ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1249

บึ้ม! บึ้ม!

ณ หลุมหลบภัยในกรุงเบ็คลันด์ ออเดรย์ที่แต่งกายในชุดล่าสัตว์เงี่ยหูฟังเสียงระเบิดที่ดังมาจากจุดห่างไกล

เมื่อหันศีรษะกลับมา หญิงสาวพบเมลิสซ่าที่กำลังจ้องมองตนด้วยใบหน้าสับสน

เด็กสาวที่เพิ่งกลายเป็นหญิงสาวถามเสียงสั่นเครือ

“มิสออเดรย์ ถ้าพวกเราพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์ สงครามจะยุติลงหรือไม่? ภาวะขาดแคลนอาหารและภัยสงครามจะหมดไปไหม?”

ออเดรย์จ้องด้วยสายตาลุ่มลึกก่อนจะกล่าว

“แต่ถ้าลงเอยเช่นนั้น คุณก็ต้องเปลี่ยนศาสนา”

เมลิสซ่าเผยสีหน้าลังเลเนื่องจากจนปัญญาจะตอบ ทันใดนั้น ชาวเมืองที่ขดตัวอยู่ริมกำแพงโพล่งขึ้น

“ฉันนับถือเทพจักรกลไอน้ำ! ต่อให้ฟุซัคและอินทิสชนะสงคราม ฉันก็ไม่ต้องเปลี่ยนศาสนา!”

เมื่อถึงเวลานั้น ชีวิตจะกลับมาสงบสุขและอบอุ่นได้อีกครั้ง!

คำพูดดังกล่าวสั่นคลอนจิตใจของพลเรือนจำนวนมากที่ซ่อนตัวในหลุมหลบภัย หลายคนถกเถียงกันถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต ซึ่งหลายคนในนี้เป็นสาวกของโบสถ์รัตติกาล

สำหรับคนส่วนใหญ่ ความเชื่อไม่สำคัญไปกว่าชีวิต เพราะไม่ว่าจะเป็นศาสนาใดเทพแท้จริงก็ต้องคอยคุ้มครองพวกตน

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่คอยดูแลความเรียบร้อยในหลุมหลบภัยมิได้ห้ามปรามหัวข้อสนทนา หลายคนทำเพียงเฝ้ามองด้วยสายตาเย็นชา แต่ก็มีบางส่วนที่แสดงสีหน้าคาดหวัง

แต่ผู้แพ้จะมีชะตากรรมโหดร้ายกว่าที่พวกคุณคิด… ไม่ได้จบแค่การเปลี่ยนศาสนาแน่นอน… ไม่ว่าจะข้อมูลจากบันทึกประวัติศาสตร์หรือศาสตร์แห่งจิตวิทยามนุษย์ ทุกสิ่งหล่อหลอมให้ออเดรย์มองโลกในแง่ร้าย

หญิงสาวมองไปรอบตัวและอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อ

หลักยึดเหนี่ยวของเทพธิดากำลังสั่นคลอนอย่างหนัก… หากไม่ใช่เพราะทางโบสถ์คอยแจกจ่ายอาหารในช่วงที่ผ่านมา ป่านนี้คงพังครืนโดยสมบูรณ์ไปแล้ว…

และออเดรย์ก็เข้าใจความหมายของสถานการณ์ดังกล่าวเป็นอย่างดี หญิงสาวหลับตาเอียงคอพึมพำเงียบ:

ศึกระหว่างทวยเทพกำลังจะเริ่ม…

และผลลัพธ์ของสงครามใกล้จะได้ข้อสรุป

หลังจากพยักหน้าให้เมลิสซ่า ออเดรย์หันหลังและเดินไปทางประตูหลุมหลบภัย

ซูซี่ สุนัขโกลเดนรีทรีเวอร์ขนทองกำลังนั่งยองอย่างสงบนิ่งอยู่ที่นั่นประหนึ่งองครักษ์

