความจริง

ด้วยหลักการเดียวกัน ไคลน์ทำการเสริมแกร่งภาพฉายของปราสาทต้นกำเนิดบนร่างกาย

ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนให้สัตว์ประหลาดในความมืดกลายเป็นหุ่นเชิดหลังจากเตรียมการเสร็จ

หุ่นเชิดเดินออกจากความมืด มันเข้าใกล้ไคลน์และจ้องมองด้วยตาเปล่าโดยอาศัยแสงจากตะเกียง

ในการมองเห็นของหุ่นเชิด หากไม่นับเรื่องที่ไคลน์มีดวงตาลุ่มลึกกว่าปรกติและบรรยากาศรอบตัวซึ่งยากจะอธิบาย การเปลี่ยนแปลงด้านอื่นเกิดขึ้นไม่มากนัก

หลังจากเปลี่ยนชนิดของหุ่นเชิดเพื่อทดสอบสักพัก ไคลน์สามารถยืนยันได้ว่าคนธรรมดาและผู้วิเศษส่วนใหญ่ มิอาจมองเห็นออร่าสายหมอกของปราสาทต้นกำเนิดบนร่างกายตน

ทวีปใต้ ไบลัมตะวันออก ภายในเมืองฟาลเทคที่ถูกโจมตี

ภายใต้แสงจันทร์สีแดงเข้ม ทหารโลเอ็นกำลังซ่อนตัวอยู่ด้านหลังป้อมปราการเรียบง่ายเพื่อฟื้นฟูกำลังวังชา

ใบหน้าพวกมันล้วนเปรอะเปื้อนและเต็มไปด้วยรอยดินปืน นานๆ ครั้งจะมีคนตื่นขึ้นมาม้วนใบยาสูบแห้ง จากนั้นก็จุดด้วยไม้ขีดที่ยังเหลือและเลื่อนมาจ่อปากดูด ดวงตาพลันแปรเปลี่ยนเป็นเหม่อลอยและว่างเปล่าทันที

เมื่อทหารที่กำลังเข้าเวรได้กลิ่นยาสูบ ทุกคนจะฟุดฟิดจมูกตามสัญชาตญาณและมองมา

“ยังมียาสูบเหลืออีกไหม” ทหารถือปืนไรเฟิลคนหนึ่งกระซิบถามพวกพ้อง

พวกพ้องส่ายหน้า

“ของผมหมดแล้ว”

“ไม่มีใครรู้ว่าชุดใหม่จะมาถึงเมื่อไร…ถ้าไม่มียาสูบผมต้องเป็นบ้าแน่!” ทหารโลเอ็นที่พูดขึ้นเป็นคนแรกใช้คางชี้ออกไปด้านนอกป้อม “เห็นนั่นไหม…สนามรบที่เต็มไปด้วยซากศพ เต็มไปด้วยซากมือเท้ากระจัดกระจายซึ่งเคยเป็นของคนมีชีวิต”

ก่อนดวงอาทิตย์จะลับฟ้า กลุ่มต่อต้านได้เปิดฉากโจมตีและบุกฝ่าแนวป้องกันของเมืองฟาลเทคอย่างบ้าคลั่ง พวกมันยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อสร้างความหวาดผวาให้กับทหารโลเอ็นและทหารเกณฑ์ที่คอยป้องกันเมือง ขาดอีกนิดเดียวก็จะได้รับชัยชนะ แต่ท้ายที่สุดก็ล้มเหลวในการตีฝ่าปราการด้านในสุด ทำได้เพียงทยอยถอยกลับราวกับน้ำลดโดยเหลือซากศพเกลื่อนกลาดทิ้งไว้

พวกพ้องด้านข้างเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น

“พวกเราอาจกลายเป็นหนึ่งในนั้นไม่วันพรุ่งนี้ก็มะรืน…”

กล่าวจบ มันจ้องดวงจันทร์สีแดงพลางเปล่งเสียงล่องลอย

“เบ็คลันด์จะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่ได้รับจดหมายจากที่บ้านมาสักพักแล้ว…พวกเขาจะมีอาหารพอไหม ได้หาหมอตอนป่วยไข้รึเปล่า…”

ขณะทหารที่อดสูบเตรียมสบถด่าสงครามและด่าศัตรู ดวงตาของมันพลันเบิกกว้างพลางสั่นระริก ตามด้วยการเหยียดมือขวาชี้ไปข้างหน้า

“พ…พวกมัน…พ…พวก…มัน…ย…ยังมีชีวิต…”

กลุ่มทหารเริ่มมองตามโดยอาศัยแสงสว่างจากดวงจันทร์ พวกมันเห็นศพที่กระจัดกระจายซึ่งกลุ่มต่อต้านเหลือทิ้งไว้ทยอยคลานขึ้นมายืนทีละหนึ่งตัว บางตัวกำลังเดินโงนเงนเข้าหาแนวป้องกันของทหาร

ในจุดห่างออกไป บุคคลลึกลับที่สวมผ้าคลุมศีรษะสีดำสลักลวดลายดวงจันทร์ กำลังยืนด้านหลังกลุ่มต่อต้านพร้อมกับกางแขนออกเล็กน้อย

พลังวิญญาณทั่วทั้งสนามรบพลันอุดมสมบูรณ์ขึ้นมาทันที

…………………………