ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1240

ยามเช้าตรู่ เอิร์ลฮอลล์ที่ตื่นขึ้นในเวลาปรกติกำลังเดินเล่นในสวนและสนามหญ้า

หลังจากเชยชมม้าพันธุ์ดีตัวโปรด มันเดินกลับไปยังชั้นสามของคฤหาสน์เพื่อเปลี่ยนชุดเตรียมออกไปข้างนอก ส่วนทางด้านภรรยาของมัน คุณหญิงเคทลินเองก็ตื่นแล้วและกำลังถ่ายทอดความคิดที่ตนเพิ่งนึกขึ้นได้ให้กับสาวใช้ เพื่อให้เธอนำไปกระจายบอกกับสาวใช้คนอื่น

“ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว” เอิร์ลฮอลล์ที่ยืนข้างราวแขวนชุดหันมายิ้มให้ภรรยา

ทันใดนั้นเอง มันได้ยินเสียงอึกทึกดังมาจากด้านนอก แถมยังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะสงบลง

เอิร์ลฮอลล์ขมวดคิ้วก่อนจะหันไปทางบุรุษรับใช้ส่วนตัว

โดยไม่ต้องกล่าวคำใด บุรุษรับใช้รีบเดินไปทางหน้าต่างและเปิดม่านออก

เมื่อสิ้นเสียงรูดม่าน แสงสว่างส่องเข้ามาในห้องพร้อมกับเผยภาพที่คมชัด

บุรุษรับใช้กวาดสายตามองออกไป สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที

มันชำเลืองไปทางคุณหญิงเคทลินที่ยังคงสนทนากับสาวใช้ส่วนตัว จากนั้นก็เดินมาด้านข้างเอิร์ลฮอลล์และกระซิบ

“กลุ่มผู้ประท้วง ผู้คนจำนวนมากกำลังเดินขบวนประท้วงครับ”

ประท้วง? คำคำนี้มิได้แปลกหูสำหรับเอิร์ลฮอลล์ ในฐานะขุนนางทรงอำนาจแห่งโลเอ็นและผู้ถือหุ้นใหญ่อันดับสองของกลุ่มทุนถ่านหินและเหล็กกล้าคอนสแตน มันย่อมเคยเห็นกลุ่มผู้ประท้วงที่เรียกร้องให้ขึ้นค่าแรงและลดจำนวนเวลาทำงาน นอกจากนั้นตลอดสองเดือนที่ผ่านมา กรุงเบ็คลันด์เองก็เผชิญหน้าการประท้วงด้วยหลากหลายเหตุผล แต่ทั้งหมดก็ถูกจัดการได้รวดเร็วจนไม่สร้างปัญหาใด

สายตาเอิร์ลฮอลล์มองกวาดบนใบหน้าบุรุษรับใช้สักพักก่อนจะขมวดคิ้ว มันเริ่มสัมผัสได้ว่ากลุ่มผู้ประท้วงในวันนี้อาจแตกต่างไปจากทุกที

มันเดินไปทางหน้าต่างอย่างเงียบงัน

ดวงตาเอิร์ลฮอลล์พลันผงะเมื่อมองออกไปด้านนอก

ความสูงของชั้นสามช่วยให้มันมองเห็นฝูงชนที่เบียดเสียดกันจนเต็มถนน ทุกคนรวมตัวกันวิ่งมาทางคฤหาสน์ประหนึ่งเมฆครึ้มขนาดมหึมาที่เตรียมจะกลืนกินเบ็คลันด์

“ขนมปัง!”

“พวกเราต้องการขนมปัง!”

เสียงตะโกนของผู้คนนับหมื่นหรือมากกว่านั้นค่อยๆ ดังขึ้น บางเสียงดังชัดถ้อยชัดคำจนเอิร์ลฮอลล์ถึงกับขนลุก

เนื่องจากเคยเข้าร่วมมหามิสซาบ่อยครั้ง เสียงตะโกนของผู้คนหลักหมื่นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเอิร์ลฮอลล์ แต่ในตอนนั้นมันคือส่วนหนึ่งของฝูงชน ไม่เหมือนปัจจุบันที่กำลังตกเป็นเป้าของมวลมหา ‘คลื่นมนุษย์’

เอิร์ลฮอลล์พยายามมองหาปลายแถวของกลุ่มผู้ชุมนุม แต่มองเท่าไรก็ไม่เห็น จึงทำได้เพียงอาศัยประสบการณ์ที่สั่งสมมาเพื่อวิเคราะห์สถานการณ์เบื้องต้นจากข้อมูลที่ตาเห็น