“เธอ… ไม่คิดจะกลับไปจริงๆ หรือ?” ซูซี่หรี่เสียงถามพลางฟุดฟิดจมูก

นับตั้งแต่กรุงเบ็คลันด์เริ่มถูกตีโอบในตอนเช้า ออเดรย์ก็ถูกพามายังหลุมหลบภัยแห่งนี้และซ่อนตัวจนถึงปัจจุบัน จึงไม่มีโอกาสกลับไปยังคฤหาสน์ของตระกูลที่เขตราชินี แต่เมื่อการต่อสู้เริ่มทวีความรุนแรง เอิร์ลฮอลล์ตัดสินใจส่งคนมารบเร้าให้เธอกลับบ้าน จะได้ย้ายไปยังหลุมหลบภัยของขุนนางโดยเฉพาะ

ออเดรย์ส่ายหน้าพลางยิ้มจาง

“ฉันมีบางสิ่งที่ต้องทำ”

โดยไม่รอให้ซูซี่ตอบ เธอยิ้มและกล่าวต่อ

“เธอต้องอยู่ที่นี่และคอยแอบปลอบประโลมพวกเขาแทนฉัน อย่าให้เกิดความโกลาหลเด็ดขาด ถ้ามีใครอยากสัมผัสตัวเธอก็ปล่อยให้เขาทำ”

ซูซี่ลังเลสองวินาที

“…ตกลง”

ออเดรย์ไม่กล่าวคำใดต่อ เพียงเดินออกจากหลุมหลบภัยโดยที่ไม่มีทหารเวรยามคนใดสังเกตเห็น

ท้องฟ้าด้านนอกกำลังมืดครึ้ม อาคารหลายหลังพังถล่ม บางหลังอาบด้วยเปลวไฟที่ใกล้มอด ถนนหนทางโปร่งโล่งปราศจากคนเดิน

นี่คือเบ็คลันด์ที่ต่างออกไปจากความทรงจำของออเดรย์

เบ็คลันด์ตามปรกติจะมีสีโทนฟ้า เหลือง และเหลืองไข่ไก่ เป็นเมืองที่มีชีวิตชีวา รุ่งโรจน์ และเปี่ยมไปด้วยพลังงาน แต่ปัจจุบันเมืองหลวงแห่งอาณาจักรโลเอ็นกำลังถูกย้อมด้วยสีเทา ดำ และแดงสด เต็มไปด้วยความพังพินาศ โกลาหล และเงียบสงัด

เหลียวซ้ายแลขวาสักพักจนกระทั่งจับทิศทางได้ ออเดรย์ในชุดล่าสัตว์เดินตรงไปทางชายขอบของเมือง

สิ่งที่เธอต้องการจะทำนั้นไม่ซับซ้อน:..ไอลีนโนเวล

เข้าร่วมสงครามและพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อไม่ให้โลเอ็นพ่ายแพ้ก่อนที่ศึกระหว่างทวยเทพจะจบลง

แต่ถ้าลงเอยด้วยชัยชนะของฝ่ายศัตรู หญิงสาวก็มีวิธีรับมือแล้วเช่นกัน นั่นคือการใช้พลังอย่างฝังการชี้นำ สะกดจิต โรคระบาดทางจิต และอีกมากมายเพื่อป้องกันมิให้ทหารกับผู้วิเศษของฝ่ายศัตรูระบายอารมณ์ใส่พลเรือน รวมถึงลดทอนความเสียหายของสงครามให้ได้มากที่สุด

ท่ามกลางเปลวไฟที่ไหววูบ ออเดรย์รีบเดินผ่านไปจนกระทั่งลับสายตา

…

หมู่เกาะรอสต์ เมืองแห่งการให้ บายัม ภายในห้องชั้นบนสุดของมหาวิหารคลื่นสมุทร

เดนิสที่แต่งกายในชุดคลุมสีดำ กำลังเผชิญหน้ากับพระคาร์ดินัลผู้โด่งดังแห่งโบสถ์วายุสลาตัน อาวุโสใหญ่แห่งทูตพิพากษา แยนน์·ค็อตแมน

เมื่อเหลือบไปเห็นกล้ามต้นแขนอันบึกบึนใต้ชุดคลุมนักบวช เดนิสกลืนคำที่เตรียมไว้ลงคอและเรียบเรียงใหม่:

“ฉันมาด้วยเจตนาดี”

ด้วยเหตุผลบางประการ มันรู้สึกว่าผิวหนังของตนเริ่มชา ประหนึ่งมีสายฟ้าล่องหนกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่ด้านบน