ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1250

เนื่องจากมีข้อมูลการสำรวจครั้งก่อนของเมืองเงินพิสุทธิ์ ไคลน์จึงทราบดีว่าสถานที่ใดอันตรายรวมไปถึงวิธีหลีกเลี่ยง ใช้เวลาไม่นานในการอ้อมเข้าทางลับผ่าน ‘ป่าเสื่อมโทรม’ ‘อุโมงค์ร้าง’ และ ‘ลิฟต์โบราณ’ จนกระทั่งมาถึงเขตที่พักขององครักษ์

หลังจากรอสักพักให้ ‘ม่าน’ เหนือสายหมอกสีเทาสกัดตะกอนพลังบริวารเร้นลับออกจากส่วนหลัก ไคลน์ทำการเหยียดแขนออกไปคว้าความว่างเปล่าเพื่อดึงตัวเองในอดีตออกมา

มันไม่แน่ใจว่าอาณาจักรทวยเทพแห่งอื่นสามารถปิดกั้นสายหมอกแห่งประวัติศาสตร์ได้ไหม แต่สำหรับวังราชาคนยักษ์ที่ปราศจากเจ้าของ ไคลน์ย่อมกล้าทดลองสิ่งต่างๆ

น่าเสียดายที่ดินแดนแห่งนี้เกี่ยวพันกับพลังในระดับสูง พลังทำนายจึงไม่มีวิวรณ์ตอบกลับ ไม่อย่างนั้นเราคงสบายใจกว่านี้มาก… ไคลน์ส่ายหน้าขณะรำพัน

ชายหนุ่มไม่รีบร้อนกระโจนเข้าไปในสายหมอกแห่งประวัติศาสตร์ แต่ดึงวัตถุสองชิ้นออกมาและยื่นให้ภาพฉายของตัวเองก่อน

หนึ่งในนั้นคือภาพฉายของกล่องไม้สีดำเข้ม ภายในบรรจุเถ้ากระดูกของกรอซาย ผู้พิทักษ์แห่งคนยักษ์

ไคลน์ไม่เคยลืมสัญญาที่เคยให้ไว้กับอีกฝ่าย

เดิมทีชายหนุ่มคิดจะรอให้เดอะซันน้อยทำการสำรวจวังราชาคนยักษ์ครั้งที่สองจึงค่อยฝากกล่องบรรจุเถ้ากระดูกมาฝัง แต่ด้วยหลากหลายปัจจัยที่เกิดขึ้น กลายเป็นว่าไคลน์มีโอกาสได้มายังดินแดนเทพทอดทิ้งและเข้าสู่วังราชาคนยักษ์ด้วยตัวเอง

สำหรับเถ้ากระดูกของนักบวชสโนวมัน ไคลน์เตรียมโปรยลงบนทะเลสีทองทันทีที่ออกจากดินแดนเทพทอดทิ้ง เพราะทะเลดังกล่าวอัดแน่นไปด้วยโลหิตของเทพสุริยันบรรพกาล

หลังจากยื่นกล่องเถ้ากระดูกและกุญแจเหล็กดำของพลเรือโทธารน้ำแข็งให้ภาพฉาย ไคลน์ทำเหมือนทุกครั้งคือกระโจนเข้าไปในสายหมอกแห่งประวัติศาสตร์ จนกระทั่งซ่อนตัวอยู่ในช่องว่างในช่วงก่อนยุคสมัยที่หนึ่งสำเร็จ สติจึงถูกโอนถ่ายมายังภาพฉายบนวังราชาคนยักษ์

ภาพฉายดังกล่าวเพียงสวมถุงมือยุบพองหิวโหยแต่มิได้ถือไม้เท้าดวงดาว เพราะยังอีกไกลกว่าจะไปถึงตำหนักราชาคนยักษ์ ยังมีรูปปั้นจำนวนมากคอยเป็นอุปสรรคขวางทาง ไคลน์จึงไม่มั่นใจว่าตนจะถึงจุดหมายได้ภายในห้านาที