มันพบตำรวจและทหารในปริมาณน้อยมากบริเวณสองฝั่งของกลุ่มผู้ชุมนุม เมื่อเทียบกับจำฝูงชนจำนวนมหาศาล ตำรวจและทหารเป็นได้เพียงละอองฝอยที่เกิดจากคลื่นซัดสาด

เอิร์ลฮอลล์เชื่อว่าเขตราชินีย่อมมีระดับความเข้มงวดสูงที่สุด หากเกิดการชุมนุมประท้วง ไม่มีทางที่ตำรวจและทหารจะไม่ส่งกำลังพลมาทำงานอย่างสุดความสามารถ ดังนั้นสถานการณ์ปัจจุบันจึงสามารถอธิบายได้ด้วยเหตุผลเดียว:

ฝูงชนที่เข้าร่วมการชุมนุมประท้วงมีจำนวนมากเกินไป!

จนทำให้ทหารกับตำรวจดูบางตาและกระจายตัวอย่างมาก!

การชุมนุมของผู้คนหลักแสน? หรืออาจจะมากกว่านั้นอีก… การชุมนุมที่เกิดจากภาวะขาดแคลนอาหารสามารถพัฒนาไปเป็นจลาจลและชิงทรัพย์ได้ทุกเมื่อ… แต่ตอนนี้ยังดูเหมือนมีระเบียบ พวกเขามีกลุ่มแกนนำ? บ้าจริง! ทั้ง MI9 และสามโบสถ์หลักไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปรกติล่วงหน้าเลยหรือ? การชุมนุมประท้วงที่ใหญ่ขนาดนี้จะเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืนได้ยังไง… ต่อให้กรุงเบ็คลันด์กลายเป็นถังดินปืน แต่ถ้าจะจุดไฟก็ต้องใช้ไม้ขีดหลายก้าน! ท่ามกลางกระแสความคิด สีหน้าของเอิร์ลฮอลล์ทวีความดำมืด

“ขนมปัง!”

“พวกเราต้องการขนมปัง!”

เสียงตะโกนดังขึ้นอย่างเป็นระเบียบและต่อเนื่อง ประหนึ่งภายในมหานครแห่งนี้กำลังเกิดคลื่นยักษ์

คนใช้และสาวใช้ในคฤหาสน์ตระกูลฮอลล์เริ่มตระหนักถึงความวุ่นวายภายนอก หลายคนเดินมายืนริมหน้าต่างและมองออกไปด้านนอกรั้ว

สีหน้าทุกคนพลันขาวซีดราวกับกำลังเผชิญหน้าคลื่นยักษ์ที่หลบไม่พ้น

“ขนมปัง!”

“เราต้องการขนมปัง!”

เสียงจากแหล่งกำเนิดที่แตกต่างกันกำลังดังสอดประสาน สร้างบรรยากาศกดดันรุนแรงที่ยากแม้แต่จะหายใจ

เอิร์ลฮอลล์รีบดึงสติกลับมา ภายในใจเริ่มวางแผนส่งโทรเลขถึงราชวงศ์เพื่อให้ระดมกองทัพออกมาปราบปราม

แต่เมื่อสังเกตกลุ่มผู้ชุมนุมอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง มันพบว่าหลายคนในนั้นแต่งกายด้วยเครื่องแบบทหาร แถมบางคนก็อยู่ในสภาพพิการ

“ขนมปัง!”

“พวกเราต้องการขนมปัง!”

ทหารที่เข้าเวรรักษาความสงบมองไปทางกลุ่มผู้ชุมนุมด้วยสีหน้าเห็นใจ ปากกระบอกปืนเล็งชี้ขึ้นฟ้า

ในบรรดากลุ่มผู้ชุมนุมเต็มไปด้วยอดีตสหายร่วมรบของทหาร บ้างก็เป็นพ่อแม่ ภรรยา และลูกของเพื่อนฝูง ทุกคนเพียงต้องการได้รับสิทธิ์ในการดำรงชีวิตต่อไปเหมือนกับคนอื่น พวกมันแค่ไม่อยากอดตาย แล้วจะให้ไม่เห็นใจหรือสงสารได้อย่างไร?

ความรู้สึกดังกล่าวเคยเกิดขึ้นแค่ในหมู่ทหารและตำรวจจำนวนน้อย แต่ภายหลังเริ่มแพร่กระจายไปจนทั่ว

หากเป็นเมื่อก่อน ถ้าผู้บังคับบัญชาสั่งอะไรลงมาก็คงยอมทำตามโดยไม่ขัดขืน แต่ปัจจุบันหลายคนกำลังผุดความคิดหนึ่งตรงกัน:

ไอ้หน้าไหนที่สั่งให้ยิง มันนั่นแหละจะโดนยิงคนแรก!

“ขนมปัง!”