ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1248

หมู่เกาะรอสต์ ในป่าดงดิบด้านนอกเมืองบายัม

ผู้นำกลุ่มต่อต้านที่มารวมตัวกันในถ้ำ กำลังจ้องมองข้ารับใช้แห่งเทพสมุทรผู้แต่งกายในชุดคลุมสีดำ ขนคิ้วสีทอง และดวงตาสีน้ำเงินเข้มด้วยความเคารพยำเกรง

“ท่านเดนิส นี่คือโอกาส!” ชายหัวล้านเคราสีครามผู้นั่งบนรถเข็น ไครัท กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

พวกพ้องของมัน เอ็ดมันตันผู้แต่งหน้าด้วยแถบสีแดงสั้น รีบเสริมทันที

“ท่านเดนิส หน่วยข่าวกรองของเรายืนยันว่าบายัมกำลังวุ่นวายสุดขีด ไม่ว่าจะโบสถ์วายุสลาตันหรือเทศบาล ทุกคนต่างพะว้าพะวังกับเรื่องที่กรุงเบ็คลันด์กำลังถูกกองทัพฟุซัคล้อมโจมตี”

กล่าวถึงตรงนี้ เอ็ดมันตันชำเลืองไปทางไครัทและส่งสัญญาณให้คนที่รับผิดชอบก้าวออกมาเล่าถึงรายละเอียด

ไครัทจ้องลอร์ดเดนิสรักษามาดครึ่งขรึมก่อนจะเรียบเรียงประโยค:

“พวกมันกำลังขัดแย้งภายในอย่างชัดเจน บางส่วนต้องการส่งกองทัพกลับไปช่วยเบ็คลันด์ แต่บางส่วนยืนกรานว่าจะคอยปักหลักปกป้องบายัมและหมู่เกาะรอสต์เพื่อให้เป็นฐานที่มั่นสำคัญ… ความขัดแย้งดังกล่าวทำให้กองทัพกับโบสถ์วายุกำลังคิดไม่ตกและเผยช่องโหว่เต็มไปหมด… ท่านเดนิส นี่คือโอกาสของเรา! หากยอมทำตามข้อเสนอของกองทัพฟุซัคและเฟเนพ็อต เราสามารถร่วมมือกับพวกนั้นเพื่อทวงคืนอาณาจักรกลับมาเป็นของตัวเองได้!”

ก็เป็นโอกาสจริงๆ นั่นแหละ… แต่อำนาจตัดสินใจอยู่กับฉันหรือไง? ฉันไม่ได้โง่สักหน่อย! เดนิสที่ฟังข้อเสนอของผู้นำกลุ่มต่อต้านอย่างเงียบงันทำได้เพียงรำพันในใจ

ในฐานะที่เกิดมาเป็นชาวอินทิส โจรสลัดและนักล่าสมบัติคนดังรายนี้ย่อมไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะโจมตีอาณานิคมของโลเอ็น ภายในใจปราศจากความลังเลหรือสงสารโดยสิ้นเชิง

แต่แน่นอน มันไม่ได้รู้สึกผูกพันกับอินทิสสักเท่าไร และอันที่จริง สมัยยังเป็นนักล่าสมบัติกึ่งโจรสลัด เดนิสชื่นชอบการปล้นเรือสินค้าสัญชาติอินทิสมากเป็นพิเศษ เพราะนั่นหมายถึงบนเรือจะเต็มไปด้วยสินค้าราคาแพง

การที่เดนิสยังไม่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดหลังจากได้ฟังคำแนะนำจากบรรดาผู้นำกลุ่มต่อต้าน เป็นเพราะ ‘นักวางแผน’ อย่างมันมีสติปัญญาสูงพอจะตระหนักจุดยืนของตัวเอง:

ตัวมันเป็นแค่เครื่องมือสื่อสารเท่านั้น!

เครื่องมือที่คอยรับส่งข้อความระหว่างหัวหน้ากลุ่มผู้นำและเกอร์มัน·สแปร์โรว์!