ทันทีหลังจากนั้น ชายหนุ่มกระตุ้นให้ถุงมือข้างซ้ายกลายเป็นสีใสและหายตัวไปจากตำแหน่ง

วินาทีถัดมา ไคลน์โผล่ขึ้นด้านนอกเขตที่พักขององครักษ์พร้อมกับกุญแจเหล็กดำในมือ เป็นการเทเลพอร์ตที่ไม่ได้ไกลสักเท่าไร

กะแล้วเชียว พลังพิเศษส่วนใหญ่จะเสื่อมประสิทธิภาพลงเมื่ออยู่ในวังราชาคนยักษ์… มีเพียงองครักษ์และคนคุ้มกันที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นจึงจะแสดงฝีมือได้ตามมาตรฐาน? เฮ้อ… แม้แต่พลังพิเศษอย่างเทเลพอร์ตก็ยังถูกบั่นทอน อย่างมากเราคงทำได้แค่ ‘บลิงค์’ ในระยะสั้น… หมายความว่าต่อให้เราถือไม้เท้าดวงดาว ก็คงมิอาจเทเลพอร์ตไปยังหน้าตำหนักราชาคนยักษ์ได้ทันทีแม้จะจินตนาการภาพได้ถูกต้อง… สมแล้วที่เป็นอาณาจักรเทพของเทพบรรพกาล… ไคลน์สำรวจสภาพแวดล้อมอย่างตั้งใจ

หลังจากวิเคราะห์เบื้องต้น ชายหนุ่มหันหลังและเดินกลับเข้ามาในเขตที่พักขององครักษ์ ตามด้วยการใช้มือขวาเปิดกล่องไม้และบรรจงโปรยเถ้ากระดูกลงในทุกมุมห้องด้วยท่าทางเคร่งขรึม

พิจารณาจากภาพที่เห็นในความฝันของกรอซาย ห้องพักองครักษ์คือสถานที่ที่คนยักษ์ใช้ชีวิตอยู่นานที่สุด เปรียบดังบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำ

สามารถจินตนาการได้ว่า หากกรอซายและเหล่าผู้พิทักษ์คนยักษ์ที่มีสติสัมปชัญญะกำลังอาศัยอยู่ในยุคสมัยเดิม พวกเขาคงจะใช้ห้องนี้สำหรับพักผ่อน ปรับทุกข์ระหว่างกัน นินทาเพื่อนร่วมงาน คุยเรื่องดนตรี และหาเกมสนุกๆ มาเล่นฆ่าเวลา ได้ใช้ชีวิตทุกวันอย่างมีความสุขโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับโรคภัยหรืออาหาร…

ด้วยการสะบัดข้อมืออย่างใจเย็นของไคลน์ เถ้ากระดูกถูกโปรยลงบนผนังห้อง บนพื้น ข้างเตียง บนโต๊ะ บนเก้าอี้ และบนเสาหิน

แสงสีส้มที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างตลอดเวลาช่วยทำให้ฉากดังกล่าวดูสงบสุข

ทันทีที่เถ้ากระดูกหยิบมือสุดท้ายถูกโปรยลงไป แสงสนธยาพลันเข้มขึ้นกะทันหัน พวกมันฉาบลงบนเถ้ากระดูกภายในห้องและเปลี่ยนให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรทวยเทพ

ไคลน์หลับตาลงและดื่มด่ำความยินดีของกรอซาย

สิ่งมีชีวิตเร่ร่อนที่ต้องจากบ้านไปนานกว่าสามพันปี ในที่สุดก็ได้กลับมายังสถานที่ที่คิดถึงทุกคืนวัน

แสงสนธยาอ่อนลงเล็กน้อย ไคลน์สัมผัสได้ว่าตนไม่ได้ถูกอาณาจักรแห่งนี้พยายามขับไล่เหมือนกับในตอนแรก

หืม… ดูเหมือนว่าเราจะได้รับการยอมรับจากที่นี่แล้วในระดับหนึ่ง… สถานะเทียบเท่าองครักษ์ที่ชาวคนยักษ์นับหน้าถือตา… ไคลน์แผ่พลังวิญญาณออกไปตรวจสอบการเปลี่ยนแปลง