เกอร์มัน·สแปร์โรว์น่าจะเป็นชาวโลเอ็น ถ้าเราลงมือในเรื่องสำคัญส่งเดช มีแววที่จะไม่อยู่จนเห็นดวงอาทิตย์ของวันถัดไป… แต่ในอดีตที่ผ่านมา หมอนั่นทำตัวเหมือนไม่แยแสโลเอ็นเลยสักนิด… แม่เย็*! คนอะไรเข้าใจยากชะมัด! เดนิสกระแอมแห้งก่อนจะมองไปรอบตัว

“นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก… จงไปเตรียมแท่นบูชาที่สะอาดและเงียบสงบ ฉันจะสวดวิงวอนถึงพระองค์”

สำหรับองค์กรที่นับถือเทพสมุทร คำขอร้องเช่นนี้ถือว่าปรกติในสายตาสาวกเดนตายอย่างไครัท เอ็ดมันตัน และคนที่เหลือ อาจพูดได้ว่าเป็นสิ่งที่พวกมันคาดหวังให้เกิดขึ้น ทุกคนจึงเร่งมือจัดเตรียมพิธีกรรมด้วยความกระฉับกระเฉง

…

กลุ่มต่อต้านบนหมู่เกาะรอสต์เริ่มทนนิ่งดูดายไม่ไหวแล้วหรือ… พวกเขาอยู่มาได้นานขนาดนี้เพราะมีการสนับสนุนลับๆ จากกองทัพเฟเนพ็อตและฟุซัค ไม่อย่างนั้นคงถูกกองทัพโลเอ็นกับโบสถ์วายุกวาดล้างไปนานแล้ว… และเป็นเราเองที่บอกให้พวกเขารับความช่วยเหลือจากอาณาจักรต่างๆ … ไคลน์ถอนหายใจยาวหลังได้ยินรายงานจากเดนิส

มันกำลังนั่งเคาะขอบโต๊ะทองแดงยาวภายในวังโบราณ หลังจากไตร่ตรองสักพักก็ตัดสินใจเสกเกอร์มัน·สแปร์โรว์ขึ้นมา

นักผจญภัยเสียสติรีบทำท่าสวดวิงวอนอย่างเคร่งขรึมและพูดเสียงต่ำ

“…อาศัยโอกาสนี้เจรจากับเบื้องบนของโบสถ์วายุสลาตันและเทศบาล สร้างแรงกดดันให้พวกมัน… เป้าหมายคือการบีบบังคับให้พวกมันยอมรับแนวคิดที่จะให้ชนพื้นเมืองของหมู่เกาะรอสต์บริหารดินแดนด้วยตัวเอง…”

“…กองกำลังต่อต้านจะให้คำมั่นสัญญาว่า ทางเราจะช่วยปกป้องช่องทางรายได้ของโลเอ็นทั้งหมดบนเกาะ ดังนั้นพวกมันสามารถส่งกองทัพกลับไปช่วยเหลือเมืองหลวงได้อย่างสบายใจ…”

…

ณ แท่นบูชาที่สะอาดและเงียบสงบ เดนิสที่ได้รับการตอบสนองเหยียดหลังตั้งตรง

มันหันไปพูดกับกลุ่มผู้นำที่ยืนรอด้านนอกด้วยเสียงเคร่งขรึม

“ฉันได้รับวิวรณ์… พระองค์ตรัสว่าประชาชนทุกคนของพระองค์ล้วนมีค่า ห้ามเซ่นสังเวยใครไปเพียงเพราะกระหายสงครามเด็ดขาด… พวกเราจะไม่เป็นฝ่ายเริ่มสงครามกับใคร แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเราจะกลัว… กล่าวคือ อันดับแรกให้อาศัยสถานการณ์ที่ได้เปรียบในปัจจุบันเพื่อเจรจากดดันกับเบื้องบนของโบสถ์วายุและกองทัพโลเอ็น บีบบังคับให้พวกมันยอมรับข้อเสนอที่ฝ่ายเราพึงพอใจ… แต่ถ้าพวกมันยังยืนกราน… ก็เตรียมแตกหักกันได้เลย… พระองค์ตรัสว่า มนุษย์ไม่ควรลืมความแค้น แต่อย่านำมันมาบดบังเหตุและผล สิ่งสำคัญที่สุดคืออนาคตอันสดใสของทุกคน”