ชายหนุ่มไม่มัวประวิงเวลา รีบใช้ยุบพองหิวโหยในการบลิงค์สำรวจเส้นทางที่ชาวเมืองเงินพิสุทธิ์เคยนำร่องมาก่อน บางครั้งก็ต้องอ้อมเพราะเจออุปสรรค บางครั้งก็สามารถขจัดอุปสรรคได้ด้วยการอัญเชิญไม้กางเขนเจิดจรัส ไคลน์เดินผ่านโถงที่เหล่าราชาลอบวางแผนจนกระทั่งมาถึงด้านหน้าตำหนักราชาคนยักษ์ ถึงตรงนี้ มันมองเห็นเสาหินต้นใหญ่ที่เรียงตัวกันในลักษณะราวกั้น ด้านหลังราวกั้นเป็นเมฆสีส้มและทะเลสีครามซัดสาด

สูดลมหายใจเข้าออกสักพัก ชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปในโถงที่เพิ่งออกมา จากนั้นก็เหยียดแขนดึงหุ่นเชิดผู้ชนะเอ็นยูนสมัยยังไม่ถูกอามุนด์ปรสิตร่างออกจากความว่างเปล่า

แม้นี่จะเป็นเพียงภาพฉาย แต่ไคลน์ก็ไม่คิดจะเปิดประตูด้วยตัวเอง!

จดจ้องเอ็นยูนที่เหม่อลอยสักพัก ไคลน์ยื่นกุญแจเหล็กดำที่หนีบไว้ใต้รักแร้ให้อีกฝ่าย จากนั้นก็บังคับเอ็นยูนเดินออกจากโถง ผ่านแนวราวกั้นเสาหินจนกระทั่งถึงด้านหน้าอาคารที่สูงและสง่างามที่สุดในวังราชาคนยักษ์แห่งนี้

แสงสนธยากำลังทำหน้าที่คล้ายสารฉาบผิวตำหนัก มอบความรู้สึกเสื่อมทรามอย่างรุนแรงประหนึ่งทุกสิ่งในโลกกำลังจะถึงจุดจบ

ด้านหนึ่งของตำหนักมีหอคอยสูง อีกด้านเป็นยอดแหลม ประตูหน้าสีเทาน้ำเงินสูงกว่าสิบเมตร สลักลวดลายซับซับซ้อนพิสดาร

ฝั่งซ้ายของประตูมีช่องว่างสีดำขนาดเท่ากำปั้นผู้ใหญ่ สูงจากพื้นราวสามสี่เมตร

เอ็นยูนจ้องมองสักพักก่อนจะยกกุญแจเหล็กดำคล้ายกู่ฉินขึ้นและสอดเข้าไปในช่องว่างลึกด้านหน้า

มันพอดิบพอดีจนไม่เหลือแม้แต่ช่องว่าง

ขณะกุญแจเหล็กดำบรรจงถูกดันเข้าไปในช่อง ไคลน์ที่หลบในโถงใกล้เคียงเริ่มกลั้นหายใจพร้อมกับเตรียมตัว ‘สลายร่าง’ หนีทุกเมื่อ

กริ๊ก! กุญแจเหล็กดำในมือเอ็นยูนสัมผัสกับทางตัน

ผิวกุญแจนิ่มลงในพริบตาประหนึ่งหลอมรวมเข้ากับรูกุญแจ ตามด้วยการส่องแสงสีเทาน้ำเงิน

ลวดลายและสัญลักษณ์มากมายบนประตูเริ่มสว่างขึ้นและยื่นออกมา

แสงสว่างผสานเข้าด้วยกันพร้อมกับสร้างแรงดันที่ช่วยผลักประตูยักษ์เข้าไปด้านในอย่างเชื่องช้า

ช่องว่างระหว่างประตูขยายขึ้นทุกขณะ จนกระทั่งทัศนวิสัยของเอ็นยูนเต็มไปด้วยทะเลมายาสีดำที่เหนียวหนืดและโกลาหล