หลังจากกลายเป็นนักวางแผน เดนิสเริ่มตระหนักถึงความสำคัญของพลังแห่งการโน้มน้าว ทุกคำอธิบายของมันถึงถูกขัดเกลาและปรับแต่งให้ใหม่ให้มีประสิทธิภาพสูงสุด มีหลายครั้งที่ความคิดจุดบรรเจิดพรั่งพรูเข้ามาในสมองขณะเปิดปากพูด

ผู้นำกองกำลังต่อต้านอย่างไครัทและเอ็ดมันตันล้วนเกลียดชังโลเอ็นเข้ากระดูกดำ แต่ตอนนี้กลับมองว่าพระวจนะของเทพสมุทรที่ลอร์ดเดนิสถ่ายทอดนั้นฟังดูสมเหตุสมผลและเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา พวกมันตระหนักถึงความแข็งแกร่งของ ‘เจ้าสมุทร’ ได้ดีกว่าใคร หากสงครามดำเนินไปถึงจุดที่มีการหลั่งเลือดโดยไม่คำนึงถึงศีลธรรม เกราะภูเขาครามซึ่งเป็นที่ตั้งของเมืองบายัมคงถูกคลื่นยักษ์ถาโถมจนกลายเป็นเพียงซากปรักหักพัง และชนพื้นเมืองจำนวนมากจะล้มตายโดยมิอาจขัดขืน

จริงอยู่ที่เหล่ายอดฝีมือของฟุซัคและเฟเนพ็อตอาจแข็งแกร่งพอที่จะป้องกันมิให้เหตุการณ์ลงเอยด้วยผลลัพธ์เลวร้ายที่สุด แต่พวกมันจะปกป้องความเสียหายของหมู่เกาะรอสต์ได้สักเท่าไรกันเชียว?

ไครัทและเอ็ดมันตันมิได้ไว้ใจฝ่ายเฟเนพ็อตกับฟุซัคเต็มร้อย เพราะมองว่าชาวจักรวรรดิเหล่านี้ไม่แตกต่างจากโลเอ็นที่จ้องแต่จะยึดครองดินแดนอาณานิคม โจรคนเถื่อนจากทางเหนือสามารถฉีกหน้ากากและเผยธาตุแท้ออกมาได้ทุกเมื่อ

ความเงียบงันเข้าปกคลุมสักพัก ไครัทบนรถเข็นจ้องหน้าชายในชุดคลุมสีดำข้างแท่นบูชาและกล่าว

“ท่านเดนิส พวกเรายินดีทำทุกสิ่งเพื่อทวงคืนดินแดนอย่างสันติ”

มันเว้นวรรค

“หน่วยข่าวกรองของเราแจ้งเข้ามาว่า บุคคลที่มีอำนาจตัดสินใจสุดท้ายบนหมู่เกาะรอสต์คือเจ้าสมุทร แยนน์·ค็อตแมน คงเป็นการดีกว่าหากจะติดต่อกับชายคนนั้นโดยตรง”

เดนิสพยักหน้าแผ่วเบา

“ฉันก็คิดแบบนั้น… พวกเราต้องส่งใครสักคนไปเป็นตัวแทนเผชิญหน้ากับแยนน์·ค็อตแมนในบายัม…”

ขณะเตรียมถามว่าใครจะอาสา เดนิสพบว่าสายตาของไครัท เอ็ดมันตัน และคนที่เหลือต่างจดจ้องมายังใบหน้าของตนโดยพร้อมเพรียง ราวกับต้องการจะบอกว่าไม่มีใครเหมาะสมที่จะเป็นตัวแทนไปกว่าข้ารับใช้แห่งเทพสมุทรและโจรสลัดคนดังอีกแล้ว

ท่ามกลางเสียงโลหะกระทบดังเป็นจังหวะ โลเฟียร์ เดอร์ริค และคนที่เหลือต่างเดินตามหลังเจ้าเมืองอย่างเงียบงัน มุ่งหน้าออกจากห้องและลงบันไดวนอย่างเป็นระเบียบตามลำดับ

ระหว่างทางได้พบกับหกสภาอาวุโสคนที่เหลืออย่างฮอยต์·เฌอมงต์ รวมถึงชาวเมืองที่คอยทำงานในหอคอย

หลายคนยืนรอหลังราวบันได หลายคนยืนบนขั้นบันไดใหญ่ สีหน้าทุกคนเปี่ยมไปด้วยความเคร่งขรึมประหนึ่งกำลังยืนส่งหน่วยสำรวจที่เป็นความหวังสูงสุดเท่าที่เมืองเงินพิสุทธิ์เคยมีมา

ไม่มีใครส่งเสียงแม้แต่คนเดียว หอคอยทั้งหลังถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัดสุดขีด แต่เมื่อโคลินและทีมเดินผ่าน เหล่าชาวเมืองจะยกมือขวาขึ้นและวางกำปั้นไว้บนกึ่งกลางหน้าผาก

โคลินและทีมเดินลงจากหอคอยโดยมีเสียงดังกล่าวเกิดขึ้นตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงบริเวณถนนภายในเมือง

พวกมันเริ่มจุดโคมไฟที่ทำจากหนังสัตว์

ท่ามกลางแสงสีเหลืองสลัว ชาวเมืองเงินพิสุทธิ์ทยอยเดินออกจากบ้านและยืนรอริมถนน

พวกมันเฝ้ามองหน่วยสำรวจที่มีเดอร์ริคและคนอื่นๆ ด้วยสายตาชื่นชมเจือคาดหวัง จากนั้นก็ค่อยๆ ยกแขนขวาขึ้นและวางกำปั้นลงบนกึ่งกลางหน้าผาก

โดยไม่รู้ตัวเดอร์ริคเหยียดหลังตั้งตรงด้วยหัวใจที่เร่าร้อน

เป็นเช่นนี้ไปตลอดทางจนกระทั่งทีมสำรวจเดินพ้นประตูเมืองเงินพิสุทธิ์อย่างเป็นทางการ

ราวกับทุกคนมีความคิดแบบเดียวกัน ทันทีที่โคลิน โลเฟียร์ และคนที่เหลือเดินพ้นแนวรักษาความปลอดภัยของเมือง พวกมันต่างหันหลังกลับไปมองบ้านเกิดที่ถูกความมืดปกคลุมมานาน 2,584 ปี

ทีมสำรวจทุกคนพบว่าชาวเมืองเงินพิสุทธิ์ยังคงไม่กลับเข้าไปในบ้าน หลายคนมายืนออกันที่ประตูเพื่อส่งพวกมันจนถึงวินาทีสุดท้าย

ทันใดนั้น ทั้งหมดยกแขนขวาขึ้นและนำกำปั้นวางลงบนหน้าผากอีกครั้ง

นี่มิได้เป็นเพียงท่าแสดงความเคารพขั้นสูงสุดของเมือง แต่ยังเป็นการขอให้เหล่าทวยเทพอำนวยพรขั้นสูงสุด

โคลิน·อีเลียดยืนจ้องนานหลายวินาที จากนั้นก็หลับตาลงพลางยกมือขวาขึ้นมาโบก

“ออกเดินทางได้!”

เดอร์ริคและคนที่เหลือต่างหันหลังกลับโดยยังถือตะเกียงหนังสัตว์ไว้ในมือ ทุกย่างก้าวที่ย่ำไปลงบนดินล้วนอัดแน่นไปด้วยความมุ่งมั่น

ปลายทาง: วังราชาคนยักษ์

………………………………….